Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że:

I.A w dniu 13 lipca 2014 roku w T. województwo (...), naruszył nietykalność cielesną umundurowanego funkcjonariusza Policji st.post. K. W. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że podczas interwencji policyjnej uderzył pięścią w głowę w/w funkcjonariusza

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.

II.A w dniu 13 lipca 2014 roku w T. województwo (...), działając w celu zmuszenia umundurowanych funkcjonariuszy Policji post. Ł. B. i st. post. K. W. do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował przemoc wobec w/w funkcjonariuszy, w ten sposób, że podczas interwencji policyjnej wyrywał się, szarpał za umundurowanie oraz próbował gryźć w/w funkcjonariuszy

tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k.

III.A w dniu 13 lipca 2014 roku w T., województwo (...) znieważył umundurowanych funkcjonariuszy policji post. Ł. B. i st. post. K. W. podczas i w związku z plenieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że używał wobec w/w funkcjonariuszy słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.;

P. C. został oskarżony o to, że:

I.B w dniu 13 lipca 2014 roku w T. województwo (...), naruszył nietykalność cielesną umundurowanego funkcjonariusza Policji st.post. K. W. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych , w ten sposób że podczas interwencji policyjnej uderzył pięściami w twarz w/w funkcjonariusza,

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.

II.B w dniu 13 lipca 2014 roku w T. województwo (...), działając w cepu zmuszenia umundurowanych funkcjonariuszy Policji post. Ł. B. i st. post. K. W. do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował przemoc wobec w/w funkcjonariuszy, w ten sposób, że podczas interwencji policyjnej wyrywał się, szarpał za umundurowanie oraz próbował gryźć w/w funkcjonariuszy

tj. o czyn z art. 224 § 1 k.k.

III.B w dniu 13 lipca 2014 roku w T. województwo (...), znieważył umundurowanych funkcjonariuszy Policji post. Ł. B. i st.post. K. W. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych , w ten sposób, że używał wobec w/w funkcjonariuszy słów wulgarnych uznanych za obelżywe

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 11 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie sygn. II K 875/14 oskarżonego J. K. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów i przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. za:

– czyn opisany w punkcie A.I. wyroku na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- czyn opisany w punkcie A.II. wyroku na podstawie art. 224 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- czyn opisany w punkcie A.III. wyroku na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu J. K. za czyny opisane w punkcie A.I, A.II i A.III wyroku karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. K. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby na 2 lat.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu J. K. karę 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych oraz podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu J. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniach 13 lipca 2014 roku godzina 18.20 do 14 lipca 2014 roku godzina 15.40, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny,

Oskarżonego P. C. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów z tą zmianą w opisie czynu z punktu B.I wyroku, iż w miejsce słów: „st. post. K. W.” wpisuje słowa: „post. Ł. B.” oraz w opisie czynu z punktu B.III wyroku, iż w miejsce słów: „umundurowanych funkcjonariuszy Policji post. Ł. B. i” wpisuje słowa: „umundurowanego funkcjonariusza Policji” i przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. za:

– czyn opisany w punkcie B.I. wyroku na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- czyn opisany w punkcie B.II. wyroku na podstawie art. 224 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- czyn opisany w punkcie B.III. wyroku na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. C. za czyny opisane w punkcie B.I, B.II i B.III wyroku karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. C. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. C. karę 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu P. C. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniach 13 lipca 2014 roku godzina 18.20 do 14 lipca 2014 roku godzina 15.05, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

Nadto zasądził od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 230 złotych tytułem opłat oraz kwotę 185 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie,

Zasądził od oskarżonego P. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 złotych tytułem opłat oraz kwotę 185 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonych oraz Prokuratora.

Apelacja obrońcy oskarżonych wywiedziona z art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

a) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na błędnym przyjęciu że

-w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. J. K. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji K. W. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że podczas interwencji uderzył go pięścią w głowę w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika aby pokrzywdzony doznał obrażeń mogących powstać na skutek takiego uderzenia a poza niewiarygodnymi w tej mierze zeznaniami świadka jedynym dowodem na ich powstanie jest spreparowana dla celów postępowania, fałszywa opinia biegłego G. (obaj funkcjonariusze przyznali, że na badaniach u lekarza nie byli) a przede wszystkim zachowania takiego nie widział obserwujący całe zdarzenie świadek R. A.

- w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. J. K. działając w celu zmuszenia umundurowanych funkcjonariuszy do zaniechania czynności służbowej stosował przemoc w ten sposób, że podczas interwencji policyjnej wyrywał się, szarpał za umundurowanie oraz próbował ich gryźć w sytuacji gdy oskarżony chciał jedynie odprowadzić kolegę do domu i zakończyć interwencję a z zeznań świadków a w szczególności A. wynika, że nie zachowywał się agresywnie a wyrywał się ewentualnie dopiero po przewróceniu go przez policjantów na ziemię i biciu go po całym ciele

- znieważanie przez umundurowanych funkcjonariuszy policji podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. nie było wywołane niewłaściwym zachowaniem się funkcjonariuszy określonym w art. 222 § 2 kk w sytuacji gdy policjanci użyli wobec oskarżonego gazu bez ostrzeżenia i powodu, przewrócili go na ziemię i bili po całym ciele na skutek czego doznał rozległych obrażeń

-w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. P. C. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji Ł. B. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że podczas interwencji uderzył go pięściami w twarz w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika aby pokrzywdzony doznał obrażeń mogących powstać na skutek takiego uderzenia a poza niewiarygodnymi w tej mierze zeznaniami świadka jedynym dowodem na ich powstanie jest spreparowana dla celów postępowania, fałszywa opinia biegłego G. a także faktu, że nie do pogodzenia z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego jest ustalenie, że oskarżony mógłby zadać cios w wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego oraz stanu jego trzeźwości która z większym prawdopodobieństwem skłania do przypuszczenia, że mógł on po prostu przewrócić się na pokrzywdzonego a ponadto zachowania takiego nie widział obserwujący całe zdarzenie świadek R. A.

- w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. P. C. działając w celu zmuszenia umundurowanych funkcjonariuszy do zaniechania czynności służbowej stosował przemoc w ten sposób, że podczas interwencji policyjnej wyrywał się, szarpał za umundurowanie oraz próbował ich gryźć w sytuacji gdy z zeznań świadków a w szczególności A. nie wynika aby zachowywał się agresywnie i siedział przy murku odurzony alkoholem

- znieważanie przez P. C. umundurowanych funkcjonariuszy policji podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w dniu 13 lipca 2014 r. w T. M. nie było wywołane niewłaściwym zachowaniem się funkcjonariuszy określonym w art. 222 § 2 kk którzy bili po całym ciele jego i jego kolegę

b) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na błędnym przyjęciu że policjanci podjęli interwencję na polecenie dyżurnego KPP w sytuacji gdy z załączonych do akt sprawy dokumentów wynika, że polecenie wydane zostało o godzinie 18.18 a z nagrania załączonego do akt sprawy wynika, że interwencja rozpoczęła się o godzinie 17.57, co sugeruje że funkcjonariusze podjęli interwencję z własnej inicjatywy i z tylko sobie znanych powodów

c) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na błędnym przyjęciu że w wyniku zdarzenia K. W. doznał otarcia naskórka kolana i oberwana została kieszeń jego spodni zaś Ł. B. doznał otarcia naskórka ręki lewej i uszkodzona została jego kamizelka i okulary przeciwsłoneczne podczas gdy okoliczność taka nie wynika z żebranego w sprawie materiału dowodowego poza niezasługującymi na przyznanie im wiary zeznaniami samych pokrzywdzonych

d) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7kpk przez zlekceważenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyznaniu w całości wiary zeznaniom K. W. i Ł. B., które pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie a w szczególności z materiałem dowodowym w postaci nagrania CD, zeznaniami pozostałych świadków; i które to zeznania cechuje wyjątkowa i budząca wątpliwość zgodność treści od pierwszego zdania aż po ostatnie, niemożliwa do zaakceptowania z punktu widzenia doświadczenia życiowego i obowiązujących norm procesowych

e) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk przez zlekceważenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na przemilczeniu przez Sąd I instancji i nie odniesieniu się, w perspektywie przyznania całkowitej wiary funkcjonariuszom policji, do fałszywie składanych zeznań dotyczących zachowania oskarżonych w chwili rozpoczynania interwencji (zeznali oni, że pokrzywdzeni stali na chodniku i głośno krzyczeli), powodów podjęcia interwencji, zeznań świadka W. który stwierdził, że K. miał przed zdarzeniem zarysowania na twarzy, jednakowego stanu nietrzeźwości u obu oskarżonych -0.89 mg/1

f) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk przez zlekceważenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, że oskarżony K. zachowywał się agresywnie i arogancko w stosunku do funkcjonariuszy podczas gdy okoliczność taka nie wynika z zapisu nagrania CD, zeznań świadków w tym A. i D.

g) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk przez zlekceważenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na wybiórczej ocenie zeznań świadka A. polegającej na ustaleniu na ich podstawie okoliczności korzystnych dla pokrzywdzonych z pominięciem tych, z których wynika jednoznacznie, że funkcjonariusze bez powodu i ostrzeżenia użyli wobec oskarżonego K. gazu a następnie przewrócili go na ziemię i bili po całym ciele oraz, że żaden z oskarżonych nie uderzył funkcjonariusza w twarz czy głowę oraz, że nie byli oni w stosunku do policjantów agresywni, nie szarpali się i nie gryźli ich.

h) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 366 § 1 kpk polegające na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy przez niedopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność w jakiej pozycji mógł znajdować się oskarżony K. gdy policjanci zadawali ciosy i czy mógł on być uderzany leżąc lub stojąc z rękoma skutymi do tyłu mając na uwadze powierzchnię zasinień i ich położenie co wskazywać by mogło na niewłaściwe zachowanie interweniujących policjantów wpływające na szkodliwość czynów zarzuconych oskarżonym i ich kwalifikację prawną.

W konkluzji wniósł o

1)o zmianę zaskarżonego i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego J. K. od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów w punkcie pierwszym i drugim, w punkcie trzecim natomiast przez odstąpienie od wymierzenia kary

2) o zmianę zaskarżonego i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego P. C. od zarzucanych mu czynów w punkcie pierwszym i drugim, w punkcie trzecim natomiast przez odstąpienie od wymierzenia kary,

względnie 3) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczący orzeczenia o karze i środkach karnych na niekorzyść oskarżonych na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k. polegającą na jego niezastosowaniu i w konsekwencji zaniechaniu orzeczenia środka karnego w postaci obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz Ł. B. oraz K. W. pomimo złożenia przez w/w pokrzywdzonych w ustawowym terminie stosownych wniosków, podczas gdy zgodnie z treścią art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., w razie skazania orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest w takim przypadku obligatoryjne;

- rażącą niewspółmierność kary, przejawiającą się w jej rażącej łagodności, w wyniku orzeczenia wobec oskarżonego J. K. za czyny określone w pkt A.I., A.II. i A.III. wyroku kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz orzeczenia wobec oskarżonego P. C. za czyny opisane w punkcie B.I. i B.II. wyroku jednostkowych kar pozbawienia wolności w wymiarze po 4 miesiące, za czyn opisany w punkcie B.IIL wyroku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów zabronionych przypisanych oskarżonym, stopień zawinienia, rodzaj i charakter naruszonych dóbr, działanie pod wpływem alkoholu, zachowanie się po popełnieniu czynów, uprzednia karalność oskarżonych, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonych oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej.;

W konkluzji prokurator wniósł o zasądzenie od oskarżonego J. K. kwoty pieniężnej w wysokości po 1 000 złotych na rzecz pokrzywdzonych Ł. B. i K. W. oraz od oskarżonego P. C. kwoty pieniężnej w wysokości po 1 000 złotych na rzecz pokrzywdzonych Ł. B. i K. W. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

- wymierzenie oskarżonemu J. K. za czyny opisane w pkt A.I., A.II. i A.III. wyroku kary łącznej roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat;

- wymierzenie oskarżonemu P. C. za czyny opisane w pkt B.I., B.II. i B.III. wyroku kar jednostkowych po 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat; zaś w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 15 lipca 2016 roku Przewodniczący ujawnił akta sprawy Ds 512/15 Prokuratury Rejonowej w Opocznie, w tym postanowienie o umorzeniu śledztwa oraz decyzję i uzasadnienie Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim o uchyleniu postanowienia o umorzeniu postępowania i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, nadto ujawnił opinię biegłego R. K. z k. 191-193.

Prokurator popierał skargę apelacyjną Prokuratora Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim i wnioski w niej zawarte, wnosi o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego.

Obrońca oskarżonych wnosił o nieuwzględnienie apelacji prokuratorskiej, popiera własną apelację i wnioski w niej zawarte.

Oskarżony J. K. przyłączył się do stanowiska swojego obrońcy. Oświadcza, że nie zamierzał nic złego zrobić w stosunku do funkcjonariuszy, a jego działania polegały tylko na udzieleniu pomocy koledze P. C., który w pewnym momencie zasłabł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonych okazała się zasadna i w wyniku jej rozpoznania doszło do konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku orzeczonego wobec oskarżonego J. K. i P. C. i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania rozpoznawczego prowadzi bowiem do wniosku, że orzeczenie w przedmiotowej sprawie zapadło przedwcześnie. W świetle bowiem podniesionych w skargach apelacyjnych zarzutów, Sąd I instancji w trakcie rozpoznania sprawy dopuścił się tego rodzaju obrazy przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego. Sąd Okręgowy ograniczy się jedynie do wskazania uchybień, które spowodowały uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przechodząc do rozważań szczegółowych podnieść należy, że zeznania pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji K. W. i Ł. B. w kwestii początkowej fazy zdarzenia, które miało miejsce w dniu 13 lipca 2014 roku, nie znajdują potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Chodzi tu o nagranie z monitoringu oraz informacji z Komendy policji o której dyżurny wydał polecenie udania się na interwencję. Wskazać należy, iż z nagrania monitoringu z ulicy (...) do wizyty w barze doszło przed godziną 18, natomiast polecenie dyżurnego było o godzinie 18:18. Zeznania funkcjonariuszy policji K. W. i Ł. B. odnośnie początkowej fazy zdarzenia wskazują jednoznacznie, iż zdarzenie z udziałem oskarżonych zaczęło się nie w barze (...) a przed nim, gdzie stali oskarżenia, którzy krzyczeli, nie chcieli się wylegitymować, twierdząc prześmiewczo, że są (...) nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Co istotne na zeznaniach tych funkcjonariuszy policji Sąd meriti dokonał ustaleń faktycznych, wskazując w pisemnym uzasadnieniu wyroku, iż są one w pełni wiarygodne i korespondują z zebranym materiałem dowodowym. W przypadku gdyby pozostały przebieg interwencji był bezsporny, kwestia początkowej fazy zdarzenia nie była na tyle istotna. Jednakże ma o tyle znaczenie, że są co najmniej dwie wersje przebiegu interwencji. Jedna jest prezentowana przez funkcjonariuszy policji K. W. i Ł. B., którą uznał Sąd I instancji za wiarygodną oraz druga wersja prezentowana przez oskarżonego J. K.. Przypomnieć bowiem należy, iż oskarżony P. C. wyjaśnił, iż zdarzenia nie pamięta z uwagi na spożyty alkohol. W sprawie pojawia się jednak bezstronny świadek zdarzenia R. A., który przechodził wraz z małoletnim wnuczkiem obok miejsca zdarzenia. Jego zeznania nie zostały jednak w pełni uznane za wiarygodne, co zdaniem Sądu odwoławczego jest oceną nieprawidłową. Sąd I instancji uznał, iż są one wiarygodne jedynie w zakresie jakim są zgodne z zeznaniami funkcjonariuszy policji. Lektura zeznań świadka R. A. prowadzi jednak do wniosku, iż potwierdził on wersję oskarżonego J. K.. Zaprzeczył on bowiem by w trakcie zdarzenia miał miejsce fakt, że oskarżony J. K. zadał uderzenie funkcjonariuszowi policji, nie potwierdził także, by oskarżony J. K. usiłował uniemożliwić przeprowadzenie interwencji wobec współoskarżonego P. C.. Opisał za to przebieg interwencji, w jaki sposób była ona prowadzona. Z treści zeznań w/w świadka wynika wręcz, iż oskarżony J. K. jedynie chciał zabrać współoskarżonego do domu, jednak wtedy użyto wobec niego gazu, a następnie został on powalony na ziemie uderzony kilkukrotnie pałką a następnie zakuty w kajdanki. Zatem jest tu widoczna ewidentna rozbieżność w zeznaniach pokrzywdzonych oraz w/w świadka. Tym bardziej, że świadek R. A. jest to przypadkowy, bezstronny świadek zdarzenia, który nie ma interesu by zeznawać na czyjąkolwiek korzyść. Zatem Sąd meriti przy ponownym rozpoznawaniu sprawy winien bardzo dokładnie przeanalizować i ocenić zeznania świadka R. A., konfrontując jego zeznania z tymi złożonymi przez interweniujących funkcjonariuszy policji.

Co istotne w toku postępowania odwoławczego ujawniono akta sprawy Ds. 512/15 Prokuratury Rejonowej w Opocznie, załączonej do akt sprawy II K 4/16. W sprawie tej prowadzone było śledztwo o przekroczenie uprawnień przez funkcjonariuszy policji K. W. i Ł. B. z Komendy Miejskiej Policji w T. podczas interwencji w dniu 13 lipca 2014 roku na szkodę J. K.. Pierwotnie wydano w sprawie postanowienie o umorzeniu śledztwa, jednakże w wyniku złożonego zażalenia przez pokrzywdzonego w sprawie J. K., Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 roku sygn. II Kp 905/14 uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania, wskazując iż zaskarżone postanowienie zapadło przedwcześnie, w oparciu o niekompletny materiał dowodowy co do pierwszej fazy zdarzenia. Sąd Rejonowy w tejże sprawie zaznaczył, iż przeanalizować należy kwestie dotyczące powstania obrażeń ciała u J. K. i rozbieżności zaistniałych w opiniach znajdujących się w tychże aktach. Zatem akta sprawy Ds. 512/15 Prokuratury Rejonowej w Opocznie również winny zostać przeanalizowane co do wyjaśnienia okoliczności dotyczących niniejszego postępowania, tym bardziej, że Sąd meriti stosowna wiedze co do powyższego postępowania miał.

Potrzeba jest także przeprowadzenia dowodu z opinii pisemnej biegłego z zakresu chirurgii na okoliczność mechanizmy powstania obrażeń u oskarżonego J. K., ale nie chodzi tutaj o określenie w jakich okolicznościach powstały np. czy powstały one od kontaktu z podłożem. Celem przeprowadzenia w/w dowodu jest ustalenie, który mechanizm powstania obrażeń u oskarżonego J. K. jest bardziej prawdopodobny, czy ten wskazany przez pokrzywdzonych czy też ten wskazany oskarżonego J. K. i świadka R. A..

Wszystkie te okoliczności winny być dokładnie wyjaśnione, a na ich podstawie powinna być dokonania należyta ocena zebranego materiału dowodowego. Bowiem co najmniej co do dwóch pierwszych stawianych zarzutów wobec oskarżonego J. K. zaskarżone orzeczenie jest przedwczesne. W zakresie trzeciego zarzuty, jak wskazał sam obrońca oskarżonego, pozostawił je do uznania Sądu. Podobnie sytuacja dotyczy oskarżonego P. C. , z tą różnicą, że należy przeanalizować okoliczności wskazane przez świadka R. A.. Należy bowiem rozważyć czy rzeczywiście doszło do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji czyli do zadania uderzenia ręką w głowę, czy też były to działania polegające na uniemożliwieniu wykonania interwencji, czy zatem zasadnie przypisano oskarżonemu P. C. czynu I z aktu oskarżenia, do uznania Sądu I instancji pozostaje także kwestia przypisania oskarżonemu dwóch pozostałych czynów z aktu oskarżenia.

Wobec zaistnienia wymienionych wyżej uchybień procesowych, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku i skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do wszystkich podnoszonych w skardze zarzutów, należy uznać za przedwczesne.

Na marginesie zauważyć należy, iż Sąd meriti wiedząc, iż toczy się postępowanie w sprawie Ds. 512/15 w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie, nie załączył tejże sprawy, a jedynie wybiórczo korzystał ze zebranego w niej materiału dowodowego. Jedynie załączył opinię biegłego M. J. i dodatkowo opinie szczątkową biegłego R. K.. Nie zapoznał się jednak z pozostałym materiałem dowodowym tejże sprawy. Tym bardziej, że akta te zostały załączone do sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim z oskarżenia subsydiarnego J. K. przeciwko funkcjonariuszom policji K. W. i Ł. B. o przekroczenie uprawnień z art. 231 kk.

Z powyższych powodów należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd Rejonowy winien przeprowadzić postępowanie dowodowe w sposób pozwalający na wyeliminowanie dostrzeżonych uchybień, po uprzednim zapoznaniu się z kwestiami podniesionymi w niniejszym uzasadnieniu. Reasumując zatem winien przeanalizować ponownie zeznania naocznego świadka zdarzenia R. A., materiał dowodowy zebrany w sprawie Ds. 512/15 w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie, załączony aktualnie do akt sprawy II K 4/16, a nadto ustalić który mechanizm powstania obrażeń u oskarżonego J. K. jest bardziej prawdopodobny, czy ten wskazany przez pokrzywdzonych czy też ten wskazany oskarżony J. K. i świadek R. A..

Po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, dokonać wyczerpującej oceny poszczególnych dowodów, zgodnie z treścią art. 4 k.p.k., art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., mając na względzie poczynione powyżej uwagi. Sąd Rejonowy winien też baczyć, aby w ewentualnym pisemnym uzasadnieniu wyroku (zawierającym wszystkie elementy określone w art. 424 k.p.k.), został przedstawiony tok rozumowania Sądu i to w taki sposób, żeby można było skontrolować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym. Całość zaś zebranego materiału dowodowego Sąd I instancji winien poddać wnikliwej analizie celem prawidłowego stworzenia podstawy do ustalenia prawdy materialnej i powzięcia prawidłowego rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy winien rozważyć zarzuty podniesione w skardze apelacyjnej Prokuratora Rejonowego w Tomaszowie M.., których ocena jest aktualnie przedwczesna.

Mając na względzie powyższe okoliczności, nie przesądzając rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA w SO Stanisław Tomasik