Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 3 marca 2016r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Agnieszka Popławska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2016r

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 24 930 zł. (dwadzieścia cztery tysiące dziewięćset trzydzieści złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie :

- od kwoty 23 700 zł. od dnia 2 czerwca 2012r do dnia zapłaty,

- od kwoty 1230 zł. od dnia 26 lutego 2014r do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3204,57 zł. (trzy tysiące dwieście cztery złote pięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazuje ściągnięcie od pozwanej na rachunek Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 2155,37 zł. (dwa tysiące sto pięćdziesiąt pięć złotych trzydzieści siedem groszy) tytułem kosztów opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych i wyceny pojazdów samochodowych.

Sygn. akt I C 162/14

UZASADNIENIE

Powódka M. C. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. V. (...) kwoty 21.830 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 20.600 zł od dnia 2 czerwca 2012r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1230 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w dniu 18 kwietnia 2012r. wskutek uszkodzenia jej pojazdu marki V. z winy sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powódka dodała, iż zgłosiła szkodę pozwanemu, który jednak odmówił wypłaty odszkodowania uznając, że do uszkodzeń nie mogło dojść na skutek opisywanego zdarzenia. Zleciła też niezależnemu rzeczoznawcy sporządzenie opinii zgodnie z którą zakres uszkodzeń nie wyklucza kolizji. Pomimo tego pozwany podtrzymał swoją decyzję. Powódka wyjaśniła, że w pozwie dochodzi różnicy pomiędzy wartością pojazdu przed szkodą czyli 24.100 zł a pozostałościami, które sprzedała za cenę 3.500 zł wskazując, iż nie otrzymała oferty zakupu w wysokości 9.600 zł, jaką przyjął pozwany. Ponadto w związku z wypadkiem poniosła ona koszt wykonania ekspertyzy w wysokości 1230 zł, którego zwrotu również domaga się niniejszym pozwem.

(pozew k. 2 – 4)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że w jego ocenie uszkodzenia obu pojazdów nie mogły powstać we wskazanym miejscu i okolicznościach wskazywanych przez powódkę. Pozwany zakwestionował żądanie również co do wysokości podnosząc, iż zobowiązany jest jedynie do pokrycia ekonomicznie uzasadnionych wydatków. W związku z tym stwierdził, że przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu stanowiłoby nadmierny koszt. Co więcej zarzucił, iż prywatna kalkulacja nie jest rzetelna ani fachowa, gdyż nie została oparta na informacjach zawartych w drukach szkody, oględzinach i pomiarach grubości lakieru. Ponadto, zdaniem pozwanego, działania podjęte przez powódkę w celu wykazania zasadności i wysokości szkody nie mogą obciążać pozwanego, dlatego też brak jest podstaw do przyznania powódce zwrotu kosztów opinii.

(odpowiedź na pozew k. 44 - 47).

Pismem z dnia 20 lutego 2015r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu o kwotę 8.300 zł to jest do kwoty 30.130 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego do dnia zapłaty, z uwagi na treść sporządzonej w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego do spraw samochodowych.

(pismo k. 138 – 139)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 kwietnia 2012r. doszło do kolizji drogowej, w której uległ uszkodzeniu pojazd marki V. o nr rej. (...), stanowiący własność powódki. Kierująca pojazdem P. (...) o nr rej. (...), wyjeżdżając z drogi gruntowej na drogę publiczną prowadzącą z K. do K., włączając się do ruchu, nie udzieliła pierwszeństwa nadjeżdżającemu od strony K. samochodowi marki V., w wyniku czego doszło do uderzenia lewym, przednim narożnikiem samochodu marki V. w prawy bok samochodu marki P., a następnie pojazd marki V., w wyniku uderzenia zmienił kierunek ruchu i przemieścił się na prawo, gdzie czołowo uderzył w przydrożne drzewo.

(dowód: opinia biegłego sądowego P. S. k. 69 – 106 , zeznania świadka I. R. k. 187, zeznania świadka G. B. k. 188, zeznania świadka K. E. k. 188 – 189)

W dniu 2 maja 2012r. powódka zgłosiła szkodę pozwanemu, który odmówił wypłaty odszkodowania uznając, iż do uszkodzeń obu pojazdów nie mogło dojść we wskazanych okolicznościach ustalając jednocześnie, że wartość pojazdu sprzed szkody wyniosła 24.100 zł, zaś w stanie uszkodzonym 9.600 zł. Powódka odwołała się od powyższej decyzji powołując się na ekspertyzę wykonaną na jej zlecenie dotyczącą rekonstrukcji wypadku, której koszt sporządzenia wyniósł 1230 zł. Pomimo tego pozwany nie zmienił swojego stanowiska.

(okoliczność bezsporna: opinia k. 18 – 22, faktura k. 214v akt szkody)

Powódka sprzedała wrak pojazdu za cenę 3.500 zł.

(dowód: zeznania świadka G. B. k. 188, faktura k. 32)

Wartość nieuszkodzonego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w dniu szkody wynosiła 32.000 zł, zaś w stanie uszkodzonym 8.300 zł. Natomiast koszt naprawy pojazdu wyniósł 60.621,17 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. S. k. 69 – 106, pisemna opinia uzupełniająca biegłego P. S. z 17.03.2015r. k. 163 – 167, pisemna opinia uzupełniająca biegłego P. S. z 3.06.2015r. 202 – 220, pisemna opinia uzupełniająca z 23.12.2015r. k. 261 - 265 ).

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że dokumenty przedłożone przez strony do akt niniejszej sprawy, jak również złożone i sporządzone do akt szkody mają walor autentyczności, dają pełny obraz postępowania likwidacyjnego szkody przeprowadzonego przez pozwanego, zaś fakt ich sporządzenia oraz zawarta w nich treść nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadków I. R. i G. B. – uczestników zdarzenia oraz K. E., które są w ocenie Sądu szczere i rzeczowe, a nadto korelują ze sobą, tworząc spójny obraz zaistniałej na drodze sytuacji. Ponadto znajdują one również potwierdzenie w sporządzonej w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego P. S.. Natomiast zeznania powódki Sąd uznał za wiarygodne, jednakże z uwagi na fakt, że nie była ona uczestnikiem zdarzenia, jak również nie korzystała na co dzień ze spornego pojazdu i nie zajmowała się jego sprzedażą nie miała ona wiedzy istotnej dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania.

Ponadto, Sąd uwzględnił, przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, opinię biegłego sądowego P. S. w zakresie ustalenia przebiegu zdarzenia drogowego z dnia 18 kwietnia 2012r. oraz wysokości szkody doznanej przez powódkę. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia jest wiarygodna i stanowi pełnowartościowy dowód na powyższą okoliczność, z uwagi na fakt, że została ona sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu wyceny pojazdów samochodowych oraz rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją, uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Podkreślić przy tym należy, że opinia w zakresie rekonstrukcji wypadku nie była kwestionowana przez żadną ze stron, zaś w odniesieniu do ustalenia wartości pojazdu przed szkodą, jedynie przez stronę pozwaną. Biegły jednak w swoich pisemnych opiniach uzupełniających szczegółowo wyjaśnił swoje stanowisko i odniósł się do stawianych przez stronę pozwaną zarzutów, uwzględniając ostatecznie korektę za zmianę właściciela. W ocenie Sądu wszystkie ewentualne wątpliwości zostały podczas opinii uzupełniających wyjaśnione. Nadto pozwany przy zachowaniu należytej staranności miał możliwość zadania pytań biegłemu w celu wyjaśnienia wszelkich powstałych w jego ocenie niejasności, z czego nie skorzystał nie stawiając się na terminie rozprawy w dniu 14 stycznia 2016r. Mając na uwadze powyższe brak jest podstaw w ocenie Sądu do kwestionowania i podważenia sporządzonej opinii.

W pierwszej kolejności wobec zakwestionowania przez pozwanego, że uszkodzenia pojazdu powódki, powstały na skutek kolizji z dnia 18 kwietnia 2012r. Sąd rozważał czy do spornego zdarzenia doszło i jaki miało ono przebieg oraz czy stwierdzone uszkodzenia w pojeździe powódki mogły i powstały na jego skutek. Z uwagi, na fakt, że powyższe ustalenia wymagały wiedzy specjalistycznej Sąd dopuścił w tym zakresie dowód z opinii biegłego P. S., z której wynika, iż do spornej kolizji oraz stwierdzonych uszkodzeń mogło dojść w okolicznościach wskazywanych przez uczestników zdarzenia. Podkreślić należy, że biegły dokonał analizy uszkodzeń występujących w obu pojazdach, zwracając dodatkowo uwagę, że pojazd marki P. był wcześniej uszkodzony w zakresie prawego boku, dlatego też istnienie jeszcze innych uszkodzeń nie wyklucza, że do spornego zdarzenia nie doszło jak przyjął pozwany. Ponadto Sąd wziął pod uwagę nie tylko opinię biegłego sądowego, ale również zeznania świadków, którzy od początku konsekwentnie opisywali zaistniałe zajście i z których wynika, że sporne zdarzenie rzeczywiście miało miejsce. Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu powództwo co do zasady było uzasadnione.

W niniejszym procesie powódka domagała się ostatecznie zasądzenia od pozwanego kwoty 30.130 zł wraz z odsetkami ustawowymi tytułem wyrównania szkody, powstałej po jej stronie, wskutek uszkodzenia jej pojazdu z winy kierującego pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Normatywną podstawą odpowiedzialności pozwanego są przepisy art. 805 k.c. oraz art. 822 k.c. i art. 824 ¹k.c. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie, przy czym nie budzi wątpliwości Sądu w niniejszej sprawie, iż odpowiedzialność pozwanego wynika z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiążącej pozwanego ze sprawcą szkody.

W niniejszej sprawie należy mieć również na względzie treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, iż co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W odniesieniu do wysokości kosztów uszkodzonego pojazdu Sąd zważył, iż pomiędzy stronami bezsporne było, że szkoda wyraża się w różnicy wartości pojazdu w stanie przed szkodą (nieuszkodzonym) a wartością jego pozostałości tj. w stanie uszkodzonym, albowiem doszło do powstania szkody całkowitej, gdyż koszty naprawy pojazdu przekraczają wartość pojazdu sprzed szkody. Kwestia sporną była jednak wartości pojazdu przed szkodą, którą biegły ustalił ostatecznie na kwotę 32.000 zł. Wskazać należy, że sporny pojazd był pojazdem sprowadzanym z zagranicy i jak okazało się po sporządzeniu pierwotnej opinii biegłego w sprawie, nie wiadomo było, jaka była ilość jego uprzednich właścicieli, dlatego też biegły nie uwzględnił korekty z tego tytułu. Następnie jednak wobec zarzutów pozwanego i zeznań świadka G. B. biegły uwzględnił korektę z tego tytułu w wysokości - 1%. Zważyć należy jak trafnie wskazał biegły, iż nie może on przyjąć wyższej korekty, gdyż brak jest dowodów, iż poprzednich właścicieli było więcej niż jeden, co ma przełożenie na wysokość korekty. W związku z tym biegły w ocenie Sądu słusznie uznał, że wobec braku potwierdzonych informacji, nie może on przyjąć dowolnej wartości w tym względzie. Z tych samym względów biegły nie uwzględnił korekty za przebieg, albowiem podczas oględzin nie został on odczytany, a jedynie podany. Co więcej biegły wyjaśnił, iż również rozkodowanie numerów VIN nie umożliwiło ustalenia tej wartości, gdyż istnieje rozbieżność pomiędzy informacjami zawartymi w dowodzie rejestracyjnym, a wynikającymi z systemu A., co może świadczyć, iż doszło do wymiany silnika oraz skrzyni biegów. Natomiast brak szczegółowych informacji w wyżej opisanym zakresie, został uwzględniony w korekcie za sprowadzenie pojazdu. Pozwany zarzucił co prawda, że winna ona wynosić 8% a nie 7%, jednak w ocenie Sądu powyższe stanowi jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłego – osoby posiadającej wiedzę fachową w tym zakresie. Okoliczność, iż korekty można dokonać do 8 % nie oznacza, że w niniejszej sprawie taka sytuacja musi zaistnieć. Mając na uwadze powyższe Sąd przyjął zgodnie z opinią biegłego, że wartość pojazdu nieuszkodzonego wynosiła w dniu szkody 32.000 zł, a pozostałości 8.300 zł. Sąd uznał tym samym, że brak jest podstaw do przyjęcia wartości wraku w wysokości określonej przez powódkę na kwotę 3.500 zł. Fakt, iż powódka sprzedała za taką kwotę pozostałości nie oznacza, że jest to rynkowa ich wartość. Powódka mogła bowiem również oddać pozostałości bezpłatnie, jak też sprzedać poniżej ich wartości, co nie powoduje jednak, iż szkoda jaka powstała po jej stronie jest w związku z tym wyższa. Reasumując szkoda jaka powstała po stronie powódki z tytułu uszkodzenia jej pojazdu wynosi zatem 23.700 zł.

Ponadto Sąd zważył, iż powódce należy się również zwrot kosztów poniesionych na sporządzenie ekspertyzy dotyczącej rekonstrukcji wypadku i analizy uszkodzeń, która została przedłożona pozwanemu, aby wykazać, iż do szkody rzeczywiście doszło. Sąd podzielił tu stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie III CZP 24/04, podjęte w analogicznej sprawie, że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Sąd stanął na stanowisku, iż skoro ubezpieczyciel zaprzeczał swojemu obowiązkowi wypłaty odszkodowania, podważając jego zasadę, powódka została niejako zmuszona do poparcia swoich roszczeń opinią rzeczoznawcy. Tym samym, ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie, przemawia – w ocenie Sądu - za poglądem o przyczynowo-skutkowym powiązaniu kosztów prywatnej ekspertyzy z działaniem (zaniechaniem) zobowiązanego, zaś konieczność ich zwrotu przez zakład ubezpieczeń wynika z zasady pełnego odszkodowania wyrażonej przez ustawodawcę w przepisie art. 361 § 2 k.c. Ponadto powódka wykazała również wysokość kosztów tej opinii załączając fakturę na kwotę 1230 zł. W związku z tym Sąd uznał, iż zasadne jest jej zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki na podstawie art. 361 § 1 k.c.

W świetle powyższego, Sąd uznał roszczenie powódki w zakresie zapłaty kwoty łącznie 24.930 zł za w pełni zasadne i w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 822 § 1 i § 4 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. zasądził taką kwotę od pozwanego na rzecz powódki, oddalając tym samym w punkcie 2 wyroku powództwo w pozostałym zakresie na podstawie powyższych przepisów. Ponadto Sąd przyznał odsetki ustawowe od zasądzonego świadczenia na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. uznając, iż należą się one od kwoty 23.700 zł od dnia 2 czerwca 2012r. do dnia zapłaty. Skoro bowiem powódka zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 2 maja 2012r. to 30 dniowy termin o jakim mowa w art. 817 § 1 k.c. do zapłaty należnego odszkodowania upłynął z dniem 1 czerwca 2012r., a zatem jak słusznie wskazała powódka od dnia 2 czerwca 2012r. pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia. Ponadto Sąd przyznał również odsetki od kwoty 1230 zł zasądzonej tytułem kosztów ekspertyzy od dnia 26 lutego 2014r. tj. od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu w tym zakresie na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 4 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 02.163.1349). Sąd uznał, iż powódka wygrała niniejszy proces w 83 %, a zatem w tym stosunku należy jej się zwrot kosztów, które poniosła w sprawie, a na które składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1507 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł. Ponadto powódka poniosła koszty opinii biegłego w wysokości 800 zł. Pozwany zaś wygrał proces w 17 % i poniósł jedynie koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (2417 zł). Po wzajemnym skompensowaniu należności zasadne było zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3204,57 zł.

Ponadto Sąd na podstawie art. 5 pkt. 3, art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167 poz. 1398 z późn. zm.) nakazał ściągnąć w punkcie 4 wyroku na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gdyni od pozwanego kwotę 2155,37 zł tytułem brakujących kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa tytułem opinii biegłego.