Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Łukasz Gajowniczek

w obecności Prokuratora: Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 30.05.2016r.;

sprawy:

L. N. syna J. i B. urodz. (...) w W.;

oskarżonego o to, że:

w dniu 28.11.1996r. w W. zagarnął mienie społecznej w ten sposób, że zrealizował pięć podrobionych czeków (...) nr (...) zrealizowany w V Oddziale (...) na kwotę 1000 zł, nr (...) zrealizowany w (...) (...) na kwotę 1000 zł, nr (...) zrealizowany w XVIII Oddziale (...) na kwotę 1000 zł, nr (...) zrealizowany w Banku (...) SA na kwotę 300 zł, nr (...) zrealizowany w XVIII Oddziale (...) na kwotę 1000 zł z rachunku nr (...) należącego do A. B. (1) powodując straty w kwocie 4300 złotych na szkodę A. B. (1) tj. o czyn z art. 199 § 1 dkk;

orzeka:

1.  oskarżonego L. N. uznaje w ramach zarzuconego mu czynu za winnego tego, że w dniu 28.11. 1996r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wprowadzenie w błąd pracowników oddziałów banków co do swojego uprawnienia do realizacji czeków, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. (1) w ten sposób, że zrealizował pięć podrobionych czeków (...) w ten sposób, że: w (...) (...) zrealizował czek o nr (...) na kwotę 1000 złotych, w (...) (...) zrealizował czek o nr (...) na kwotę 1000 złotych, w (...) (...) zrealizował czek o nr (...) na kwotę 1000 złotych, w XVIII Oddziale (...) zrealizował czek o nr (...) na kwotę 1000 złotych oraz w (...) Banku (...) SA zrealizował czek o nr (...) na kwotę 300 złotych, wiedząc że czeki są podrobione i działając tym samym na szkodę A. B. (1) oraz powodując straty w wysokości 4300 złotych na szkodę ww. pokrzywdzonej tj. o czyn z art. 205 § 1 dkk w zb. z art. 227 § 2 dkk w zw. z art 10 § 2 dkk i za to na podst. powyższych przepisów skazuje oskarżonego a na podst. art. 227 § 2 dkk w zw. z art. 10 § 3 dkk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

2.  na podst. art. 73 § 1 i 2 dkk, 74 § 1 dkk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby;

3.  na podst. art. 75 § 2 pkt 1 dkk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz I. M. – córki A. B. (1) kwoty 4300 (cztery tysiące trzysta) złotych w okresie 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku;

4.  na podst. art. 36 § 3 dkk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące ) złotych;

5.  na podst. art. 48 § 1 dkk orzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci czeków o nr (...) do 46 (pięć czeków) – wykaz dowodów rzeczowych k. 44 akt sprawy;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. P. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu;

7.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 475/09

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 listopada 1996 roku A. B. (1) chcąc przemieścić się do (...) na O. celem udania się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, wsiadła na (...)w W. do autobusu komunikacji miejskiej (...). W tym czasie wewnątrz znajdowali się jednak kieszonkowcy, którzy robiąc tzw. „sztuczny tłok” i trącając A. B. (1), w wyniku czego tracąc równowagę upadła na ziemię, umiejętnie wyjęli z przewieszonej przez jej ramię torebki portfel, w którym znajdowała się m.in. książeczka czekowa Banku (...). Po zorientowaniu się przez A. B. (1) już na terenie (...), iż stała się ofiarą kradzieży okoliczność tą natychmiast zgłosiła na Komisariacie Policji na O.. Z uwagi na termin odlotu samolotu a tym samym wobec niemożliwości powiadomienia przez A. B. (2) o utracie książeczki czekowej Banku (...), fakt ten zobowiązał się zgłosić celem zablokowania konta przyjmujący zawiadomienie funkcjonariusz Policji. Ostatecznie w wyniku zaniedbania zawiadomienie o utracie książeczki czekowej nie zostało złożone.

W nieustalonym dniu w W. L. N. w trakcie przebywania w salonie (...) przy ul. (...) spotkał nieznanego mu z imienia i nazwiska mężczyznę, któremu kiedyś pożyczył pieniądze. Mężczyzna ten chcąc zwrócić swój dług złożył wówczas L. N. propozycję zrealizowania posiadanych przez niego czeków. L. N. na tak zaproponowaną ofertę przystał. W tym celu składając swój podpis na pięciu czekach w miejscu odbiorcy w tym mając pełną świadomość, że są czeki te są podrobione, udał się w dniu 28 listopada 1996 roku do (...) (...), w którym to miejscu zrealizował czek o nr (...) na kwotę 1 000 złotych. Następnie poszedł do (...) (...), gdzie zrealizował czek o nr (...) na kolejną kwotę 1 000 złotych. W tym samym celu i w taki sam sposób zrealizował czeki o nr (...) oraz o nr (...), obydwa na kwoty 1 000 złotych w (...) (...). W tym samym dniu udał się również do (...) Banku (...) SA, gdzie zrealizował kolejny czek o nr (...) tym razem na kwotę 300 złotych. W każdym z Oddziałów Banków wprowadził w błąd zatrudnionych w nich pracowników co do swojego uprawnienia do realizacji w/w czeków.

W wyniku powyższego procederu z konta osobistego należącego do A. B. (1) została pobrana na jej szkodę łączna kwota 4 300 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadka A. B. (3) (k. 43 - 44); częściowe wyjaśnienia oskarżonego L. N. (k. 118, 719); zawiadomienie o przestępstwie (k. 1 - 2); pismo z (...) (k. 3); dokumentację bankową (k. 4 – 8, 46 - 48); pokwitowanie (k. 9); oraz na podstawie kserokopii czeku (k. 32).

Oskarżony L. N. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego (k. 118) nie wykluczył możliwości zrealizowania przez siebie czeków uzasadniając brak pamięci w tym względzie upływem czasu. Po okazaniu kopii czeków o nr (...), (...), (...), (...) oraz (...) potwierdził, że złożył na w/w czekach w rubryce podpis odbiorcy swoje własnoręczne podpisy dodając, że skoro nakreślił na nich swoje podpisy to musiał je zrealizować. Następnie wyjaśnił, że realizację czeków zaproponował nieznany mu z widzenia mężczyzna, którego spotkał w salonie gry w Bingo przy ul. (...). Oświadczył, że domagając się od tego mężczyzny pożyczonych mu wcześniej pieniędzy osoba ta zaproponowała mu wówczas realizację posiadanych przy sobie czeków, twierdząc, że sam nie posiada dokumentów uprawniających do ich realizacji. Następnie razem z tym mężczyzną udał się do Banków, gdzie zrealizował po kolei kilka tych czeków. Oświadczył, że każdy z czeków był już wypisany, natomiast sam podpisywał się na nich jako odbiorca. Z uzyskanych w ten sposób środków odzyskał swoje pieniądze. Oskarżony wyjaśnił, że nie wiedział, że czeki są podrobione. Podczas rozprawy (k. 719) oskarżony L. N. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmawiając składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na zadawane mu pytania potwierdził uprzednio złożone przez siebie wyjaśnienia dodając, że nie podrabiał czeków.

Sąd zważył co następuje:

Zarówno wina oskarżonego L. N. jak i okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Świadczą o tym bowiem zarówno zeznania świadka A. B. (1), które w powiązaniu z pozostałym nieosobowym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w tym z treścią wyjaśnień złożonych przez samego oskarżonego tworzą jasny obraz zdarzenia.

Za zgodne z prawdą Sąd uznał zeznania złożone przez A. B. (1) (k. 43 - 44). Pokrzywdzona w treści złożonych zeznań w sposób szczegółowy opisała sposób w jaki utraciła książeczkę czekową. Co więcej A. B. (1) wyraźnie oznajmiła, że nie zna osoby o danych L. N. i nigdy o takiej osobie nie słyszała. Tak złożone zeznania znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Sąd wyjaśnienia oskarżonego L. N. (k. 118, 719) uznał za wiarygodne jedynie w zakresie w jakim pokrywają się one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Oskarżony opisał bowiem cały proceder w tym sposób w jaki wszedł w posiadanie czeków przyznając, że zrealizował osobiście czeki o nr (...), (...), (...), (...) oraz (...) w Oddziałach Banków. Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego L. N. w tej części korelują z pozostałym materiałem dowodowym zawartym w aktach sprawy. Nie jest natomiast wiarygodna ta część wyjaśnień oskarżonego, w których twierdził, że nie zdawał sobie sprawy z faktu, iż czeki, których realizacji się podjął były podrobione. Należy bowiem wskazać, że jak wynika z wyjaśnień oskarżonego czeki otrzymał od nieznanego mu mężczyzny podczas znajdowania się w salonie gier. Tymczasem w miejscu podpisu posiadacza konta, jako wystawca czeku na tych środkach płatniczych widnieje kobieta tj. A. B. (1). Z uwagi zatem na miejsce wręczenia czeków, osobę wręczającą oraz sposób w jaki oskarżony wszedł w ich posiadanie, wersja zaprezentowana przez oskarżonego jakoby nie zdawał sobie sprawy, iż czeki te zostały podrobione jest całkowicie niewiarygodna. W ocenie Sądu tak złożone wyjaśnienia stanowiły tym samym nieudolną próbę obrony oskarżonego, wręcz obraną przez niego taktykę mającą skutkować uwolnieniem się przez oskarżonego od odpowiedzialności karnej za popełniony występek.

Żadnych wątpliwości wobec ich autentyczności oraz stwierdzonych nimi okoliczności nie budzi zgromadzona w sprawie dokumentacja. Z pisma (...) (k. 3) oraz dokumentacji bankowej (k. 4 – 8, 46 - 48) wynika, że w wyniku otwarcia rachunku w Banku (...) w dniu 17 września 1996 r. została wydana książeczka czekowa o nr (...), a nadto, że podpisy na zakwestionowanych czekach o nr (...), (...), (...), (...) oraz (...) są niezgodne z wzorem podpisów złożonym przez A. B. (1) na wniosku o otwarcie rachunku.

Sąd w całości podzielił także wnioski biegłych płynące z opinii sądowo - psychiatrycznej (k. 119 - 120). Wydana opinia jest jasna i pełna. Ze sporządzonej opinii wynika, że oskarżony L. N. nie jest osobą chorą psychicznie w znaczeniu psychozy ani niedorozwoju umysłowego. Stwierdzono jedynie cechy osobowości nieprawidłowej. W opinii biegłych w czasie czynu oskarżony miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Pozostałe dowody zgromadzone w aktach sprawy w postaci: kserokopii czeku (k. 32), pokwitowania (k. 9), zawiadomienia o przestępstwie (k. 1 - 2), oraz danych o karalności (k. 617 - 622) miały znaczenie uzupełniające w sprawie.

W świetle wyżej ustalonego stanu faktycznego zaistnienie czynu zabronionego a także sprawstwo oraz wina oskarżonego L. N. nie budzą żadnych wątpliwości.

W tym miejscu wymaga nadmienić, że Sąd dokonał zmiany opisu czynu i jego kwalifikacji. Należy bowiem wskazać, że oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w wyniku wprowadzenia w błąd pracowników Oddziałów Banków co do swojego uprawnienia do realizacji czeków „puścił w obieg” inne środki płatnicze, którymi niewątpliwie są czeki, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem właściciela konta osobistego w Banku (...), na rzecz którego została wydana książeczka czekowa tj. A. B. (1). Żadnej wątpliwości nie może przy tym budzić okoliczność, że nie tylko wypełnienie niepodpisanego wcześniej przez posiadacza konta blankietu czeku a tym samym podszywanie się pod jego wystawcę stanowi fałszerstwo czeku przez jego podrobienie ale także jest nim wpisanie innych treści, sprzecznych z wolą właściciela rachunku, w tym nazwiska uprawnionego do realizacji czeku. Oskarżony puszczając w obieg podrobione czeki wykorzystał zatem ich podobieństwo do prawdziwych czeków i realizując je wprowadził pracowników Oddziałów Banków w błąd co do swojego uprawnienia do ich realizacji. Wprowadzenie w błąd polega bowiem na podjęciu przez sprawcę podstępnych zabiegów prowadzących do wywołania mylnego wyobrażenia o rzeczywistości. Z uwagi na powyższe okoliczności w tym fakt, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wprowadził pracowników Oddziałów Banków w błąd doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem należało kierując się ustawą względniejszą dla oskarżonego zastosować kwalifikacje kumulatywną z art. 205 § 1 d.k.k. w zw. z art. 227 § 2 d.k.k. w zw. z art. 10 § 2 dk.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował dotychczasową karalność oskarżonego (dane o karalności k. 617 - 622), są to wiec okoliczności związane z dotychczasowym trybem życia oskarżonego i jego przeszłością kryminalną. Na niekorzyść Sąd przyjął także wysoką kwotę uzyskaną przez oskarżonego w wyniku realizacji czeków a tym samym spowodowanie dużej straty w majątku pokrzywdzonej.

Okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się przez oskarżonego do winy oraz fakt, iż od popełnienia czynu upłynął znaczny okres czasu.

Mając na uwadze powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu L. N. karę 2 lat pozbawiania wolności. Kara w tym wymiarze jest adekwatna do wagi czynu oskarżonego, stopnia winy, oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Będzie zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości i osiągnie właściwy skutek wychowawczy wobec oskarżonego.

Sąd skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i zawiesił oskarżonemu L. N. wykonanie kary na maksymalny okres 5 lat próby. W ocenie Sądu pomimo niewykonywania kary pozbawienia wolności oskarżony będzie przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Jednocześnie, możliwość zarządzenia wykonania oskarżonemu bezwzględnej kary 2 lat pozbawienia wolności w należytym stopniu winno go ku temu motywować. Biorąc jednak pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, Sąd uznał za konieczne ustalenie okresu próby warunkowego zawieszenia na maksymalny okres 5 lat. W ocenie Sądu okres ten jest konieczny dla weryfikacji przekonania Sądu o tym, iż oskarżony pomimo nie wykonania kary nie powróci więcej na drogę przestępstwa. Tak wymierzony okres czasu będzie stanowił zatem wystarczające ostrzeżenie i zapewniając właściwą resocjalizację oskarżonego. W ocenie Sądu, kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania należycie spełni rolę wychowawczą uzmysławiając oskarżonemu niewłaściwe postępowanie.

Sąd na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 d.k.k. zobowiązał oskarżonego L. N. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem wobec zgonu pokrzywdzonej na rzecz I. M. – córki A. B. (1) w wysokości 4 300zł w terminie 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody było konieczne z uwagi na okoliczność, iż oskarżony swoim bezprawnym zachowaniem wyrządził szkodę w majątku pokrzywdzonej. Tak nałożony na oskarżonego obowiązek uzupełnia tym samym orzeczone kary i będzie stanowił dla oskarżonego istotną dolegliwość dodatkowo uświadamiając mu jednocześnie zarówno wagę jak i znaczenie naruszonego przez niego przepisu, co w efekcie zapobiegnie popełnieniu czynów zabronionych w przyszłości. Środek ten w należytym stopniu stanowić będzie także dopełnienie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności tak by nie kojarzył warunkowego zawieszenia wykonania kary z uwolnieniem od odpowiedzialności.

Jednocześnie na podstawie art. 36 § 3 d.k.k. Sąd orzekł również wobec oskarżonego karę 2 000 złotych grzywny albowiem oskarżony L. N. działał w celu uzyskania korzyści majątkowej i ostatecznie korzyść taką osiągnął.

Na podstawie art. 48 § 1 d.k.k. Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci pięciu czeków zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 44 poprzez ich zniszczenie.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 420 złotych do którego należy doliczyć należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd uznał bowiem, że z uwagi na aktualne przebywanie oskarżonego w izolacji w szczególności mając na względzie konieczność naprawienia przez oskarżonego szkody oraz orzeczenie wobec niego grzywny zasadnym jest zwolnienie oskarżonego od poniesienia przez niego kosztów sądowych, i obciążył nimi Skarb Państwa.