Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2012 r. w Krakowie

sprawy z wniosku W. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach Wydziału VI Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 9 lutego 2012 r. sygn. akt VI U 740/11

z m i e n i a zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 580/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżona przez W. Z. decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. z dnia 21 kwietnia 2011 r. i przyznał mu emeryturę od dnia 25 kwietnia 2011 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca W. Z., ur. (...), w okresach od dnia 1 września 1966 r. do 2 listopada 1974 r. oraz od dnia 20 maja 1982 r. do 5 czerwca 1986 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K., w tym od dnia 1 września 1966 r. do 30 czerwca 1969 r. jako uczeń praktycznej nauki zawodu. Natomiast od dnia 1 lipca 1969 r. wnioskodawca pracował w wydziale ubojowni jako ubojowiec, wykonując różnego rodzaju czynności związane z pracą na tym stanowisku, np. kłucie, oszałamianie, patroszenie, przecinanie na półtusze. Do końca tego zatrudnienia nie powierzano mu innego rodzaju obowiązków. W dniu 23 marca 2004 r. wnioskodawca otrzymał od pracodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym stwierdzono, że w okresach od dnia 1 września 1969 r. do 14 stycznia 1972 r., od dnia 16 listopada 1982 r. do 31 grudnia 1983 r. oraz od dnia 16 czerwca 1985 r. do 5 czerwca 1986 r. był on zatrudniony na stanowisku ubojowca, wymienionym w wykazie A dział X poz. 8 pkt 16 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ Nr 2, poz. 4).

Ustalił też Sąd Okręgowy, że w okresie od dnia 6 grudnia 1977 r. do 4 marca 1981 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółdzielni (...) w K. jako wędzarz i parzacz, zajmując się wędzeniem i parzeniem wędlin. Świadczył tą pracę w wędzarni opalanej drewnem, gdzie wędliny wypalano w specjalnych komorach w dymie wypalanego drewna. Nadzorował wówczas proces wędzenia przeprowadzanego metodą tradycyjną, a następnie umieszczał wózki z wędlinami w parzelniku, gdzie następował proces ich wyparzania. Natomiast w okresie od dnia 31 lipca 1986 r. do 17 czerwca 1991 r. wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Polska w K., w tym od dnia 6 lipca 1987 r. do 5 grudnia 1990 r. w charakterze oczyszczacza chemicznego wyrobów. Otrzymał on świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 21 czerwca 2011 r., w którym podano, że wykonywał on prace przy oczyszczaniu wyrobów i detali łożyskowych w rozpuszczalnikach organicznych – tri, nafcie i chlorothenie oraz przy oczyszczaniu zbiorników, w których odbywało się oczyszczanie wyrobów, które to prace odpowiadają zatrudnieniu na stanowisku oczyszczacza wyrobów w rozpuszczalnikach organicznych wymienionym w dziale IV poz. 39 pkt 4 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 3 ministra Hutnictwa i Przemysłu Mechanicznego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM Nr 1-3, poz. 1). W dniu 25 marca 2011 r. wnioskodawca wystąpił o emeryturę i wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. łącznie 26 lat, 2 miesiące i 14 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o zalegające w aktach dokumenty oraz zeznania świadków i samego wnioskodawcy, które ocenił jako wiarygodne. Żaden z tych dowodów nie stoi bowiem w sprzeczności z pozostałymi, a w wręcz przeciwnie, łącznie wzajemnie się one uzupełniają.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy przytoczył treść art. 32 i art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) i wywiódł, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego m.in. w art. 32 (tj. 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn), jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn (tj. co najmniej 15 lat ) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 25 lat dla mężczyzn i 20 lat dla kobiet). Wnioskodawca W. Z. osiągnął wymagany wiek emerytalny oraz posiada ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym również ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Okręgowego, do stażu pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach należy bowiem zaliczyć zakwestionowane przez organ rentowy okresy zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. (w okresie od dnia 1 lipca 1969 r. do 2 listopada 1974 r. i od dnia 20 maja 1982 r. do 5 czerwca 1986 r.) oraz w (...) Spółdzielni (...) w K. (w okresie od dnia 6 grudnia 1977 r. do 4 marca 1981 r.), a także w (...) Polska w K. (w okresie od dnia 6 lipca 1987 r. do 5 grudnia 1990 r.). W ramach pierwszego z tych okresów wnioskodawca wykonywał pracę ujętą w wykazie A dział X poz. 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.) oraz w części dotyczącej przemysłu mięsnego wykazu dział X poz. 8 pkt 16 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ Nr 2, poz. 4), jako prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt na stanowisku ubojowca. Zaś w ramach drugiego ze spornych okresów wnioskodawca wykonywał pracę określoną w wykazie A dział X poz. 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz w wykazie stanowiącym załącznik Nr 1 do uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych Samopomoc Chłopska z dnia 25 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy spółdzielczości rolniczej (Informator dla Spółdzielni Nr 15, poz. 57) dział X poz. 8 pkt 2 i 14 – ujętą jako prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt w charakterze parzacza i wędzarza. Odnosząc się do tego okresu zatrudnienia wnioskodawcy, Sąd Okręgowy podkreślił, że istotna jest wykonywana przez ubezpieczonego praca, a nie sama nazwa zajmowanego stanowiska pracy. Natomiast w ramach zatrudnienia w (...) Polska wnioskodawca wykonywał pracę oczyszczacza chemicznego wyrobów przy oczyszczaniu wyrobów i detali łożyskowych w rozpuszczalnikach organicznych, czyli prace wymienioną w wykazie A dział IV poz. 39 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz w dziale IV poz. 39 pkt 4 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 3 ministra Hutnictwa i Przemysłu Mechanicznego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM Nr 1-3, poz. 1) jako prace polegające na oczyszczaniu albo naprawianiu aparatów lub pojemników po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych na stanowisku oczyszczacza wyrobów w rozpuszczalnikach organicznych. W konsekwencji uznał Sąd Okręgowy, że wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku w trybie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dlatego też odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Apelację od powyższego wyroku Sądu Okręgowego wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.. Zaskarżając go w całości zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelujący podniósł, że z dostępnej dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy wynika, że w ramach zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. nie pracował on jedynie na stanowisku ubojowca. W umowie o pracę jako data zgłoszenia do pracy podano dzień 1 września 1969 r., a z innych dokumentów wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w charakterze robotnika do ciężkich prac (umowa o pracę z dnia 20 maja 1982 r.) oraz wędliniarza (angaże z dnia 16 sierpnia 1982 r. i 16 listopada 1982 r. i pisma o przeniesieniu z Działu (...)Dodatkowo w okresie od dnia 15 stycznia 1972 r. do 14 grudnia 1973 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową, a zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17 stycznia 2003 r. wskazuje, że w okresie od dnia 2 stycznia 1984 r. do 20 marca 1984 r. pracował on za granicą. Natomiast w ramach zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) wnioskodawca był zatrudniony jako dozorca w Zespole Magazynów (...), co potwierdza angaż o powierzeniu tego stanowiska z dniem 17 listopada 1980 r. na okres 3 miesięcy. Ponadto w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez Zakłady (...) w K. poświadczono, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach jedynie w okresach od dnia 1 września 1969 r. do 14 stycznia 1972 r., od dnia 16 listopada 1982 r. do 31 grudnia 1983 r. i od dnia 16 czerwca 1985 r. do 5 czerwca 1986 r., a (...) wyraźnie stwierdziło, że nie może wydać wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, albowiem na jakim był on zatrudniony nie jest umieszczone w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Zdaniem apelującego łącznie wykazane okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach wnioskodawcy nie wynoszą więc co najmniej 15 lat. Nie było więc podstaw do przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Słuszne są zarzuty apelacji kwestionujące ustania faktyczne Sądu pierwszej instancji w zakresie stażu pracy wnioskodawcy W. Z. w szczególnych warunkach, który zgodnie z tymi ustaleniami wynosi ponad 15 lat. Sąd pierwszej instancji przyjął m.in., że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku ubojowca w ramach zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie (...)w K. w okresach od dnia 1 lipca 1969 r. do 2 listopada 1974 r. i od dnia 20 maja 1982 r. do 5 czerwca 1986 r., a także wykonywał pracę wędzarza i parzacza w (...) Spółdzielni (...) w K. w okresie od dnia 6 grudnia 1977 r. do 4 marca 1981 r. – opierając się w tym względzie na świadectwach wykonywania pracy w szczególnych warunkach i innych dokumentach pracowniczych oraz zeznaniach świadków i samego wnioskodawcy. Tymczasem dokonując oceny tych dowodów nie sposób nie zauważyć, że są one w wielu kwestiach sprzeczne dokonanymi przez Sąd pierwszej instancji ustaleniami. W szczególności ze świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 23 marca 2004 r. (k. 18 i 61 - koperta) wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w K. na stanowisku ubojowca od dnia 1 września 1969 r., a nie jak to przyjął Sąd pierwszej instancji już od dnia 1 lipca 1969 r. Ponadto, zgodnie z tym świadectwem pracę wykonywał on do dnia 14 stycznia 1972 r. Natomiast od dnia 15 stycznia 1972 do 14 lutego 1973 r. odbywał już zasadniczą służbę wojskową (k. 5 tom I a.r.). Zaś według Sądu pierwszej instancji zatrudnienie to trwało do dnia 2 listopada 1972 r. W drugim świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 23 marca 2004 r. (k. 19 i 61 - koperta) wystawionym przez tego samego pracodawcę stwierdzono, że dalszą pracę na stanowisku ubojowca wnioskodawca świadczył w okresach od dnia 16 listopada 1982 r. do 31 grudnia 1983 r. i od dnia 16 czerwca 1985 r. do 6 czerwca 1986 r., co koresponduje ze świadectwem pracy z dnia z dnia 6 czerwca 1986 r. (k. 8 tom II a.r.) dokumentującym zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. od dnia 20 maja 1982 r. do 5 czerwca 1986 r. Ze świadectwa tego wynika bowiem, że na przestrzeni powyższego okresu zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę nie tylko jako ubojowiec, ale także jako robotnik do prac ciężkich oraz wędliniarz. Dodatkowo pracodawca poświadczył w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17 stycznia 2003 r. (k. 5 tom I a.r.), że w okresie od dnia 2 stycznia 1984 r. do 20 marca 1984 r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w związku z praca za granicą. Tymczasem Sąd pierwszej instancji przyjął do stażu pracy w szczególnych warunkach cały okres pracy już od dnia 20 maja 1982 r. nieprzerwanie do 5 czerwca 1986 r. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że ocena materiału dowodnego zgromadzonego w sprawie, dokonana przez Sąd Okręgowy, nie została poprzedzona, zgodnie z wymogiem art. 233 § 1 k.p.c. wszechstronnym rozważeniem całokształtu zebranego materiału oraz okoliczności faktycznych. Zebrane przez Sąd pierwszej instancji dowody nie zostały należycie ocenione, a szereg okoliczności, w szczególności wynikających z akt osobowych - przy tej ocenie pominięto.

Podobnymi wadami dotknięte są również ustalenia Sądu pierwszej instancji w zakresie zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółdzielni (...) w K., zgodnie z którymi w okresie od dnia 6 grudnia 1977 r. do 4 marca 1981 r. świadczył on pracę w szczególnych warunkach. Już ze świadectwa pracy z dnia 16 stycznia 1998 r. (k. 61 - koperta) wynika, że w okresie od dnia 22 lutego 1978 r. do 5 lipca 1978 r. wnioskodawca nie świadczył pracy albowiem korzystał z urlopu bezpłatnego. Ponadto w wykazie A dział X poz. 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.), do którego miałoby być zakwalifikowane to zatrudnienie, ujęto prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt. Tymczasem już Sąd pierwszej instancji ustalił, że wnioskodawca pracował wtedy jako wędzarz i parzacz. Zaś z dokumentacji pracowniczej z tego okresu zatrudnienia wynika, że wnioskodawca pracował także jako wędliniarz (świadectwo pracy z dnia 16 stycznia 1998 r. – k. 61 koperta), a nawet był oddelegowany do pracy w Zespole Magazynów (...) w N. jako dozorca (w okresie od dnia 17 listopada 1980 r. do 17 lutego 1981 r. – pisma z dnia 28 lutego 1981 r. i 4 marca 1981 r. – k. 61 koperta). Nadto, jak trafnie podnosi apelujący ZUS, pracodawca w piśmie z dnia 27 czerwca 2011 r. kierowanym do Sądu Okręgowego w Kielcach wyjaśnił, że nie może wydać świadectwa pracy w szczególnych warunkach, bowiem stanowisko na którym był zatrudniony wnioskodawca nie jest umieszczone w wykazie prac wykonywanych w warunkach szkodliwych ( k.20 ). Zgodnie zaś z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Zatem nawet jeśliby uznać, że w ramach tego zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę bezpośrednio przy uboju zwierząt, to i tak nie został spełniony właśnie ów wymóg wykonywania przedmiotowej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy warunkach szczególnych. Poza pracami wykonywanymi bezpośrednio przy uboju zwierząt, do jego obowiązków musiały należeć także inne czynności, które nie były pracą bezpośrednio przy uboju zwierząt i nie mogły być stricte taką pracą, albowiem zajmował się on również pracami wędzarza, parzacza, wędliniarza, a nawet dozorcy. Nie ma przy tym znaczenia, czy i ile czasu pracy zajmowały mu te czynności nie będące pracami bezpośrednio przy uboju zwierząt, albowiem nie tego rodzaju praca została wyodrębniona w wykazie A, dział X, poz. 8 stanowiącym załącznik do cytowanego wyżej rozporządzenia, tj. wykonywana w określonym miejscu (środowisku) pracy. Zwrócić też uwagę należy na wyjaśnienie samego apelującego podane na rozprawie apelacyjnej, iż w (...)nie było uboju zwierząt, bowiem był to zakład masarski. Zaś za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się jedynie pracowników zatrudnionych przy pracach objętych wykazem stanowisk pracy w szczególnych warunkach, którzy taką pracę świadczą stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2007 r. I UK 376/06, OSNP 2008 nr 13-14, poz. 203). O uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w cytowanych wyżej przepisach decyduje obiektywne wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, czyli na enumeratywnie wymienionych stanowiskach pracy, a nie przekonanie pracownika, że sam charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach. Wobec tego jako trafne należy ocenić wnioski apelacji, że praca wnioskodawcy w spornym okresie w (...)Spółdzielni (...)w K., nie była pracą w warunkach szczególnych. Potwierdza to także fakt, że pracodawca nigdy nie wydał wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ten okres zatrudnienia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny uznał, że dokonując niewłaściwej kwalifikacji wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w całym okresie zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz w (...)Spółdzielni (...) w K., Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i załącznika do tego rozporządzenia, a w konsekwencji naruszył także art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.), odsyłający do rozporządzenia przy ustalaniu szczegółowych przesłanek nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku, o jakim stanowi ust. 1 tego artykułu.

W ramach spornego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. wnioskodawca świadczył pracę w szczególnych warunkach na stanowisku ubojowca wymienionym w wykazie A dział X poz. 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 marca 1983 r. jedynie w okresach od dnia 1 września 1969 r. do 14 stycznia 1972 r., od dnia 16 listopada 1982 r. do 31 grudnia 1983 r. i od dnia 16 czerwca 1985 r. do 5 czerwca 1986 r. Natomiast zatrudnienie w (...)Spółdzielni (...) w K. w ogóle nie może być uznane za pracę w szczególnych warunkach. Zatem łącznie (wraz z niekwestionowanym okresem pracy w (...) Polska w K. od dnia 6 lipca 1987 r. do 5 grudnia 1990 r.) nie posiada co najmniej 15 lat, jak tego wymaga art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W konsekwencji emerytura w obniżonym wieku mu nie przysługuje. To zaś skutkować musiało zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.