Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. C., A. Z. i A. G.

przeciwko J. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 10 marca 2016 r., sygn. akt I C 1667/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza solidarnie od powodów na rzez pozwanego 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 966/16

UZASADNIENIE

Powodowie G. C., A. Z., A. G. żądała zasądzenia solidarnie na ich rzecz od pozwanego J. K. kwoty 2 856,53 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdzili, że wierzytelność dochodzona pozwem nabyli w drodze cesji, a wynika ona z niespłaconej przez pozwanego pożyczki na kwotę 4 500zł. Wobec nieregulowania przez pozwanego rat i braku odpowiedzi na wielokrotne wezwania do zapłaty umowa została wypowiedziana w dniu 08 11 2014r. Dochodzona pozwem należność obejmuje: kwotę 2428,57 z tytułu niespłaconego kapitału, kwotę 121,97 z tytułu odsetek kapitałowych, kwotę 17,38 z tytułu odsetek karnych, kwotę 22,36 z tytułu odsetek od zadłużenia przeterminowanego, a ponadto kwotę 40 zł z tytułu wezwań do zapłaty oraz 150 zł za podjęcie czynności windykacyjnych, a ponadto kwotę 76,25 z tytułu odsetek od zadłużenia przeterminowanego liczonych od dnia następującego po dacie cesji wierzytelności.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej sporządził w dniu 16 04 2015r. nakaz zapłaty w którym polecił pozwanemu zapłacić powodom dochodzone należności.

Pozwany J. K. wywiódł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wnosił o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od powodów zwrotu kosztów procesu. Pozwany twierdził, iż powodowie nie wykazali swego roszczenia. Zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia. Podkreślił, iż Powodowie uczynili ze swojego prawa użytek sprzeczny z jego społeczno gospodarczym przeznaczeni ki i zasadami współżycia społecznego.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku z dnia 10 03 2016r. zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnych kwotę 1197,63zł
z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 19 marca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku
z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi niż maksymalne umowne odsetki za opóźnienie, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł
o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach rozstrzygnięcia stwierdził, że strony łączyła umowa pożyczki, do której zastosowanie miały przepisy ustawy
z dnia 12 05 2011r. kredycie konsumenckim. Przywołując regulacji art. 385 ³ k.p.c. przy uwzględnieniu treści § 11 ust. 2 umowy pożyczki uznał, iż zasadnicze wątpliwości budzi ustalony w umowie sposób zabezpieczenia pożyczki. Zwrócił uwagę na konstrukcję ubezpieczenia dotycząca ponoszenia przez pozwanego kosztów ubezpieczenia w wysokości 50 zł miesięcznie oraz na fakt, że pomimo ustania stosunku ubezpieczeniowego pozwanemu nie została zwrócona składka
za okres po ustaniu ubezpieczenia, podczas gdy zgodnie z § 4 ust. 6 pkt 2 i § 4 ust. 7 kpt 2 OWU z chwilą rozwiązania umowy zakończył się okres objęcia ubezpieczeniem. Ponadto wskazał, iż ubezpieczenie nie miało żadnego związku
z kosztami pogrzebu, który wartość miała być przedmiotem świadczenia ubezpieczyciela. Uwzględniając powyższe uznał, iż we wskazanym powyżej zakresie postanowienia umowy nie wiązały pozwanego. Zatem należało uznać,
że wysokość udzielonej pożyczki po odjęciu kosztów zabezpieczenia wynosić winna 3300 zł, zaś suma odsetek za okres kredytowania przy uwzględnieniu zmian stawki odsetek maksymalnych 701,86 zł. przy uwzględnieniu kwoty spłaconej przez pozwanego (2804,23 zł) powinien on jeszcze zapłacić kwotę 1197,63 zł. Uwzględnił kwotę 300 zł tytułem prowizji. Oddalił powództwo
w zakresie dochodzonych należności z tytułu kosztów wezwań do zapłaty
oraz opłat za czynności windykacyjne naliczonych zgodnie z § 13 umowy, uznając iż postanowienia umowne w tym względzie są bowiem sprzeczne
z zapisami art. 3851 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyli powodowie G. C., A. Z., A. G. , w zakresie oddalenia powództw o kwotę 1 200zł
oraz w zakresie nie orzeczenia o całości kosztów postępowania. Wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów dodatkowo kwoty 1 200zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenia od pozwanego na ich rzecz zwrotu koszów procesu
wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Zarzucili, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulacje:

-

art. 385 ¹ § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie i w efekcie nieprawidłowe przyjęcie, że postanowienia umowy pożyczki nie wiążą pozwanego;

-

art. 385 ³ § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie i w efekcie nieprawidłowe przyjęcie, że przystąpienie przez pozwanego do umowy ubezpieczenie nie ma bezpośredniego związku z umowa pożyczki;

-

art. 720 k.c. poprzez uznanie, iż pozwany jest zobowiązany do zwrotu kwoty pożyczki mniejszej niż otrzymał;

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, a tym samym nieprawidłowe przyjęcie,
że ustanowienie zabezpieczenia pożyczki poprzez przystąpienie pozwanego do umowy ubezpieczenia nie wiąże pozwanego;

Pozwany J. K. domagał się oddalenia apelacji oraz zasądzenia na jego rzecz od powodów zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował dochodzone roszczenia przyjmując, iż ich źródłem jest umowa pożyczki zawarta przez pozwanego z P. K. a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były kwestionowane w apelacji, mają podstawę w infor-macjach zawartych w źródłach dowodowych przywołanych w uzasadnie-niu zaskarżonego wyroku, których ocena jakkolwiek bardzo lakoniczna mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Z tych też względów Sąd odwoławczy ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji przyjmuje za własne.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego – w zakresie objętym zaskarżeniem - jest prawidłowa.

Trafnie bowiem Sąd uznał, że pozwany zawierając przedmiotową umowa był konsumentem w rozumieniu regulacji art. 385 ¹ § 1 k.c.

Leżące u podstaw wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia postanowienia

§ 11 ust. 2 umowy pożyczki dotyczą zabezpieczenia pożyczki (k-13).

Wbrew zatem temu co podnosi apelacja nie dotyczyły one głównych świadczeń stron umowy lecz świadczeń ubocznych, w konsekwencji czego

w świetle przywołanej na wstępie regulacji prawnej mogą one być uznane „za niedozwolone postanowienia umowy” (zgodnie z regulacją art. 720 § 1 k.c. głównymi świadczeniami umowy pożyczki są zobowiązania przeniesienia

na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy lub rzeczy oraz jego zobowiązanie zwrócenia dającemu pożyczkę tej samej ilości pieniędzy

lub rzeczy).

Regulacja art. 385 ³ k.c. nie zawiera zamkniętego ani otwartego katalog reguł interpretacyjnych pozwalających uznać za niedozwolone postanowienia umowne (świadczy o tym użyte w niej sformułowanie „w szczególności”)

i nie uchyla obowiązku sądu, aby w każdym przypadku badał zgodność postanowień umowy przy zastosowaniu kryteriów przewidzianych w art. 385 ¹ § 1 zd. 1 k.c. tj. ich zgodności z dobrymi obyczajami i rażącego naruszenia przez nie interesu pozwanego.

Dokonana w tym zakresie przez Sąd pierwszej instancji ocena omawianych postanowień umownych jest wnikliwa i logiczna a Sąd odwoławczy w całości ją podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

Dlatego z podanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyczyn należy je uznać za niedozwolone postanowienia umowy w rozumieniu przywołanej na wstępie regulacji prawnej przez co one są nieważne i nie wiązały kontrahentów umowy.

Czyniło w to w tej części powództwo bezzasadnym, co znalazło prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym rozstrzygnięciu, przez co apelacja jest bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. a to z co jej mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powodów jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 10 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015 poz. 1800), biorąc pod uwagę, iż powodowie ulegli w całości

w postępowaniu odwoławczym i dlatego powinni solidarnie zwrócić pozwanemu poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSO Leszek Dąbek