Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 49/15
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r.,
sprawy O. C.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 30 września 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 kwietnia 2014 r.
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego O. C. zarzucił:
1. rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wydanego
orzeczenia, tj. art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na nierozważeniu
zarzutu apelacji dotyczącego obrazy art. 173 § 1 k.p.k. poprzez przeprowadzenie
okazania w sposób sugerujący osobę sprawcy,
2. rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wydanego
orzeczenia, tj. art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na nierozważeniu
zarzutu apelacji dotyczącego obrazy art. 218 § 1 k.p.k. w zw. z art. 180c i 180d
prawa telekomunikacyjnego,
3. rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wydanego
orzeczenia tj. art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 20c ustawy o Policji polegające na
2
uznaniu za dowód w postępowaniu karnym danych telekomunikacyjnych oraz
sprawozdania WWK KWP pomimo, że przedmiotowe sprawozdanie nie stanowi
opinii biegłego, a dane telekomunikacyjne zostały uzyskane z naruszeniem art. 20c
ust. 2 ustawy o Policji i nie stanowią dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 393
§ 1 k.p.k.;
i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu apelacyjnym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o oddalenie kasacji z uwagi na jej oczywistą bezzasadność.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Odnośnie pierwszego zarzutu z kasacji.
Przypomnieć na wstępie należy, iż z protokołu okazania wizerunku osoby
poprzez odtworzenie nagrań z kamer sklepu „Biedronka” pokrzywdzonemu wynika
że, cyt. „o godzinie10:40, 35 s widzę mężczyznę, który ubrany jest w ciemną kurtkę
z kapturem, luźne spodnie chyba z materiału i koszulkę lub bluzę z bliżej
nieustalony logo. Można odczytać litery „S. ..." Ja rozpoznaję tego mężczyznę jako
jednego ze sprawców. (...) Poznaję go po rysach twarzy i ubraniu, przede
wszystkim koszulce. Ten sam mężczyzna pojawił się również o godzinie 10:42, 30
s i wówczas widać jak pcha wózek sklepowy. (...) W/w mężczyzna pojawia się o
godz. 10:42,50 s i idzie w kierunku kamery. Widać na jego głowie blizny." (k. 486,
tom III).
Sąd Apelacyjny odniósł się do kwestii rozpoznania skazanego przez
pokrzywdzonego E. K., co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku (str. 21-23). Pokrzywdzony rozpoznał skazanego „bardziej" po ubiorze, na
co wskazuje uzasadnienie sądu okręgowego, a które to stanowisko zostało
podzielone przez Sąd Apelacyjny.
Co do zarzutów kasacyjnych 2 i 3. Poza sporem jest, że Sąd Apelacyjny,
odwołując się do treści art. 20 c ustawy o Policji, podkreślił, iż w celu zapobiegania
lub wykrywania przestępstw Policja może mieć udostępniane dane, o których mowa
w art. 180 c i 180 d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - prawo telekomunikacyjne, oraz
może je przetwarzać. Stąd też Policja ma prawo w ramach przyznanych uprawnień
3
w zakresie czynności rozpoznawczych o takie dane zwrócić się i je posiadać, po
czym wykorzystać dla prowadzonych spraw i w tej sytuacji, zdaniem tego Sądu,
brak jest podstaw do przyjęcia „aby w postępowaniu karnym wykorzystano dowód
dotknięty istotnymi brakami formalnymi" (k. 15- 16 uzasadnienia zaskarżonego
wyroku). Artykuł 20 c ust. 6 ustawy o Policji przewiduje, że materiały uzyskane w
wyniku czynności podjętych na podstawie art. 20c ust. 2 ustawy, które zawierają
informacje mające znaczenie dla postępowania karnego, Policja przekazuje
właściwemu miejscowo i rzeczowo prokuratorowi. Sąd wskazał, iż prokurator w
toku postępowania przygotowawczego wydał w dniu 10 czerwca 2013 r. (k. 669 -
676, tom IV) postanowienia o zwolnieniu z tajemnicy służbowej żądając wydania
wykazu połączeń telefonicznych danego operatora za okres 1 listopad 2012 r. – 31
grudzień 2012 r. (postanowienie zostało wydane na podstawie art. 180 § 1 prawa
telekomunikacyjnego i art. 218 § 1 k.p.k.) Tym samym materiały te uzyskane
zostały procesowo od operatora danej firmy telekomunikacyjnej. Sąd Apelacyjny w
zakresie oceny analizy połączeń telefonicznych i danych uzyskanych od
operatorów odesłał do analizy dokonanej przez Sąd I instancji, podkreślając, iż ten
Sąd wypowiedział się w sposób przekonywujący, dostatecznie jasno i wyraziście.
Na k. 14 - 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny odniósł się do
prawidłowości wykorzystania danych telekomunikacyjnych, i to stanowisko jest
akceptowane przez Sąd Najwyższy.
Kierując się przedstawionymi wyżej motywami, Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § 3 k.p.k. rozstrzygnął jak w postanowieniu.