Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Skarżący nie przedstawili dostatecznych argumentów ani za obniżeniem kary łącznej orzeczonej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, ani za warunkowym zawieszeniem którejkolwiek z kar łącznych wymierzonych w punktach 3 i 4.

Postulowanie zastosowania zasady pełnej absorpcji w odniesieniu do kary z punktu 1 jest nieskuteczne, albowiem ta może wchodzić w grę jedynie w przypadkach wyjątkowego, szczególnie bliskiego związku podmiotowo – przedmiotowego oraz czasowego, jaki zachodzi pomiędzy poszczególnymi, pozostającymi w zbiegu realnym, przestępstwami. Takowy jednak w odniesieniu do rozstrzygnięcia z punktu 1. zaskarżonego wyroku nie zachodzi. Wystarczy wspomnieć, że w przypadku czynów będących przedmiotem osądu w sprawach II K 432 / 12 i VI K 268 / 12 występował duży ( ponad trzymiesięczny ) odstęp czasowy, podobnie jak między czynem osądzonym w sprawie II K 432 / 12 i II K 401 / 13 ( niemal 3 miesiące ). Podkreślić też należy, iż poszczególne przestępstwa kierowane były przeciw odmiennym dobrom prawnym – czyn osądzony w sprawie II K 432 / 12, kwalifikowany z art. 178a § 4 kk, godził w bezpieczeństwo w komunikacji w aspekcie eliminowania z ruchu osób znajdujących się w stanie nietrzeźwości lub odurzenia, zaś pozostałe dwa przestępstwa, za które A. E. skazywany był w sprawach VI K 268 / 12 i II K 401 / 13, skierowane były przeciw mieniu ( kradzieże z włamaniem z art. 279 § 1 kk ). Przy czym w odniesieniu do tych dwóch ostatnich skazań czyny popełnione były na szkodę różnych pokrzywdzonych. Mając na uwadze powyższe, kształtowanie kary łącznej nie mogło odbywać się przy zastosowaniu zasady absorpcji, nawet uwzględniając, iż zachowanie skazanego w izolacji penitencjarnej ocenione zostało przez administracje zakładu karnego jako poprawne. Pamiętać należy, iż instytucja wyroku łącznego nie jest ustanowiona po to tylko, by w każdym przypadku przysparzać skazanym jak najdalej idących korzyści.

Podobnie brak było podstaw, by warunkowo zawiesić kary łączne orzeczone w punktach 3 i 4 zaskarżonego wyroku. Przypomnieć należy, iż w przypadku obu tych kar przy ocenie, czy takie rozstrzygnięcia wchodziły w grę, należało kierować się kryteriami ujętymi w art. 69 kk, do których odsyłał art. 89 § 1 kk. Stosownie zaś do treści art. 69 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r., sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zawieszając wykonanie kary; sąd bierze wówczas pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Z powyższego wynika zatem, że na takie dobrodziejstwo zasługuje ten jedynie sprawca, co do którego zachodzą podstawy, by racjonalnie założyć, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte jej cele, a w szczególności, że sprawca ten nie powróci na drogę przestępstwa. Mając to na uwadze zgodzić się należy z sądem I instancji, że w świetle dotychczasowej drogi życia skazanego tego rodzaju prognozy wywieść nie można. Z danych o karalności i załączonych wyroków wynika bowiem, iż choć A. E. jest osobą stosunkowo młodą, to na przestrzeni ostatnich lat wielokrotnie skazywany był za popełnienie całego szeregu rozmaitych przestępstw, z których wszystkie miały charakter umyślny. Chwilowa poprawa zachowania, na swój sposób wymuszona pobytem w zakładzie karnym, nie jest dostatecznym powodem, by przesłonić wymowę uprzedniej, wielokrotnej karalności, co do której skazany wykazuje na dodatek „ umiarkowanie krytyczny stosunek ” ( por. opinia o skazanym – k. 19 odwrót ). Mając to na uwadze orzeczono jak w sentencji.