Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Adamek-Rogowska

Protokolant: Mariola Burghardt

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2016 r. w K.

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko G. S.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 2000/15

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. S. kwoty 941,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30.11.2015r.do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądania twierdził, że pozwany oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością poprzez system elektroniczny zawarli w dniu 14.03.2013. umowę pożyczki, na podstawie której pozwany otrzymał określoną kwotę pieniężną. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek z tytułu opóźnienia. Wierzytelność wynikająca z niespłaconej należności została na mocy umowy przelewu wierzytelności z 19.03.2015r. przelana na rzecz powoda.

Postanowieniem z dnia 1.12.2015r. r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwany G. S. nie podjął wezwania w terminie i nie stawił się na rozprawę , ani też nie zajął stanowiska na piśmie, wobec czego sąd na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wydał wyrok zaoczny, którym jednak powództwo oddalił z następujących przyczyn.

Fakt, że pozwany nie wdaje się w spór nie oznacza, sąd jest zwolniony z oceny zasadności żądania opartego na twierdzeniach zgłoszonych w pozwie (zob. min. orzeczenia S.N. z 15.09.1967 r. w sprawie III CRN 175/67 , Biuletyn S.N. 1974 , nr 1 poz. 4, z 21. 05.1971 r. III CRN 99/71B. S..N. 1971, nr 7 -8 , poz. 123, z 7.06. 1972 , (...) 30/72 , LEX nr 7094 ).

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych, jeżeli nie budzą one wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy. W niniejszej sprawie takie wątpliwości zachodzą. Powód roszczenie swoje wywodził z faktu przelewu wierzytelności z tytułu umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Skuteczny przelew wierzytelności jest oczywiście uwarunkowany istnieniem wierzytelności w stosunku do pierwotnego wierzyciela. Powód nie zaoferował dowodów, które mogłyby dowodzić zasadności wierzytelności w dochodzonej wysokości. W pozwie zawnioskował dowód z umowy przelewu, wezwania do zapłaty i wyciągu z ksiąg rachunkowych i ewidencji analitycznej Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.. Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu ma moc w stosunku do pozwanego jako konsumenta, jedynie dokumentu prywatnego. Twierdzenia pozwu, z których powód wywodził swoje roszczenie są bardzo ogólne, nie precyzują wysokości pożyczki, choćby przybliżonych zasad jej udzielenia, co w sytuacji kiedy nie dołączono umowy pożyczki uniemożliwia należyte wyjaśnienie sprawy. Wyjaśnienie tych okoliczności jest tym bardziej istotne, że w sprawie mamy do czynienia ze stosunkiem zachodzącym między przedsiębiorcą i konsumentem. Ochrona konsumentów jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych znalazła swoje odzwierciedlenie nie tylko w przepisach ustawowych, ale i w art.76 Konstytucji RP. Umowy pożyczki -co sądowi wiadomo z urzędu- nierzadko zawierają zapisy o charakterze klauzul abuzywnych.

Z tych względów Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do wyjaśnienia na jakich zasadach pożyczka została udzielona, wskazania jej wysokości i wysokości opłat dodatkowych i wszystkich kwot, którymi pozwany został obciążony, wysokości kwot spłaconych przez pozwanego i sposobu ich zarachowania. Pełnomocnik powoda w odpowiedzi dołączył ramową umowę pożyczki wraz z harmonogramem (k.36-45) oraz potwierdzenie przelewu na kwotę 1 zł i 600 zł (k.45,46). Z harmonogramu z dnia 14.03.2013r. wynika, że kwota pożyczki wynosiła 600 zł, kwota prowizji 140,63 zł, odsetki 9,37 zł ubezpieczenie 0.0 zł, data spłaty 13.04.2013r.,kwota do spłaty 1413,63 zł, (...) 1410,33% (k.45). Nie wiadomo w związku z tym z harmonogramu z czego ma wynikać, przy pożyczce 600 zł, obowiązek jej zwrotu w kwocie 1413,63 zł.

Ramowa umowa pożyczki z 14.03.2014r. wskazuje, że na całkowity koszt pożyczki składa się prowizja zgodnie z tabelą opłat przedstawioną na stronie internetowej pożyczkodawcy, odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytowej NBP. W przypadku nieterminowej spłaty całkowity koszt pożyczki miał ulec powiększeniu o koszt ubezpieczenia, który nie został określony w umowie. Koszty związane z udzieleniem ubezpieczenia jej przedłużeniem oraz opóźnieniem, wskazane są według zapisów umowy, w formie tabeli opłat na stronie internetowej pożyczkodawcy.

Umowa przewiduje ponadto opłaty za monity w kwocie po 15 zł, za wezwania do zapłaty 25 zł.

Zawierając przedmiotową umowę pożyczki z pozwanym posłużono się wzorcem umowy wykorzystywanym przez poprzednika prawnego powoda przy zawieraniu umów pożyczki.

Zgodnie z art. 385 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy ( niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane jednoznacznie. Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu.

Wynagrodzeniem za korzystanie przez pożyczkobiorcę z pożyczki są zasadniczo odsetki, których górny pułap w celu zapobieżenia lichwie został wyznaczony przepisem art.359 § 2 k.c. jako czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (do 31.12.2015r.) Wysokość pozostałych opłat, powinna być ekwiwalentem tego rodzaju usługi i co do zasady odpowiadać rzeczywistym kosztom poniesionym z tego tytułu.

Zgodnie z art.13 ust.5 pkt 6,7 ustawy z 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim ( Dz. U. nr 126, poz. 715 ze zm.) konsument powinien być poinformowany przed zawarciem umowy na trwałym nośniku min. o rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania kredytu, o kosztach jakie ma ponieść w związku z zawartą umową.

Zgodnie z art.384 k.c. ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy.

Na nieprawidłowości praktykowane przez poprzednika prawnego powoda (...) Sp. z o.o. , godzące w zbiorowe interesy konsumentów, zwrócił uwagę w raporcie z czerwca 2013r. w sprawie opłat stosowanych przez instytucje parabankowe Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( s.80, 29,30).

Także koszty z tytułu czynności związanych z wezwaniami do zapłaty powinny zasadniczo odpowiadać kosztom rzeczywiście poniesionym z tego tytułu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 15.06.2012r., XVII Amc 5345/11 uznał za niedozwolone i zakazał jednemu z banków wykorzystywania min. postanowienia dotyczącego opłat za wysłanie wezwań do zapłaty w wysokości 15 zł. Klauzula w tym zakresie jest zapisana w rejestrze klauzul niedozwolonych pod poz. 5331. W wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16.01.2013r., (...), za niedozwoloną została uznana opłata za wysłanie monitu w wysokości 10 zł.

Wyroki prawomocne w zakresie klauzul niedozwolonych korzystają z prawomocności rozszerzonej, stosownie do art.479 ⁴³ k.p.c. i sąd uwzględnia je z urzędu.

Z tych względów w świetle zaistniałych w sprawie wątpliwości Sąd zobowiązał powoda do wskazania min. jakie kwoty pozwany zapłacił na poczet zobowiązania i jak zostały zarachowane, co jest istotne gdyż zgodnie z umową pożyczkodawca zaliczał wpłaty najpierw na poczet kosztów. Powód jednak nie wyjaśnił powyższych kwestii, pomimo, że winien udowodnić swoje roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. W tym stanie rzeczy, nie można było uznać, aby powód wykazał zasadność dochodzonego roszczenia w dochodzonej pozwem kwocie, wobec czego powództwo podlegało oddaleniu.