Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. w W.

przeciwko H. W.

o zapłatę

Oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) SA w W. (dalej: W.) domagał się zasądzenia na jego rzecz od H. W. kwoty 170,69 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu podniósł, iż zawarł z pozwanym umowę bez[pieczenia pojazdu m-ki B. nr rej. (...), na dowód czego wystawił polisę. Pomimo upływu terminu płatności składki pozwany nie uregulował zobowiązania.

Pozwany H. W. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nigdy nie posiadał pojazdu m-ki B. o nr rej. (...) i nigdy też nie zawierał z powodem umowy ubezpieczenia tego samochodu.

Sąd ustalił, co następuje:

Samochód osobowy m-ki B. (...) rok prod. 1989 nr VIN (...) został zarejestrowany w Starostwie Powiatowym w W. w dniu 12.12.2007r. przez S. P. zam. w m. P.. Pojazd otrzymał numer rejestracyjny (...). Pozwany H. W. nie był i nie jest właścicielem tego pojazdu.

dowód: zaświadczenie k 38

odpis k 46-50

W dniu 21.12.2013r. powód wystawił polisę nr (...) na nazwisko pozwanego H. W. jako właściciela pojazdu m-ki B. nr rej. (...) ze wskazaniem płatności pierwszej raty składki na dzień 31.12.2013r. i wysokości raty – 358 zł.

Dowód: odpis polisy k 19-20

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedstawiony stan faktyczny ustalono na podstawie zgromadzonych dokumentów oraz twierdzeń pozwanego, których powód w żaden sposób nie zakwestionował.

Na podstawie art. 6 k.c. powód winien wykazać istnienie wierzytelności i jej wysokość. W szczególności zatem W. winna przedstawić dowody potwierdzające zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwanym, z których wynikałaby, oprócz samego faktu zawarcia tej umowy, również wysokość należnej powodowi składki.

W sprawie tymczasem został złożony przez powoda odpis wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia oraz odpis polisy, na których to dokumentach widnieje – zdaniem powoda – podpis pozwanego. Pozwany zakwestionował podpis, znajdujący się na wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia, twierdząc, że nigdy nie zawierał żadnej umowy z powodem w zakresie umowy ubezpieczenia pojazdu m-ki B., a nawet twierdząc, że nigdy nie posiadał takiego pojazdu. Dokumenty i informacje, uzyskane ze Starostwa Powiatowego w W. potwierdziły twierdzenia pozwanego co do tego, że nigdy nie posiadał pojazdu m-ki B. (...) nr rej. (...). Podważyło to w sposób zdecydowany twierdzenia strony powodowej zawarte w pozwie. Chociaż zatem stwierdzony fakt nieposiadania przez pozwanego uprawnień do samochodu B. nr rej. (...) nie wyklucza automatycznie możliwości dokonania ubezpieczenia tego auta przez powoda i przyjęcia tym samym obowiązku uiszczenia składek, to niewątpliwie musiał wpłynąć na ocenę prawdziwości twierdzeń poszczególnych stron procesu. W kontekście powyższego, podstawowego znaczenia dowodowego w sprawie nabrał wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa, który to biegły mógłby potwierdzić lub wykluczyć złożenie podpisu przez pozwanego. Dla realizacji wniosku pozwanego w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego grafologa niezbędnym stało się uzyskanie oryginału polisy oraz wniosku o zawarcie umowy, pozostających w dyspozycji W. i których przecież odpis strona powodowa złożyła już do akt. Pomimo jednak stosownego wezwania pełnomocnika powoda, z zastrzeżeniem, że odmowa złożenia omawianych dokumentów rodzić będzie negatywne skutki procesowe dla powoda, W. nie przedstawiła oryginałów polisy i wniosku, uniemożliwiając tym samym wykonanie ekspertyzy grafologicznej. W takiej sytuacji Sąd oparł się na art. 233 § 2 kpc i przyjął za prawdziwe twierdzenia pozwanego, że nie zawierał żadnej umowy z pozwanym dotyczącej ubezpieczenia pojazdu m-ki B. nr rej. (...), czyli auta, do którego nie miał żadnych uprawnień. Konsekwencją powyższego Sąd orzekł jak w wyroku.

Jedynie na marginesie wskazać trzeba na stanowisko doktryny i literatury co do stosowania i skutków stosowania przepisu art. 233 § 2 kpc. „Zgodnie z treścią z art. 233 § 2 ustawowe kryteria swobodnej oceny dowodów sąd winien stosować przy określeniu znaczenia odmowy przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. W związku z tym aktualne są wszystkie uwagi dotyczące kryteriów i metod oceny wartości dowodów z tym zastrzeżeniem, że sąd winien oceniać znaczenie odmowy przedstawienia dowodów z uwzględnieniem okoliczności każdej konkretnej sprawy. Ocena dowodów, jak wskazano, ma charakter następczy, ponieważ odnosi się do dowodów już przeprowadzonych zgodnie z regułami procedury, natomiast w sytuacji, o której mowa w art. 233 § 2, sąd ma oceniać nie dowód, ale znaczenie, jakie nadać odmowie strony przedstawienia lub przeprowadzenia dowodu. Zarówno samą odmowę, jak i przyczyny odmowy przedstawienia dowodów sąd musi wszechstronnie rozważyć… Biorąc pod uwagę ogólną regułę, na podstawie której strony obowiązane są przedstawiać sądowi dowody potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy oraz dawać wyjaśnienia zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek ( art. 3 i 232 ), należy stwierdzić, że nieuzasadniona odmowa strony, stanowiąca przeszkodę w przeprowadzeniu dopuszczalnego dowodu, może być przez sąd oceniona bardzo negatywnie dla strony odmawiającej, przy analizie ostatecznego wyniku postępowania dowodowego w sprawie - art. 233 § 2 (zob. wyrok SN z dnia 14 lutego 1996 r., II CRN 197/95, Lex nr 24748)” [tak: Dolecki H. (red.), Wiśniewski T. (red.), Gromska-Szuster I., Jakubecki A., Klimkowicz J., Knoppek K., Misiurek G., Pogonowski P., Zembrzuski T., Żyznowski T., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366, LEX 2013]. I tak też właśnie (bardzo negatywnie) Sąd ocenił odmowę przedstawienia przez stronę powodową oryginałów polisy i wniosku o zawarcie ubezpieczenia, rzekomo z udziałem pozwanego.