Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 407/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 maja 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Buliński
SSA del. do SN Mariusz Młoczkowski
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Barbary Nowińskiej
w sprawie W.N.
skazanego z art. 278 § 1 kk, art. 226 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 4 maja 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w R.
z dnia 26 stycznia 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wojciech Nabożny oskarżony został o to, że:
I. w dniu 27 lipca 2014 r. w R. przy ul. R., używając słów uznanych
powszechnie za obelżywe znieważył umundurowanych funkcjonariuszy Policji w
2
osobach post. N. S. i sierż. B. C. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków
służbowych, tj. o dokonanie czynu z art. 226 § 1 k.k.,
II. w czasie i miejscu jak wyżej, będąc transportowanym pojazdem
służbowym marki Fiat Ducato, działając umyślnie, poprzez uderzenie głową w
okratowanie pojazdu oraz kopanie nogami w plastikowe i metalowe elementy
spowodował zarysowanie pleksy oraz wgięcia metalowych elementów wewnątrz
pojazdu czym doprowadził do powstania strat w kwocie 430 zł na szkodę Komendy
Miejskiej Policji w R., tj. o dokonanie czynu z art. 288 § 1 k.k.,
III. w okresie pomiędzy 23 lipca 2014 r. a 28 lipca 2014 r. w R. przy ul. G.
zabrał w celu przywłaszczenia rower górski „Best” kolom zielonego wartości 450 zł
na szkodę M. P., tj. o dokonanie czynu z art. 278 § 1 k.k.
Wraz z aktem oskarżenia prokurator skierował do sądu wniosek o wydanie
wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar jednostkowych i
kary łącznej.
Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2015 r., Sąd Rejonowy w R., uwzględniając
wniosek prokuratora o skazanie W. N. bez przeprowadzenia rozprawy, uznał W. N.
za winnego zarzucanych mu czynów, przyjmując, że stanowią one występki z art. z
art. 226 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. i wymierzył mu za to kary
jednostkowe oraz karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, karę 100 stawek
dziennych grzywny po 10 zł, nadto orzekając obowiązek naprawienia szkody i
obciążając go kosztami postępowania. Wyrok Sąd Rejonowego nie został
zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 3 lutego 2015 r.
Kasację od tego wyroku wniósł na korzyść skazanego Rzecznik Praw
Obywatelskich, zarzucając wyrokowi rażące i mające istotny wpływ na jego treść
naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7
k.p.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r., polegające na
uwzględnieniu dołączonego do aktu oskarżenia i nieprawidłowego w czasie
wyrokowania wniosku prokuratora o skazanie W. N. bez przeprowadzenia
rozprawy, za popełnienie przestępstw z art. 226 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. i art. 278 §
1 k.k. oraz wydaniu wyroku zgodnego z tym wnioskiem, w konsekwencji czego
doszło do rażącej obrazy prawa materialnego, a to art. 288 § 1 k.k., gdyż z powodu
3
wejścia w życie w dniu 9 listopada 2013 r. ustawy z dnia 27 września 2013 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, tak
zakwalifikowany czyn zarzucony W. N. nie stanowił przestępstwa z art. 288 § 1 k.k.
W konkluzji kasacji wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna w stopniu oczywistym.
Skarżący trafnie zarzucił, że wobec wejścia w życie w dniu 9 listopada 2013
r. ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania
karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r. poz.
1274), nowelizującej również kodeks wykroczeń, zarzucony oskarżonemu czyn
polegający na zniszczeniu mienia Komendy Miejskiej Policji, zakwalifikowany w
akcie oskarżenia z art. 288 § 1 k.k. nie mógł być w czasie orzekania uznany za
przestępstwo. Zgodnie z art. 124 § 1 k.w. umyślne wyrządzenie szkody o wartości
nie przekraczającej ¼ minimalnego wynagrodzenie za pracę stanowi wykroczenie.
Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie
wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. (Dz. U. z 2014 r. poz.
1220), minimalne wynagrodzenie za pracę od dnia 1 stycznia 2015 r. zostało
ustalone w wysokości 1750 zł, zatem granica tzw. typów przepołowionych w czasie
orzekania wynosiła 437 zł 50 gr. W konsekwencji, czyn zarzucony W. N. w pkt II
aktu oskarżenia po 1 stycznia 2015 r. mógł być uznany co najwyżej za
wykroczenie, a konieczność zastosowania względem oskarżonego ustawy
obowiązującej w czasie orzekania wykluczała skazanie go z art. 288 § 1 k.k. W
ocenie Sądu Najwyższego w pełni trafny jest zatem zarzut rażącego naruszenia
prawa materialnego.
Oznaczało to ponadto niemożność uwzględnienia wniosku prokuratora o
skazanie W. N. bez przeprowadzania rozprawy. Treść wniosku bowiem nie
uwzględniała depenalizacji czynu określonego w pkt II aktu oskarżenia, co tym
samym uniemożliwiało uwzględnienie wniosku zgodnie z jego treścią. W zaistniałej
sytuacji procesowej Sąd Rejonowy winien skierować sprawę do rozpoznania na
zasadach ogólnych, co otwierałoby drogę do badania odpowiedzialności W. N. za
4
wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. (po zmianie kwalifikacji czynu z pkt II aktu
oskarżenia w trybie art. 399 k.p.k. oraz przy zastosowaniu art. 400 k.p.k.).
Opisane naruszenie prawa materialnego i procesowego miało charakter
rażący i wywarło istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem w ich wyniku W. N.
poniósł odpowiedzialność karną między innymi za czyn, który w czasie
wyrokowania nie stanowił przestępstwa. Z tych względów Sąd Najwyższy
zdecydował o uchyleniu zaskarżonego wyroku w całości i przekazaniu sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w R. Uchylenie wyroku w całości, tj.
także w zakresie rozstrzygnięć dotyczących czynów opisanych w pkt I i III aktu
oskarżenia, jest podyktowane pozostawieniem w sprawie możliwości ponownego
zawarcia porozumienia procesowego, które obejmowałyby wszystkie zarzucane W.
N. czyny zabronione.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
kc