Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący : SSO Ryszard Warda

sędziowie : SSO Artur Bobiński

SSO Jerzy Pałka /spr/

protokolant: Monika Iwańska

w obecności prokuratora: Andrzeja Ołdakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2016 r.

sprawy : G. K.

oskarżonego z art. 178a § 4 i inne kk

z powodu apelacji oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej

z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt II K 418 /15

Orzeka:

1/ Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

2/ Zwalnia oskarżonego od kosztów i opłat sądowych za II instancję przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 280/16

UZASADNIENIE

G. K. został oskarżony o to, że w dniu 18 lipca 2015 r. w miejscowości K. na ul. (...), powiat (...) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości z wynikiem I – 0,59 mg/l, II – 0,57 mg/l, III – 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej sygn. akt II K 183/14 oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej sygn. akt II K 93/13 nie stosując się do decyzji nr (...) Starosty (...) z dnia 16 lutego 2015 r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie kategorii A, B, T, tj. o czyn z art. 178a§4 k.k.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2016 r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 418/15 Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej uznał oskarżonego G. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§4 k.k. w zw. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazał go i na podstawie art. 178a§4 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 42§3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio, a także na podstawie art. 43a§2 k.k. świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzekając o kosztach procesu, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 230 zł.

Powyższy wyrok apelacją wniesioną w całości od rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych na swoją korzyść zaskarżył oskarżony G. K.. Orzeczeniu temu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary oraz środków karnych poprzez niedostateczne uwzględnienie szczególnej sytuacji życiowej oskarżonego. Skarżący wniósł o obniżenie wymiaru orzeczonych środków karnych oraz umożliwienie odbywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest niezasadna.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż kontrola instancyjna wykazała, że postępowanie w przedmiotowej sprawie prowadzone było w sposób zgodny z przepisami postępowania. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, ocenił dowody z uwzględnieniem dyrektyw przewidzianych w art. 7 k.p.k. i na tej podstawie dokonał właściwych ustaleń faktycznych, nie kwestionowanych zresztą w apelacji.

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji wydał orzeczenie w sposób prawidłowy przypisując oskarżonemu odpowiedzialność za zarzucany czyn i wymierzając sprawiedliwą karę pozbawienia wolności i środki karne.

Rażąca niewspółmierność kary, na którą w istocie powołuje się oskarżony, zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Przenosząc rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, iż orzeczone wobec G. K. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zakaz dożywotniego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej stanowi niezbędną dolegliwość dla oskarżonego i jest w pełni uzasadniona.

Sąd Okręgowy analizując okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem nie znalazł podstaw do uznania, że orzeczona wobec niego kara jest rażąco niewspółmierna w sensie jej rażącej surowości. Orzeczona kara jest bowiem współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd meriti wnikliwie i przekonująco uzasadnił swoje stanowisko w zakresie wymiaru kary zasadniczej. Przy jej wymiarze rozważył zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące. Okoliczności te Sąd Rejonowy w sposób właściwy wyważył, a wynik ten przełożył na wymiar kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Okręgowego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest uzasadnioną i sprawiedliwą odpłatą za popełnione przestępstwo, która spełni swe role w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Podkreślenia wymaga bowiem to, że ze względu na społeczne oddziaływanie kary zachodzi potrzeba wymierzania takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości, tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia dla ludzi, którzy łamią prawo. Nie można pominąć okoliczności, iż popełnione przez G. K. przestępstwo było jego kolejnym naruszeniem porządku prawnego związanym z prowadzeniem pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Nadto nie zastosował się on do decyzji nr (...) Starosty (...) z dnia 16 lutego 2015 r. o cofnięciu uprawnień do kierowani pojazdami w zakresie kategorii A, B, T.

Nieudolna argumentacja przedstawiona przez skarżącego w treści apelacji pogłębia tylko negatywną ocenę moralną jego zachowania. Uwidacznia bowiem, że oskarżony popełnił przedmiotowe przestępstwo dla chęci osiągnięcia korzyści finansowych ze sprzedaży samochodu, który miał okazję nabyć w korzystnej cenie. Zachowanie takie nie zasługuje na premiowanie w jakimkolwiek stopniu przewyższającym to co zaproponował Sąd I instancji. Wymierzona kara zasadnicza oraz środki karne stanowią niezbędną dolegliwość dla oskarżonego, która z pewnością będzie odczuwalna.

Zauważyć należy, iż orzeczenie dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych było w niniejszej sprawie obligatoryjne z uwagi na powrotność oskarżonego do przestępstwa (skazanie za czyn z art. 178a§4 k.k.). Odnośnie zaś postulatu wykonania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, to możliwość taką przewidują przepisy Kodeksu karnego wykonawczego. Jest to zatem instytucja związana z wykonaniem prawomocnie orzeczonej kary i wypowiadanie się na ten temat na obecnym etapie postępowania jest przedwczesne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok oraz na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązków ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji wyroku.