Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2016 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółki (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w C. przy ul. (...)

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. akt I C 818/15,

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 296/16

UZASADNIENIE

Powódka wniosła o uchylenie uchwały pozwanej z dnia 18 sierpnia 2015 r. z tym uzasadnieniem, że uchwała ta, w której Wspólnota nie wyraziła zgody na wykonanie wentylacji w lokalu, jest niezgodna z art. 22 ust 3 i art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali, a także narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólna i jest niekorzystna dla interesów tak powódki, jak i pozostałych członków.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach i przytoczył następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

Powódka jest właścicielką lokali niewyodrębnionych w położonej w C. przy ulicy (...) nieruchomości i jest członkiem istniejącej na tej nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej. Jest ona, między innymi, właścicielką znajdującego się w klatce oznaczonej numerem (...) lokalu użytkowego i wystąpiła do zarządcy pozwanej o przygotowanie uchwały w sprawie wyrażenia zgody na wykonanie w tym lokalu wentylacji. Zarząd poddał pod głosowanie właścicieli lokali uchwałę numer (...) z dnia 18 sierpnia 2015 r. o treści „Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ulicy (...) w C. postanawia wyrazić zgodę na wykonanie wentylacji w lokalu użytkowym przy ul. (...) w (...)/ (...) z dnia 27 lipca 2015 r. Wszelkie koszty związane z wykonaniem przedmiotowej wentylacji ponosi Spółka (...) kopalń S.A., jako właściciel przedmiotowego lokalu użytkowego.” Przeciwko podjęciu uchwały głosowali właściciele posiadający 6382 udziały na 10000 udziałów we wspólnocie, nie została ona więc podjęta.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali każdemu z właścicieli lokali przysługuje prawo zaskarżania do sądu uchwał podjętych przez właścicieli lokali, jeśli uchwała nie jest zgodna z prawem, nie jest zgodna z umową właścicieli lokali, narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza interesy skarżącego właściciela lokalu.

Zaskarżeniu podlega uchwała podjęta, a nie fakt niepodjęcia uchwały. Sąd dokonać może oceny uchwał podjętych, nie zajmuje się natomiast uchwałami, do podjęcia których nie doszło. W tym drugim przypadku tryb postępowania określa art. 24 ustawy, lecz w niniejszej sprawie nie znajdował on zastosowania, zaskarżenie uchwały nastąpiło bowiem z powołaniem na art. 25 ustawy. Z tych względów nie podlegała badaniu możliwość i zasadność wykonania w spornym lokalu wentylacji.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach przywołał Sąd normy art. 98 k.p.c.

W apelacji od opisanego wyżej wyroku powódka zarzuciła obrazę art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali oraz naruszenie art. 328§2 k.p.c., art. 233§1 i§2 k.p.c. i art. 321 ( §1 ) k.p.c., a także sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i w oparciu o te zarzuty wniosła o jego zmianę przez uwzględnienie jej powództwa lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji; wniosła też o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania za obie instancje.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, podniesione w niej zarzuty są bowiem chybione.

Niezależnie od tego, że ewentualna obraza art. 328§ k.p.c. stanowić może jedynie uchybienie proceduralne, które nie może mieć na treść rozstrzygnięcia wpływu z tej prostej przyczyny, że motywy wyroku sporządzane są już po jego zapadnięciu, odnoszący się do tej normy zarzut jest chybiony, uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera bowiem wszystkie wymagane nią elementy, a to, że dla pełnomocnika skarżącej jest ono mało czytelne, jest efektem jego subiektywnego wrażenia.

Art. 321§1 k.p.c., obrazę którego skarżąca również zarzuca, wprowadza zakaz wyrokowania co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. I tej normie zatem Sąd Okręgowy nie uchybił, z pewnością bowiem rozpoznał sprawę w granicach żądania, tym bardziej (oddalając powództwo) nie zasądził ponad żądanie.

Norma art. 233§1 k.p.c. reguluje sposób oceny dowodów pod kątem ich wiarygodności lub mocy. Skarżąca nie wskazuje nawet, który to spośród dowodów miałby zostać wadliwie oceniony, i uczynić tego nie może, w sprawie bowiem nie było potrzeby, by któremukolwiek spośród przeprowadzonych dowodów odmówić wiarygodności lub mocy, oceny ich pod tym kątem Sąd Okręgowy zatem w ogóle nie dokonywał. Uszczegółowienie tego zarzutu wskazuje nadto, że powódka normę tę przywołała oczywiście wadliwie, w istocie bowiem próbuje w ten sposób podważyć zastosowanie prawa materialnego.

Ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy, a wśród nich to najważniejsze, że pożądana przez powódkę uchwała, na skutek głosowania przeciwko niej przez większość właścicieli, nie została podjęta Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje i uznaje za własne.

Na tle prawidłowych ustaleń równie prawidłowo zastosował Sąd Okręgowy prawo materialne. W szczególności bez jakiejkolwiek obrazy art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali odmówił uwzględnienie powództwa z tej przyczyny, że skierowane ono zostało przeciwko uchwale nie istniejącej. Wbrew temu, co wywodzi skarżąca, odmowa podjęcia pożądanej przez nią uchwały nie jest i nie może być równoznaczna z podjęciem uchwały o treści negatywnej, to jest nie zezwalającej na prowadzenie planowanych przez nią prac, a tylko w takim przypadku, oczywiście o ile rzeczywiście naruszałoby to jej prawa, możliwe byłoby skuteczne uchwały takiej zaskarżenie. Słusznie w tym kontekście wskazał Sąd Okręgowy, że przedmiotem kontroli sądowej może być uchwała podjęta, nie zaś ta, która wskutek nieuzyskania wymaganej większości podjęta nie została. Dodać do tego należy, że przeciwny pogląd prowadziłby do nieakceptowalnej sytuacji, w której to sąd swoim wyrokiem narzucałby członkom wspólnot mieszkaniowych, jakiej treści uchwałę winni podjąć. Wyjątkowo ustawodawca możliwość taką dopuścił w art. 24 ustawy, ale przepis ten, właśnie z uwagi na swoją wyjątkowość, nie może być wykładany rozszerzająco, sam zaś, tak z uwagi na określone w nim ukształtowanie podmiotowe, jak i z uwagi przewidziany w nim tryb postępowania, nie mógł stanowić podstawy rozstrzygnięcia.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. oraz art. 98§1 i §3 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

SSO Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Piotr Wójtowicz SSA Ewa Solecka