Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 r. w Szczecinie

sprawy W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 maja 2015 r. sygn. akt VI U 995/14

oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Beata Górska SSA Anna Polak

Sygn. akt III AUa 683/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia z dnia 31.10.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił W. S. prawa do emerytury.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego, ubezpieczony podniósł, że w okresie od 2.02.1987 r. do 31.01.1990 r. pracował w warunkach szczególnych w Ośrodku (...) w W. jako kotlarz.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, że w świadectwie pracy ubezpieczonego, dotyczącym spornego okresu, nie określono wykazu, działu i pozycji zarządzenia resortowego, w którym zajmowane przez niego stanowisko "kotlarz" jest wymienione, a ponadto z przedstawionej dokumentacji nie wynika do kiedy ubezpieczony pracował na stanowisku kotlarza. Organ rentowy podniósł, że nie uwzględnił również okresu zatrudnienia w spółce (...), ponieważ z dokumentacji nie wynikało, że ubezpieczony wykonywał pracy na stanowisku aparatowego produkcji włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne, przetwórstwa włókien szklanych, produkcji folii podłożowej taśmy magnetycznej

Wyrokiem z dnia 28 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał W. S. prawo do emerytury od 1 lipca 2014 r.

Sąd I instancji ustalił, że W. S. urodzony (...) w dniu 2.02.1987 r. zawarł umowę o pracę z Ośrodkiem (...) w W. – Zakładem Usług (...) na czas nieokreślony na stanowisku kotlarza. W trakcie zatrudnienia w tym zakładzie ubezpieczony wykonywał prace związane z czyszczeniem wnętrza kotłów przemysłowych, usuwaniem popiołów, wykonywaniem remontów kotłów przez uzupełnianie wewnętrznych, zbudowanych z cegły, ścian kotłów. W okresie od 21.06.1993 do 31.03.1994 r. był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na stanowisku aparatowego w Wydziale (...). Do wykonywanych przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu czynności należało powlekanie taśmy magnetofonowej lakierem magnetycznym. Sąd Okręgowy ustalił, że na dzień 1.09.1999 r., organ rentowy uznał W. S. ogólny staż ubezpieczenia wynoszący 25 lat, 9 miesięcy i 19 dni oraz staż pracy w szczególnych warunkach 14 lat,11 miesięcy i 22 dni.

W oparciu o art. 184 ust. 1 i 2, w zw. z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013, poz. 1440 z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) oraz § 2 ust. 1, § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) Sąd Okręgowy uznał odwołanie W. S. za niezasadne.

W oparciu o zgromadzone w aktach organu rentowego dokumenty oraz zeznania świadków zawnioskowanych przez ubezpieczonego, Sąd I instancji uznał, że W. S. w okresie od 21.06.1993 do 31.03.1994 r. świadczył pracę w szczególnych warunkach na stanowisku aparatowego w Wydziale (...)

i co najmniej w okresie od 2.02.1987 r. do 31.08.1987 r. na stanowisku kotlarza.

Z powyższym rozstrzygnięciem w całości nie zgodził się organ rentowy. W wywiedzionej apelacji wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku błędnego przyjęcia, że ubezpieczony wykazał sporne okresy zatrudnienia, jako pracę w szczególnych warunkach podczas gdy ubezpieczony wykonywał czynności na istniejącym w zakładzie pracy stanowisku konserwatora urządzeń wodno-kanalizacyjnych, co potwierdzają zeznania świadka R. S. i A. W. oraz przyznane w tym okresie angaże. Ponadto prace wykonywano w ramach delegacji w różnych rejonach, co potwierdzają zeznania świadka H. M., a co wyklucza wykonywanie pracy ubezpieczonego przez cały sporny okres zatrudnienia z tym świadkiem. Apelujący zarzucił także błędne przyjęcie do ustalenia czynności wykonywanych przez ubezpieczonego zeznań świadków Z. B. i J. H. w sytuacji gdy ubezpieczony nie otrzymał, wymaganego do przyznania spornego prawa, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W ocenie apelującego, ubezpieczony nie wykazał przesłanki, dotyczącej posiadania co najmniej 15. lat pracy w szczególnych warunkach, co skutkowało także nie rozpoznaniem przez Sąd istoty sprawy - które to w/w. uchybienia miały istotny wpływ na jej wynik.

Tak argumentując, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Wniósł także o zasądzenie od ubezpieczonego, na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie, na rozprawie apelacyjnej w dniu 12 maja 2016 r. ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnej z zasadą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny podzielił zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720).

Analiza zarzutów zawartych w apelacji oraz dotychczasowego postępowania doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że okolicznością sporną pozostawało ustalenie, czy ubezpieczony spełnia przesłanki konieczne do przyznania emerytury w wieku obniżonym, a w szczególności czy legitymuje się co najmniej 15-letnim stażem w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Mając na uwadze okres pracy w warunkach szczególnych uwzględniony w postępowaniu przed ZUS, należało w istocie ustalić, czy w spornych, nieuznanych przez organ rentowy okresach, ubezpieczony świadczył pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu przez co najmniej 8 dni.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, pracując w okresie od 2.02.1987 r. do 31.08.1987 r., na stanowisku kotlarza w Ośrodku (...) w W. – Zakładzie (...) W. S. przez co najmniej 8 dni świadczył pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Trafnie Sąd I instancji argumentował, że zarówno umowa z dnia 2 lutego 1987 r., jak i zeznania świadków wyraźnie wskazują, że ubezpieczony wykonywał prace przy czyszczeniu wnętrza kotłów przemysłowych, usuwaniu popiołów, wykonywaniu remontów tych kotłów przez uzupełnianie wewnętrznych, zbudowanych z cegły, ścian kotłów. Należy zaznaczyć, że praca, jaką zajmował się ubezpieczony na stanowisku kotlarza, wymieniona jest w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w wykazie A, dziale XIV poz. 2, a więc została uznana za pracę w warunkach szczególnych. Podkreślenia wymaga także, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj faktycznie wykonywanej przez niego pracy. Zakres zaś faktycznie wykonywanych czynności na powyższym stanowisku został ustalony w sposób niebudzący wątpliwości. Słusznie apelujący argumentował, że od dnia 1.09.1987 r. oraz od 1.01.1989 r. ubezpieczonemu powierzono obowiązki konserwatora urządzeń wodno–kanalizacyjnych, co potwierdzają angaże. Jednakże mając na uwadze, że organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu 14 lat, 11 miesięcy i 22 dni, należało uznać, że w okresie od 2.02.1987 r. do 31.08.1987 r. (a więc przed datą angażu na inne stanowisko) przez co najmniej 8 dni, świadczył on pracę w warunkach szczególnych jako kotlarz. Z tych też przyczyn prawidłowo Sąd I instancji uznał, że ubezpieczony spełnił przesłankę posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny zaznacza, że skoro w toku postępowania, ubezpieczony udowodnił posiadanie wymaganego prawem stażu pracy w warunkach szczególnych, to badanie charakteru pracy ubezpieczonego w okresie od 21.06.1993 do 31.03.1994 r. na stanowisku aparatowego w Wydziale (...) w (...) okazało się zbędne.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy i rozstrzygając w sprawie ustalił wszystkie okoliczności istotne w sprawie, dokonał wyczerpującej oceny całości materiałów dowodowego, w graniach zasad logiki formalnej i doświadczenia życiowego, nie naruszając prawa procesowego, ani materialnego. Ubezpieczony, w toku procesu wykazał spełnienie wszystkich przesłanek koniecznych do przyznania spornego świadczenia, zaś organ rentowy nie zaprzeczył skutecznie twierdzeniom W. S., ograniczając się do nieuzasadnionej polemiki z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji.

Mając na uwadze powyższe, apelacja organu rentowego, na podstawie art. 385 k.p.c., podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

SSA Urszula Iwanowska SSA Beata Górska SSA Anna Polak