Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Mając na uwadze, iż wniosek o uzasadnienie wyroku w niniejszej sprawie został złożony wyłącznie przez Prokuratora i dotyczy tylko rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu, Sąd stosownie do treści art. 423 § 1a kpk ograniczył zakres uzasadnienia do powyższych rozstrzygnięć.

Uznając K. W. za winną popełnienia zarzucanych jej i kwalifikowanych aktem oskarżenia czynów, Sąd doszedł do przekonania, że w świetle wszystkich ujawnionych w toku posiedzenia dowodów oraz przyznania się przez oskarżoną do winy, sprawstwo K. W. we wskazanym zakresie nie budzi wątpliwości.

Na wstępie należy wskazać, że oskarżona jest zdolna ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynów K. W. była niepoczytalna lub znajdowała się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miała więc oskarżona obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczyniła, i z tego tytułu zasadnie postawić jej można zarzuty.

W dalszej kolejności Sąd zważył, iż niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi formalne i możliwe było wydanie orzeczenia w trybie konsensualnym, poprzez uwzględnienie wniosku oskarżyciela publicznego o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy oskarżonej K. W.. Sąd doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem okoliczności popełnienia przez oskarżoną zarzucanych jej czynów – szczególnie w świetle przyznania się przez nią do winy oraz całokształtu wiarygodnych i ujawnionych w toku posiedzenia dowodów - nie budzą wątpliwości, zaś cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Po trzecie, odnieść się należy do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez K. W. przypisanych jej czynów, była dla niej względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd stwierdził, że ustawa obowiązująca przed dniem 01 lipca 2015 r. nie była w realiach sprawy względniejsza dla oskarżonej, jako że zarówno obecnie obowiązujący kodeks karny, jak i przepisy poprzednie, przewidują możliwość orzeczenia wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, grzywny i obowiązków probacyjnych, jednakże okresy warunkowego zawieszenia postępowania zostały skrócone - możliwe jest ustalenie okresu próby na 1 rok, co wcześniej było niedopuszczalne. Tym samym, przepisy obowiązujące obecnie są bardziej korzystne dla oskarżonej niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym po 01 lipca 2015 r.

Przedmiotem zainteresowania Sądu była także równie istotna kwestia kary uzgodnionej przez oskarżyciela publicznego oraz oskarżoną, a w szczególności, czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 kk. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Te właśnie zasady kodeksu karnego Sąd miał na uwadze, uznając karę zaproponowaną przez strony postępowania dla K. W. za ciąg przypisanych jej czynów tj. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na roczny okres próby, za sprawiedliwą. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonej kara jest bowiem adekwatna zarówno do stopnia jej zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych jej czynów. Tak ukształtowana kara uwzględnia okoliczności łagodzące winę oskarżonej, do których w pierwszym rzędzie należą przyznanie się do popełnienia zarzucanego jej czynu, naprawienie szkody oraz wyrażenie skruchy. Ponadto bierze ona również pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonej i nienaganny tryb jej dotychczasowego życia.

Sąd uznał ponadto, iż słusznym jest orzeczenie wobec oskarżonej za przypisany jej ciąg przestępstw obok kary pozbawienia wolności – kary grzywny, albowiem K. W. dopuściła się przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 33 § 2 kk). Orzeczenie tej kary powinno uświadomić jej, iż dokonywanie przestępstw nie jest opłacalne i tym samym dodatkowo oddziaływać prewencyjnie na oskarżoną. Wysokość tej kary, tj. 100 stawek dziennych po 10 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 3 kk, zgodnie z którym ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżona osiąga stałe dochody, jednak na niskim poziomie, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł jest uzasadnione.

W przekonaniu Sądu, słusznym jest także orzeczenie wobec oskarżonej obowiązku przeproszenia pokrzywdzonych. Orzeczenie jednego z obowiązków, o których mowa w art. 72 § 1 pkt. 1 – 8 kk przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności jest obligatoryjne, a w realiach sprawy wybór tego właśnie obowiązku uzasadniony jest zarówno koniecznością oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnieniem realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie krzywd poniesionych przez pokrzywdzonych przestępstwem. Jedynie przez przeoczenie Sąd nie zawarł w wyroku uzgodnionego przez strony rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.

Uwzględniając wniosek Prokuratora, Sąd zdecydował również na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o zasądzeniu od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwoty 70 zł tytułem wydatków oraz kwoty 320 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć PR w P.

3)  przedłożyć z wpływem lub za 14 dni.

G., dnia 14 lipca 2016 r.