Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 17.03.2015 r., 28.04.2015 r., 28.10.2015 r., 3.12.2015 r., 28.01.2016 r., 14.03.2016 r., 11.05.2016 r., 16.06.2016 r., 3.08.2016 r., 25.08.2016 r. roku na rozprawie sprawy przeciwko S. G. c. A. i L. z domu A. ur. (...) w miejscowości A.,

oskarżonej o to, że:

1)  w dniu 01.05.2014 r. w samochodzie osobowym marki C. (...) nr rej. (...) zaparkowanym przy targowisku miejskim przy ul. (...) w W., przechowywała towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 30 paczek (tj. 600 szt.) papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy stanowiący przedmiot czynu zabronionego określony w art 63 § 2 i 7 kks w zw. z art. 86 § 1 i 4 kks, art. 54 § 1 i 3 kks, w zw. z art. 7 § 1 kks, gdzie narażone na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 459,00 zł., zaś należne cło wynosi 20,00 zł., (podatek od towarów i usług wynosi - 118,00 zł),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 65 § 1 i 4 kks w zw. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks,

2)  w dniu 01.05.2014 r. w samochodzie osobowym marki C. (...) nr rej. (...) zaparkowanym przy targowisku miejskim przy ul. (...) w W., przechowywała towar akcyzowy w postaci 6,00 kg (tj. 12 opakowań po 0,5 kg) tytoniu do palenia bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określony w art. 63 § 1 i 7 kks, gdzie narażone na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 4198,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 65 § 1 i 4 kks,

orzeka:

I.  oskarżoną S. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt 1 wykroczenia z art. 65 § 1 i 4 kks w zw. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks oraz za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt 2 wykroczenia z art. 65 § 1 i 4 kks i za to na podstawie art. 65 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 50 § 1 kks w zw. z art. 48 § 1 i 4 kks wymierza oskarżonej łącznie karę grzywny w wysokości 4000 (cztery tysiące) złotych,

II.  na podstawie art. 48 § 5 kks na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza okres zatrzymania oskarżonej w dniu 01.05.2014 r., ustalając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny karze grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych,

III.  na podstawie art. 29 pkt 1 kks w zw. z art. 31 § 6 kks orzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci 30 paczek papierosów różnych marek oraz 6,00 kg tytoniu ciętego do palenia, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 1-3 na k. 16A akt sprawy,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. F. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu w wysokości (...),84 (tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć złotych, 84/100) złotych

V.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 400 (czterysta) złotych oraz koszty postępowania w wysokości 1140,27 (tysiąc sto czterdzieści złotych 27/100) złotych, a w pozostałej części zwalnia oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów postepowania.

Sygn. akt V W 3568/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 maja 2014 r. czynności służbowe na terenie targowiska miejskiego przy ul. (...) w W. i przyległego mu parkingu przeprowadzali funkcjonariusze celni (...) – (...) (...) w W. – rew. G. C. oraz kom. M. J..

W toku tych czynności funkcjonariusze dostrzegli S. G., która z bagażnika zaparkowanego na parkingu pojazdu marki C. (...) nr rej. (...) wyjmowała karton papierosów który dała bliżej nieustalonej kobiecie, a następnie zamknęła samochód i w dalszym ciągu dysponowała kluczami do pojazdu.

Funkcjonariusze przystąpili do interwencji, poprosili S. G. o kluczyki do auta, którym dysponowała. S. G. ostatecznie przekazała funkcjonariuszom posiadane kluczyki.

Następnie rew. G. C. oraz kom. M. J. dokonali przeszukania ww. pojazdu, podczas którego ujawnili, że S. G. w samochodzie przechowywała 30 paczek (600 szt.) papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy stanowiący przedmiot czynu zabronionego określony w art. 63 § 2 i 7 kks w zw. z art. 86 § 1 i 4 kks, art. 54 § 1 i 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, gdzie narażone na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 459,00 zł, należne cło wynosi 20,00, a podatek od towarów i usług 118,00 zł).

Ponadto funkcjonariusze ujawnili że S. G. w ww. samochodzie przechowywała 6,00 kg tytoniu (12 opakowań po 0,5 kg) tytoniu do palenia bez polskich znaków akcyzystanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 1 i 7 kks, gdzie narażone na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 4198,00 zł. Funkcjonariusze dokonali zatrzymania S. G..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonej /k. 14 – 15, k. 142, k. 156 -157/, zeznań świadka G. C. /k. 16, k. 156/, zeznań świadka M. K. /k. 157/, częściowo zeznań świadka D. P. /k. 157 – 158/, częściowo zeznań świadka R. P. /k. 158 – 159/, częściowo zeznań świadka P. O. /k. 210 – 211, k. 215), a także dokumentów w postaci: N/u /k. 1/, protokół przeszukania /k. 2-3/, protokół oględzin /k. 4/, protokół zatrzymania /k. 5-6/, pokwitowanie /k 8/, spis rzeczy /k. 8-10/, protokół taryfikacji celnej /k. 11/, protokół oględzin /k.15a,15b/, protokół wypisany w wykazie 16a, karta pobytu /k. 17-18/, dane o K. /k. 24-26/, dane osobopoznawcze /k. 28-38/, opinia sądowo psychiatryczna /k. 69-74,104-106/, opinia sądowo psychologiczna /k. 78-103/, dane o K. /k. 120-122/, dane o karalności /k. 187-190/,kserokopia orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, kserokopia dowodu osobistego.

Oskarżona S. G. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień. Swoje stanowisko oskarżona podtrzymała przed Sądem, w toku sprawy wyjaśniając, że samochód, którego przeszukania dokonali w dniu 1 maja 2014 r. funkcjonariusze Izby Celnej nie należał do niej. Oskarżona podkreśliła, że to nie ona zamknęła rzeczony samochód oraz wskazała że kobieta która do niej podeszła, uciekła. S. G. zaznaczyła, że wedle niej to ta kobieta ( (...) jak określiła ją oskarżona) wyciągała karton z samochodu i następnie na widok funkcjonariuszy celnych uciekła.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej S. G., albowiem jej stanowisko w kwestii nie przyznania się do winy stoi w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, któremu Sąd dał wiarę. Stanowisko oskarżonej co do tego, że to nie ona przechowywała wskazany w ustalonym stanie faktycznym sprawy towar akcyzowy, jest sprzeczne z zeznaniami świadka G. C., który w ramach swoich czynności służbowych dokonał zatrzymania oskarżonej. Świadek G. C. k. 156 i k. 16 zeznał, że powodem interwencji wobec oskarżonej była przeprowadzona przez niego obserwacja tego, jak oskarżona z zaparkowanego samochodu wyjmuje karton papierosów, po czym podaje go nieznanej kobiecie, a następnie zamyka ten samochód. Świadek opisał, że oskarżona początkowo nie chciała otworzyć samochodu, wskazując, że nie posiada do niego kluczyków jednak po chwili otworzyła pojazd. Świadek swoje zeznania potwierdził przed Sądem i dodał, że nie pamięta czy oskarżona otwierała samochód za pomocą pilota czy kluczyka i zaznaczył, że nie pamięta samochodu, gdyż takich samochodów w których przechowywane są papierosy bez polskich znaków akcyzy jest dużo w okolicy targowiska na (...). W ocenie Sądu zeznania ww. świadka są kluczowe dla sprawy i przesądzają o sprawstwie i winie oskarżonej, Sąd stwierdził brak podstaw do ich zakwestionowania. Świadek – funkcjonariusz Izby Celnej jest osobą obcą dla oskarżonej, a sam fakt, że funkcjonariusze celni często podejmują interwencję wobec S. G., nie może w żaden sposób przesądzać o jego rzekomym celowym działaniu nakierowanym akurat na jej osobę, biorąc pod uwagę dotychczasową karalność (k. 120 – 122, k. 187-190) oskarżonej za wykroczenia skarbowe popełniane przy ul. (...) w W.. W zastałym na miejscu zdarzenia układzie sytuacyjnym, jak wskazał świadek G. C. dokładnie obserwował on, że to oskarżona otwierała rzeczony pojazd, wyjmowała z jego bagażnika towar i podała nieustalonej kobiecie, a następnie to oskarżona pojazd zamknęła. Powyższe obrazuje, że oskarżona była dysponentką przechowywanego w pojeździe towaru nie akcyzowego, w tym pojeździe towar ten przechowywała, mając do niego dostęp za pomocą klucza do samochodu którym dysponowała. Zeznania świadka obrazują, że początkowo obwiniona chciała ukryć fakt, ze jest w posiadaniu klucza do pojazdu, następnie jednak także przy funkcjonariuszach otworzyła pojazd, gdy to nastąpiło, tj. gdy S. G. na prośbę funkcjonariuszy otworzyła samochód – ujawniono w nim towary bez polskich znaków akcyzy. Zeznań tego świadka nie mogły też podważyć zeznania świadków D. i R. P. oraz P. O.. Wskazani powyżej świadkowie częściowo bowiem wspierali wersję prezentowaną przez oskarżoną, ich zeznania jednak Sąd ocenił jako w znacznej części nie odpowiadające prawdzie. Świadek D. P. zeznał bowiem, iż widział jak oskarżona została zatrzymana i zaobserwował wtedy jak jakaś kobieta otwierała samochód i zamykała, wypadły jej kluczyki i oskarżona podniosła je. Świadek ten wskazał też, że oskarżoną szarpali funkcjonariusze. Powyższe analogicznie opisała R. P., wskazując, że widziała jak kobieta rzuciła kluczyki od samochodu na ziemię i uciekła a oskarżona je podniosła. Z kolei P. O. zeznał, że widział jak oskarżona podawała funkcjonariuszom kluczyki od samochodu i dodał, że wskazał wtedy funkcjonariuszom osobę, której wedle niego były rzeczone kluczyki. Jak jednak wynika również z zeznań tych świadków są to osoby z bliskiego kręgu oskarżonej, utrzymujące z nią kontakty, a P. O. nadto jest jej pracownikiem. Co więcej ww. świadkowie w swoich zeznaniach przyznali, że rozmawiali z oskarżoną po tym zdarzeniu. W ocenie Sądu wskazani świadkowie złożyli zeznania z ukierunkowaniem korzystnym dla oskarżonej, a ich relacja w znacznej mierze opiera się o przekazaną im przez samą oskarżoną, jej wersję przebiegu zatrzymania i ujawnienia towaru i jest we nie zaś o własne spostrzeżenia i obserwacje świadków. Dlatego też Sąd nie uznał relacji tych świadków w zakresie istotnym dla ustalenia przebiegu zdarzeń za wiarygodne – zeznania ich pozostają bowiem sprzeczna z wiarygodnymi zeznaniami świadka G. C. funkcjonariusza Izby Celnej, który nie miał żadnych podstaw, by pomawiać oskarżoną o popełnienie wykroczeń skarbowych, o których wiedzę powziął wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. K., funkjonariusza Policji który wskazał m. in. że w okolicy targowiska przy ul. (...) zdarzają się sytuacje zgłoszeń, że samochody przez długi okres czasu stoją, nie zmieniając swojego położenia, okoliczności opisane w zeznaniach świadka nie miały jednakże istotnego znaczenia dla sprawy. Okoliczność otwierania oraz zamykania wskazanego pojazdu przez oskarżoną, posiadanie klucza do tego pojazdu, rozporządzanie towarem znajdującym się w pojeździe wykazało, że oskarżona była dysponentem pojazdu i znajdującego się w nim towaru, pomimo tego, że oskarżona nie jest i nie była właścicielem tego pojazdu.

Z opinii sądowo – psychologicznej z dnia 4 maja 2015 r., wynika, że kontakt słowno – logiczny oraz demonstrowana sprawność procesów przetwarzania informacji przez oskarżoną wskazuje, że ogólny poziom funkcjonowania intelektualnego oskarżonej mieści się w granicach normy, biegły zaznaczył, że u S. G. nie obserwowano wskaźników dysfunkcji ośrodkowego układu nerwowego. Nadto biegły wskazał, że w ocenie psychologicznej poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia czynu nie budzi wątpliwości oraz iż w funkcjonowaniu osobowościowym oskarżonej dominują aktualnie cechy napięcia wewnętrznego i labilności emocjonalnej. W opinii sądowo – psychiatrycznej biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili u oskarżonej choroby psychicznej ani upośledzania umysłowego. Rozpoznali natomiast reakcję adaptacyjną oraz cechy chwiejności emocjonalnej. Wedle opinii biegłych stan psychiczny oskarżonej w odniesieniu do zarzucanych czynów nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność oskarżonej, jak wynika z opinii w czasie czynów i w czasie postępowania nie budziła wątpliwości biegłych. Powyższe opinie Sąd ocenił jako rzetelne, spójne i wyczerpujące, wydane po przebadaniu oskarżonej i podzielił wnioski opinii.

Analiza ustalonego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że oskarżona S. G. wypełniła znamiona czynów z art. 65§1 i 4 kks i dopuściła się paserstwa celnego i akcyzowego w postaci „przechowywania”. Odpowiedzialność przewidzianą w art. 65 §1 kks ponosi bowiem ten, kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63, art. 64 lub art. 73 lub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu. Z kolei § 4 tego przepisu wskazuje, że jeżeli kwota należności celnej lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. W przedmiotowej sprawie istotne pozostaje, że jak odpowiednio przyjmuje się w orzecznictwie: „ przestępstwo paserstwa akcyzowego określone w art. 65 § 1 kks zostaje popełnione w chwili każdego wejścia w posiadanie (nabycia, przechowania, przyjęcia, przewożenia, przenoszenia, przesyłania) wyrobu nieobciążonego podatkiem akcyzowym i z tej już tylko racji sprawca osiąga korzyść, która nie musi wiązać się z osobistym wprowadzeniem towaru do obrotu” (por. postanowienie SN z 4.02.2013 r. sygn. akt III KK 158/12, opublikowane w OSNKW 2013/5/45). Co warte także podkreślenia na kanwie niniejszej sprawy paserstwo akcyzowe penalizowane w art. 65 § 1 kks nie wymaga ustalenia związku między sprawcą paserstwa, a sprawcą czynu zabronionego z art. 63 lub 64 kks, za pomocą, którego wyrób został uzyskany (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 6 września 2012 r. sygn. akt II AKa 77/12, opublikowane w LEX nr 1237635). Wystarczy bowiem obiektywne stwierdzenie przestępnego pochodzenia wyrobów akcyzowych lub opakowań z tymi wyrobami oraz ustalenie umyślności działania pasera, wynikającej ze świadomości takiego pochodzenia wyrobów. W przedmiotowej sprawie nie było zatem konieczności dowodzenia, z jakiego konkretnie źródła pochodził nieakcyzowany tytoń do palenia oraz papierosy, które przechowywała oskarżona, ani na jakiej konkretnie podstawie doszło do ich nabycia. Nie ma znaczenia, czy czynność przechowywania ma charakter odpłatny, czy też nie. Oskarżona zatrzymana została bezpośrednio przy samochodzie, po tym jak wyjmowała z niego towar i przekazywała nieustalonej osobie. Oskarżona dysponowała ona kluczykami do rzeczonego pojazdu, których wydania początkowo funkcjonariuszom odmawiała, nie ma zatem żadnych wątpliwości, że ujawniony w samochodzie towar akcyzował pozostawał w jej dyspozycji i miała ona świadomość jego pochodzenia – z uwagi na brak oznaczeń znakami akcyzy. Przepis art. 53 § 30d kks jasno stanowi, że "wyroby akcyzowe” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626, z późn. zm.). W świetle ww. ustawy wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do tej ustawy (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym). Bezspornym jest, że zatrzymane w samochodzie pozostającym w dyspozycji oskarżonej papierosy oraz tytoń nie posiadały polskich znaków akcyzy. Istotnym na kanwie niniejszej sprawy jest również, że paserstwo akcyzowe opisane w art. 65 § 1 kks, zostaje popełnione już z momentem każdego wejścia w posiadanie (nabycia, przechowania, przyjęcia, przewożenia, przenoszenia, przesyłania) wyrobu nieobciążonego podatkiem akcyzowym, i z tej już tylko racji sprawca osiąga korzyść, która wcale nie musi wiązać się z osobistym wprowadzeniem towaru do obrotu. Sąd ustalił, że oskarżona w dniu 1 maja 2014 r. była w posiadaniu 30 paczek papierosów różnych marek oraz 6,00 kg tytoniu, od których to wyrobów nie został zapłacony podatek akcyzowy w kwocie odpowiednio 459,00 zł i (...),00 i które nie zostały oznaczone polskimi znakami akcyzy, jednocześnie należności z tytułu cła wyniosły 20,00 zł a podatek od towarów i usług (...) – 118,00. Ponieważ paser nabywa rzecz od osoby nieuprawnionej, nie staje się właścicielem nabywanej rzeczy, a może jedynie z nią postępować jak właściciel. Z tych też powodów działanie oskarżonej, polegające na przechowywaniu towaru akcyzowego, wypełniło znamiona czynu zabronionego określonego w art. 65 § 1 i §4 kks przy czym wartość kwot podatku narażonego na uszczuplenie przesądziła o odpowiedzialności oskarżonej za wykroczenie skarbowe. Jednocześnie przepis art. 91 kks typizujący paserstwo celne pozostaje w kumulatywnym zbiegu z przepisem art. 65 kks typizującym paserstwo akcyzowe w sytuacji, gdy towar stanowi zarazem przedmiot czynu z art. 86-90 § 1 oraz z art. 63, 64 lub 73 kks, co ma miejsce w niniejszej sprawie. Sprawca, który popełnia wykroczenie paserstwa akcyzowego naraża jednocześnie na uszczuplenie ciążący na przedmiocie paserstwa podatek akcyzowy. W niniejszej sprawie nie doszło do uszczuplenia, skoro towar został zarekwirowany przez służby celne i nie został wprowadzony do dalszego obrotu. Sąd uznał, że oskarżona działała umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Na powyższe wskazują podejmowane przez nią czynności przechowywania papierosów i tytoniu - w samochodzie który obwiniona zamykała i otwierała i wydawania towaru nieustalonej osobie.

Sąd mając na uwadze uprzednią karalność oskarżonej odnosząc się także do rodzaju i charakteru popełnionego wykroczenia, ale także sposobu jego popełniania przez oskarżoną stwierdził, że adekwatną do stopnia winy, przy uwzględnieniu przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynów jest łącznie kara grzywny w wysokości 4000 złotych. W sprawie niniejszej oskarżona swoim działaniem naraziła na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w kwocie blisko 5 tys. złotych. Przechowywała bowiem 30 paczek papierosów (pkt 1 zarzutu) oraz 6,00 kg tytoniu (pkt 2 zarzutu). Każde działanie mające na celu obejście przepisów podatkowych należy traktować z odpowiednią surowością, nie można go bagatelizować zwłaszcza jeżeli dochodzi do niego w miejscu gdzie przepisy podatkowe (celne, akcyzowe) są łamane nagminnie. Za takie należy uznawać targowisko przy ul. (...), gdzie popełnianie tego rodzaju wykroczeń jest w tym miejscu częste. Okolicznością istotnie obciążającą dla oskarżonej jest jej uprzednia karalność za podobne wykroczenia skarbowe. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonej kara grzywny spełni swoje cele prewencji generalnej i indywidualnej, w szczególności będzie odpowiednio dolegliwa dla oskarżonej, przez co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez oskarżona w przyszłości porządku prawnego, uświadamiając oskarżonej nieopłacalność popełniania takich czynów oraz to, że sprawcy takich wykroczeń skarbowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swoich niezgodnych z prawem zachowań.

W pkt II wyroku Sąd działając na podstawie art. 48 § 5 kks na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonej okres jej zatrzymania w dniu 01.05.2014 r., ustalając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny karze grzywny w wysokości 200 złotych, zaś w pkt III wyroku Sąd orzekł zgodnie z dyspozycją art. 29 pkt 1 kks oraz 31 § 6 kks przepadek dowodów rzeczowych tj. wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy poprzez ich zniszczenie.

W punkcie IV wyroku Sąd, na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 3, i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. F. kwotę 1239,84 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed Sądem, według stawki minimalnej, z uwzględnieniem ilości terminów rozprawy, ze zwiększeniem o stawkę podatku Vat 23 %.

Orzeczenie o kosztach w punkcie V wyroku wydano na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz art. 1 i art. 3 ust. 1, art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od oskarżonej rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 1140,27 złotych tytułem kosztów postępowania (obejmującą koszty opinii psychiatrycznych i psychologicznej k. 92, k. 11, k. 114, k. 116), a w pozostałej części Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania (m in. od obowiązku poniesienia kosztów wynagrodzenia obrońcy z tytułu obrony obligatoryjnej z uwagi na treść opinii sądowo – psychiatrycznej), stwierdzając brak podstaw do zwolnienia oskarżonej od kosztów postępowania w całości, biorąc pod uwagę prowadzenie przez oskarżoną działalności gospodarczej i uzyskiwanie dochodów.