Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział X Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 marca 2016 roku, 11 maja 2016 roku i 06 lipca 2016 roku sprawy:

A. K. , syna A. i G. z domu Skoczek, urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie czasu od 19 sierpnia 2015 roku do 20 sierpnia 2015 roku w miejscowości B. dokonał uszkodzenia mienia w postaci trzech naczep rolniczych w tym przy przyczepie o nr rej. (...) dokonał przecięcie węży od hamulców, przewodu od świateł, pocięcia plandeki, pocięcia koła przedniego lewego a następnie w przyczepie o nr rej. (...) dokonał przebicia dwóch opon marki S. wymiarach 900x20 i przecięcie węża od hamulców oraz w przyczepie o nr rej. (...) dokonał przecięcia przewodów hamulcowych, kabla od świateł oraz węża do powietrza oraz wysypania z przyczepy 12 ton żyta, co spowodowało straty w wysokości 5788 złotych, czym działał na szkodę M. G. (1), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.,

2.  w okresie od 5 września 2015 roku do 6 września 2015 roku w miejscowości P. dokonał uszkodzenia mienia w postaci zniszczenia dwóch przednich opon w ciągniku rolniczym, w ten sposób, iż uprzednio w bruździe na polu uprawnym pokrzywdzonego dokonał rozmieszczenia przygotowanych wcześniej elementów metalowych z ostrymi zakończeniami i przy pracach rolniczych wykonywanych na polu przez pokrzywdzonego w dniu 06 września 2015 roku doszło do najechania przednią oponą w ciągniku rolniczym w wyniku czego oponę została zniszczona, a następnie w dniu 8 września 2015 roku ponownie przy pracach na polu wykonywanymi przez pokrzywdzonego doszło do najechania przednią oponą ciągnika rolniczego w wyniku czego opona została zniszczona, co spowodowało straty w wysokości 5589 złotych, czym działał na szkodę M. G. (1), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 288 § 1 k.k. i za to skazuje go,

II.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że został on popełniony w okresie od 5 do 8 września 2015 roku, czyn ten kwalifikuje z art. 288 § 1 k.k. i za to skazuje go,

III.  ustalając, że czyny przypisane oskarżonemu w pkt I i II wyroku stanowią ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i na mocy art. 37a k.k. i art. 288 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu za nie karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

IV.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. G. (2) kwoty 11 377 złotych (jedenaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych, 00/100),

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 610, 00 zł (sześćset dziewięć złotych), w tym kwotę 500 złotych (pięćset złotych) tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. (2) prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości B., m.in. gospodarując na gruntach wydzierżawionych od P. K.. Grunty owe miały być pierwotnie dzierżawione wspólnie przez M. G. (2) i A. K., jednakże ostatecznie uprawia je wyłącznie M. G. (1). Na tle dzierżawy w/w gruntów pomiędzy A. K. a M. G. (1) istnieje konflikt.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego z k.46, 68, 114v-116v; częściowo zeznania świadka M. G. (1) z k.15,52v, 117- 118v; zeznania P. K. k.133v-134;

W okresie czasu od 19 sierpnia 2015 roku do 20 sierpnia 2015 roku w miejscowości B. A. K. przy należącej do M. G. (1) przyczepie o nr rej. (...) dokonał przecięcia węży od hamulców, przewodu od świateł oraz pocięcia plandeki i koła przedniego lewego, a następnie w przyczepie o nr rej. (...) przebił dwie opony marki S. o wymiarach 900x20 i przeciął wąż od hamulców, a w przyczepie o nr rej. (...) przeciął przewody hamulcowe, kable od świateł oraz wąż do powietrza, a także wysypał z niej 12 ton żyta. A. K. dokonał tego z uwagi na istniejący pomiędzy nim, a M. G. (1) konflikt. Powyższe uszkodzenia mienia spowodowały straty w wysokości 5788 złotych.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego z k.46, 68, 114v-116v; częściowo zeznania świadka M. G. (1) z k.15,52v, 117- 118v; zdjęcia k.18; zeznania świadka Ł. T. k. 127-128; k. protokół oględzin k. 6-7,16-17,28-v,30-31; dokumentacja zdjęciowa k.18; ostrza k.8, notatki urzędowe k.1,12, 29;protokół przeszukania k.37-39;protokół zatrzymania k.40; faktura VAT k.56,58-v; zapiski k.57; protokół oględzin k.7683; dokumentacja zdjęciowa k.84;

W okresie od 5 września 2015 roku do 6 września 2015 roku A. K. zrobił narzędzia m.in. ze starej haczki oraz wziął narzędzia firmy (...) od maszyny rolniczej, a następnie udał się z nimi na uprawiane przez M. G. (1) pole w miejscowości P. i umieścił je w bruździe na tym polu. Gdy w dniu 06 września M. G. (1) przejeżdżał przez ten grunt swoim ciągnikiem pozostawione przedmioty uszkodziły oponę przednią w tej maszynie, a następnie w dniu 8 września 2015 roku ponownie przy wykonywanych przez M. G. (1) w polu pracach doszło do najechania przednią oponą ciągnika rolniczego na umieszczone w bruździe ostre przedmioty. W wyniku najechania oponami ciągnika na te przedmioty doszło do ich uszkodzenia. A. K. dokonał tego z uwagi na istniejący pomiędzy nim, a M. G. (1) konflikt. Wartość tych opon wynosiła 5589 złotych.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego z k.46, 68, 114v-116v; częściowo zeznania świadka M. G. (1) z k.15,52v, 117- 118v; zdjęcia k.18; zeznania świadka Ł. T. k. 127-128; zeznania A. W. (1) k.130, częściowo zeznania A. W. (2) k.128-129, zeznania J. R. k.130-131;k. protokół oględzin k. 6-7,16-17,28-v,30-31; dokumentacja zdjęciowa k.18; ostrza k.8, notatki urzędowe k.1,12, 29;protokół przeszukania k.37-39;protokół zatrzymania k.40; faktura VAT k.56,58-v; zapiski k.57; protokół oględzin k.7683; dokumentacja zdjęciowa k.84;

A. K. jest osobą niekaraną. Jest żonaty, ma troje dzieci. Posiada wykształcenie zawodowe, jest rolnikiem. Posiada majątek w postaci gospodarstwa rolnego. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego z k.46, 68, 114v-116v ; dane o karalności k.74; dane osobowopoznawcze k.49;

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego początkowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Następnie zmienił swoje wyjaśnienia i nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

wyjaśnienia oskarżonego z k.46, 68, 114v-116v

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś częściowo wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków oraz ujawnionych dokumentów, popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów oraz wina oskarżonego w tym zakresie, nie budzą wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie w przeważającej części na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka M. G. (2) w odniesieniu do zarzutów stawianych oskarżonemu w niniejszym postępowaniu. Świadek ten w sposób rzeczowy i konsekwentny przedstawiał informację odnośnie uszkodzeń dokonanych w jego mieniu, w szczególności tego w jakim czasie i jakie uszkodzenia zauważył, a także jakie podjął działania po ich spostrzeżeniu. Jego zeznania w tym zakresie pozostają zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zabezpieczonym w toku postępowania, w szczególności protokołami oględzin, dokumentacją fotograficzną, notatkami urzędowymi oraz z wyjaśnieniami samego oskarżonego – w tej części, w której uznane one zostały za wiarygodne. Niewątpliwie na wiarę zasługiwały również te wypowiedzi pokrzywdzonego, w których podał on okoliczności dotyczące dzierżawy przez niego pola od P. K. – znalazły one bowiem potwierdzenie zarówno w zeznaniach P. K., jak i dokumentach dołączonych do akt sprawy. Sąd uwzględnił również te jego oświadczenia procesowe, w których podał on, że oskarżony – po zwolnieniu go jako osoby zatrzymanej – w rozmowie z A. W. (1) stwierdził, że „on to zrobił” i powiedział, że tego żałuje. Powyższe znajduje bowiem potwierdzenie tak w zeznaniach A. W. (1), jak i wiarygodnych w tym zakresie wyjaśnieniach oskarżonego z postępowania przygotowawczego (podczas pierwszego przesłuchania). Sąd pragnie przy tym podkreślić, iż fakt, że z zeznań A. W. (1) wynika, iż oskarżony przyznał się przed nim wyłącznie do podłożenia w bruzdy ostrych narzędzi nie przekreśla wiarygodności relacji pokrzywdzonego w tym zakresie (odnośnie tego, że padły słowa, iż „on to zrobił”). Oskarżony mógł bowiem opowiadać A. W. (1) wyłącznie o tym zdarzeniu, a następnie przekazać pokrzywdzonemu relację o tym w taki sposób, iż pokrzywdzony inaczej zrozumiał tą wypowiedź. Nie sposób było natomiast uwzględnić tych depozycji pokrzywdzonego, w których wskazywał on oskarżonego jako sprawcę innych czynów popełnionych na szkodę innych osób (patrz k.117v), albowiem stanowiły one wynik wyłącznie jego wyobrażeń i domniemań.

Sąd jako wiarygodne ocenił również zeznani funkcjonariusza Policji Ł. T., który dokonywał czynności z udziałem oskarżonego. Nie sposób bowiem podważyć ich treści li i wyłącznie treścią wyjaśnień A. K. złożonych podczas rozprawy głównej. Świadek ten wskazał w jaki sposób wyglądają przeprowadzone przez niego czynności, a jego wypowiedź znalazła potwierdzenie w protokole przesłuchania oskarżonego, w których – jak świadek podał – nie znalazły się żadne uwagi, zastrzeżenia ani skreślenia i który został przez oskarżonego podpisany. Zeznania tego świadka są w ocenie Sądu o tyle istotne, że podważają podawane przez oskarżonego informacje, jakoby został zmuszony lub nakłoniony do przyznania się do popełnienia obu zarzuconych mu czynów i złożenia wyjaśnień określonej treści.

Odnośnie zeznań świadków A. W. (2) i A. W. (1) Sąd zważył, iż widoczne było – w sposobie, w jaki składali oni swoje oświadczenia procesowe – że nie chcieli oni podawać informacji, które w jakikolwiek sposób mogłyby obciążać A. K..

I tak A. W. (2) podała, iż nie była świadkiem jakiejkolwiek rozmowy pomiędzy jej mężem, A. W. (1) a oskarżonym, w której ten ostatni przyznałby się do zniszczenia mienia. Podała ona również, iż wątpi, ażeby takie zdarzenie miało miejsce. Przyznała jednocześnie, iż mąż powtórzył jej, iż „jeden drugiemu takie rzeczy robi”. Niewątpliwie zatem, wbrew swoim uprzednim zapewnieniom, posiadała ona wiedzę, iż oskarżony przekazał A. W. (1) informacje o zaistniałym zdarzeniu. Z tego też względu Sąd jedynie częściowo – tj. wyłącznie w odniesieniu do tego, iż mąż powtórzył jej, że „jeden drugiemu takie rzeczy robi” – uwzględnił jej depozycje, w pozostałej części uznając je za niemające znaczenia dla toczącego się postępowania.

Odnosząc się do zeznań A. W. (1) zważyć należy, że świadek ten wskazał, iż oskarżony powiedział mu, że podłożył jakie metale i ciągnik się przebił (k.130). W tym zakresie jego depozycji uznano za wiarygodne i przyjęto za podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych, albowiem znalazły potwierdzenie tak w zeznaniach pokrzywdzonego, jak i w wyjaśnieniach samego oskarżonego – w tej części polegających na prawdzie. Niewątpliwie na wiarę zasługiwały również te twierdzenia świadka, w których podał on, że rozmawiał o tym zdarzeniu z pokrzywdzonym – potwierdza to bowiem M. G. (2). Również w pozostałej części brak było podstaw, ażeby pominąć zeznania tego świadka, albowiem nie sposób wykluczyć takiej sytuacji, że oskarżony zaprzeczyłby w rozmowie z nim swojemu udziałowi w zniszczeniu przyczep należących do pokrzywdzonego.

Przechodząc do zeznań świadka J. R. Sąd zważył, iż potwierdził on w nich, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym istnieje konflikt, a także iż wzywany był do oględzin sprzętu – co znalazło potwierdzenie w protokołach oględzin znajdujących się w aktach sprawy oraz depozycjach pozostałych przesłuchiwanych osób, w części, w której uznane zostały za wiarygodne. Z tego też względu Sąd depozycje tego świadka, jako polegające na prawdzie, uwzględnił przy czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie.

W odniesieniu natomiast do depozycji P. K. Sąd zważył, że w całości zasługiwały one na wiarę, choć dotyczyły wyłącznie okoliczności związanych z wydzierżawieniem gruntu M. G. (1) oraz zarzewia konfliktu pomiędzy pokrzywdzonym a A. K.. Niewątpliwe bowiem jego zeznania znalazły potwierdzenie tak w zeznaniach pokrzywdzonego, jak i w wyjaśnieniach oskarżonego odnośnie tego, iż taki konflikt istnieje.

Sąd dał także wiarę dokumentom ujawnionym w toku rozprawy głównej w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. i zaliczonym w poczet materiału dowodowego, a wskazanym w podstawie ustaleń faktycznych. Należą do nich: dane o karalności, dokumentacja fotograficzna, protokoły oględzin, umowa, faktury i inne. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte.

Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie zasadnicze znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie miały wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.46), w których przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów i szczegółowo opisał nie tylko wyrządzone przez siebie szkody, ale także wyjaśnił przyczyny, dla których się ich dopuścił. W szczególności oskarżony podał informacje dotyczące konfliktu, który nabrzmiewał pomiędzy nim a pokrzywdzonym na tle uprawy ziemi należącej do P. K., wyjaśnił swoje przygotowania do popełnienia czynu polegającego na umieszczeniu ostrych przedmiotów w bruzdach ziemi na polu, a także swój żal z powodu przestępstw, których się dopuścił. W ocenie Sądu owe pierwsze, spontaniczne wyjaśnienia oskarżonego należy uznać za szczere i, jako takie, uwzględnić przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie. Znajdują one bowiem potwierdzenie zarówno w zeznaniach samego pokrzywdzonego, jak i P. K., J. R., Ł. T. i A. W. (1). Sąd nie znalazł zatem podstaw, ażeby wykluczyć je przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie. Podstawą taką z pewnością nie było późniejsze stanowisko procesowe oskarżonego, prezentowane przez niego tak w czasie kolejnego przesłuchania w dniu 13 listopada 2015 roku (k.67-68), jak i w czasie rozprawy głównej. Oskarżony, w toku przesłuchania w dniu 13 listopada 2015 roku wpierw nie przyznał się do obu zarzucanych mu czynów, następnie stwierdził, że przyznaje się do drugiego zarzucanego mu czynu i wycofał swoje uprzednie wyjaśnienia, stwierdzając, że choć mógł się tam poruszać, to jednak on tego nie zrobił. Nie potrafił jednak wówczas wskazać przyczyn, dla których złożył uprzednio zasadniczo – w odniesieniu do pierwszego z zarzucanych mu czynów – depozycje. Dopiero w czasie rozprawy głównej w dniu 16 marca 2016 roku stwierdził, iż zrobił to – pod presją i za namową funkcjonariusza Policji. Twierdzeniom tym nie sposób dać jednak wiary. Stwierdzić należy, iż oskarżony otrzymał – przed przesłuchaniem – druk pouczeń, co potwierdził swoim własnoręcznym podpisem. Nie wniósł on również zastrzeżeń, zmian ani uwag ani do treści protokołu ani do uzgodnień poczynionych z Prokuratorem po zgłoszeniu przez niego wniosku z art. 335 k.p.k. Nie odmówił on podpisu tego dokumentu. Co więcej, jak sam przyznał w toku rozprawy głównej, nie grożono mu ani nie stosowano wobec niego przemocy w toku przesłuchania (k.115). Nie sposób zatem stwierdzić jakie okoliczności zadecydowały o tym, iż przyznał się on do popełnienia obu zarzucanych mu czynów. Oskarżony wskazuje na stres i przerażenie spowodowane zatrzymaniem i założeniem mu kajdanek (k.114v); i choć Sąd jest pełen zrozumienia dla zdenerwowania towarzyszącego takiej sytuacji, to jednak nie tłumaczy to powodu złożenia obszernych i dość szczegółowych wyjaśnień odnośnie czynu, którego oskarżony – jak twierdzi – w rzeczywistości nie popełnił. Co więcej, oskarżony w toku kolejnych przesłuchań nie kwestionował swojego sprawstwa odnośnie drugiego z zarzucanych mu czynów (podłożenia ostrych przedmiotów w bruzdy i spowodowania w ten sposób szkody u pokrzywdzonego). Jednocześnie jednak twierdził, że był nakłaniany w czasie pierwszego przesłuchania do składnia wyjaśnień niezgodnych z prawdą i do złożenia wniosku z art. 335 k.p.k. Niewątpliwe tego rodzaju twierdzenia oskarżonego są ze sobą sprzeczne. Z tego też względu Sąd stwierdził, że na wiarę zasługiwały wyłącznie te wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on w czasie pierwszego przesłuchania w toku postępowania przywoławczego, a także te jego depozycji, w których przyznawał się on później do popełnienia drugiego z zarzucanych mu czynów i mówił o konflikcie istniejącym pomiędzy nim a pokrzywdzonym. Natomiast w pozostałej części oświadczenia procesowe oskarżonego, jako niezasługujące na wiarę, nie mogły stanowić podstawy dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd nie odbiera przy tym oskarżonemu prawa do zmiany swojego stanowiska procesowego w ramach prowadzonej przez niego linii obrony. Oskarżony musi się jednak liczyć z tym, iż Sąd takie oświadczenia oceni, a wynik jego rozważań może być odmienny od tego, jakiego oskarżony oczekiwał.

Konkludując, wymowa wyjaśnień oskarżonego pochodzących z pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w powiązaniu z pozostałym, ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym który został uznany za wiarygodny w sposób niewątpliwy wskazuje na to, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, kwalifikowanych z art. 288 § 1 k.k., a które opisane zostały w treści wyroku. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż to na skutek zachowania oskarżonego doszło do szkód, które zostały opisane i wycenione przez pokrzywdzonego. Zasady logicznego rozumowania oraz wskazania wiedzy dowodzą, iż pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a powstaniem strat i uszkodzeń w mieniu pokrzywdzonego zachodzi bezpośredni związek przyczynowy. Niewątpliwie przy tym oskarżony chciał popełnić zarzucane mu czyny – jak sam wskazał w toku pierwszego przesłuchania. Oskarżony, jak wprost zatem wynika z jego wyjaśnień analizowanych zgodnie z art. 7 k.p.k., działał w ramach umyślności w formie zamiaru bezpośredniego. Takie zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu, o którym mowa w art. 288 § 1 k.k.

Sąd stwierdził przy tym, iż wielkość szkód, wyrządzonych czynami oskarżonego wyniosła 11 377 złotych, a zatem wartość materiałów, potrzebnych dla przywrócenia stanu poprzedniego, powiększoną o potrzebną do tego wartość robocizny oraz wysokość poniesionych strat. Sąd uznał zatem, iż wartość szkody w przedmiotowej sprawie winna być rozumiana jako wartość odtworzeniowa (potrzebna do odtworzenia) uszkodzonego mienia lub mienia utraconego w wyniku dokonanych przez oskarżonego uszkodzeń.

Rozważając kwestię wymiaru kar Sąd stwierdził, że niewątpliwie w przedmiotowej sprawie zastosowanie znalazł przepis art. 91 § 1 k.k., albowiem czyny popełnione przez oskarżonego miały charakter ciągu przestępstw, o którym mowa w tym przepisie. Zostały one popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, przed wydanie pierwszego wyroku, chociażby nieprawomocnego, co do któregokolwiek z tych nich, a także podstawę wymiaru kary wobec każdego z nich stanowił ten sam przepis. Mając to na względzie Sąd wymierzył oskarżonemu jedną karę, w warunkach art. 91 § 1 k.k., za oba przypisane mu czyny.

Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach wymiaru kary ujęte w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W ocenie Sądu na niekorzyść oskarżonego przemawiał dość wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów wyrażający się w sposobie i okolicznościach ich popełnienia. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że w sposób świadomy, celowy i planowy złamał on obowiązujący porządek prawny i tym samym okazał lekceważący stosunek do niego. Na korzyść oskarżonego przemawiało natomiast, iż wcześniej nie wchodził on w konflikt z prawem.

Przez wzgląd na powyższe Sąd za celowe uznał skorzystanie względem oskarżonego z możliwości orzeczenia względem niego kary grzywny, zamiast kary pozbawiania wolności stosownie do art. 37a k.k. Sąd zdecydował, że najodpowiedniejszą karą będzie kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł każda. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego– fakt, iż nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem, pozwala uznać, iż nie jest on osobą zdemoralizowaną, w konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość wskazanej kary, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którymi ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając zatem na względzie, że A. K. osiąga dochód miesięczny i posiada majątek prezentujący znaczna wartość określenie względem niego wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Sąd, w oparciu o art. 46 § 1 k.k., zobowiązał również oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości 11 377 złotych na rzecz pokrzywdzonego. Sąd wziął przy tym pod uwagę jeden z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 610, 00 złotych, w tym kwotę 500, 00 złotych tytułem opłaty. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonego z obowiązku poniesienia tych kosztów. Przy rozstrzyganiu tej kwestii Sąd kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony pracuje i osiąga dochód, a zatem posiada możliwość zaspokojenia w/w kosztów