WZ 6/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-06-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 6/15
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Steckiewicz
SSN Andrzej Tomczyk
Protokolant : Ewa Śliwa
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2015 r.,
zażalenia Z. T. na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 14
kwietnia 2015 r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Wojskowy Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2015 r.
sprawę z wniosku Z.T. o zwrot nienależnie pobranej grzywny i kosztów sądowych
wraz z odsetkami, przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W. jako
sądowi właściwemu.
Zażalenie na to postanowienie złożył Z. . podnosząc, że orzeczenie sądu
zostało wydane bezpodstawnie, ponieważ nie domaga się on odszkodowania ani
zadośćuczynienia tylko zwrotu nienależnie pobranych przez Skarb Państwa kwot
wynikających z orzeczonej kary grzywny i zasądzonych kosztów procesu.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne.
Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że żądana przez wnioskodawcę kwota
pieniędzy, została wpłacona w wykonaniu prawomocnego orzeczenia sądu
wojskowego, które następnie zostało uchylone. Z. T. dochodził swoich roszczeń z
tytułu poniesionych szkód , w tym zapłaconej grzywny i kosztów procesu oraz
doznanych krzywd wynikających z tego skazania. Sądem właściwym w tym
zakresie jest sąd powszechny, co w sposób szczegółowy zostało opisane w
zaskarżonym postanowieniu Wojskowego Sądu Okręgowego w W. Nie ma przy tym
znaczenia do kasy, którego sądu została wpłacona grzywna czy też koszty
postępowania. Wskazane przez Sąd pierwszej instancji przepisy proceduralne w
sposób niebudzący wątpliwości określają sąd właściwy do rozpoznawania roszczeń
majątkowych wnioskodawcy wynikających przecież z wykonania wobec niego kary,
której nie powinien był ponieść.
W tym stanie sprawy należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Pouczenie: na postanowienie Sądu Najwyższego zażalenie nie przysługuje ( art.426 § 1
k.p.k.)
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Steckiewicz
SSN Andrzej Tomczyk
Protokolant : Ewa Śliwa
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2015 r.,
zażalenia Z. T. na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 14
kwietnia 2015 r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Wojskowy Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2015 r.
sprawę z wniosku Z.T. o zwrot nienależnie pobranej grzywny i kosztów sądowych
wraz z odsetkami, przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W. jako
sądowi właściwemu.
Zażalenie na to postanowienie złożył Z. . podnosząc, że orzeczenie sądu
zostało wydane bezpodstawnie, ponieważ nie domaga się on odszkodowania ani
zadośćuczynienia tylko zwrotu nienależnie pobranych przez Skarb Państwa kwot
wynikających z orzeczonej kary grzywny i zasądzonych kosztów procesu.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne.
Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że żądana przez wnioskodawcę kwota
pieniędzy, została wpłacona w wykonaniu prawomocnego orzeczenia sądu
wojskowego, które następnie zostało uchylone. Z. T. dochodził swoich roszczeń z
tytułu poniesionych szkód , w tym zapłaconej grzywny i kosztów procesu oraz
doznanych krzywd wynikających z tego skazania. Sądem właściwym w tym
zakresie jest sąd powszechny, co w sposób szczegółowy zostało opisane w
zaskarżonym postanowieniu Wojskowego Sądu Okręgowego w W. Nie ma przy tym
znaczenia do kasy, którego sądu została wpłacona grzywna czy też koszty
postępowania. Wskazane przez Sąd pierwszej instancji przepisy proceduralne w
sposób niebudzący wątpliwości określają sąd właściwy do rozpoznawania roszczeń
majątkowych wnioskodawcy wynikających przecież z wykonania wobec niego kary,
której nie powinien był ponieść.
W tym stanie sprawy należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Pouczenie: na postanowienie Sądu Najwyższego zażalenie nie przysługuje ( art.426 § 1
k.p.k.)