Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant staż. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2016 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa Gminy Miejskiej K.

przeciwko M. S.

o zapłatę kwoty 1.856,56 zł

I.  zasądza od pozwanej M. S. na rzecz strony powodowej Gminy Miejskiej K. kwotę 1225,54 zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia pięć złotych 54/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 września 2015 roku do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 955,68 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ,

IV.  ustala i przyznaje kuratorowi ustanowionemu dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej adw. J. D. z Kancelarii Adwokackiej w K. wynagrodzenie w kwocie 738 zł (w tym podatek VAT), które wypłacić należy z zaliczki zdeponowanej w Sądzie Rejonowym w Kłodzku pod poz. (...)

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina Miejska K. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 1856,56 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1700,30 zł od dnia 1 sierpnia 2015r. i od kwoty 156,26 zł od dnia wniesienia pozwu tj. 9 września 2015r. oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana zajmowała bez tytułu pranego lokal mieszkalny położony w K., przy ul. (...). W dniu 13 lipca 2015r. lokal ten został wydany powodowi w drodze egzekucji komorniczej. Pozwana zalega z zapłatą odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od kwietnia 2014r. do dnia 12 lipca 2015 roku na łączną kwotę wraz z odsetkami 1856,56 zł i nie płaci jej mimo wezwań do zapłaty.

Kurator ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu p. wniósł o oddalenie powództwa w całości na koszt powoda. Zarzucił przy tym, że nie zostały wykazane podstawy domagania się odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną z lokalu w okresie wskazanym w pozwie. Ponadto zaznaczył, że nie może stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że pozwana nie regulowała zobowiązań z tytułu korzystania z lokalu socjalnego. Na rozprawie w dniu 26 lipca 2016r. kurator podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w oparciu o art. 229 k.c. Ponadto kurator wskazał, że przedłożone przez stronę powodowa dokumenty uzasadniają twierdzenie, że wyliczenie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu dotyczy nie tylko okresu od kwietnia 2014r. od 13 lipca 2015r., lecz obejmuje także jeszcze inne, wcześniej wymagalne roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. S. w dniu 3 października 2012 r. zawarła ze strona powodową umowę najmu lokalu socjalnego, położonego w K. przy ul. (...). Umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia 8 października 2013r. z uwagi na zaległości w opłatach czynszowych umowa najmu została pozwanej wypowiedzialna pismem z dnia 18 czerwca 2013r. ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2013r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem zaocznym z dnia 19 sierpnia 2014r. nakazał pozwanej M. S., a także A. K. i J. K., aby opuścili, opróżnili i wydali Gminie Miejskiej w K. sporny lokal. Ponadto w pkt II wyroku Sąd orzekł o braku uprawnień pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów mieszkaniowych Gminy Miejskiej K.. Wyrokowi temu w dniu 17 października 2014r. nadano klauzulę wykonalności.

W dniu 13 lipca 2015 r. w toku czynności egzekucyjnych podjętych przez komornika Sądowego (...) T. M., w sprawie (...) w obecności matki pozwanej Z. S., wprowadzono wierzyciela w posiadanie lokalu, dokując jego opróżnienia.

Dowód:

- umowa najmu lokalu socjalnego k. 12 – 13;

- wypowiedzenie umowy najmu wraz potwierdzeniem doręczenia pozwanej k. 14 – 15;

- wyrok zaoczny z dnia 19 sierpnia 2014r. k. 16;

- protokół sporządzony w miejscu dokonania czynności z dnia 13 lipca 2015 r. k. 17;

- protokół zdawczo odbiorczy k. 18

Zgodnie z zestawieniem syntetycznym stanu konta pozwanej w okresie od kwietnia 2014r. do czerwca 2015r. obciążano ją odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu w łącznej wysokości po 113,53 zł miesięcznie, co za okres 15 miesięcy do czerwca 2015r. stanowiło kwotę 1702,95 zł, zaś za miesiąc lipiec 2015r. naliczono część czynszu w kwocie 98,34 zł. Łączna wartość odszkodowania za bezumowne korzystanie w okresie objętym pozwem wynosiła 1801,29 zł. W okresie tym naliczono pozwanej nadpłatę z tytułu korekt i bonifikat w łącznej kwocie 575,54 zł, w tym w sierpniu 2014 r. 199,99 zł, w grudniu 2014r. 175,82 zł i w czerwcu 2015r. 199,73 zł. Różnica między tymi kwotami stanowi kwotę należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w wysokości 1225,75 zł (1801,29 – 575,54 zł).

Zestawienie stanu finansowego za okres od 1 listopada 2013r. do 31 lipca 2015 r. obejmuje rozliczenie za okres od 1 listopada 2013r., z tym że saldo początkowe na listopad 2013r. wynosiło – 735,88 zł. Saldo to w marcu 2014r. wynosiło zaś – 474,55 zł.

Dowód:

- stan finansowy – syntetyka za okres od 01.11.2013r. do 31.07.2015r. k. 22;

- Wyliczenie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od 04/2014 – 12/07/2014 k. 20 – 21;

- powiadomienia o wysokości wyliczonego odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu k. 23 – 26.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części tj. co do kwoty 1225,75 zł.

W przedmiotowej sprawie poza sporem był fakt, że pozwaną M. S. łączyła ze stroną powodową umowa najmu lokalu socjalnego znajdującego się w zasobach strony powodowej. Z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów wynika, że umowa najmu została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2013 r. z uwagi na nieregulowanie przez pozwaną opłat czynszowych, oraz że wyrokiem zaocznym z dnia 19 sierpnia 2014r. orzeczono wobec pozwanej eksmisję z jednoczesnym brakiem uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Lokal został wydany stronie powodowej w dniu 13 lipca 2015r. w drodze przeprowadzonej egzekucji.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia podniesionego przez kuratora pozwanych wskazać należy, że zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi trzy lata. W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się zasądzenia należności za okres od dnia kwietnia 2014 r. do lipca 2015 r. Pozew w sprawie został wniesiony w dniu 9 września 2015 r., zatem 3 – letni termin przedawnienia objętych pozwem roszczeń nie upłynął. Bezzasadny okazał się także podniesiony przez kuratora pozwanej zarzut przedawnienia roszczeń powoda na podstawie art. 229 k.c. Zgodnie z tym przepisem roszczenia właściciela rzeczy przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Zgodnie z art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela rzeczy przeciwko posiadaczowi samoistnemu stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego. W świetle tych przepisów roszczenie o wynagrodzenie uległoby przedawnieniu z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy, czyli z upływem roku od dnia 13 lipca 2015r. Pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 9 września 2015r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia z art. 229 k.c. w zw. z art. 230 k.c. Wobec powyższego zarzut przedawnienia jako nietrafny, nie podlegał uwzględnieniu.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2014, nr 150, t.j. ze zm.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Według ust. 2 tego artykułu odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. Jednakże według art. 18 ust 3 osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W świetle powołanego przepisu strona powodowa miała prawo do obciążania pozwanej odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu od dnia ustania stosunku najmu do czasu jego wydania tj. do 13 lipca 2015r. umowa najmu przestała wiązać strony od dnia 1 września 2013r. Strona powodowa domagała się jednak odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwaną z lokalu za okres od kwietnia 2014 r. do 12 lipca 2015r. Taki czasokres został wyraźnie oznaczony w żądaniu pozwu, mimo że dołączone do pozwu wyliczenia obejmowały okres od 1 listopada 2013r. Powódka nie wyjaśniła, dlaczego żąda zapłaty odszkodowania za okres od kwietnia 2014 r., jednak zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. Sąd jest związany żądaniem pozwu. Przedłożone przez stronę powodową rozliczenia obejmowały zadłużenie pozwanej z okresu wcześniejszego, gdyż już na dzień otwarcia konta syntetycznego na 1 listopada 2013r. widniało ujemne saldo na kwotę 735,88 zł. Nie jest więc zgodne z prawdą, że przedłożone wyliczenia, a tym samym dochodzona pozwem kwota wynika wyłącznie z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie ze spornego lokalu za okres od kwietnia 2014 r. do lipca 2014r. Sąd ustalił bowiem, że wysokość odszkodowania za ten okres niespełna 16 miesięcy wyniósł 1801,29 zł, zaś nadpłaty z tytułu korekty z rozliczenia wody i ścieków wyniosły 575,54 zł, stąd zaległość pozwanej z tytułu bezumownego korzystania w objętym pozwem okresie wyniosła 1225,75 zł, a nie jak twierdzi strona powodowa 1856,56 zł, w tym 1700,30 zł należność główna i 156 zł odsetki. Podkreślić należy, że strona powoda pomimo zarzutów podnoszonych przez kuratora pozwanej w zakresie niejasności zawartych w tym wyliczeniu, nie przedstawiła jego korekty. Jednocześnie pełnomocnik powódki w piśmie z dnia 4 sierpnia 2016r. zauważyła, że rozliczenie obejmuje zaległości za okres od listopada 2013r., a nie jak oznaczono w pozwie od kwietnia 2014 r. W tym miejscu należy podważyć wyliczenia pozwanej zaprezentowane w piśmie z 4 sierpnia 2016r., gdyż istnieje istotna sprzeczność pomiędzy treścią wyliczenia odszkodowania pozwanej znajdującego się na k. 20 – 21 a wyciągiem z konta syntetycznego pozwanej za okres od listopada 2013r. do marca 2014r. znajdującego się na k. 22. W syntetycznym stanie konta w okresie tym naliczono pozwanej w grudniu 2013r. korektę dodatnią w kwocie 46,62 zł, zaś w marcu 2014r. korektę dodatnią w kwocie 738,30 zł, łącznie 784,92 zł. W wyliczeniu odszkodowania na k. 20 pominięto korektę z marca 2014r. w kwocie 738,30 zł. Stąd też wyliczenia powódki przedstawione w piśmie z dnia 4 sierpnia 2016r. są nieprawidłowe. Gdyby bowiem powódka dochodziła odszkodowania za okres od listopada 2013r. do lipca 2015r. to należność ta zgodnie z wyliczeniem zawartym na k. 21 i 22 powinna wynosić 962 zł. Odszkodowanie łącznie za ten okres stanowiło bowiem kwotę 2322,46 zł, nadpłaty zaś w tym okresie to 1360,46 zł, zatem różnica wynosiłaby 962 zł.

W zawiązku z powyższym słusznie podniósł kurator pozwanej, że wyliczenie przedstawione przez stronę powodową jest niezgodne z twierdzeniami i granicami pozwu. Dochodzona pozwem kwota obejmuje z całą pewnością należności z okresu poprzedzającego kwiecień 2014 r., co więcej rozliczenie przedłożone przez stronę powodową obejmuje zaległości czynszowe pozwanej wymagalne jeszcze przed listopadem 2013 r. Na dzień otwarcia zestawienia tj. 1 listopada 2013r. widniało na koncie pozwanej saldo w kwocie - 666,80 zł. Mając powyższe na uwadze, a w szczególności z uwagi na związanie Sądu granicami żądania pozwu, Sąd dokonał rozliczenia wyłącznie za okres wskazany w pozwie tj. od kwietnia 2014r. do lipca 2015 r. Zgodnie z tym wyliczeniem odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania lokalu przez pozwaną wyniosło 1225,75 zł.

Orzekając o należnościach ubocznych w oparciu o art. 481 k.c, Sąd wziął pod uwagę, że strona powodowa nie wykazała w jaki sposób i w jakich terminach naliczała odsetki od poszczególnych rat odszkodowania. Mimo zobowiązania powódka nie zweryfikowała swoich wyliczeń, nie dokonała ona zmiany granic swojego żądania, z tego też względu Sąd zasądził na rzecz strony powodowej odszkodowanie w kwocie 1225,75 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi dopiero od dnia wniesienia pozwu. Zgodnie z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. to stronę powodową obciążał obowiązek udowodnienia wysokości i wymagalności świadczenia, również w odniesieniu do naliczonych i skapitalizowanych na dzień wniesienia pozwu należności odsetkowych. Obowiązkom tym powódka nie sprostała. Z tego też względu Sąd zasadził od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1225,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 września 2015 r. i dalej idące powództwo oddalił.

Sąd przyznał kuratorowi pozwanej adw. J. D. kwotę 738 zł tytułem wynagrodzenia na podstawie przepisu § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2013.1476) w zw. z przepisem § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 ze zm.).

Orzekając o kosztach procesu Sąd kierował się treścią przepisu art. 100 k.p.c. i dokonał ich stosunkowego rozdzielenia, przyjmując że powódka wygrała proces w 66%. Stąd zasądzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 955,68 zł, stanowiąca 66% poniesionych przez powódkę koszów procesu w kwocie 1448 zł. Na koszty te składają się: 93 zł opłata sądowa od pozwu, 617 zł wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej oraz 738 zł tytułem zaliczki uiszczonej przez powoda na wydatki związane z wynagrodzeniem kuratora ustanowionego dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej.