Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 31 marca 2015 roku (data nadania przesyłki poleconej) Skarb Państwa Prezydent Miasta Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. F. kwoty 2 166,42 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 421,68 złotych od dnia 01 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 140,56 złotych od dnia 01 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 140,56 złotych od dnia 01 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 5,89 złotych od dnia 01 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty, od kwoty 863,91 złotych od dnia 01 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 293,86 złotych od dnia 01 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 293,86 złotych od dnia 01 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi opłatę z tytułu użytkowania wieczystego za lata 2010-2014, do której uiszczenia zobowiązany był pozwany z tytułu użytkowania wieczystego części nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł.. Podniesiono, że na kwotę dochodzoną pozwem w wysokości 2 166,42 złotych składają się: należność główna w wysokości 2 160,32 złotych oraz koszty monitu w wysokości 6,10 złotych, od których powód nie dochodzi odsetek. (pozew – k. 2-5, koperta z odciskiem datownika pocztowej placówki nadawczej – k. 19v)

W dniu 17 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVIII Wydział Cywilny w sprawie XVIII Nc 5142/15 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu. (nakaz zapłaty – k. 21)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając go w całości i wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od pełnomocnictwa. Pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej sądu, wskazując Sąd Rejonowy dla W. M.w W. jako sąd właściwy ze względu na miejsce zamieszkania pozwanego. Ponadto zarzucił naruszenie: art. 499 pkt. 1 k.p.c. poprzez wydanie nakazu zapłaty w sytuacji, kiedy roszczenie powoda było oczywiście bezzasadne, art. 499 pkt. 2 k.p.c. poprzez wydanie nakazu zapłaty w sytuacji, kiedy przytoczone w pozwie okoliczności budzą oczywiste wątpliwości oraz art. 232 k.p.c., poprzez uznanie, że powód wskazał dowody pozwalające stwierdzić, że żądanie przez powoda zasądzenia określonej w pozwie kwoty wraz z odsetkami jest zasadne, podczas gdy ani z pozwu ani z załączników nie wynikają kwoty i daty od których powód żąda naliczenia odsetek ustawowych od wskazanych kwot. Pozwany zgłosił zarzut błędnych ustaleń faktycznych przyjmujących, iż pozwany w dalszym ciągu pozostaje użytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości, podczas gdy ową nieruchomość z którą było związane prawo użytkowania wieczystego zbył. W przypadku uznania przez Sąd żądania powoda za zasadne, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste. W uzasadnieniu potwierdził fakt bycia współużytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości i zaprzeczył, aby w dalszym ciągu nim był wskazując, że w dniu 11 lipca 2014 roku sprzedał samodzielny lokal mieszkalny, którego był właścicielem, a z którym związane było prawo użytkowania wieczystego. Podniósł, że co najmniej część opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste za 2014 rok jest nienależna, gdyż za ten rok winna ulec stosunkowemu obniżeniu. W jego ocenie należności z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, do których był zobligowany do chwili pozostawania właścicielem lokalu, zostały zapłacone. Ponadto zakwestionował sposób obliczenia odsetek od dnia 01 stycznia 2013 roku od kwoty 863,91 złotych i od dnia 01 stycznia 2013 roku od kwoty 421,68 złotych. Zdaniem pozwanego strona powodowa nie wyjaśniła metody wyliczenia ww. odsetek, a kwoty wynikające z pisma z dnia 21 listopada 2012 roku nie korespondują z dochodzonymi w pozwie odsetkami. (sprzeciw – k. 26-28)

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 19 października 2015 roku (data nadania przesyłki poleconej) powód wskazał, że zarzut niewłaściwości Sądu jest nietrafny, bowiem powód dokonał wyboru Sądu na podstawie art. 34 k.p.c. tj. właściwości przemiennej ze sporów wynikających z umów. Ponadto zaprzeczył twierdzeniom pozwanego, aby ten uiścił należności z tytułu opłat dochodzonych w niniejszej sprawie. Zarzut pozwanego, aby w wyniku sprzedaży lokalu i garażu winien zapłacić część opłaty za 2014 rok powód ocenił jako nietrafny, ponieważ sprzedaż nastąpiła po dacie wymagalności roszczenia powoda. Odnosząc się do kwestii odsetek od 01 stycznia 2013 roku, powód wskazał, że jest to data po wezwaniu pozwanego do uiszczeniu opłat. Nie podzielił również zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego, z uwagi na datę ustalenia wysokości opłaty na podstawie wyroku Sądu. (odpowiedź na sprzeciw – k. 43-44)

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVIII Wydział Cywilny stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę tut. Sądowi jako miejscowo właściwemu. (postanowienie – k. 56)

W dalszym toku postępowania strony konsekwentnie podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. F. na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży z dnia 26 czerwca 2009 roku, zawartej w formie aktu notarialnego nr rep. (...)sporządzonego przez notariusza A. S., został współużytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa o powierzchni 4884 m ^{( 2)}, położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę nr (...) w obrębie(...), w udziale (...) części wspólnych budynku i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, związanego z lokalem mieszkalnym nr (...) i przypisanym do niego lokalem garażowym, dla której Sąd Rejonowy dla Ł. Ś.w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...), tym samym przejmując obowiązek wnoszenia opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego ww. gruntu ze skutkiem od 1 stycznia 2010 roku.

W związku z zakwestionowaniem wymiaru nowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, użytkownika wieczystego obowiązywała opłata dotychczasowa. Ustalona wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za pełny udział wyniosła 43 859,30 zł przy zastosowaniu stawki 1%.

(okoliczność bezsporna, dowód: pismo z dnia 26 lutego 2010 roku – k. 9, odpis księgi wieczystej nr (...) – k. 10-11v, odpis księgi wieczystej nr (...) – k. 12-13v, umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży – k. 48-54, wyrok z dnia 7 lutego 2012 roku wraz z uzasadnieniem – k. 184-184v i k. 186-190v – dołączone akta o sygn. II C 1445/09)

W rozliczeniu ww. opłat na poszczególnych użytkowników wieczystych opłata roczna za posiadane udziały P. F. kształtowała się w następujący sposób:

- udział lokalu mieszkalnego nr (...) w nieruchomości wspólnej wynosił 67/10 000, opłata dotychczasowa za ww. lokal mieszkalny wynosiła 5,89 zł, zaś opłata zaktualizowana wynosiła 293,86 zł;

- udział lokalu garażowego w nieruchomości wspólnej wynosił 1/85 x 2 724/10 000, opłata dotychczasowa za ww. stanowisko garażowe wynosiła 2,82 zł, zaś opłata zaktualizowana wynosiła 140,56 zł.

Pismem z dnia 21 listopada 2012 roku zobowiązano P. F. do wniesienia należnej Skarbowi Państwa opłaty rocznej w obowiązującym wówczas wymiarze, z potraceniem dokonanych wpłat, w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma.

( dowód: pismo z dnia 21 listopada 2012 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 7-7v)

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 11 lipca 2014 roku, zawartej formie aktu notarialnego nr rep. (...)sporządzonego przez notariusza A. S., prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości zostało zbyte przez P. F. na rzecz A. P..

( dowód: umowa sprzedaży z dnia 11 lipca 2014 roku – k. 29-31v)

W dniu 7 stycznia 2015 roku P. F. został wezwany do wpłacenia należności dotyczących użytkowania wieczystego za lata 2010-2014 w terminie 7 dni od dnia doręczenia.

( dowód: monity z potwierdzeniem odbioru – k. 15-16)

P. F. został poinformowany o powstałym zadłużeniu z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste ww. nieruchomości, które przedstawiono w następujący sposób:

- kwota 421,68 złotych z terminem płatności do dnia 31 grudnia 2012 roku,

- kwota 140,56 złotych z terminem płatności do dnia 31 marca 2013 roku,

- kwota 140,56 złotych z terminem płatności do dnia 31 marca 2014 roku,

- kwota 5,89 złotych z terminem płatności do dnia 31 marca 2012 roku,

- kwota 863,91 złotych z terminem płatności do dnia 31 grudnia 2012 roku,

- kwota 293,86 złotych z terminem płatności do dnia 31 marca 2013 roku,

- kwota 293,86 złotych z terminem płatności do dnia 31 marca 2014 roku.

( dowód: faktury z dnia 21 stycznia 2015 roku – k. 17-18)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów wskazanych powyżej. Za wiarygodne Sąd uznał wszystkie ww. dowody z dokumentów zgromadzonych dla potrzeb niniejszej sprawy, ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony. Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił twierdzenia strony, którym przeciwnik nie przeczył w trybie art. 230 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 238 k.c., wieczysty użytkownik uiszcza opłatę roczną właścicielowi gruntu przez czas trwania swego prawa. Uzupełnieniem tego przepisu jest art. 72 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., Nr 02, poz. 651 t.j., dalej jako „u.g.n”), określającym wysokość opłaty rocznej w zw. z art. 67 tej ustawy. Zgodnie z tymi przepisami opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej na podstawie wartości nieruchomości. Stosownie natomiast do art. 71 ust. 4 u.g.n, opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Sąd na podstawie ujawnionego materiału dowodowego stwierdził, że pozwany zobowiązany był do uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za lata 2010-2014. P. F. kwestionował żądanie pozwu wskazując, że w jego ocenie należności z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste do których był zobligowany do chwili pozostawania właścicielem lokalu tj. do dnia 11 lipca 2014 roku, zostały zapłacone. Podniósł, że co najmniej część opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste za 2014 rok jest nienależna, gdyż za ten rok winna ulec stosunkowemu obniżeniu. Ponadto zakwestionował sposób obliczenia odsetek od dnia 01 stycznia 2013 roku od kwoty 863,91 złotych i od dnia 01 stycznia 2013 roku od kwoty 421,68 złotych. Jego zdaniem nie jest zobowiązany do zapłaty opłaty rocznej w wysokości wskazanej w pozwie, tym samym roszczenie dochodzone pozwem jest bezpodstawne. Podniósł również zarzut przedawnienia roszczeń z tytułu użytkowania wieczystego.

Istota sporu w niniejszej sprawie w głównej mierze sprowadzała się do ustalenia, czy pozwany jest zobowiązany do uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości określonej w pozwie.

Argumentacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Bezsporną okolicznością jest ustalenie przez Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny (wyrok z dnia 7 lutego 2012 roku, sprawa o sygn. akt II C 1445/09) stawki opłaty rocznej obowiązującej od dnia 1 stycznia 2009 roku w wysokości 43 859,30 złotych, przy przyjęciu stawki 1%. W świetle ujawnionych okoliczności w sprawie, w przypadku pozwanego, obowiązek do uiszczania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego powstał z dniem 1 stycznia 2010 roku.

Nadto w świetle ww. wyroku oraz ujawnionych okoliczności należało uznać, że pozwany był zobowiązany do uiszczenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za lata 2010-2014.

Różnica między wysokością kwot z tytułu opłat rocznych za posiadane udziały wynikały z zakwestionowania wymiaru opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w zw. z przedmiotową nieruchomością.

Zgodnie z art. 78 ust. 4 u.g.n. złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 2, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat w dotychczasowej wysokości. W przypadku niezłożenia wniosku właściwy organ oraz użytkownika wieczystego obowiązuje nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu.

Dlatego też zasadne było rozdzielenie opłat z tytułu użytkowania wieczystego na opłaty dotychczasowe i opłaty zaktualizowane, szczegółowo omówione w piśmie strony powodowej z dnia 21 listopada 2012 roku (k. 7-7v).

Odnosząc się do kwestii naliczenia odsetek od stycznia 2013 roku wskazać należy, iż jest to data po wezwaniu pozwanego do uiszczenia opłat. W piśmie strony powodowej z dnia 21 listopada 2012 roku, o którym już była wyżej mowa, a które było owym wezwaniem, domagano się zapłaty zadłużenia za trzy lata (2010, 2011, 2012) w obowiązującym wymiarze. Data 1 stycznia 2013 roku jest datą powstania obowiązku zapłaty opłat rocznych za ubiegłe lata, które miały być wniesione w określonym terminie 30 dni od otrzymania pisma, które zostało odebrane przez pełnomocnika pozwanego dnia 4 grudnia 2012 roku.

Ustawodawca nie przewiduje natomiast ani obowiązku zwrotu nowemu właścicielowi części wniesionej już opłaty rocznej, ani zwolnienia go z obowiązku jej uiszczenia za okres od chwili wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego wskutek jego przekształcenia w prawo własności lub zbycia prawa użytkowania wieczystego. Wolą ustawodawcy, wyrażoną w art. 71 ust. 4 zdanie drugie u.g.n., jest jedynie zwolnienie użytkownika wieczystego z obowiązku uiszczenia opłaty rocznej za ten rok, w którym prawo użytkowania wieczystego zostało ustanowione, a więc nie za rok, w którym prawo to wygasło wskutek jego przekształcenia lub zbycia.

Skoro opłata za użytkowanie wieczyste ma charakter opłaty rocznej, przeto należna jest uprawnionemu w całości, bez względu na to, ile czasu prawo użytkowania wieczystego faktycznie istniało w danym roku należy wskazać, że obowiązek uiszczenia przedmiotowej opłaty powstaje z dniem 1 stycznia danego roku, a termin 31 marca tego roku jest tylko terminem wykonania wcześniej już powstałego obowiązku zapłaty. Zbycie prawa użytkowania wieczystego nie zwalnia z obowiązku uiszczenia całej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za rok, w szczególności, gdy wierzytelność stała się wymagalna przed datą zbycia powyższego prawa.

Dlatego też, odnosząc się do kwestii obowiązku jedynie części opłaty za 2014 rok wskazać należy, iż sprzedaż nieruchomości lokalowej i garażu nastąpiła po dacie wymagalności roszczenia powoda, w której to dacie pozwany był jeszcze użytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości. Dlatego też argumentacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 117 § 1 i 2 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu; po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Z kolei w myśl przepisów art. 120 § 1 k.c. oraz 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, zaś przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje bądź przez wszczęcie mediacji.

Na mocy art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Mając na uwadze fakt wydania wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi II Wydział Cywilny z dnia 7 lutego 2012 roku, zarzut pozwanego o przedawnienia roszczenia z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste należało uznać za niezasadny.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi, skutki prawne (art. 6 k.c.) Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga zatem, aby strony wskazywały dowody dla wykazania swych twierdzeń. Zdaniem Sądu przytaczanie przez stronę dowodów na okoliczność poparcia swoich twierdzeń jest jej obowiązkiem. Obowiązek ten ma charakter procesowy, co oznacza, iż nie może być on od strony wyegzekwowany, jednakże zaniechanie udowadniania swoich roszczeń może skutkować ujemnymi sankcjami nawet w postaci negatywnego dla danej strony wyniku procesu. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku, I ACa 1320/11, LEX 1108777).

Odnosząc się do twierdzenia pozwanego, iż uregulował wszelkie należności, jakie na nim ciążyły z tytułu użytkowania wieczystego wobec strony powodowej należy podnieść, iż to na pozwanym ciążył dowód wykazania powyższej okoliczności. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu w tym przedmiocie, dlatego też Sąd w pełni uznał za udowodnione okoliczności przytoczone przez stronę powodową.

Mając powyższe na uwadze, Sąd ustalił, że opłata roczna z tytułu przysługującego pozwanemu udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) w obrębie (...) przy ul. (...) w Ł., w związku począwszy od 01 stycznia 2010 r. z lokalem mieszkalnym nr (...) wynosiła 293,86 złotych, zaś co do stanowiska garażowego wynosiła 140,56 złotych.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2 166,42 złotych.

Termin uiszczenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego upływa corocznie w dniu 31 marca, a zatem od dnia następnego zobowiązany pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia żądanie odsetek. Sąd uwzględnił w całości żądanie zasądzenia odsetek. Podstawę orzeczenia w tym zakresie stanowił art. 481 k.c., w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku, w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 421,68 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, od kwoty 140,56 złotych od dnia 01 kwietnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, od kwoty 140,56 złotych od dnia 01 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, od kwoty 5,89 złotych od dnia 01 kwietnia 2012 roku do dnia 31grudnia 2015 roku, od kwoty 863,91 złotych od dnia 01 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, od kwoty 293,86 złotych od dnia 01 kwietnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i od kwoty 293,86 złotych od dnia 01 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, oraz w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 roku w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od powyższych kwot za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. (pkt I wyroku)

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na kwotę zasądzoną od pozwanego na rzecz strony powodowej z tytułu kosztów procesu składało się wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej będącego radcą prawnym w kwocie 600 złotych ustalone na podstawie § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku poz.490 t.j.). (pkt. II wyroku).

W związku z tym, że należna opłata od pozwu wynosi 100 złotych, a strona powodowa na podstawie art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 roku poz. 623 t.j.) nie miała obowiązku uiszczania ww. opłaty i tym samym jej nie uiściła, należało pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla (...)w W. kwotę 100 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu ( pkt. III wyroku).

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w sentencji.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

W., dnia 28 września 2016 roku

(...)