Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR J. Dams

Protokolant: S. Poborczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. w Dzierżoniowie na rozprawie sprawy

z powództwa :

Spółdzielni (...) w N.

przeciwko:

(...) sp. z o. o. w N.

o zapłatę 11.932,57 zł

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 9.376,29 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 listopada 2014 r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.840,42 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: V GC 599/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 kwietnia 2015r. Spółdzielnia (...) w N. domagała się od (...) sp. z o.o. w N. zapłaty kwoty 11 932,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 listopada 2014r. do dnia zapłaty. Uzasadniając roszczenie strona powodowa podała, że w dniu 30 kwietnia 2014r. strony zawarły umowę w przedmiocie dostawy i montażu 231 mb parapetów PCV w kolorze białym w cenie 33 zł netto/mb. Przed wykonaniem montażu strona powodowa zweryfikowała obmiar pozwanej i ustaliła, że rzeczywista długość otworów okiennych jest większa niż wynikająca z umowy i wynosi 269,48 mb. Informację tę przekazano pozwanej, która w ocenie strony powodowej w sposób milczący zaaprobowała zmianę treści zamówienia w zakresie ilości towaru. Strona powodowa wykonała należycie umowę w zakresie 269,48 mb parapetów, w tym uwzględniła wszelkie uwagi pozwanej i usunęła wskazane jej usterki. W dniu 24 października 2014r. strona powodowa wystawiła fakturę rozliczającą prace na kwotę 11 932,57 zł. Strona pozwana uchyliła się od wezwania do protokolarnego odbioru dzieła, wobec czego strona powodowa sporządziła jednostronny protokół na okoliczność zakończenia montażu. Dokument wraz z fakturą rozliczeniową przesłano pozwanej, jednak nie ustosunkowała się ona do jego treści ani nie dokonała zapłaty. W stosunku do tak określonego roszczenia tut. Sąd wydał w dniu 5 maja 2015r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. V GNc 634/15).

Strona pozwana zaskarżyła w/w nakaz sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Zarzuciła, że zawarta w dniu 30 kwietnia 2014r. umowa jest bezwzględnie nieważna wobec podpisania jej przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania pozwanej spółki, tj. przez jej rzekomy organ (art.39 § 1 k.c.) i jako taka nie mogła zostać przez nią potwierdzona na podstawie stosowanego per analogia art.103 § 1 k.c. Z ostrożności procesowej strona pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady i wysokości, wskazując na nieudowodnienie przez powódkę zakresu, wartości i jakości wykonanych robót.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2014r. (...) sp. z o.o. w N. była związana z Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) sp. z o.o. we W. umową na wykonanie dostawy i montażu stolarki okiennej, której strona pozwana jest producentem. W pewnym momencie umowa objęła także dostawę i montaż parapetów, które należało zakupić na wolnym rynku. Strona pozwana nie była w stanie sprostać temu zadaniu siłami własnego przedsiębiorstwa, w związku z czym dyrektor handlowy pozwanej I. W. polecił doradcy techniczno – handlowemu G. S. znalezienie podwykonawcy w zakresie dostawy i montażu parapetów. G. S. nawiązał w tym celu za wiedzą i zgodą I. W. rozmowy ze Spółdzielnią (...) w N..

G. S. w ramach swoich obowiązków pracowniczych zawierał co do zasady umowy, na podstawie których strona pozwana bywała dostawcą materiałów i wykonawcą montażów.

(Dowód: - zeznania świadka G. S., k.67v.-68)

W dniu 30 kwietnia 2014r. strona pozwana, reprezentowana przy tej czynności przez pełnomocnika – pracownika G. S., zawarła ze stroną powodową umowę o dostawę i montaż parapetów PCV w kolorze białym w ilości 231 mb. Cenę jednostkową ustalono na kwotę 33 zł netto/mb. Tym samym wynagrodzenie strony powodowej miało wynieść 7 623 zł netto (9 376,29 zł brutto). Faktura obejmująca wynagrodzenie wykonawcy miała zostać wystawiona w terminie 3 dni od dnia protokołu odbioru, a termin jej zapłaty ustalono na 30 dni od daty otrzymania przez zamawiającego faktury rozliczeniowej.

Termin realizacji dzieła oznaczono początkowo na dzień 11 lipca 2014r., a następnie został on uzależniony od momentu „przystosowania otworów okiennych do montażu parapetów”.

(Dowód: - zlecenie z dnia 30.04.2014r., k. 12-13 akt;

- aneks nr (...) z dnia 10.07.2014r., k. 14 akt)

Przed przystąpieniem do prac i złożeniem zamówienia na parapety w firmie (...) strona powodowa wykonała własne obmiary otworów przyokiennych.

(Dowód: - zeznania świadka B. B., k.69;

- wyliczenia strony powodowej, k. 15-18 akt;

- korespondencja e-mail z 11 i 16.07.2014r., k.19-21)

Prace wykonywane przez stronę powodową przedłużały się z różnych względów, tj. częściowo z powodu błędów w montażu okien, a częściowo z powodu jakości parapetów i błędów ich montażu. Zdarzało się, że na wskazanie kierownika budowy parapety trzeba było wyrywać z obrobionych już okien i ponownie montować. Strona powodowa wykonała w tym zakresie wszystkie zalecenia i uwagi pozwanej.

(Dowód: - zeznania świadka S. K. (1), k.69v.;

- zeznania świadka B. B., k.68v.-69;

- zeznania świadka G. S., k.67v.-68)

Ostatecznie strona powodowa wystawiła fakturę rozliczeniową na kwotę 11 932,57 zł (9 701,28 zł netto), z czego wynikało wykonanie 293,98 mb parapetów. Należność miała być zapłacona przez pozwaną w terminie do dnia 7 listopada 2014r.

(Dowód: - faktura Vat nr (...), k. 22 akt)

Strona pozwana odmówiła zapłaty z powodu braku protokołu bezusterkowego odbioru prac, niemniej jej przedstawiciel nigdy nie stawił się na odbiór wykonanego przez powódkę dzieła, skutkiem czego – celem legitymizowania faktury Vat – strona powodowa sporządziła jednostronny protokół odbioru.

(Dowód: - pismo pozwanej z dnia 05.11.2014r., k. 23 akt,

- pismo powódki z dnia 15.12.2014r., k. 24 akt,

- pismo powódki z dnia 29.12.2014r., k. 27 akt,

- jednostronny protokół odbioru z dnia 19.12.2014r., k. 32 akt;

- zeznania świadka B. B., k.68v.-69;

- zeznania świadka G. S., k.67v.-68)

Na początku października 2015r. strona pozwana otrzymała od Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. z o.o. wynagrodzenie za dostawę i montaż parapetów, obniżone jednak o 50 %, co było zgodne ustaleniami w tym przedmiocie dokonanymi około rok wcześniej. Wówczas strona pozwana próbowała też narzucić stronie powodowej obniżenie jej wynagrodzenia w takim samym stosunku.

Na przełomie września i października 2015r. zarząd pozwanej spółki poinformował G. S., iż w jego ocenie nie miał on należytego umocowania do zawarcia w imieniu pozwanej umowy z dnia 30 kwietnia 2014r.

(Dowód: - zeznania świadka B. B., k.68v.-69;

- zeznania świadka G. S., k.67v.-68)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części co do kwoty 9 376,29 zł. Bezspornym w sprawie był fakt zlecenia stronie powodowej dostawy i montażu parapetów PCV, udzielonego przez pracownika pozwanej spółki G. S.. Sporna okazała się ważność zawartej na tej podstawie między stronami umowy z uwagi na sposób umocowania G. S., a w konsekwencji sporna była legitymacja procesowa strony pozwanej. Ostatecznie sporna była także ilość mb dostarczonych parapetów i wyliczona w oparciu o nią wysokość wynagrodzenia strony powodowej. W przekonaniu Sądu, wywiedzionym na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów, umowa z dnia 30 kwietnia 2014r. jest ważna i rodzi skutek zobowiązaniowy względem strony pozwanej. Strona pozwana zarzucała, że G. S. nie był umocowany do jej reprezentowania zgodnie z danymi ujawnionymi w Krajowym Rejestrze Sądowym. Stwierdzić jednak należy, że pracownik ten w dacie zawarcia umowy ze stroną powodową i w trakcie jej wykonywania nie działał jako organ pozwanej spółki, ale jako jej pełnomocnik, w zakresie swojego umocowania. Jako nie znajdujące podstawy w okolicznościach faktycznych sprawy należało zatem ocenić wywody pozwanej, odnoszące się do koncepcji „rzekomego organu” i art.39 § 1 k.c. oraz braku możliwości stosowania per analogia art.103 § 1 k.c. Jak wynikało z zeznań G. S.: „ja zawierałem w ramach swoich obowiązków (pracowniczych) umowy, w których my byliśmy wykonawcą montażu”, „miałem akceptację dyrektora (I. W.) na zawarcie tej umowy” (k.68, nagranie k.71) oraz „nikt z firmy nigdy nie kwestionował zawartej przeze mnie umowy jako nieważnej” i „z tydzień temu miałem rozmowę, podczas której dowiedziałem się, że nie miałem umocowania do zawarcia tej umowy”, „za podpisanie tej umowy nie zostałem na dzień dzisiejszy w żaden sposób ukarany” (k.68v., nagranie k.71). Z uwagi na treść tych istotnych fragmentów zeznań należało ocenić, że ogólne przekonanie świadka S., iż nie miał on jednak umocowania do zawarcia spornej umowy jako pełnomocnik, zostało wywiedzione z rozmowy, jaką odbył z przełożonymi (zarządem spółki) na jeden tydzień przed rozprawą, a więc 1,5 roku po zawarciu i 1 rok po wykonaniu umowy przez stronę powodową. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że strona pozwana nie udowodniła w procesie, z czego / z jakiego dokumentu wynikało umocowanie G. S. do działania w jej imieniu – a takie niewątpliwie miał, skoro zawierał w ramach swoich obowiązków inne umowy, według których pozwana była zazwyczaj wykonawcą dostawy i montażu okien. Strona pozwana nie przedstawiła w tym zakresie choćby zawartej z G. S. umowy o pracę z zakresem obowiązków, czy też nie zawnioskowała o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka I. W., który był dyrektorem handlowym pozwanej spółki i zawarł umowę o roboty budowlane z Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) sp. z o.o., w ramach której to inwestycji strona powodowa – w wyniku jego przyzwolenia - pełniła w istocie rolę podwykonawcy. Stąd, wobec braku wiarygodnych dowodów przeciwnych, Sąd ocenił, że G. S. zawarł umowę z dnia 30 kwietnia 2014r. w granicach swojego umocowania, a więc ze skutkiem zobowiązującym dla strony pozwanej.

Jednocześnie stwierdzić należy, że materiał dowodowy sprawy daje również pełne uzasadnienie dla tezy, iż umowa z dnia 30 kwietnia 2014r. została także potwierdzona przez stronę pozwaną (w rozumieniu art.103 § 1 k.c.) co najmniej przez czynności konkludentne. Wyraziło się to w szczególności poprzez następujące działania pozwanej: umożliwienie pracownikom strony powodowej wejścia na teren inwestycji i wykonywania montażu parapetów, notyfikację wad montażowych, czy też odesłanie faktury Vat nr (...) z uwagi na brak bezusterkowego protokołu odbioru (k.23). Pozwana również zgłosiła m.in. wykonane przez stronę powodową prace do odbioru swojemu zleceniodawcy Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) sp. z o.o. i otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie, choć pomniejszone o 50 % (tak zeznania G. S. i B. B.).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana nie podnosiła zarzutów co do nieukończenia robót przez stronę powodową, czy też występowania wad wykonawczych. Nie przedstawiła też skonkretyzowanego uzasadnienia dla zarzutu nieudowodnienia roszczenia przez stronę powodową co do zasady i wysokości, a tym bardziej żadnych dowodów na tę okoliczność, przy czym nie ustosunkowała się nawet do twierdzenia strony powodowej o usunięciu wszystkich usterek, braku reakcji na wezwanie do odbioru i istnienia podstawy dla jednostronnego odbioru z dnia 19 grudnia 2014r. W konsekwencji na podstawie art. 230 k.p.c., a także zeznań zawnioskowanych przez stronę powodową świadków (B. B., S. K. (2) i G. S.), stwierdzić należało, że dzieło zostało ukończone i wydanie stronie pozwanej – po raz pierwszy w październiku 2014r. wraz z odesłaną później fakturą Vat oraz powtórnie poprzez przekazanie pozwanej protokołu odbioru i ponownie faktury rozliczeniowej.

W dalszej kolejności ocenić należało prawidłowość wyliczenia wysokości wynagrodzenia przez stronę powodową, którą to wysokość pozwana oględnie zakwestionowała w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W ocenie Sądu w sprawie nie wykazano faktu, aby strona pozwana zgodziła się zapłacić za większą ilość mb parapetów, aniżeli pierwotnie ustalono w umownie. Nawet jeżeli z obmiarów strony powodowej / kierownika budowy wynikało, że ilość parapetów winna być większa aniżeli pierwotnie ustalono, to strona powodowa nie przedstawiła takiego wiarygodnego obmiaru bądź innego dowodu na tę okoliczność (obmiary strony pozwanej na k.15-18 nosiły datę 25 czerwca 2014r., a więc były dokonane znacznie przed zakończeniem robót; zresztą trudno ustalić, jaki metraż z nich właściwie wynika, przy czym B. B. zeznał, iż obmiar do faktury Vat uzyskał od kierownika budowy). Tymczasem rozliczenie faktury Vat nr (...) nie korelowało z twierdzeniami strony powodowej, albowiem wynika z niego, że strona powodowa wykonała ostatecznie 293,97 mb parapetów (9 701,28 zł netto : 33zł nett/mb), podczas gdy w pozwie podano, że wykonała ich 269,48 mb. Zatem faktura zgodna z twierdzeniami strony (zresztą nieudowodnionymi) winna być wystawiona na kwotę 8 892,84 zł netto. Brak było również dowodu, że stronę pozwaną pytano o zgodę na zamówienie większej ilości materiału niż wynikająca z umowy bądź, aby przekazano jej wyniki obmiarów do wiadomości. W konsekwencji tych wątpliwości, a także nie udowodnienia, aby strony poczyniły dodatkowe ustne uzgodnienia zarówno co do zmiany ilości zamówionych metrów bieżących parapetów, jak i ewentualnego obniżenia ceny za wydłużone wykonanie umowy, przyjąć należało, że stronie powodowej należy się wynagrodzenie w wysokości określonej wprost w pisemnej umowie.

Mając powyższe na względzie powództwo było zasadne co do kwoty 9 376,29 zł brutto, odpowiadającej wynagrodzeniu powódki za dostawę i montaż 231 mb parapetów wg stawki 33 zł netto/mb - o czym na podstawie umowy stron z dnia 30 kwietnia 2014r. orzeczono w pkt I i II sentencji wyroku z dnia 12 października 2015r. Odsetki ustawowe zasądzono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art.642 § 1 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 100 k.p.c. przyjmując, że strona powodowa wygrała spór w części wynoszącej 78,57 %, a strona pozwana co do 21,43 %. Na koszty procesu poniesione przez stronę powodową złożyła się cała opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 597 zł i koszty zastępstwa prawnego według minimalnej stawki w kwocie 2 400 zł. Strona pozwana poniosła zaś wyłącznie koszty zastępstwa prawnego według minimalnej stawki w kwocie 2 400 zł. Po wzajemnym skompensowaniu należności we wskazanym stosunku procentowym stronę pozwaną obciążono obowiązkiem zwrotu na rzecz powódki kwoty 1 840,42 zł.