V KK 137/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-06-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 137/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 czerwca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie J. K.
ukaranego z art. 431
ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.1356 ze zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 21 czerwca 2016 r.
kasacji Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w N.
z dnia 23 lutego 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze i
sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu, do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 lutego 2015 r., Sąd Rejonowy w N. uznał
obwinionego J. K. za winnego popełnienia czynu z art. 431
ust. 1 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.1356 ze zm.) i za to, na podstawie tego
2
przepisu wymierzył mu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności, której odbywanie
na podstawie art. 20 § 2 k.w. i art. 21 § 1 k.w. miało polegać na wykonywaniu
przez obwinionego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.
Powyższy wyrok został doręczony ukaranemu, który potwierdził jego
odbiór w dniu 4 marca 2015 r. Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i
uprawomocnił się w dniu 12 marca 2015 r.
Kasację na korzyść ukaranego od tego wyroku nakazowego wniósł
Prokurator Generalny, zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26
października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, polegające na orzeczeniu wobec obwinionego J. K. na podstawie
tego przepisu kary ograniczenia wolności, mimo że w jego sankcji przewidziano
jedynie możliwość wymierzenia kary grzywny. W konkluzji kasacji Prokurator
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z dyspozycją art. 431
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, przypisane
ukaranemu wykroczenie zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. Co więcej,
żaden z przepisów ogólnych prawa wykroczeń nie pozwala na orzeczenie w tym
przypadku kary ograniczenia wolności w miejsce przewidzianej przez
ustawodawcę kary grzywny. W tym stanie rzeczy nie budzi wątpliwości
zasadność zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 431
ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez orzeczenie
względem obwinionego kary, której ustawa za przypisane wykroczenie nie
przewiduje. Wobec tego konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku
nakazowego w zakresie rozstrzygnięcia o karze i przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
kc
3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 czerwca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie J. K.
ukaranego z art. 431
ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.1356 ze zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 21 czerwca 2016 r.
kasacji Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w N.
z dnia 23 lutego 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze i
sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu, do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 lutego 2015 r., Sąd Rejonowy w N. uznał
obwinionego J. K. za winnego popełnienia czynu z art. 431
ust. 1 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.1356 ze zm.) i za to, na podstawie tego
2
przepisu wymierzył mu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności, której odbywanie
na podstawie art. 20 § 2 k.w. i art. 21 § 1 k.w. miało polegać na wykonywaniu
przez obwinionego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.
Powyższy wyrok został doręczony ukaranemu, który potwierdził jego
odbiór w dniu 4 marca 2015 r. Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i
uprawomocnił się w dniu 12 marca 2015 r.
Kasację na korzyść ukaranego od tego wyroku nakazowego wniósł
Prokurator Generalny, zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26
października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, polegające na orzeczeniu wobec obwinionego J. K. na podstawie
tego przepisu kary ograniczenia wolności, mimo że w jego sankcji przewidziano
jedynie możliwość wymierzenia kary grzywny. W konkluzji kasacji Prokurator
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z dyspozycją art. 431
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, przypisane
ukaranemu wykroczenie zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. Co więcej,
żaden z przepisów ogólnych prawa wykroczeń nie pozwala na orzeczenie w tym
przypadku kary ograniczenia wolności w miejsce przewidzianej przez
ustawodawcę kary grzywny. W tym stanie rzeczy nie budzi wątpliwości
zasadność zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 431
ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez orzeczenie
względem obwinionego kary, której ustawa za przypisane wykroczenie nie
przewiduje. Wobec tego konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku
nakazowego w zakresie rozstrzygnięcia o karze i przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
kc
3