Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jolanta de Heij - Kaplińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Dawejnis

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 lipca 2014 roku Nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360,00 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Jolanta de Heij - Kaplińska

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 lipca 2014 r., Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE, organ) na podstawie art. 35 ust. 3 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 4, art. 33 ust. 1 pkt 3 i art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.; dalej: Pe) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm. dalej k.p.a.) po rozpatrzeniu wniosku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą C. (dalej: (...), odwołujący, przedsiębiorca) z dnia 7 stycznia 2014 r. odmówił udzielenia temu przedsiębiorcy koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

( decyzja, k. 3-5)

Odwołanie od powyższej decyzji wywiodła w dniu 11 sierpnia 2014 roku (...), zaskarżając decyzję w całości oraz wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

- art. 11 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez rozstrzygnięcie wbrew wnioskowi, bez uzasadnionych przyczyn domagając się dokumentów, które nie są wymagane przez ustawę,

- art. 50 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez jego nadużycie i wzywanie wnioskodawcy do uzupełniania dokumentów również tych, które nie są wprost wymagane w ustawie i które nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w kwestii przyznania koncesji,

- art. 56 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez jego nadinterpretację i zastosowanie jako podstawy decyzji odmownej, w sytuacji kiedy żaden z punktów tego przepisu – ani przepisy odrębne, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 4 – nie przewidują, jako przesłanki negatywnej, konieczności przedstawiania odpisu z księgi wieczystej dla danej nieruchomości, na której prowadzona jest działalność stacji paliw czy w ogóle udowadnianie tytułu prawnego do danej nieruchomości. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odwołuje się do przepisów odrębnych, a w tym do ustawy Prawo Energetyczne. W tej ustawie z kolei, w art. 33 ust. 1 pkt 2 Prezes URE ustawodawca przewidział pozytywne i negatywne przesłanki udzielenia koncesji, wśród których brak jest konieczności udowodnienia tytułu prawnego do dysponowania nieruchomością, na której prowadzona jest działalność gospodarcza,

- art. 33 ust. 3 i ust. 1 pkt 2 Pe poprzez nieudzielenie koncesji mimo ustawowych przesłanek. Koncesja jest udzielania podmiotom, które spełniają wszystkie przesłanki pozytywne, a jednocześnie tym, których nie dotyczą przesłanki negatywne. Skoro wnioskodawca wszelkie przesłanki pozytywne wypełnił, a negatywne go nie obejmują decyzja zaskarżona niniejszym odwołaniem została niesłusznie wydana,

- art. 48 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez odmowę wydania koncesji i zaniechanie dokładnego określenia warunków, pomimo takiej (ustawowej) możliwości; organ mógł wydać decyzję i udzielić koncesji, w której bardzo szczegółowo określiłby warunki jej wykonywania,

- art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a. oraz 7 i art. 22 konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie i utrudnianie przez organ postępowania i działanie, które obniża zaufanie obywateli do organów władzy publicznej oraz działanie wbrew zasadzie praworządności i swobody działalności gospodarczej,

- art. 10 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym poprzez jego niezastosowanie i odmowę udzielenia koncesji w sposób arbitralny, niejasny i niejednoznaczny.

( odwołanie, k. 6 - 14)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 27 listopada 2014 r. Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od odwołującego na rzecz Prezesa URE kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych

( odpowiedź na odwołanie, k. 36 – 39)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) jest przedsiębiorcą wpisanym do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy w C., pod nr KRS (...). Jedynym udziałowcem i jedynym członkiem zarządu spółki jest B. S.. Spółka jest reprezentowana przez członka zarządu występującego samodzielnie.

(dowód: odpis aktualny z rejestru przedsiębiorców nr (...), stan na dzień 20.12.2013 r., k. 2 – 6 akt admin.)

Wnioskiem z dnia 7 stycznia 2014 r. (...) wniosła o przyznanie koncesji na okres 15 lat na obrót paliwami ciekłymi w postaci benzyn silnikowych innych niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, gazem płynnym, butlami z gazem propan-butan. Planowany termin rozpoczęcia działalności gospodarczej określono na dzień 15 lutego 2014 roku lub dzień otrzymania koncesji.

(dowód: wniosek (...) z 7.01.2014 r., k. 1 akt admin.)

Działalność koncesjonowana, objęta wnioskiem przedsiębiorcy, miała być prowadzona przy użyciu infrastruktury w postaci Stacji (...), stanowiącej część składową nieruchomości położonej w M., oznaczonej nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w M. prowadzi księgę wieczystą o nr (...). W dniu złożenia wniosku o udzielenie koncesji współużytkownikami wieczystymi nieruchomości gruntowej oraz współwłaścicielami znajdującej się na tej działce budynków i urządzeń byli B. S. i I. S. na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej.

(dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...), stan z dnia 29.10.2013 r., k.12-17 akt admin.)

Pismem z dnia 17 lutego 2014 r. I. S. złożyła wniosek o nieprzedłużenie koncesji na sprzedaż paliw płynnych i gazu dla spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C.. W przedmiotowym piśmie I. S. wskazała, iż jest współwłaścicielem udziału w wysokości ½ w stacji benzynowej w M., przy ul. (...) i nie wyraża zgody na to aby (...) Sp. z o.o. albo jakąkolwiek inny podmiot gospodarczy prowadził na jej stacji paliw jakąkolwiek działalność gospodarczą.

(dowód: pismo I. S. z dnia 17.02.2014 r., k. 220-221 akt admin.)

Umową z dnia 4 marca 2014 roku B. S. sprzedał (...) udział wynoszący ½ w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) położonej w M. oraz we własności urządzeń i budynków stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, objętych księga wieczystą Nr (...).

(dowód: umowa sprzedaży z dnia 4.04.2014 r., akt notarialny Repertorium A nr (...), k.236-241 akt admin., odpis zwykły księgi wieczystej nr (...), stan z dnia 24.03.2014 r., k.274-277 akt admin.)

Postanowieniem częściowym z dnia 26 marca 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II Ns 3666/07 Sąd Rejonowy w C. dokonał częściowego podziału majątku wspólnego byłych małżonków I. S. i B. S.. Na mocy powyższego postanowienia B. S. przyznano na wyłączną własność prawo użytkowania wieczystego zabudowanej nieruchomości w M., ul. (...), uregulowanej w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w M., działka nr (...). Powyższe postanowienie zostało zaskarżone w całości apelacją B. S. z dnia 30 kwietnia 2014 r.

(dowód: postanowienie częściowe Sądu Rejonowego w C. z dnia 26.03.2014 r., sygn. akt II Ns 3666/07, k. 309-312 akt admin.; fragment apelacji od postanowienia Sądu Rejonowego w C. z dnia 26.03.2014 r., sygn. akt II Ns 3666/07 wniesionej przez B. S., k. 347 akt admin.)

Do dnia 24 lipca 2014 r. nie toczyło się postępowanie sądowe o zniesienie współwłasności i nie wyłączono czasowo uprawnienia współwłaścicieli do żądania zniesienia współwłasności działki nr (...) oraz stacji paliw w M. przy ul. (...), a także nie został określony zarząd rzeczą wspólną sądowy ani umowny, nie został wyznaczony zarządca nieruchomości oraz nie określono na mocy orzeczenia sądu, czy też umowy, sposobu korzystania z rzeczy wspólnej. Nie toczyło się również postępowanie sądowe zainicjowane przez któregokolwiek z aktualnych i byłych współwłaścicieli na podstawie art. 199, art. 201 albo art. 202 Kodeksu cywilnego.

(dowód: pismo (...) z dnia 17.03.2014 r., k. 262 – 264 akt admin.)

W dniu 21 listopada 2015 roku Prezes URE wydał zaskarżoną decyzję.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r. odwołujący oświadczył, że postanowienie częściowe o podział majątku wspólnego zostało uchylone i kolejnym postanowieniem z dnia 18 marca 2015 roku przyznano odwołującemu na wyłączną własność prawo użytkowania wieczystego zabudowanej nieruchomości w M., ul. (...), uregulowanej w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w M., działka nr (...). Powyższe postanowienie zostało zaskarżone w całości apelacją B. S. z dnia 3 czerwca 2015 r.

(dowód: nagranie z rozprawy z dnia 3.12.2015 r.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów, które nie były kwestionowane przez strony i nie budziły zastrzeżeń Sądu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Koncesja jest publicznoprawnym uprawnieniem podmiotowym przyznanym decyzją właściwego organu administracji indywidualnie oznaczonemu podmiotowi, który spełnia ustawowo określone wymagania zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej (zob. wyrok SN z dnia 08.05.1998 r., III RN 34/98, OSNP 1999, nr 5, poz. 157).

W myśl art. 32 ust. 1 pkt 3 Pe, wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Zgodnie z art. 35 ust. 3 Pe, Prezes URE odmawia udzielenia koncesji, gdy wnioskodawca nie spełnia wymaganych przepisami prawa warunków. Regulacjami, które wyznaczają katalog warunków niezbędnych do udzielenia koncesji są natomiast: art. 33 ust. 1 Pe(przesłanki pozytywne udzielenia koncesji), art. 33 ust. 3 Pe (przesłanki negatywne udzielenia koncesji) i art. 35 ust. 1 Pe (treść wniosku o udzielenie koncesji).

Odwołujący uzasadniając swoje stanowisko w niniejszej sprawie wskazał, iż przesłanki, których spełnienie warunkuje udzielenie koncesji mają charakter obiektywny, nie zaś uznaniowy. Z powyższego przedsiębiorca wywodził, iż pozytywna przesłanka wydania koncesji opisana w art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe winna być rozumiana literalnie, a weryfikacja jej spełnienia przez organ powinna sprowadzać się jedynie do sprawdzenia istnienia, sprawności i istnienia certyfikatów dla dystrybutorów innych urządzeń wymaganych do obsługi stacji paliw oraz pozwoleń na ich użytkowanie. W ocenie przedsiębiorcy w zakres możliwości technicznych w rozumieniu art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe nie wchodzi natomiast wykazanie tytułu prawnego do nieruchomości, ani też prawo do zarządzania nieruchomością. Odwołujący podniósł, iż żaden z przepisów ustawy Prawo energetyczne nie wymaga wykazania interesu prawnego do nieruchomości, na której prowadzona jest działalność koncesyjna z racji tego, iż sama koncesja nie nadaje żadnych praw do nieruchomości lub nie stwarza zagrożenia jej zabudowania lub innego istotnego wpływu. Przedmiotowy wniosek dotyczy zaś funkcjonującej od dłuższego czasu a nie dopiero budowlanej stacji paliw, która była uprzednio miejscem wykonywania działalności koncesjonowanej, wybudowanej na podstawie pozwolenia na budowę i takiej, która uzyskała pozwolenie na użytkowanie. Z powyższego zaś odwołujący wywodził, iż kwestia tytułu prawnego do przedmiotowej nieruchomości była wielokrotnie w przeszłości weryfikowana.

Przesłanki udzielenia koncesji, zarówno pozytywne, jak i negatywne, mają charakter przesłanek obiektywnych - koncesja udzielana jest każdemu wnioskodawcy, który spełnia obiektywne warunki uzyskania koncesji i w stosunku do którego nie zachodzą okoliczności uzasadniające odmowę udzielenia koncesji. Charakter poszczególnych przesłanek dopuszcza jednak pewien zakres uznaniowości organu przy ocenie czy zostały one spełnione. Przepisy art. 33 i 35 Pe znajdują zastosowanie w postępowaniach koncesyjnych dotyczących różnych typów działalności koncesjonowanej, stąd też przesłanki w nich zawarte z istoty rzeczy nie mogą być wykładane literalnie w każdym z rozpoznawanym przypadków. Typ działalności objętej wnioskiem implikuje bowiem szczegółowy zakres każdej z tych przesłanek.

Przesłanką, o charakterze otwartym, której konkretna treść jest uzależniona od wymogów jakie należy stawiać danemu rodzajowi działalność, jest przesłanka pozytywna określona w art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe – posiadanie możliwości technicznych. Jak podnosi się w doktrynie przesłankę tę należy rozumieć jako wymóg dysponowania właściwymi urządzeniami i instalacjami gwarantującymi prawidłowe prowadzenie działalności koncesjonowanej (por. M. Czarniecka komentarz do art. 33 Pe, Legalis wersja elektroniczna). Do spełnienia tego warunku nie jest zatem wystarczające wykazanie przez wnioskodawcę, iż posiada urządzenia, które mogą być użytkowane i gwarantują zachowanie odpowiednich norm bezpieczeństwa, ale także wykazanie, iż dysponuje on tytułem prawnym który uprawnia do rozporządzania wskazanymi urządzeniami, a możliwość ta nie jest w żaden sposób ograniczona poprzez osoby trzecie. Organ badając czy ziściła się przesłanka z art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe winien bowiem ocenić, czy działalność koncesjonowana faktycznie będzie mogła być wykonywana za pomocą wskazanej przez wnioskodawcę infrastruktury, a prowadzenie działalności w taki sposób nie będzie zakłócone. Jedynie bowiem w takim wypadku przedsiębiorca może dawać rękojmię prowadzenia działalności. Brak uprawnienia do dysponowania nieruchomością (tu prawem użytkowania wieczystego zabudowanej nieruchomości) wyklucza bowiem możliwość prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej i uzasadnia przyjęcie, iż techniczne możliwości nie został spełnione niezależnie od wykazania, iż urządzenia objęte wnioskiem są dostosowane do obowiązujących wymogów prawnych i technicznych.

W kontekście powyższych rozważań za uzasadnione należy uznać, podjęcie przez organ koncesyjny czynności mających na celu stanu prawnego nieruchomości, na której znajdują się urządzenia, zwłaszcza iż wobec treści pisma I. S. z dnia 17 lutego 2014 roku, istnienie uprawnienia (...) do samodzielnego dysponowania urządzeniami znajdującymi się na stacji paliw w M., przy ul. (...),budziło wątpliwości organu.

Odwołujący w dalszej kolejności podnosił, iż sprzeciw I. S. wyrażony pismem z dnia 17 lutego 2014 roku nie ma wpływu na prawo wnioskodawcy do zarządu nieruchomością. Okoliczności podniesione w tym piśmie tj. zarząd użytkowaniem wieczystym oraz nieprawidłowość rozliczeń pomiędzy I. S. a B. S. mieszczą się w pojęciu spraw cywilnych zgodnie z art. 1 i 2 § 1 k.p.c., a rozstrzyganie w tym zakresie pozostaje poza kompetencją organu koncesyjnego. Odwołujący podnosił, iż infrastruktura i zabudowanie wykorzystywane do prowadzenia stacji paliw położone w obrębie nieruchomości przy ul. (...) w M. stanowią wyłączną własność wnioskodawcy i to wyłącznie B. S. prowadził w różnych formach prawnych działalność gospodarczą na tej nieruchomości. Wszelkie zaś uzgodnienia techniczne, legalizacje, atesty przysługują wyłącznie wnioskodawcy. W ocenie przedsiębiorcy I. S. przysługuje wyłącznie udział w wysokości ½ w prawie użytkowania wieczystego, a wszelkie inne nakłady na nieruchomości – budynki stacji paliw, wszelkie urządzenia, zbiorniki, renoma wielokrotnie przekraczają wartość tego udziału i stanowią własność odwołującego. Przedsiębiorca podkreślił również, iż I. S. wykazuje brak zainteresowania korzystaniem z nieruchomości, o czym świadczy m. in. złożony przez nią wniosek o podział majątku wspólnego, w którym wniosła o przyznanie przedmiotowej nieruchomości w całości B. S. oraz postanowienie wstępne z dnia 26 marca 2014 r. uwzględniające ten wniosek.

Stosownie do treści art. 235 § 2 k.c. własność urządzeń i budynków wzniesionych na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Związek pomiędzy użytkowaniem wieczystym, a prawem własności nieruchomości, położonych na gruncie objętych użytkowaniem wieczystym powstaje zarówno, gdy w chwili oddania gruntu w użytkowanie wieczyste nieruchomości te istniały, jak wtedy, gdy nieruchomości zostały wzniesione w czasie, gdy prawo to już istniało. Skutkiem akcesoryjności prawa własności urządzeń i budynków położonych na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste w stosunku do prawa użytkowania wieczystego gruntu jest brak możliwości przeniesienia samego prawa własności lub udziału w tym prawie. Prawo własności związane z użytkowaniem wieczystym można bowiem zbyć wyłącznie z tym prawem.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest zatem możliwe posiadanie przez jednego z współużytkowników wieczystych całości budynków i urządzeń położonych na tej nieruchomości. W chwili wydania zaskarżonej decyzji i w chwili rozpoznawania odwołania współużytkownikami wieczystymi nieruchomości położonej w M., przy ul. (...) byli odwołujący przedsiębiorca oraz I. S.. Każdemu z współużytkowników wieczystych przysługiwał udział w prawie użytkowania wieczystego w wysokości ½, a co za tym idzie również udział w tej samej wysokości w prawie własności budynków i urządzeń trwale związanych z tą nieruchomością.

Istnienie współwłasności budynków i urządzeń trwale związanych z gruntem oddanym w użytkowanie wieczyste determinuje konieczność zachowania odpowiedniego trybu dla podjęcia decyzji o dysponowaniu rzeczą. Tryb ten jest zaś zależny od charakteru czynności jakich decyzje te dotyczą. Zgodnie z art. 199 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. Stosownie zaś do treści art. 201 k.c. do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do dokonania czynności. Kodeks cywilny nie definiuje czynności zwykłego zarządu i czynności przekraczających zwykły zarząd. Generalnie przyjmuje się, iż czynnościami zwykłego zarządu są takie działania, których celem jest załatwianie bieżących spraw związanych z normalną eksploatacją rzeczy i utrzymaniem jej w stanie niepogorszonym. Pozostałe czynności, tj zbycie rzeczy wspólnej, jej obciążenie, zmianę przeznaczenia należy zaliczyć do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu.

Wykorzystanie budynków i urządzeń objętych współwłasnością przez jednego z współwłaścicieli w celu wykonywania działalności koncesjonowanej należy uznać za czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Czynność ta nie ma bowiem charakteru zachowawczego; jej skutkiem jest bowiem usankcjonowanie określonego sposobu korzystania z rzeczy w dłuższym okresie czasu, nie zaś utrzymanie nieruchomości w odpowiednim stanie. Za takim zaklasyfikowaniem tej czynności przemawia fakt, iż decyzja ta ma dalekoidące skutki dla sposobu korzystania z nieruchomości – wykorzystanie przedmiotu współwłasności celem prowadzenia działalności wyłącznie przez jednego z współwłaścicieli wyłącza bowiem w istocie podjęcie takiej działalności przez drugiego ze współwłaścicieli. W takim przypadku współwłaściciel niewykonujący działalności gospodarczej w istocie nie będzie mógł w zasadzie w jakikolwiek inny sposób korzystać z rzeczy, a więc zostanie wyłączone jego uprawnienie określone w art. 206 k.c.. Niewątpliwie zatem podjęcie decyzji tego typu wymaga uzyskania zgody drugiego ze współwłaścicieli, a w przypadku braku takiej zgody – wystąpienia przez współwłaściciela do sądu o udzielnie zgody na dokonanie danej czynności.

W kontekście powyższego, wobec wyraźnego sprzeciwu współwłaściciela infrastruktury, która zgodnie z wnioskiem odwołującego miała być wykorzystana celem prowadzenia działalności koncesjonowanej, należało uznać za uzasadnioną stwierdzenie Prezesa URE w zakresie braku spełnienia przez odwołującego przesłanki określonej w art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe i wydane na jej podstawie rozstrzygnięcie. Organ słusznie podkreślił, iż poza zakresem jego kompetencji znajduje się kwestia rozstrzygnięcia ewentualnego konfliktu pomiędzy współwłaścicielami infrastruktury objętej wnioskiem. Rozstrzygnięcie w tym zakresie może być dokonane wyłącznie na wniosek jednego ze współwłaścicieli przez sąd powszechny. Ciężar wykazania uprawnienia do dysponowania infrastrukturą określonego rodzaju leży zaś na odwołującym. W przedmiotowym zaś przypadku odwołujący nie wykazał, iż jest uprawniony do rozporządzania rzeczą z wyłączeniem drugiego ze współwłaścicieli, co wobec przesłania do organu pisma drugiego z współwłaścicieli z wyraźnym sprzeciwem na dokonanie tej czynności, słusznie wzbudziło wątpliwości organu co do posiadania przez odwołującego odpowiednich zdolności technicznych.

Prezes URE był obowiązany do uwzględnienia w treści swojego rozstrzygnięcia stanu prawnego nieruchomości aktualnego na dzień wydania decyzji, ujawnionego w księdze wieczystej dla nieruchomości. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy był zaś przebieg postępowania o podział majątku wspólnego, które toczyło się pomiędzy B. S. i I. S.. Postępowanie to nie zakończyło się bowiem do dnia wydania wyroku prawomocnym orzeczeniem. Wydane w tej sprawie nieprawomocne orzeczenie nie mogło wywoływać żadnych skutków prawnych, a tym bardziej stanowić podstawy do uznania, iż odwołujący mógł swoim prawem dysponować z wyłączeniem drugiego współwłaściciela.

W niniejszej sprawie brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia przepisów art. 11 ust. 2, art. 50, art. 56 ust. 1 - 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584 j.t.). Podkreślić bowiem należy, iż ustawa ta ma charakter lex generalis w stosunku do ustawy Prawo energetyczne i nie znajduje zastosowania w zakresie w jakim ustawa Prawo energetyczne reguluje tryb postępowania koncesyjnego. Jak zaś wykazano powyżej wykazanie tytułu prawnego do nieruchomości, na które prowadzona jest stacja paliw, objęta wnioskiem o udzielenie koncesji, w realiach niniejszej sprawy stanowiło przesłankę konieczną do uznania, czy odwołujący ma możliwości techniczne do wykonywania działalności koncesjonowanej. Za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 48 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – szczegółowe określenie warunków koncesji jest bowiem możliwe wyłącznie w przypadku, gdy zostały spełnione przesłanki pozytywne do wydania koncesji, przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych do jej wydania nie zaś, gdy brak jest podstaw do udzielenia koncesji z uwagi na niespełnienie jednej z przesłanek pozytywnych.

Mając powyższe na uwadze, na zasadzie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. odwołanie podlegało oddaleniu.

W myśl art. 98 k.p.c. zasądzono na rzecz Prezesa URE koszty obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 360 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 3 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ws. opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r., nr 490 j.t.).

SSO Jolanta de Heij - Kaplińska