Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 118/16
POSTANOWIENIE
Dnia 26 kwietnia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie P. Z.
co do którego umorzono postępowanie karne o czyn z art. 157 § 2 k.k.
po rozważeniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 kwietnia 2016 r.
zagadnienia dopuszczalności kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela
prywatnego od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 30 grudnia 2015 r.,
1. na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 3 k.p.k. (w
brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie
ustawy - Kodeks postepowania karnego, ustawy - Przepisy
wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy -
Kodeks karny skarbowy, Dz. U. Nr 62, poz. 717) kasację
pozostawić bez rozpoznania;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżyciela prywatnego Ł. M.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w D. wyrokiem z dnia 23 lipca 2015 r., uniewinnił P. Z. od
zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k., natomiast w wyniku apelacji
wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego – Ł. M. Sąd Okręgowy w
K. wyrokiem z dnia 30 grudnia 2015 r., uchylił wyrok Sądu I instancji i na mocy art.
439 § 1 pkt 8 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzył postępowanie karne wobec
P. Z. W pkt 2. wyroku zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego
2
kwotę 1644 zł tytułem poniesionych przez niego kosztów obrony, a w pkt 3.
kosztami procesu w sprawie obciążył oskarżyciela prywatnego.
Na wniosek pełnomocnika oskarżyciela prywatnego w dniu 26 stycznia 2016
r. doręczono mu wyrok Sądu odwoławczego z uzasadnieniem (k. 332 akt sprawy),
po czym tenże pełnomocnik w dniu 19 lutego 2016 r. wniósł kasację, zaskarżając
wyrok w całości. Zarzucił:
1. naruszenie art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. poprzez przyjęcie, że orzeczenie Sądu
Rejonowego zostało wydane pomimo, że postępowanie karne co do tego samego
czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone przy całkowitym
pominięciu przez Sąd Okręgowy okoliczności, że pierwszy wyrok Sądu
Rejonowego w D. w sprawie o sygn. VII K …/13, zapadły wobec oskarżonego
dotyczył wyłącznie wykroczenia z art. 124 § 1 k.w., a zatem zmierzał do realizacji
innej gałęzi prawa aniżeli postępowanie karne, co powoduje, że w niniejszym
postępowaniu nie zaistniała przesłanka powagi rzeczy osądzonej ;
2. rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa
karnego procesowego - art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., polegające na wyrażeniu błędnego
poglądu, że w odniesieniu do zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 157 § 2 k.k.,
popełnionego w dniu 1 lipca 2011 r. w D., zaistniała ujemna przesłanka procesowa
w postaci res iudicata, podczas gdy uprzednie prawomocne jego osądzenie
wyrokiem Sądu Rejonowego w D. z dnia 23 lipca 2013 r., za wykroczenie
stypizowane w art. 124 § 1 k.w. popełnione w tym samym miejscu i czasie, nie
spowodowało stanu powagi rzeczy osądzonej.
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w D. (skarżący powinien zatem
wnioskować o uchylenie wyroku również tego Sądu), nadto o wstrzymanie
wykonania wyroku w przedmiocie kosztów postępowania.
Kasacja ta, zarządzeniem Zastępcy Przewodniczącego VII Wydziału
Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego w K. z dnia 8 marca 2016 r. została
przyjęta, wobec stwierdzenia, że odpowiada warunkom formalnym (k. 347 akt
sprawy). Na marginesie wypada wspomnieć, że w zarządzeniu jako podstawę
decyzji o doręczeniu kasacji stronom i przedstawieniu akt Sądowi Najwyższemu
wskazano, zapewne omyłkowo, art. 467 § 1 k.p.k.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Decyzja prezesa sądu (przewodniczącego wydziału, upoważnionego
sędziego) o przyjęciu kasacji podlega kontroli sądu kasacyjnego. Kontrola
przeprowadzona w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że decyzja ta nie była
prawidłowa. Powinno bowiem zostać dostrzeżone, że art. 523 § 3 k.p.k., w dacie
wydania zarządzenia o przyjęciu kasacji obowiązujący w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego,
ustawy – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy –
Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 62, poz. 717) stanowi, iż kasację na niekorzyść
(skarżący nie określił tego kierunku skargi, jest jednak oczywiste, że inny nie
wchodzi w rachubę) można wnieść jedynie w razie uniewinnienia oskarżonego albo
umorzenia postępowania z przyczyn wskazanych w art. 17 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. oraz z
powodu niepoczytalności sprawcy, zatem nie w razie umorzenia postępowania z
przyczyny określonej w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Co prawda, ograniczenie
przewidziane w wymienionym przepisie nie dotyczyło kasacji wniesionej z powodu
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k.), a w
przedmiotowej kasacji wskazano na naruszenie art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., jednak nie
można przyjąć, że skarga rzeczywiście została wniesiona „z powodu” takiego
uchybienia. Byłoby tak w wypadku, gdyby skarżący prawidłowo wywodził, że przy
rozpoznaniu sprawy doszło do naruszenia zasady res iudicata, tzn. wskazywał, iż
orzeczenie zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego
czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone. Natomiast w
niniejszej sprawie skarżący przekonuje, iż jest inaczej, mianowicie, że Sąd
odwoławczy błędnie przyjął, iż zostało prawomocnie zakończone postępowanie
karne wobec P. Z. o czyn, którego miał się dopuścić 1 lipca 2011 r. na szkodę Ł. M.
W analogicznej sytuacji procesowej Sąd Najwyższy stwierdził, że „kasacja strony
wniesiona na niekorzyść oskarżonego od wyroku umarzającego postępowanie
karne z przyczyn innych niż wskazane w art. 17 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k., oparta na
zarzucie niewystąpienia negatywnej przesłanki procesowej, ze względu na którą
umorzono postępowanie, nie może być uznana za wniesioną z powodu uchybienia
wymienionego w art. 439 k.p.k., a zatem z uwagi na ograniczenie wyrażone w art.
523 § 3 k.p.k. powinna zostać uznana za niedopuszczalną”, jako że „czym innym
4
jest wskazywanie, że pojawiła się przeszkoda wyłączająca postępowanie (…), a
zgoła czym innym jest kwestionowanie tej okoliczności (wyrok z dnia 5 czerwca
2013 r., IV KK 77/13, OSNKW 2013, z. 10, poz. 88). Trzeba przy tym zauważyć, że
inne podejście do zagadnienia pozbawiałoby skuteczności wspomniane
ograniczenie wnoszenia kasacji na niekorzyść.
Z dniem 15 kwietnia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 11 marca 2016 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2016 r., poz. 437), nadająca nowe brzmienie m.in. art. 523 § 3 k.p.k., w
świetle którego strona może wnieść kasację na niekorzyść od każdego
umarzającego postępowanie prawomocnego wyroku sądu odwoławczego. Należy
jednak mieć na uwadze, że wspomniana ustawa nie zawiera przepisu, który
nakazywałby stosowanie art. 523 § 3 k.p.k. w nowym brzmieniu do kasacji
wniesionych przed 15 kwietnia 2016 r., dotychczas nierozpoznanych. Art. 20 tej
ustawy stanowi, że czynności procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie
ustawy są skuteczne, jeżeli dokonano ich z zachowaniem przepisów
dotychczasowych. Rzecz jasna, nie oznacza to, że wniesienie niedopuszczalnej, w
dacie tej czynności, kasacji stało się czynnością skuteczną, nakładającą obowiązek
jej rozpoznania dlatego, że kasacja byłaby dopuszczalna, gdyby, przy spełnieniu
innych warunków, została złożona pod rządami nowych przepisów. Wspomniany
przepis nakazuje natomiast przyjąć, a contrario, że nie są skuteczne czynności
procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2016 r.,
jeżeli dokonano ich bez zachowania przepisów dotychczasowych. Już na gruncie
powołanej wcześniej ustawy z dnia 20 lipca 2000 r., zmieniającej m.in. Kodeks
postępowania karnego, w tym art. 523, chociaż wtedy w kierunku zawężenia
podstaw kasacji, Sąd Najwyższy wskazywał, że oceny kasacji pod kątem jej
dopuszczalności oraz dotyczących jej wymagań formalnych, należy dokonywać
przez pryzmat przepisów obowiązujących w dacie jej wnoszenia (np.
postanowienia: z dnia 26 kwietnia 2001 r., II KZ 10/01, LEX nr 553862; z dnia 27
czerwca 2001 r., III KKN 67/01, LEX nr 551135; z dnia 12 lipca 2001 r., III KKN
179/01, LEX nr 551131). Można wspomnieć, że art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 11
marca 2016 r. stanowi, że postępowania wymienione działach XI (tu umiejscowiono
m.in. przepisy dotyczące kasacji) i XII Kodeksu postępowania karnego, wszczęte i
5
niezakończone do dnia wejścia w życie tej ustawy, toczą się do ich zakończenia
według przepisów dotychczasowych. Przepis ten nie jest jednak przydatny przy
rozważaniu przedmiotowej problematyki, bowiem dotyczy „kinetyki” procesu, tj. toku
i trybu czynności procesowych, zatem nie ustawowych ograniczeń we wnoszeniu
kasacji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy pozostawił kasację bez
rozpoznania jako (dla strony) niedopuszczalną z mocy ustawy, rozstrzygając o
kosztach sądowych postępowania kasacyjnego zgodnie z art. 637a k.p.k., art. 636
§ 1 k.p.k. i art. 637 § 1 k.p.k. Wydanie takiego orzeczenia czyniło zbędnym
wypowiadanie się w kwestii wstrzymania wykonania zaskarżonego wyroku.
Na koniec celowe będzie nadmienić, że w istniejącej sytuacji procesowej
skarżący, o ile niezmiennie będzie przekonany o wadliwości, z powodu rażącego
naruszenia prawa, wydanego w sprawie orzeczenia, może wystąpić o wniesienie
kasacji do podmiotu wymienionego w art. 521 § 1 k.p.k., zwłaszcza że zmieniony
art. 524 § 3 k.p.k. dopuszcza uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonego
wniesionej przed upływem roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.
kc