Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski

Protokolant Weronika Gnida

przy udziale Katarzyny Preidl

Prokuratora Prokuratury Rejonowa G. (...)w G.

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r.

sprawy R. H. ur. (...) w G.

syna E. i M.

oskarżonego z art. 157§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 23 października 2013 r. sygnatura akt III K 430/13

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Oskarżony R. H. stanął pod zarzutem, tego, że;

w dniu 2 stycznia 2013 roku w G. przy ul. (...), dokonał uszkodzenia ciała u A. L. poprzez szarpanie za odzież a następnie popchnięcie co spowodowało, że pokrzywdzona przewróciła się na podłogę w wyniku czego doznała obrażenia ciała w postaci skręcenia i stłuczenia prawego kolana z wylewem krwi do stawu, naruszających prawidłowe czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 23 października 2013 r. sygn. akt III K 430/13 uznał oskarżonego R. H. za winnego tego, że w dniu 2 stycznia 2013 roku w G. przy ulicy (...), szarpał za odzież A. L., a następnie popchnął ją w ten sposób, że pokrzywdzona przewróciła się na podłogę, w wyniku czego A. L. doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia i stłuczenia prawego kolana z wylewem krwi do stawu, skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości szyi, urazu lewego kciuka z raną tłuczoną, niestabilnością stawu śródręczno palcowego I i złamaniem podstawy paliczka bliższego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres powyżej siedmiu dni, to jest winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i za to na zasadzie art. 157 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat.

Ponadto Sąd na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. L. kwoty 500 złotych oraz obciążył oskarżonego kosztami sądowymi.

Apelację od tego wyroku wywiódł oskarżony, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonej oraz błędne ustalenia faktyczne, wskazując iż obrażenia doznane przez pokrzywdzoną są wynikiem innego zdarzenia, podczas poruszania się taksówką. Oskarżony wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Aczkolwiek oskarżony swe informacje o mechanizmie powstania obrażeń u pokrzywdzonej ujawnił po dłuższym czasie, tym niemniej wywiedziona apelacja okazała się skuteczna o tyle, że zaskarżony wyrok – z uwagi na niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, które skutkowały przedwczesnymi ustaleniami faktycznymi – musiał zostać uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Zaznaczyć bowiem należy, że niniejsza sprawa w obecnym jej stanie nie dojrzała do ostatecznego rozstrzygnięcia, gdyż Sąd I instancji nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nadto sporządzone uzasadnienie wyroku jest niepełne.

Sąd dokonując zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu pominął informacje wynikające (co prawda obecnie tylko w szczątkowej formie) z akt sprawy, a wskazujące że pokrzywdzona w dniu 3 stycznia 2013 r. ok. godz. 3.00 uczestniczyła w wypadku drogowym i odniosła w tym wypadku obrażenia ciała.

Wskazuje na to uwaga uczyniona już przy zlecaniu wydania opinii o stanie zdrowia pokrzywdzonej (karta 6) z której wynika, iż tylko obrażenia kolana prawej nogi miały powstać na skutek działania oskarżonego (i tych miała dotyczyć opinia biegłego), a pozostałe wynikające z karty informacyjnej ze Szpitala Miejskiego nr (...) (karta 5) miały powstać podczas wypadku komunikacyjnego.

Powyżej wymieniona uwaga nie została uwzględniona przez biegłego sądowego, który w opinii wskazał na wszystkie obrażenia pokrzywdzonej, a odnośnie urazu kolana sprecyzował na jaki okres czasu naruszał on czynności ciała (karta 7), co jednak nie stanowi odpowiedzi na zadane pytanie. Pozostaje zatem niewyjaśniona kwestia czy opisane w karcie informacyjnej obrażenie ciała w postaci skręcenia i stłuczenia prawego kolana z wylewem krwi do stawu było wynikiem zachowania oskarżonego z dnia 2 stycznia 2013 r. czy też mającego miejsce kilka godzin później wypadku komunikacyjnego z dnia 3 stycznia 2013 r. ok. godz. 3.00.

Należy podkreślić iż o kwestie te pokrzywdzona nie została wypytana, zaś treść jej zeznań na rozprawie w ogóle nie wskazuje by wypowiadała się o wypadku komunikacyjnym, który miał mieć miejsce kilka godzin po zdarzeniu, które było przedmiotem osądu w sprawie niniejszej. Także przekazane przez pokrzywdzoną informacje co do okresu leczenie w ogóle nie odnoszą się do kwestii związanych z wypadkiem komunikacyjnym (karta 68 verte) i tym samym nie wiadomo czy leczenie to związane było tylko z urazem kolana.

Kwestie te wymagają wyjaśnia w toku ponownego postępowania.

Należy wskazać, iż na sądzie orzekającym spoczywa obowiązek oparcia ustaleń faktycznych na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, przy czym sąd ten ma obowiązek mieć na względzie wszystkie okoliczności ujawnione i istotne dla sprawy, co ma szczególne znaczenie, gdy pomiędzy poszczególnymi relacjami zachodzą istotne różnice, winien różnice te i sprzeczności wyjaśnić. Przy gromadzeniu i ocenie dowodów sąd orzekający obowiązany jest uwzględniać okoliczności przemawiające za i przeciw oskarżonemu a nadto dokonać ich oceny z zachowaniem wskazań wynikających z art. 7 k.p.k. przy czym przesłanki na których oparł sąd orzekający ocenę dowodów muszą znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku, który jest dokumentem sprawozdawczym, w którym w sposób uporządkowany przedstawiony musi być wynik z narady z dokładnym wskazaniem jakie fakty i dlaczego sąd uznał za udowodnione, jak ocenił poszczególne dowody, dlaczego jednym dowodom walor wiarygodności przydał, a innym go odmówił.

Stosownym jest nadmienić, iż bez wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne uznać należy za przedwczesne - „wyroku nie wolno wydawać na podstawie części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają. Dopiero wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 1996r. sygnatura akt III KRN 191/95 Prok. i Pr. 1996/7-8/11).

Koniecznym jest zatem w toku postępowania zweryfikowanie przedstawionej przez oskarżonego linii obrony, ustalenie w oparciu o wcześniej zgromadzoną dokumentację lekarską jakich obrażeń doznała pokrzywdzona w trakcie wypadku komunikacyjnego (w czym pomocne mogą być również akta postępowania dotyczące tego zdarzenia karta 15), nadto jaki był mechanizm powstania obrażenia w postaci skręcenia i stłuczenia prawego kolana z wylewem krwi do stawu i czy wypadek komunikacyjny z dnia 3 stycznia 2013 r. godz. 3.00 mógł przyczynić się do powiększenia się obrażeń ciała pokrzywdzonej.

Powyższe okoliczności sprawiły, iż Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania, konieczne jest bowiem nie tylko powtórzenie czynności dotychczas przeprowadzonych przed Sądem ale także rozszerzenie postępowania dowodowego, w tym przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza sądowego.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd przeprowadzi pełne postępowanie dowodowe, w szczególności podejmie próby wyjaśnienia wskazanych powyżej kwestii dotyczących mechanizmu powstania obrażę ciała u pokrzywdzonej. Nie przesądzając rozstrzygnięcia w przedmiocie winy oskarżonego należy stwierdzić, iż właściwie zgromadzony materiał dowodowy powinien być przez Sąd poddany wnikliwej ocenie, zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów jak i zasad logicznego rozumowania, pozwalającej na ustalenie, bądź wykluczenia istnienia przesłanek odpowiedzialności oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa, nadto wyniki analizy materiału dowodowego przez Sąd I instancji powinny znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku, zgodnie z art. 424§1 i 2 k.p.k. oraz uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej.