Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powód P. C. wystąpił z powództwem przeciwko stronie pozwanej Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu w Zielonej Górze i Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa domagając się zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych w postaci godności, w tym kwoty 60.000 zł na wskazany cel społeczny, tj. Dom Dziecka w S.

W uzasadnieniu pozwu powód podał ,że pismami procesowymi z dnia 18 listopada 2013 r. , 10 lutego 2014 r. i 12 lutego 2014 r. przedstawiciele prawni Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa wysunęli wobec powoda zarzuty składania skarg i wniosków , które mogły być negatywnym dla powoda argumentem w sprawie o sygn.. akt I C.420/13 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Zielonej Górze. W pismach tych określano powoda „ wyjątkowo roszczeniowym ” w negatywnym sensie tego określenia , albowiem powód złożył po kilkadziesiąt skarg i wniosków na bezprawne działania funkcjonariuszy służby więziennej. W uzasadnieniu wyroku w sprawie I C.420/13 wskazano ,że powód w ogóle „ śmiał ” składać wnioski i skargi na służbę więzienną, poważył się dochodzić ochrony swoich praw i dóbr osobistych w postepowaniach skargowych i sądowych , które „ nie przysługują ” powodowi już chociażby z samego faktu przebywania w jednostce penitencjarnej. Sędzia Danuta Sawicz- Nowacka ewidentnie dyskryminując powoda faktem długoletniego pobytu w zakładach karnych , co miało jakoby pozbawiać powoda ochrony prawnej przed bezprawnymi działaniami służby więziennej , jednocześnie naruszyła godność powoda stwierdzeniem : „ Jaka szczególną wartość i godność posiada człowiek , który wielokrotnie krzywdził innych nie zadośćuczyniając ich krzywdom ” , w którym jednocześnie podważa zarówno godność ,jak i wartość ludzką powoda , pomimo że sprawa , w której sporządzono powyższe uzasadnienie wyroku nie dotyczyła bezprawnych czynów powoda , a pozwanej służby więziennej .Bezprawne zarzuty sędzi Danuty Sawicz- Nowackiej , jak i przedstawicieli Prokuratorii generalnej Skarbu Państwa naruszają gwarancje ustawowe zawarte w art.225 k.p.a. Powód na uzasadnienie swojego stanowiska powołał się także na art. 32 Konstytucji RP

W odpowiedzi na pozew / k. 135-138 akt / strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana podniosła brak uzasadnionych przesłanek do uwzględnienia wniosku powoda. Nawet gdyby uznać ,że powód faktycznie poczuł, iż jego dobra osobiste doznają uszczerbku , to w świetle teorii obiektywnej dóbr osobistych roszczeń powoda nie można przyjąć za uzasadnione. Jak bowiem wynika z oświadczeń P. C. składanych w sprawie o sygn.. akt I C.420/13 wielokrotnie pozywał on Skarb Państwa reprezentowany głównie przez dyrektorów jednostek penitencjarnych w celu ich „ wychowania ” , czy też zemsty za fakt wykonywania uprawnień władczych wobec powoda niezgodnie z jego oczekiwaniami . Z akt sprawy wynika , że powód działał z premedytacją i w celu zakłócenia funkcjonowania służby więziennej .Całokształt okoliczności sprawy wskazywał także ,że powód działał także sprzecznie z zasadami współżycia społecznego. Uzasadnienie wyroku wydanego w sprawie I C.420/13 należy oceniać z uwzględnieniem całego zebranego w sprawie materiału dowodowego .Wobec braku dowodów potwierdzających obiektywne naruszenie godności powoda uznać należy ,że stawiane pozwanemu zarzuty są bezzasadne. Nadto powód nie wykazał tak naprawdę krzywdy ( oraz jej rozmiaru) , bezprawności w działaniu pozwanego czy związku przyczynowego pomiędzy działaniem (zaniechaniem) funkcjonariuszy publicznych a rzekomą szkodą, która powstała w jego dobrach. W ocenie strony pozwanej brak jest także uzasadnienia dla żądanej przez powoda kwoty, która w świetle okoliczności przestawionych w pozwie wydaje się dowolna.

W wykonaniu zobowiązania Sądu , w piśmie procesowym z dnia 27 maja 2015 r. /k.155/ , strona pozwana wskazała ,że odpowiedź na pozew dotyczy także drugiego z reprezentantów Skarbu Państwa tj. Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. W ocenie pozwanego treść pism z procesowych z dnia 18 listopada 2013 r. , 10 lutego 2014 r. i 12 lutego 2014 r. nie narusza żadnego z dóbr osobistych powoda.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Przed Sądem Okręgowym w Zielonej Górze toczyła się sprawa prowadzona pod sygnaturą akt I C 420/14 z powództwa P. C. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Dyrektora Zakładu Karnego w K., Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P., Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w W. zastępowanymi przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, w ramach której powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 30.000 zł oraz kwoty 70.000 zł na wskazany cel społeczny.

W toku sprawy strony wymieniały liczne pisma procesowe. W treści pism znajdujących się
w aktach sprawy strona pozwana zastępowana przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa określiła powoda mianem osoby wyjątkowo roszczeniowej. W odpowiedzi na pozew z dnia 18 listopada 2013 r. podano m.in. że w 2013 r. powód złożył 91 skarg na funkcjonowanie Zakładu Karnego w K. oraz 81 próśb w większości dotyczących udzielenia informacji . Wskazano,że powód nie przyjmował przy tym wyjaśnień udzielanych na piśmie, kwestionował prawie każdą odpowiedź administracji, składając skargi na sposób załatwienia prośby. Podczas indywidualnych rozmów powód nie zgłaszał uwag ani skarg, twierdził bowiem, że jedyną słuszną formą porozumiewania się z administracją zakładu karnego jest pisanie pism do różnych instytucji. Ilość składanych próśb i skarg zmierza do sparaliżowania pracy jednostki, mimo to pisma powoda są rozpatrywane zgodnie z terminami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Jeżeli rozpoznanie wniosku, skargi lub prośby wymaga zebrania dowodów, informacji lub przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego oraz zbadania akt, termin załatwienia wniosku, skargi lub prośby jest przedłużany o czas niezbędny do dokonania tych czynności, o czym informuje się skazanego. W piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 r. strona pozwana wskazała m.in. , iż w 2013 r. w (...) zarejestrowano blisko 100 skarg , w Dzienniku próśb zanotowano około 70 spraw , ponadto wielu różnym jednostkom Zakład Karny w K. udzielał informacji i wyjaśnień związanych z korespondencją powoda .W latach 2012/2013 powód wniósł do organów SW łącznie 205 skarg . Skargi te dotyczyły jednostek penitencjarnych , w których przebywał oraz udzielanych mu w tych sprawach odpowiedzi właściwych terytorialnie organów SW . W 2013 r. (...) rozpatrywał 24 skargi powoda na poprzednie rozstrzygnięcia (...) w P. oraz W..

/ dowód:

- pismo procesowe z dnia 10 lutego 2014 r. k. 107-115 akt SO w Zielonej Górze I C.420/13 ,

- pismo procesowe z dnia 12 lutego 2014 r. k. 150-151 akt SO w Zielonej Górze I C.420/13,

- pismo procesowe z dnia 18 listopada 2013 r. k. 23-30 akt SO w Zielonej Górze I C.420/13/

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie I C.420/13 Sąd Okręgowy w Zielonej Górze I Wydział Cywilny oddalił powództwo w całości oraz orzekł o kosztach procesu.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazano m.in., iż ilość pism składanych przez powoda, odnoszenie się w nich ciągle do tych samych zagadnień świadczyć może, albo o zupełnej ignorancji powoda, albo o świadomej próbie dezorganizacji pracy służby więziennej. Sąd oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazał, iż w czasie ponad rocznego pobytu w Zakładzie Karnym w K. powód złożył prośby i skargi w ilości 172 , a w pozwie nie wskazał ani daty ich złożenia , chociaż jak się okazało tego dnia złożył 6 pism i z tych 6 pism , 4 zostały zarejestrowane , a 2 nie , albowiem nie wszystkie prośby muszą być rejestrowane , tak jak na wszystkie prośby nie muszą być udzielane odpowiedzi na piśmie , stosownie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych .W ocenie Sądu powód wykorzystuje prawo do Sądu , korzystając ze zwolnienia od kosztów jako osoba pozbawiona wolności , wnosząc roszczenia tylko w tym celu , żeby „naprawiać , wychowywać służbę więzienną ”. Sąd zadał pytanie – „ Jaką szczególną wartość i godność posiada człowiek , który wielokrotnie krzywdził innych , nie zadośćuczyniając ich krzywdom ? ”. Zdaniem Sądu powód , pozostając na utrzymaniu Państwa całe dorosłe życie , potrafi stwierdzić ,że kwota po 10.000 zł od każdego Dyrektora pozwanej jednostki służby więziennej jest niewielkim obciążeniem finansowym , przy czym stwierdza to osoba , która dotychczas nie pracował a kradła.

Wskutek apelacji wywiedzionej przez powoda, wyrokiem z dnia 9 października 2014 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilny w sprawie I A Ca.671/14 oddalił apelację oraz orzekł o kosztach w postępowaniu apelacyjnym.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał m.in. że nie negując prawa powoda do składania pism , nie sposób odmówić racji Sądowi I instancji , iż powód nadużywa swoich uprawnień w tym względzie , czego potwierdzeniem są kierowane przezeń roszczenia związane z jednym zdarzeniem , a rozpatrywane w dwóch procesach o odszkodowanie.

/ dowody:

- wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze I Wydział Cywilny z dnia 2 kwietnia 2014 r. wraz
z uzasadnieniem k. 269,281-287 akt SO w Zielonej Górze I C 420/13,

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, I Wydział Cywilny z dnia 9 października 2014 r. wraz
z uzasadnieniem k. 321,332-337 akt SO w Zielonej Górze I C 420/13 /

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo okazało się bezzasadne.

W związku z tym, że powód żądaniem pozwu domagał się zadośćuczynienia za krzywdę powstałą w następstwie naruszenia jego dóbr osobistych w stwierdzeniach zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 2 kwietnia 2014 r. i wskazanych przez niego pismach procesowych Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa materialnoprawna podstawa rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu tkwi w art. art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c.

Przed przystąpieniem do wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należy wskazać, iż ustalony w sprawie stan faktyczny stanowiący podstawę jej rozstrzygnięcia jest między stronami bezsporny. Spór sprowadza się do oceny prawnej (subsumpcji) ustalonego
w sprawie stanu faktycznego w oparciu o normy statuujące odpowiedzialność Skarbu Państwa za wyrządzoną szkodę (w szerokim tego słowa znaczeniu uwzględniającym odpowiedzialność za krzywdę) .

Nie ulega wątpliwości, że przesłanki odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych określają przepisy art. 23, art. 24 i art. 448 k.c. i na ich podstawie ponosi odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych także Skarb Państwa. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że nie zostały spełnione przesłanki stosowania powyższych regulacji.

Przepisy art. 23 i 24 k.c. konstruują domniemanie bezprawności działania. W tej sytuacji na pozwanym ciąży obowiązek udowodnienia, iż jego działanie nie było bezprawne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2009 roku (M.P.Pr. (...)) do powstania roszczeń określonych w art. 24 k.c. nie jest wystarczająca sama bezprawność działania sprawcy. Niezbędny jest także skutek tego działania w postaci naruszenia jednego z dóbr osobistych, o których mowa w art. 23 k.c.

W pierwszej kolejności, zdaniem Sądu, wskazać należy, iż działania strony pozwanej nie cechuje bezprawność.

Prowadzenie przez organ władzy publicznej postępowania w ramach określonej przez ustawodawcę procedury nie stanowi bezprawnego działania w rozumieniu art. 417 i art. 24 § 1 k.c., które mogłoby naruszyć dobro osobiste osoby fizycznej . Kwestionowane przez powoda czynności(sformułowania zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 2 kwietnia 2014 r. )mieściły się ściśle w zakresie czynności służbowych sędziego i wykonywanej władzy sądowniczej. Istota tej władzy polega na tym, iż sędzia orzeka w warunkach niezawisłości, kierując się nie tylko obowiązującym prawem, ale także własnym sumieniem i przysługującą mu swobodą w ocenie prawa i faktów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Także wskazywane przez powoda czynności Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (sformułowania zawarte w pismach procesowych z dnia 18 listopada 2013 r. , 10 lutego 2014 r. i 12 lutego 2014 r.) nie noszą znamion bezprawności , albowiem ww. pisma procesowe dotyczą przedmiotu postępowania , nie wykraczając przy tym poza ramy dozwolonej w postępowaniu sądowym polemiki .

Po wtóre wskazać należy, iż stwierdzenie czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego powinno być ocenione przez pryzmat kryterium subiektywnego i obiektywnego.

Użyte w uzasadnieniu wyroku Sądu z dnia 2 kwietnia 2014 r. i we wskazywanych przez powoda pismach procesowych Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa sformułowania w ocenie powoda naruszają jego godność , podważając - jak to ujął – „ wartość i godność mojego życiorysu”. Podkreślić jednak należy ,że kwestionowane przez powoda sformułowania winny wywoływać również u osoby postronnej podobne odczucia. W szczególności powinny wywoływać u tej osoby przekonanie, że sformułowania te zostały użyte w celu obrażenia innej osoby, czy poniżenia jej w jakikolwiek sposób. Powoływanie się w pismach procesowych w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Zielonej Górze pod sygn. akt I C.420/13 na okoliczność ,że powód jest osobą roszczeniową , ze wskazaniem , jaką liczbę wniosków , skarg i próśb kierował w odpowiednim okresie , niewątpliwie nie narusza niczyich dóbr osobistych. Nie naruszają także dóbr osobistych powoda sformułowania zawarte w ww. wyroku Sądu Okręgowego. Kryterium obiektywne nie pozwala na przyjęcie, iż wskazane sformułowania miały na celu obrażenie powoda, znieważenie go czy w inny sposób napiętnowanie jego osoby.

Pisemne uzasadnienie wydanego przez sąd wyroku - podobnie jak jego motywy ustne - mają przekonać, zwłaszcza stronę, która przegrała sprawę, że orzeczenie jest zgodne z prawem, słuszne i sprawiedliwe. Społeczno-wychowawcza rola uzasadnienia orzeczenia sądowego przejawia się w sile motywów zawartych w uzasadnieniu. Uzasadnieniem wyroku, zwłaszcza publikowanym, sąd oddziałuje nie tylko na uczestników postępowania zakończonego wyrokiem. Jakże często uzasadnienie wyroku wydanego w konkretnej sprawie jest powoływane przez strony lub sąd w innych rozpoznawanych sprawach. Uzasadnienie wyroku spełnia zatem ważną funkcję wychowawczą.

Podkreślić należy ,że obowiązkiem Sądu orzekającego w sprawie toczącej się pod sygn. akt I C.420/13 było uwzględnienie wszystkich okoliczności mogących rzutować na ocenę wiarygodności powoda. Sąd nie pozostał bierny oświadczeniom składanym przez powoda w toku sprawy, z premedytacją przyznającego, iż jego poczynania w stosunku do służby więziennej mają na celu „jej wychowanie”. Sąd w kontekście rozpoznawanej sprawy odniósł się do tych poczynań powoda, akcentując, iż on sam permanentnie postępował wbrew ustalonym zasadom współżycia społecznego. Sąd w sprawie tej ustalił , że w dacie wyrokowania powód miał 50 lat i całe swoje dorosłe życie spędzał w jednostkach penitencjarnych , za kradzieże i rozboje odbył już 29 lat pozbawienia wolności , nie pracował zawodowo , poza krótkim czasem praktyk zawodowych oraz w czasie odbywania kary ( w czasach PRL-u). Tym samym użyte w dalszej części uzasadnienia wyroku sformułowania - „ Jaką szczególną wartość i godność posiada człowiek , który wielokrotnie krzywdził innych , nie zadośćuczyniając ich krzywdom ? ” , czy też sformułowania o treści - „Powód , pozostając na utrzymaniu Państwa całe dorosłe życie , potrafi stwierdzić ,że kwota po 10.000 zł od każdego Dyrektora pozwanej jednostki służby więziennej (…) jest niewielkim obciążeniem finansowym .Stwierdza to osoba , która dotychczas nie pracował a kradła ” , nie mogą być odbierane jako obiektywnie naruszające dobra osobiste powoda. Niewątpliwie roszczeniowa postawa powoda ( co Sąd szczegółowo podkreślił w uzasadnieniu wyroku) i jego zachowanie w toku procesu ( zwłaszcza w kontekście wypowiedzi powoda ,iż tylko dzięki powództwom może zmienić podejście służby więziennej do osadzonych), wywołały reakcję ze strony Sądu, który wykorzystując dostępne instrumenty i czerpiąc z dobrodziejstwa wychowawczej funkcji uzasadnienia, usiłował wpłynąć na postawę powoda. Dobitnie brzmiące sformułowania uzasadnienia nakazują analizę własnego postępowania pod kątem obranej postawy życiowej i wynikających z tego konsekwencji.

Zdaniem Sądu użyte w uzasadnieniu wyroku i w ww. pismach procesowych sformułowania ukazujące osobę powoda jako – „ roszczeniowego ” nie zawierają w sobie negatywnego ładunku . Przymiotnik - „ roszczeniowy ” nie jest bowiem określeniem pejoratywnym . Zastąpić go można zwrotami typu – „ żądający ” , „ wymagający czegoś ” , „ zgłaszający żądanie czegoś ” . Nie sposób zatem uznać , by przez użycie takiego sformułowania naruszono jakiekolwiek dobra osobiste powoda. Inne zwroty użyte w uzasadnieniu wyroku – w kontekście postawy życiowej powoda i jego przeszłości kryminalnej –także nie naruszają dóbr osobistych powoda , zwłaszcza wskazywanej przez niego godności . Sformułowania te nie są bowiem nieprawdziwe , co omówiono wyżej. Poza tym , w sposób obiektywny nie można przypisywać tym sformułowaniom, co sugerował powód , charakteru dyskryminującego . Powód ma prawo do składania skarg i wniosków , nadużywa jednak tego prawa , co szczegółowo uzasadniono zarówno w wyroku Sądu Okręgowego , jak i ww. pismach procesowych.

Dodać można ,że nawet przy założeniu , iż na skutek sformułowań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu , czy we wskazywanych pismach procesowych , doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, w ocenie Sądu ani rodzaj tych dóbr , ani też stopień ich naruszeń , rozmiar krzywdy powoda i okoliczności sprawy – nie uzasadniały roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia w oparciu o art. 448 k.c.

Powództwo jako bezzasadne zatem oddalono.

Powyższy stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie powołanych powyżej i zgromadzonych
w aktach sprawy dokumentów dopuszczonych w charakterze dowodu. Odnośnie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, należy wskazać, że ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń
i wątpliwości stron, a Sąd z urzędu nie dostrzegł również jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania ich mocy dowodowej. Stąd też, ta kategoria dowodów została obdarzona
w całości walorem wiarygodności. Sąd prowadzi dowody na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia – art. 227 k.p.c. Faktem istotnym dla rozstrzygnięcia jest fakt, który wyznaczony jest treścią normy prawnej kształtującej wzajemne prawa i obowiązki, o które spór się toczy. Jeśli w świetle przepisów, na podstawie których sąd rozstrzyga sprawę określony fakt jest prawnie obojętny, tj. nie może zmienić oceny żądania pozwu, taki fakt jest nieistotny dla rozstrzygnięcia,
a powoływane dla jego wykazania dowody prowadzą jedynie do zwłoki postępowania. Sąd oddalił zatem pozostałe wnioski dowodowe powoda uznając ich przeprowadzenie za zbędne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 k.p.c. Wprawdzie powód postanowieniem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze Wydział
I Cywilny z dnia 21 czerwca 2013 r. został zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sprawie w całości, jednak zgodnie z dyspozycją art. 108 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010.90.594 j.t.) zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi, zaś Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zastosowania w sprawie art. 102 k.p.c. pozwalającego na nieobciążanie kosztami procesu strony proces przegrywającej.Zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (zob. post. Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1974 r., II CZ 223/73, L.). Zdaniem Sądu Okręgowego, okoliczności niniejszej sprawy są tego rodzaju, że nie mogą zostać zakwalifikowane jako „wypadek szczególnie uzasadniony”, który pozwala nie obciążać strony przegrywającej kosztami procesu.

Koszty poniesione przez stronę pozwaną obejmują koszty zastępstwa procesowego
w wysokości 3.600 zł, obliczone zgodnie z treścią przepisu § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.) oraz art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz.U.2013.1150 j.t.).

Mając na uwadze powyższe zważenia orzeczono jak w sentencji wyroku.