Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Lublinie

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt VII U 976/15

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek

III AUa 258/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 maja 2015 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił M. G. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r Nr 8, poz. 43 ze zm.), ponieważ na 1 stycznia 1999 r wnioskodawca nie udowodnił wymaganego piętnastoletniego okresu pracy w warunkach szczególnych. ZUS uznał za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat 5 miesięcy 6 dni.

W odwołaniu od decyzji M. G. wniósł o przyznanie prawa do emerytury. Podniósł, że pracował w warunkach szczególnych w Spółdzielni (...) w L. jako kierowca autobusu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z 22 grudnia 2015 r zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił M. G. prawo do emerytury od (...)r.

Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i ich ocenie prawnej.

M. G., urodzony (...), 2 marca 2015 r złożył wniosek o emeryturę, oświadczając że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na 1 stycznia 1999 r udowodnił okres składkowy, nieskładkowy oraz uzupełniający 25 lat i okresem pracy w szczególnych warunkach 14 lat 5 miesięcy 6 dni.

Sąd dalej ustalił, że wnioskodawca od 10 stycznia 1981 r do 31 stycznia 1987 r był zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) (świadectwo pracy). Jednocześnie był członkiem Spółdzielni. W dniu 10 stycznia 1981 r zawarł ze Spółdzielnią umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy autobusu z wynagrodzeniem 18,50 zł za godzinę, pracę świadczył w wymiarze pełnego etatu (akta osobowe, k. 20). Jeździł autobusami marki B., J. , A., o liczbie miejsc powyżej 15 (wyjaśnienia wnioskodawcy). W związku z utratą uprawnień do prowadzenia autobusu wnioskodawca 1 lipca 1981 r został przeniesiony do pracy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyższej 3,5 tony (S.). Wykonywał kursy po całej Polsce. Jednocześnie pełnił obowiązki konwojenta (zakres obowiązków kierowcy konwojenta z 1 lipca 1981 r - akta osobowe). Z zakresu tego wynika, że wnioskodawca musiał dopilnować prawidłowości załadunku, uczestniczyć w ważeniu lub liczeniu towaru i pokwitować odbiór lub zdanie ładunku. Za powierzony towar odpowiadał materialnie. Wnioskodawca nie zajmował się załadunkiem i wyładunkiem. Załadunek samochodu zajmował około pół godziny, a przy drobnych rzeczach od dwóch do czterech godzin. Wnioskodawca nie zajmował się naprawami samochodu. Przewoził różnego rodzaju towary, na przykład detale do samochodu J., wyroby czekoladowe firmy (...), mąkę. Z dniem 25 stycznia 1982 r ponownie został przeniesiony na stanowisku kierowcy autobusu (angaż z 22 stycznia 1982 r). Będąc kierowcą autobusu wykonywał obowiązki konduktora. Jego podstawowym obowiązkiem jako konduktora była sprzedaż biletów i rozliczenie się z utargu (zakres czynności kierowcy konduktora z 16 czerwca 1983 r, akta osobowe). Rozliczeń dokonywał po pracy, czasami co drugi dzień lub nawet rzadziej (wyjaśnienia wnioskodawcy, zeznania świadków, akta osobowe). Wnioskodawca będąc kierowcą autobusu obsługiwał linię nr(...), pracował po 12-13 godzin. Wykonywał pracę 2 lub 3 dni, a następnie miał dzień wolny. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, przesłuchania wnioskodawcy (k. 28, 26 ), i zeznań świadków: K. G.(k. 27, 27v.) i T. T. (k. 27v, 28).

Sąd stwierdził, że przesłuchani świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. Pracowali wspólnie z wnioskodawcą. Szczegółowo opisali warunki pracy wnioskodawcy potwierdzając charakter wykonywanej pracy. Potwierdzili fakt jego pracy jako kierowcy autobusu. Zeznania są spójne, korespondują zasadniczo z zeznaniami wnioskodawcy i z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych. W związku z powyższym Sąd zeznania świadków obdarzył wiarą. Zgromadzone dokumenty zasługiwały na obdarzenie ich wiarą jako autentyczne.

Sąd zważył, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie. Sąd zacytował art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym mężczyznom urodzonym po 31 grudnia 1948 r przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu, całość zgromadzonego materiału dowodowego przemawia za uznaniem, że od 10 stycznia 1981 r do 30 czerwca 1981 r i od 25 stycznia 1982 r do 31 stycznia 1987 r (5 lat 5 miesięcy 28 dni) wnioskodawca wykonywał pracę wskazaną w wykazie A w dziale VIII rozporządzenia, poz. 2: prace kierowców autobusów o liczbie miejsc powyżej 15. W ocenie Sądu, wykonywanie przez wnioskodawcę obowiązków konduktora i sprzedaż biletów w czasie postojów nie zmienia charakteru pracy kierowcy autobusu jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd nie uwzględnił jako pracy w szczególnych warunkach okresu od 1 lipca 1981 r do 24 stycznia 1982 r, kiedy wnioskodawca wykonywał dodatkowo pracę konwojenta, obowiązany był nadzorować załadunek i wyładunek, uczestniczyć w ważeniu lub liczeniu towaru i nie wykonywał pracy kierowcy samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy.

Uwzględniając ustalony w postępowaniu przed ZUS i niebudzący wątpliwości okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat 5 miesięcy 6 dni, Sąd stwierdził, że wnioskodawca legitymuje się ponad piętnastoletnim okresem prascy w warunkach szczególnych. Podsumowując Sąd wskazał, że wnioskodawca ma ogólny staż pracy 25 lat, ma ukończone 60 lat życia i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Nadto udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 19 lat 11 miesięcy 4 dni. Tym samym spełnił wszystkie przesłanki do emerytury od dnia 2 marca 2015 r, tj. od daty złożenia wniosku o emeryturę.

Na marginesie Sąd pierwszej instancji wskazał, że wnioskodawca był członkiem Spółdzielni Pracy (...). Miał zatem zgodnie z treścią art. 182 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r - Prawo spółdzielcze pozostawać ze spółdzielnią w stosunku pracy, przy czym podstawą tego stosunku winna być tzw. spółdzielcza umowa o pracę. Nie ma to jednak w sprawie istotnego znaczenia, gdyż pracownikiem jest osoba, której stosunek pracy nawiązał się zarówno na podstawie „kodeksowej” umowy o pracę, jak i spółdzielczej umowy o pracę (art. 2 kp).

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., zaskarżając wyrok i zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez, błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r Nr 153, poz. 1227 ze zm.), poprzez ustalenie prawa do emerytury osobie, która nie udowodniła wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych,

2) naruszenie prawa procesowego przez naruszenie wyrażonej w art. 233 § 1 kpc zasady swobodnej oceny dowodów,

3) sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że wnioskodawca w spornym okresie pracował w warunkach szczególnych.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie oskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że zgodnie z § 1 pkt l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1998 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), jego przepisy stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienionej w § 4 - 15 rozporządzenia, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Stosownie do ust. 2 cyt. paragrafu, właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których wykonywane są prace szczególnych warunkach wymienione w wykazach A i B. W myśl § 2, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Wskazane okresy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § l ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W opinii apelującego, w postępowaniu sądowym nie zostało udowodnione, że wnioskodawca w spornym okresie istotnie był pracownikiem . Z dołączonych w toku postępowania akt osobowych wynika, iż skarżący był członkiem Spółdzielni (...). Zdaniem Sądu nie ma to w sprawie istotnego znaczenia, ponieważ skarżący (w opinii Sądu) zatrudniony był na podstawie spółdzielczej umowy o pracę, w związku z czym również był pracownikiem (zgodnie z art. 2 kp.) Tym samym spełnił wymogi wynikające z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zdaniem apelującego, w toku postępowania nie zostały przeprowadzone dowody, które uzasadniałyby wysnucie wniosku, iż wnioskodawca zatrudniony był na podstawie spółdzielczej umowy o pracę. W aktach osobowych przedstawionych w toku postępowania brak dokumentacji pozwalającej na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości podstaw prawnych zatrudnienia skarżącego, oraz przebiegu zatrudnienia w kontekście jego członkostwa w spółdzielni. W aktach znajdują się tylko dwa dokumenty dotyczące członkostwa, tj. wypowiedzenie przez wnioskodawcę członkostwa z uwagi na rozwiązanie stosunku pracy i karta obiegowa zwolnienia z 2 stycznia 1987 r, w której mowa jest o zwrocie wpłaconych udziałów.

W ocenie skarżącego, świadkowie którzy zeznawali w sprawie nie wypowiedzieli się w sposób jasny i jednoznaczny odnośnie podstaw prawnych zatrudnienia skarżącego w spółdzielni. Ich wyjaśnienia nie pozwalają na ustalenie bez wątpliwości, czy była to istotnie spółdzielcza umowa o pracę (świadkowie w tej kwestii nie wypowiedzieli się). Świadek T. T. w ogóle nie wiedział, czy z pracą w spółdzielni wiązało się członkostwo.

Apelujący stanął na stanowisku, iż ustalenia Sądu dokonane zostały w oparciu o materiał dowodowy oceniony z naruszeniem art. 233 § l kpc, zgodnie z którym, Sąd powinien oceniać wiarygodność dowodów według własnego przekonania, ale swobodna ocena dowodów nie może oznaczać dowolności, musi natomiast zmierzać do ustaleń zgodnych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W niniejszej sprawie takiej oceny nie dokonano, a Sąd ocenił moc dowodów na podstawie własnego przekonania, ale bez wszechstronnej i obiektywnej analizy zabranego materiału dowodowego. Wobec powyższego organ rentowy uważa, że wyrok Sądu pierwszej instancji wydany z naruszeniem wyżej powołanych przepisów prawa materialnego i procesowego nie może się ostać.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie są zasadne zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego i prawa procesowego.

Sąd Okręgowy nie naruszył przepisu art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r, poz. 748 ze zm.), ustalając wnioskodawcy prawo do emerytury. Stosownie do tego przepisu, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęły okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepisy dotychczasowe, w oparciu o które ustala się rodzaj pracy wykonywanej w warunkach szczególnych to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki do nabycia prawa do emerytury, bowiem udowodnił do 1 stycznia 1999 r 25 lat ogólnego stażu ubezpieczeniowego oraz 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Nadto ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu ubezpieczeniowego.

Nie przekroczył Sąd zasady swobodnej oceny dowodów ustalając, że wnioskodawca, oprócz udowodnionego bezspornie przed organem rentowym okresu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat 5 miesięcy i 5 dni wykazał również, że pracując w Spółdzielni Pracy (...) w L. od 10 stycznia 1981 r do 30 czerwca 1981 r i od 25 stycznia 1982 r do 31 stycznia 1987 r (5 lat 5 miesięcy 28 dni) wykonywał pracę w szczególnych warunkach wskazaną w wykazie A w dziale VIII rozporządzenia, poz. 2, to jest pracę kierowcy autobusów o liczbie miejsc powyżej 15.

Jak wynika z apelacji, skarżący nie kwestionuje rodzaju czynności wykonywanych przez wnioskodawcę w Spółdzielni Pracy (...) w L. i uznania tej pracy za pracę wykonywaną warunkach szczególnych

Apelujący kwestionował status pracowniczy wnioskodawcy, podnosząc że z akt osobowych wynika, iż był on członkiem Spółdzielni (...), a świadkowie którzy zeznawali w sprawie nie wypowiedzieli się w sposób jasny i jednoznaczny odnośnie podstaw prawnych zatrudnienia skarżącego w spółdzielni

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Rzeczywiście świadkowie nie pamiętali, czy wnioskodawca w czasie pracy w Spółdzielni (...) był jej członkiem ale, jak wskazał sam skarżący, wynika to z akt osobowych dołączonych do akt sprawy (koperta, k. 20). Oświadczenie wnioskodawcy złożone zarządowi (...) w L. w piśmie z 31 stycznia 1987 r o wypowiedzeniu członkostwa Spółdzielni (...) w L. i podanie w karcie obiegowej zwolnienia z pracy z dnia 2 stycznia 1987 r, że wpłacone udziały wynoszą 84333 zł , wskazuje, że wnioskodawca był w czasie zatrudnienia członkiem Spółdzielni (...). Członkostwo to nie świadczy o tym, że wnioskodawca nie był pracownikiem Spółdzielni (...). Status pracowniczy wnioskodawcy wynika z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.

W aktach osobowych dołączonych do akt sprawy znajduje się umowa o pracę zawarta przez wnioskodawcę ze Spółdzielnią (...) w L. reprezentowaną przez prezesa i wiceprezesa, na mocy której wnioskodawca zatrudniony został od 10 stycznia 1981 r na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy i powierzono mu obowiązku kierowcy autobusu, zaś wynagrodzenie określono zgodnie z warunkami Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Spółdzielni Pracy, przy ustaleniu stawki wynagrodzenia według VII kategorii zaszeregowania. Wnioskodawca skierowany był do lekarza w celu wydania orzeczenia o zdolności do pracy na wykonywanym stanowisku pracy, przeszkolony został z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, przenoszony był na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego, a następnie znów na stanowisko kierowcy autobusu, otrzymywał pisma ze zmianami stawek wynagrodzenia, a także kary regulaminowe, w tym polegające na pozbawieniu premii, na jego wniosek udzielany był mu urlop wypoczynkowy. Spółdzielnia w piśmie z 20 grudnia 1986 r wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z wnioskodawcą za porozumieniem stron, a w dniu 2 lutego 1987 r wystawiła świadectwo pracy potwierdzające zatrudnienie od 20 stycznia 1981 r do 31 stycznia 1987 r. Wszystkie te dokumenty potwierdzają, że wnioskodawca w okresie pracy w Spółdzielni (...) był pracownikiem.

Słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, że zgodnie z art. 2 Kodeksu pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Zatem członkowie spółdzielni pracy zatrudnieni w nich na podstawie spółdzielczej umowy o pracę są pracownikami w rozumieniu Kodeksu pracy.

Zauważyć należy, że spółdzielnie pracy maja obowiązek zatrudnienia pracowników w oparciu o spółdzielczą umowę o pracę. Wynika to z art. 182 ustawy z dnia 16 września 1982 r - Prawo spółdzielcze (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r Nr 188, poz. 1848). Stosownie do art. 182, spółdzielnia i członek spółdzielni mają obowiązek pozostawania ze sobą w stosunku pracy (§ 1). Natomiast zgodnie z § 2 cytowanego artykułu, członek ma prawo do zatrudnienia stosownie do swoich kwalifikacji zawodowych i osobistych oraz aktualnych możliwości gospodarczych spółdzielni. Przepis art. 183 § 3 stanowi zaś, że stosunek pracy pomiędzy spółdzielnią, a jej członkiem nawiązuje się przez spółdzielczą umowę o pracę.

Inna jest sytuacja prawna członków innych spółdzielni, niż spółdzielnie pracy (m.in. rolniczych spółdzielni produkcyjnych), nie są oni pracownikami w rozumieniu art. 2, jeśli nie są w nich zatrudnieni na podstawie umów o pracę.

Status prawny osoby zatrudnionej w spółdzielni pracy był już w orzecznictwie sądów wielokrotnie analizowany i nie budzi wątpliwości (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 r, III AUa 188/12, Lex nr 1163533, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 kwietnia 2015 r, III AUa 1949/14, Lex nr 1711388, OSA 2015/8/110-118).

Tak więc w ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości okoliczność, że wnioskodawca od 10 stycznia 1981 r do 30 czerwca 1981 r i od 25 stycznia 1982 r do 31 stycznia 1987 r (5 lat 5 miesięcy 28 dni) był pracownikiem. W czasie tego stosunku pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresach, kiedy pracował na stanowisku kierowcy autobusu. Prawidłowo Sąd ustalił, że wnioskodawca udowodnił ponad piętnaście lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych i spełnił wszystkie przesłanki do nabycia prawa do emerytury.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek