Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2015 r. w Rybniku

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda P. K. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz kwotę 275,39 zł (dwieście siedemdziesiąt pięć złotych trzydzieści dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zwraca pozwanemu (...) S.A. w W. zaliczkę w kwocie 321,61 zł pod poz. 232/15.

Sygn. Akt I C 1412/14

UZASADNIENIE

Powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 960zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2013roku wraz z kosztami procesu. Żądanie wywodził z odpowiedzialności pozwanego z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie. Kierujący pojazdem ubezpieczonym w pozwanym towarzystwie wyrządził szkodę w pojeździe marki R. (...) nr rej (...) stanowiącym własności A. M.. Powód dochodził odszkodowania stanowiącego koszt najmu pojazdu zastępczego przez okres 32 dni od 11 czerwca 2013roku do 13 lipca 2013roku. Z tytułu najmu pojazdu pozwany wypłacił powodowi część odszkodowania za najem samochodu zastępczego w kwocie 3840zł, czym zdaniem powoda, pozwany potwierdził fakt korzystania przez poszkodowanego z samochodu zastępczego. Poszkodowany nie miał uprawnień do tego, by odliczyć podatek VAT. Dlatego powód dochodził kwoty brutto. Powód wyliczył odszkodowanie na kwotę 4800zł, które po odjęciu wypłaconego już odszkodowania w kwocie 3840zł stanowiło dochodzoną pozwem różnicę w kwocie 960zł.

Poszkodowany A. M. przelał wierzytelności z tytułu szkody poniesionej w dniu 11 czerwca 2013roku na rzecz powoda. Powód wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej kwoty przed wniesieniem pozwu.

Pozwany wniósł o oddalenie pozwu i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany przyznał zasadę swojej odpowiedzialności, ale podniósł, że wypłacił już powodowi kwotę 3840zł brutto z tytułu najmu pojazdu, co stanowiło cały koszt najmu pojazdu zastępczego, którym w tej sprawie był samochód F. (...). Pozwany nie kwestionował okresu najmu pojazdu wynikającego z faktury VAT, ale kwestionował stawkę dobową 150zł i przyjął stawkę średnią 120zł. Pozwany podniósł, że z treści umowy cesji wynika, że poszkodowany przeniósł na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego towarzystwa, a nie wobec sprawcy szkody, co jest sprzeczne z właściwością zobowiązania (art. 509§1 kc) i z tego powodu przelew jest czynnością nieważną (art. 58 § 1 kc).

Sąd ustalił:

W dniu 11 czerwca 2013roku poszkodowany A. M. doznał szkody w swoim pojeździe marki R. (...) nr rej (...) na skutek zderzenia z samochodem, który prowadził sprawca ubezpieczony w pozwanym (...) S.A. w W.. Na skutek zderzenia samochód poszkodowanego nie nadawał się do użytku i szkodę poszkodowanego zlikwidowano jako szkodę całkowitą, ponieważ koszt naprawy samochodu przewyższał wartość samochodu sprzed wypadku. A. M. zgłosił uszkodzenie samochodu i podczas likwidacji szkody rzeczoznawca wskazał mu warsztat, gdzie może wynająć samochód zastępczy na czas rozpoznania zgłoszenia szkody przez pozwanego i wypłacenia odszkodowania. W ten sposób poszkodowany trafił do warsztatu powoda i zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego, którym był f. (...). Samochód został mu wydany 12 czerwca 2013roku. Poszkodowany musiał wynająć samochód zastępczy ponieważ mieszkał w R. a dojeżdżał do pracy do W.. Jego żona używała drugiego samochodu żeby zajechać do pracy i zawieźć syna na dodatkowe zajęcia po szkole do R. i Ż.. Syn miał wówczas 13 lat. Poszkodowany czekał na decyzję o przyznaniu odszkodowania za szkodę całkowitą i gdy tylko ją otrzymał zwrócił samochód powodowi, a było to w dniu 13 lipca 2013roku.

Dowód: przesłuchanie poszkodowanego A. M. k. 50, umowa najmu pojazdu zastępczego k. 12, oświadczenie poszkodowanego k. 14 i k. 15, zaświadczenie o zatrudnieniu poszkodowanego k. 16, faktura VAT k. 11.

Średnia stawka dobowa za najem samochodu segmentu B wynosiła 80zł. Koszt najmu samochodu za 32 dni wynosił 2.560zł netto i 3.148,80zł brutto. Zarówno samochód uszkodzony R. (...), jak i samochód zastępczy F. (...), były samochodami segmentu B. Stawka za najem samochodu w wysokości 120-130zł, przyjęta przez powoda w fakturze, jest stawką wysoką, odstającą od średnich cen.

Dowód : opinia biegłego M. D. k. 68-72, opinia ustna biegłego M. D. k. 112

Poszkodowany przelał na rzecz powoda przysługujące mu w stosunku do zakładu ubezpieczeniowego (...) z siedzibą w W. prawo dochodzenia wszelkich roszczeń z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego opisanego w §2 tej umowy. Przelał prawa wynikające ze szkody powstałej w dniu 11 czerwca 2013roku oparte o umowę ubezpieczenia nr 500 17 11 336 628, nr szkody (...).

Dowód: umowa cesji k. 10

Pozwany, zawiadomiony o przelewie, wypłacił powodowi kwotę 3168zł tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego, na mocy decyzji z 11 września 2013roku.

Powód wezwał pozwanego do dopłaty do odszkodowania w kwocie 672zł stanowiącej resztę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany przyznał i tę kwotę 672zł decyzją z dnia 31 października 2013roku.

Dowód: pismo do pozwanego dowód nadania k. 17-18, decyzje pozwanego k. 19 i 20

Powód wezwał pozwanego do zapłaty jeszcze kwoty 960zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany nie zapłacił tej kwoty.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 8

Pozwany w tej sprawie zapłacił powodowi łącznie kwotę 3840zł brutto, wraz z podatkiem od towarów i usług.

Dowód: okoliczności przyznane

Opinia biegłego do spraw motoryzacji i mechaniki samochodowej M. D. nie została skutecznie zakwestionowana. Powód podjął polemikę z wnioskami opinii twierdząc, że poszkodowany nie musi poszukiwać najtańszego samochodu do wynajęcia, a zatem pozwany powinien zwrócić rzeczywiście zapłacone przez poszkodowanego koszty najmu samochodu, a nie koszty średnie. Była to jednak ocena prawna przyjęta przez powoda, a nie skuteczne podważenie opinii. Powód nie wykazał, by biegły ustalając wysokość średnich i wysokich stawek za najem samochodu na tym rynku, dopuścił się jakiegoś uchybienia. Dlatego opinia biegłego nie została zakwestionowana.

Sąd zważył:

Podstawą odpowiedzialności pozwanego był przepis art. 822. § 1 kodeksu cywilnego, który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Ubezpieczony sprawca wypadku zawarł umowę ubezpieczenia właśnie z pozwanym towarzystwem ubezpieczeniowym, dlatego pozwany ponosił odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę. Mimo treści umowy przelewu zawartej między poszkodowanym a powodem, powód nabył prawo żądania odszkodowania wprost od pozwanego ponieważ jego odpowiedzialności wynikała z umowy OC zawartej z posiadaczem pojazdu i roszczenie z tego tytułu nabył powód na podstawie umowy cesji. Co prawda, nie ma w umowie przelewu zapisu, że powód nabywa roszczenia wobec sprawcy szkody z tytułu wyrządzonej wypadkiem szkody, ale nie jest to istotne dla odpowiedzialności pozwanego w tej sprawie, bo powód nabył roszczenia wobec pozwanego wynikające z umowy łączącej go ze sprawcą wypadku, a roszczenia przysługiwały wprost poszkodowanemu, bo była to umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej oparta o konstrukcję ogólną z przepisu art. 393 § 1 kodeksu cywilnego. Zapłata odszkodowana przez ubezpieczyciela odpowiadającego na zasadzie umowy powoduje, że obowiązek sprawcy naprawienia szkody wynikający z czynu niedozwolonego wygasa, bo szkoda zostaje naprawiona. Dlatego treść umowy przelewu, w której rozporządzono wyłącznie wierzytelnością poszkodowanego przysługującą wobec pozwanego, nie wpływała na skuteczność przelewu, bo wierzytelność przysługiwała poszkodowanemu wobec pozwanego z tytułu umowy, a nie z tytułu czynu niedozwolonego i można było samodzielnie nią rozporządzić.

Ten zarzut pozwanego nie został uwzględniony.

Jednak granice odpowiedzialności pozwanego określał przepis art. 361 §1 kodeksu cywilnego (kc), który stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Pozwany był zobowiązany do naprawienia szkody typowej w tego rodzaju sytuacjach przy uwzględnieniu cen średnich, zazwyczaj stosowanych na danym rynku. Z opinii biegłego wynikało, że średnie stawki za najem pojazdu segmentu B wynoszą 80zł, a im dłuższy jest najem, tym cena jest niższa. Przyjęte przez powoda stawki 120zł-130zł są wysokie i mieszczą się w górnych granicach. Sam czas najmu nie był kwestionowany przez pozwanego, a biegły na rozprawie wyjaśnił, że dla tego typu szkody czas likwidacji szkody nie był zbyt długi. Samochód wymagał wyrejestrowania i zezłomowania. Przez ten czas poszkodowany oczekiwał na decyzję o wypłacie odszkodowania. Pozwany przyznał, że należy się odszkodowanie za ten czas, wypłacając powodowi kwotę 3.840zł z tytułu najmu samochodu zastępczego. Przyznał też należy się kwota brutto wraz z podatkiem od towarów i usług, wypłacając właśnie odszkodowanie brutto. Pozwany zakwestionował jednak przyjętą stawkę dobową, co było słuszne. Pozwany ponosi odpowiedzialność za typowe skutki szkody i nie ma podstaw do przyjęcia, że winien płacić za to, że poszkodowany wynajął samochód w cenie wyższej niż średnia dla tego segmentu pojazdów. Poszkodowany ma obowiązek czynić starania, by zmniejszyć rozmiar szkody. Pozwany ponosił odpowiedzialność za naprawienie szkody, a nie za zwrot wszelkich kosztów związanych ze zdarzeniem, jego odpowiedzialność była oparta o umowę o odpowiedzialności cywilnej za szkodę wyrządzoną w innym pojeździe. Ustalenie odszkodowania w tej sprawie zmierzało do wyrównania uszczerbku w majątku poszkodowanego jaki mógł powstać w tej sprawie, a nie do wzbogacenia poszkodowanego, czy powoda.

Skoro szkoda z tytułu najmu samochodu zastępczego wynosiła 3.148,80zł brutto, a pozwany wypłacił już 3.840zł, co powód przyznał w pozwie, to szkoda została naprawiona w całości. Z tego powodu powództwo oddalono.

Zasądzono, na podstawie art. 98§ 1 kpc, od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 275,39zł, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego 180zł na podstawie §6 pkt 2 ministra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłata skarbowa 17zł i wypłacone na rzecz biegłego wynagrodzenie w kwocie 78,39 zł z zaliczki pozwanego.

Nakazano zwrócić pozwanemu resztę zaliczki 321,61zł z zaliczki uiszczonej przez niego w kwocie 400zł.

R. 2 listopada 2015roku