Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – J. Ż.

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2016 roku na rozprawie sprawy

1.  J. M. (M.), syna J. i M. z domu Kontek, urodzonego (...) w miejscowości W.

oskarżonego o to, że:

w okresie nie wcześniej niż 6 czerwca 2015 roku i nie później niż 24 czerwca 2015 roku w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w miejscowości B., kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia oraz w nieustalonym miejscu za pośrednictwem sms’ów kierował wobec M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym groźby te miały na celu wymuszenie zwrotu wierzytelności i wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  A. M. (M.), syna J. i M. z domu Kontek, urodzonego (...) w miejscowości C.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 czerwca 2015 roku w miejscowości B. kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym wyciągnął przedmiot przypominający broń i przyłożył pokrzywdzonej do głowy, przy czym groźby te miały na celu wymierzenie zwrotu wierzytelności i wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 191 § 2 k.k.

***

I.  oskarżonego J. M. (M. ) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazuje go, a przy zastosowaniu art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązuje oskarżonego J. M. do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

III.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego J. M. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku,

IV.  oskarżonego A. M. (M. ) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 191 § 2 k.k. i za to skazuje go, a przy zastosowaniu art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

V.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązuje oskarżonego A. M. do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

VI.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego A. M. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku,

VII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci przedmiotu przypominającego broń z napisami N., wpisanego do wykazu dowodów rzeczowych nr I/464/15/P (dowód rzeczowy nr (...)) pod pozycją nr 1,

VIII.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza na rzecz Skarbu Państwa:

- od oskarżonego J. M. koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 765, 39 zł (siedemset sześćdziesiąt pięć złotych i 39/100) oraz kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty,

- od oskarżonego A. M. koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 765, 39 zł (siedemset sześćdziesiąt pięć złotych i 39/100) oraz kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 286/16

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wyroku z dnia 04 maja 2016 roku w trybie art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. uzasadnienie zostało ograniczone jedynie co do w yjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć , stosownie do art. 424 § 3 k.p.k.

J. M. w okresie między 6 czerwca 2015 roku i 24 czerwca 2015 roku w B., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia oraz w nieustalonym miejscu za pośrednictwem sms’ów kierował wobec M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym groźby te miały na celu wymuszenie zwrotu wierzytelności i wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia.

dowody: protokół przesłuchania świadków: J. L. k. 3v.-4, 46v., 128v.-129, R. L. k. 10v.-11, R. W. k. 13v., M. L. k. 16v.-17, 145v., Ł. M. k. 163v.-164; notatka urzędowa k.1; protokół okazania osoby k. 52-53v., 56-57v.; protokół przesłuchania podejrzanego A. M. k. 61, 74, 154v.-155, 236, 244; protokół przesłuchania podejrzanego J. M. k. 63, 77, 159v.-160, 240, 246; protokół zatrzymania rzeczy k. 19-21; protokół oględzin rzeczy k. 148-149v.; ekspertyza kryminalistyczna k. 95-97; dane o karalności k.171; dane osobowe k.62-62v., 159-159v.

W związku z powyższym wyrokiem z dnia 11 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

I.  oskarżonego uznał J. M. (M.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikując jako występek z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go, a przy zastosowaniu art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązał oskarżonego J. M. do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

III.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego J. M. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku,

I.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego J. M. koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 765, 39 zł (siedemset sześćdziesiąt pięć złotych i 39/100) oraz kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty,

- od oskarżonego A. M. koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 765, 39 zł (siedemset sześćdziesiąt pięć złotych i 39/100) oraz kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

J. M. ma wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem i ma na swoim utrzymaniu małoletnie dziecko oraz konkubinę. Utrzymuje się z prac dorywczych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości ok. 2.000 zł. Nie posiada majątku stałego ani ruchomego. Nie był uprzednio karany.

dowody: protokół przesłuchania świadków: J. L. k. 3v.-4, 46v., 128v.-129, R. L. k. 10v.-11, R. W. k. 13v., M. L. k. 16v.-17, 145v., Ł. M. k. 163v.-164; notatka urzędowa k.1; protokół okazania osoby k. 52-53v., 56-57v.; protokół przesłuchania podejrzanego A. M. k. 61, 74, 154v.-155, 236, 244; protokół przesłuchania podejrzanego J. M. k. 63, 77, 159v.-160, 240, 246; protokół zatrzymania rzeczy k. 19-21; protokół oględzin rzeczy k. 148-149v.; ekspertyza kryminalistyczna k. 95-97; dane o karalności k.171; dane osobowe k.62-62v., 159-159v.

A. M. w dniu 24 czerwca 2015 roku w miejscowości B. kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym wyciągnął przedmiot przypominający broń i przyłożył pokrzywdzonej do głowy; groźby te miały na celu wymierzenie zwrotu wierzytelności i wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia.

dowody: protokół przesłuchania świadków: J. L. k. 3v.-4, 46v., 128v.-129, R. L. k. 10v.-11, R. W. k. 13v., M. L. k. 16v.-17, 145v., Ł. M. k. 163v.-164; notatka urzędowa k.1; protokół okazania osoby k. 52-53v., 56-57v.; protokół przesłuchania podejrzanego A. M. k. 61, 74, 154v.-155, 236, 244; protokół przesłuchania podejrzanego J. M. k. 63, 77, 159v.-160, 240, 246; protokół oględzin rzeczy k. 55-55v.; ekspertyza kryminalistyczna k. 95-97; dane o karalności k.176-177; dane osobowe k.60-60v.

W związku z powyższym wyrokiem z dnia 11 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

I.  oskarżonego uznał A. M. (M.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikując jako występek z art. 191 § 2 k.k. i za to skazał go, a przy zastosowaniu art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązał oskarżonego A. M. do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

III.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego A. M. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku,

IV.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci przedmiotu przypominającego broń z napisami N., wpisanego do wykazu dowodów rzeczowych nr I/464/15/P (dowód rzeczowy nr (...)) pod pozycją nr 1,

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego A. M. koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 765, 39 zł (siedemset sześćdziesiąt pięć złotych i 39/100) oraz kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

A. M. ma wykształcenie podstawowe, jest rozwiedziony, ma na swoim utrzymaniu małoletnie dziecko. Utrzymuje się z prac dorywczych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości ok. 2.000 zł. Nie posiada majątku stałego ani ruchomego. Nie był uprzednio karany.

dowody: protokół przesłuchania świadków: J. L. k. 3v.-4, 46v., 128v.-129, R. L. k. 10v.-11, R. W. k. 13v., M. L. k. 16v.-17, 145v., Ł. M. k. 163v.-164; notatka urzędowa k.1; protokół okazania osoby k. 52-53v., 56-57v.; protokół przesłuchania podejrzanego A. M. k. 61, 74, 154v.-155, 236, 244; protokół przesłuchania podejrzanego J. M. k. 63, 77, 159v.-160, 240, 246; protokół oględzin rzeczy k. 55-55v.; ekspertyza kryminalistyczna k. 95-97; dane o karalności k.176-177; dane osobowe k.60-60v.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonych A. M. i J. M. odnośnie zarzucanych im czynów nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonych wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą art. 335 § 2 k.p.k. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia procesowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Sąd może natomiast wniosek taki uwzględnić, jeżeli uzna, że zachodzą okoliczności wskazane w tych normach (art. 343 k.p.k.). W przedmiotowej sprawie warunki, określone powyższymi normami, niewątpliwie zostały spełnione. Prokurator złożył stosowny wniosek, okoliczności popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów, jak i ich wina – m.in. w oparciu o treść złożonych przez nich wyjaśnień - nie budziły wątpliwości Sądu. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki formalne dla uwzględnienia złożonego przez Prokuratora wniosku, zmodyfikowanego przez niego w toku rozprawy głównej za zgodą oskarżonych i pokrzywdzonych po dokonaniu wskazanej przez Sąd zmiany stosownie do art. 343 § 3 k.p.k. Warto przy tym zauważyć, że w rozprawie tej uczestniczył również obrońca oskarżonych, a zatem ich prawo do obrony nie zostało w żadnej mierze naruszone.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 191 § 2 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności. Definicję groźby bezprawnej dostarcza natomiast art. 115 § 12 k.k. zgodnie z którym jest to min. groźba popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej wzbudzająca w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 § 1 k.k.). W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony J. M. w okresie między 6 czerwca 2015 roku i 24 czerwca 2015 roku w B., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia oraz w nieustalonym miejscu za pośrednictwem sms’ów kierował wobec M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym groźby te miały na celu wymuszenie zwrotu wierzytelności. Ponadto, groźby oskarżonego J. M. wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnione w ocenie Sądu obawy, że zostaną spełnione. W myśl powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska, ocena tej okoliczności powinna mieć charakter subiektywny, jednak jednocześnie muszą być wzięte pod uwagę elementy obiektywizujące ją, takie jak okoliczności wyrażenia groźby, jej treść, rodzaj dobra prawnie chronionego, które było przedmiotem groźby, pozwalające na wyeliminowanie z zakresu karalności groźby kompletnie irracjonalne [wyrok SA w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44]. Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że słowa jakie padły we wskazanym aktem oskarżenia okresie dotyczące chęci pozbawiania J. L. i M. L. zdrowia i życia zostały wyrażone wielokrotnie i wiązały się z najściami pokrzywdzonych w ich domu. Wskazane okoliczności przemawiały za obiektywnym uznaniu prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez oskarżonego na szkodę pokrzywdzonych za wysokie. Z pewnością zachowanie oskarżonego J. M. wyczerpało zatem ustawowe znamiona czynu z art. 191 § 2 k.k. popełnionego w warunkach czynu ciągłego, co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

W sposób tożsamy należało ocenić zachowanie A. M., który w dniu 24 czerwca 2015 roku w miejscowości B. kierował wobec J. L. i M. L. groźby utraty zdrowia i życia, przy czym wyciągnął przedmiot przypominający broń i przyłożył pokrzywdzonej do głowy, przy czym groźby te miały na celu wymierzenie zwrotu wierzytelności i wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia. W tym przypadku za uznaniem obaw pokrzywdzonych za zasadne, zdaniem Sądu przemawiał fakt posłużenia się przez oskarżonego przedmiotem przypominającym broń. W konsekwencji również i zachowanie A. M. uznano za wypełniające znamiona czynu zabronionego z art. 191 § 2 k.k.

Na marginesie w świetle treści wyjaśnień oskarżonych, którzy zapewniali, iż nie mieli zamiaru skrzywdzić J. L. i M. L. podkreślenia wymaga, że przedmiotem ochrony komentowanego przepisu stanowi wolność jednostki co do wyboru sposobu postępowania zgodnie z własną wolą (zob. A. Zoll (w:) Kodeks..., red. A. Zoll, t. 2, 2008, s. 548). Przyjąć należy zatem, posiłkując się orzecznictwem związanym z art. 190 § 1 k.k., że dla bytu omawianego przestępstwa nie ma znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby karalne, ale czy urzeczywistnia u osób pokrzywdzonych zamiar wywołania obawy spełnienia gróźb [postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801], co, jak wskazano powyżej, niewątpliwie miało miejsce w niniejszej sprawie . W tym kontekście warto wskazać, iż na kanwie orzeczeń Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że dla bytu przestępstwa związanego właśnie z posługiwaniem się groźbami karalnymi nie ma znaczenia ani to, czy sprawca ma rzeczywiście zamiar wykonać groźbę, ani to, czy istnieje obiektywna możliwość jej realizacji [wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2008 r., IV KK 471/07, LEX nr 388595; postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801; wyrok SN z dnia 9 września 2002 r., IV KKN 508/99; wyrok SN z dnia 17 kwietnia 1997 r., II KKN 171/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997, nr 10, poz. 4; wyrok SN z dnia 10 maja 1972 r., I KR 74/72, LEX nr 21490.

Przechodząc do omówienia zagadnień związanych z wymiarem orzeczonych względem oskarżonych kar Sąd na początku chciałby wyjaśnić z jakich względów w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym po dniu 01 lipca 2015 roku. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonych względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja tak J. M., jak i A. M. w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w art. 191 § 1 k.k. jest bowiem identyczne. Nadto zarówno na gruncie ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, jak i po tej dacie możliwym było wymierzenie względem oskarżonych zamiast kary pozbawienia wolności kary grzywny albo karzy ograniczenia wolności (pierwotnie w oparciu o art. 58 § 3 k.k., następnie – art. 37a k.k.). Mając zatem na uwadze, iż zasadą jest stosowanie ustawy obowiązującej w momencie orzekania, nie znajdując postaw dla stosowania ustawy karnej obowiązującej przed wskazaną nowelizacją Sąd wyrokował w oparciu o przepisy kodeksu karnego w brzmieniu z dnia 01 lipca 2015 roku.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonych oskarżonym kar Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez J. M. oraz A. M. przypisanych im czynów oraz rodzaj i charakter naruszonych przez nich norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Mając na uwadze ogół przytoczonych okoliczności Sąd uznał, że odpowiednią karą, która spełni względem oskarżonego J. M. swoje cele, będzie w odniesieniu do czynu przypisanego mu w wyroku kara 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegająca na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd pragnie podkreślić, że wziął pod uwagę fakt, że społeczna szkodliwość popełnionego przez oskarżonego czynu była dość wysoka. Sąd uwzględnił przy wymiarze kary również okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego, tj. fakt, że wykazał się on rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych. Sąd wziął także pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego oraz okazanie przez niego skruchy w toku postępowania i poczytał je na jego korzyść. Ogół wskazanych okoliczności skutkował przyjęciem, iż wymiar kary był w pełni zasadny. Wymierzona oskarżonemu kara nie jest w ocenie Sądu nadmiernie uciążliwa, pozwoli przy tym na normalne funkcjonowanie oskarżonego. Orzeczona kara spełnia w ocenie Sądu cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a jednocześnie zaspokaja społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości. Została ona ponadto zaakceptowana przez oskarżonego w obecności jego obrońcy.

Sąd uznał karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za adekwatną również względem występku jakiego dopuścił się A. M.. Sąd za okoliczność obciążającą poczytał mu posłużenie się przedmiotem przypominającym broń. Wzięty pod uwagę został również znaczny stopień winy oskarżonego przejawiający się w działaniu umyślnym, w zamiarze bezpośrednim. Na niekorzyść A. M. przemawiała nadto jego uprzednia karalność. Z drugiej strony nie bez znaczenia pozostała zachowanie A. M. w toku postępowania – przyznanie się przez niego do winy, złożenie wyczerpujących wyjaśnień oraz wyrażenie gotowości dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej. Co za tym idzie, nieuzasadnionym było orzekanie względem oskarżonego kary surowszej – tj. pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; postawa A. M. przemawia bowiem za uznaniem, iż wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie orzeczenie względem niego kary ograniczenia wolności.

Sąd mając nadto na uwadze charakter popełnionego przez oskarżonych przestępstwa uznał za celowe orzeczenie względem obydwu środków karnych w postaci zobowiązania ich do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy oraz zobowiązania do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku. W ocenie Sądu powyższe dodatkowo uzmysłowi oskarżonym niewłaściwość ich postępowania i pozwoli osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec nich. Powyższe środki karne zostały objęte uzgodnieniami pomiędzy stronami, dokonanymi podczas rozprawy głównej stosownie do wskazanej przez Sąd zmiany.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 44 § 2 k.k. o przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci przedmiotu przypominającego broń z napisami N., wpisanego do wykazu dowodów rzeczowych nr I/464/15/P (dowód rzeczowy nr (...)) pod pozycją nr 1, uznając, iż służył on do popełnienia przestępstwa.

Sąd orzekł również w przedmiocie kosztów procesu i na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie po 765,39 złotych, w tym kwotę 180 złotych tytułem opłaty od każdego z nich. Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonych kosztami procesu w sprawie, a kwestia ta została objęta złożonym przez nich w trybie art. 335 § 2 k.p.k. wnioskiem.