Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IC 988/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – Wydział I Cywilny

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 20 września 2016r. w T.,

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko E. B.

o zapłatę

1. oddala powództwo,

2. zasądza od powoda K. K. na rzecz pozwanej E. B. kwotę 4817zł ( cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IC 988/16

UZASADNIENIE

K. K. domagał się od E. B. 17.421,51zł z ustawowymi odsetkami. Uiścił bowiem pozwanej dochodzoną kwotę na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 29 lutego 2012r. tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości, jednak rozstrzygniecie było nieprawidłowe, ponieważ w toku postępowania XI Ns 1034/10 okazało się, że nieruchomość należała wspólnie do stron. Spełnione świadczenie było więc nienależne i podlega zwrotowi.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ pozwany świadczył powódce wykonując prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

1. Powództwo podlegało oddaleniu a limine.

Prawomocny wyrok korzysta bowiem z powagi rzeczy osądzonej ( art. 366 k.p.c. ) i wiąże strony oraz inne sądy ( art. 365 § 1 k.p.c. ).

Związanie, o którym mowa, dotyczy treści orzeczenia i nie obejmuje, co do zasady, jego uzasadnienia. Problem jest jednak skomplikowany a zakres związania budzi poważne kontrowersje w jurysprudencji ( por. np. sprzeczne wyroki Sądu Najwyższego z 12 lipca 2002r., VCKN, 1110/00, Lex 74492 i z 23 maja 2002r. IVCKN, 1073/00, Lex 55501 ). Nie wdając się w tym miejscu w teoretyczne rozważania wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia, że wprawdzie wiążąca jest wyłącznie sentencja wyroku, jednak nie sposób rozpatrywać jej w oderwaniu od faktów, na kanwie których została sformułowana i roszczeń, których dotyczyła. Wyrok nie powstaje bowiem w próżni lecz jest immanentnie związany z przedmiotem orzekania. Sąd w kolejnym procesie tych samych stron nie może zatem dokonać innych ustaleń faktycznych niż we wcześniejszej sprawie w zakresie faktów, które stały się podstawą uprzedniego rozstrzygnięcia ( por. zwłaszcza wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2011r., III CSK 161/10, Lex 785884 ).

2. W konsekwencji Sąd był zobligowany przyjąć, że powód korzystał z nieruchomości pozwanej bez podstawy prawnej oraz, że był zobowiązany do zapłaty na jej rzecz zasądzonych kwot. Co więcej, wykluczone było prowadzenie postępowania dowodnego w omawianym zakresie.

Świadczenie spełnione przez powoda nie było zatem nienależne. Dopóki bowiem w obrocie prawnym funkcjonuje wyrok zasądzający je od powoda na rzecz pozwanej, nie można zasadnie twierdzić, że podstawa świadczenia nie istnieje. Dotyczy to zaś zarówno sumy głównej, odsetek, jak i kosztów, ponieważ orzeczenie Sądu stanowi prawidłową podstawę świadczenia.

Na marginesie Sąd podkreśla, że uzasadnienie Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 30 czerwca 2016r. dotyczyło innego aspektu zagadnienia, a mianowicie kwestii dopuszczalności powództwa a nie meritum sprawy.

3. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 i art. 99 k.p.c.

I C 988/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE