Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kaźmierska

Protokolant: st. sekr. sąd. Aldona Ligocka

w obecności Prokuratora Agnieszki Renz

po rozpoznaniu w dniach 19.05.2015r., 14.07.2015r., 06.10.2015r., 23.03.2016r., 19.04.2016r.

sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Koninie przeciwko:

B. N. , s. R. i D. zd. K.,

ur. (...) w K., zam. K. ul. (...)

oskarżonemu o to, że:

w okresie od 02 stycznia 2013 roku do 10 marca 2013 roku w miejscowości W. 155, działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 54.551,46,- zł (...) sp. z o.o. w ten sposób, że po zawarciu z kierownikiem stacji paliw (...) słownej umowy umożliwiającej dokonywanie zakupów w odroczonym 10-dniowym terminie płatności wprowadził go w błąd co do zamiaru i możliwości dokonywania płatności za zakupione paliwa płynne ( (...), olej napędowy, benzynę), działając na szkodę (...) sp. z o.o. ul. (...), (...)-(...) K.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

I.  Oskarżonego B. N. uznaje za winnego przestępstwa z art.286§1 kk w zw. z art.12 kk popełnionego w sposób wyżej opisany i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.37a kk w zw. z art.4§1 kk w zw. z art.33§1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,- zł (pięćdziesiąt złotych).

II.  Na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. (...) ul. (...) kwotę 696 (sześćset dziewięćdziesiąt sześć) złotych tytułem poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

III.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 1 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. „o opłatach w sprawach karnych” (tj.: Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 500,- zł (pięćset złotych).

SSR Anna Kaźmierska

II K 273/15

UZASADNIENIE

Spółka (...) Sp. Z o.o. z/s ul. (...), (...)-(...) K., zajmuje się hurtowym i detalicznym obrotem paliwami. Prezesem spółki jest Z. S.. Spółka w ramach swojej działalności prowadzi m.inn. (...) w miejscowości W. 155 B. W ramach swojej działalności, spółka posiada umowy z firmami oraz rolnikami, na mocy których podmioty te mają prawo dokonywać zakupu paliwa z odroczonym terminem płatności.

Na przełomie września i października 2012r., oskarżony B. N. zadzwonił do kierownika stacji – K. D., z prośbą czy mógłby tankować paliwo z odroczonym terminem płatności. Wcześniej oskarżony był już stałym klientem stacji paliw, kiedy to prowadził swoją działalność gospodarczą, którą zakończył z dniem 01 września 2011 roku. K. D. nakazał więc oskarżonemu przedłożyć niezbędne dokumenty do wydania tego pozwolenia. W związku z tym, oskarżony przedłożył na stacji paliw dokumenty w postaci: umowy spółki cywilnej, z której wynikało, że B. N. jest prezesem Spółki Cywilnej nr (...) pod (...), zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON, kserokopii dowodu osobistego B. N. oraz decyzji o nadaniu numeru NIP dla spółki (...). Kierownik stacji, posiadając ustne pełnomocnictwo od prezesa spółki będącej właścicielem stacji, na podstawie tych dokumentów, wyraził zgodę na zakup przez B. N. benzyny, (...) oraz oleju napędowego z odroczonym terminem płatności, ustalając limit zakupów do 10.000 zł. Poinformował o tym pracowników stacji – A. D. i K. W.. Procedura zakupu paliwa polegała na tym, że po zatankowaniu jakiegokolwiek paliwa, wystawiano tzw. dokument (...), na którym osobiście podpisywał się pracownik – sprzedawca i w jego obecności podpisywał się kupujący. Tak samo było w przypadku zakupu paliwa przez oskarżonego. W trakcie rozmowy B. N. z kierownikiem stacji, strony ustaliły, że na koniec miesiąca otrzyma on jedną fakturę do wszystkich (...) z terminem płatności wynoszącym 10 dni. Oskarżony B. N. przez pierwsze dwa, trzy miesiące regularnie dokonywał wpłat za wystawione faktury.

Na początku stycznia 2013r. B. N. poprosił kierownika stacji o zwiększenie mu limitu, gdyż jak tłumaczył, ma dużo pracy przy odśnieżaniu i potrzeba mu więcej paliwa. K. D. nie rozmawiając ze swoim przełożonym, wyraził zgodę na zwiększenie oskarżonemu limitu do kwoty 20.000,00 zł. Po otrzymaniu zgody, oskarżony począwszy do 02 stycznia 2013r. tankował paliwo oraz została mu wystawiona faktura z datą 31.01.2013r. z 10-dniowym terminem płatności, na kwotę 42.177.90 zł. Oskarżony nie uregulował tej faktury. Ponadto, oskarżony wykorzystał limit na kolejny miesiąc, przed upływem powyższego 10-dniowego terminu. Oskarżony otrzymał zgodę na dalsze tankowanie paliwa, bowiem co jakiś czas dokonywał wpłat na poczet zaległych faktur, czym wzbudził swoją wiarygodność. W lutym oskarżony również tankował paliwo, za co została mu wystawiona faktura na kwotę 23.623,50 zł, z terminem płatności przypadającym na 10 marca 2013r. Oskarżony jeszcze w styczniu 2013r. dokonywał wpłat za fakturę z grudnia 2012r. oraz w lutym i 18 marca 2013r., za fakturę ze stycznia 2013r. Ostatecznie zaległość oskarżonego za niezapłacone faktury wyniosła 54.551,46 zł.

K. D. dzwonił do B. N. kilkakrotnie, informując go, że ma zaległości w płatnościach, w związku z czym nie otrzyma paliwa do czasu uregulowania bieżących zobowiązań. Oskarżony za każdym razem brak płatności tłumaczył faktem, że nie otrzymał zapłaty od swoich szefów, zapewniając jednocześnie, że jeżeli otrzyma zapłatę, natychmiast ureguluje wszystkie zaległości.

W marcu 2013r. Prezes zarządu spółki (...) Z. S., poinformował telefonicznie K. D., iż jeżeli B. N. nie ureguluje należnych kwot, sprawa trafi do Sądu. Tę samą informację K. D. przekazał telefonicznie oskarżonemu, który poinformował go, że będzie się starał uzyskać kredyt.

W dniu 10.05.2013r. B. N. zwrócił się pisemnie o możliwość ratalnej spłaty zadłużenia, załączając harmonogram spłaty. Wierzyciel nie wyraził zgody na propozycję oskarżonego, proponując swój harmonogram spłaty, na co oskarżony odpowiedział, iż nie będzie w stanie wykonać zobowiązania w zaproponowanych terminach. W związku z powyższym, z powództwa pokrzywdzonego, Sąd Rejonowy w Kole w dniu 24 maja 2013r. w sprawie I Nc 237/13, wydał nakaz zapłaty, a następnie sprawa została przekazana do egzekucji komorniczej. W dniu 30.06.2015r., postępowanie egzekucyjne zostało umorzone, wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Po uzyskaniu przez oskarżonego zgody na zakup paliwa z odroczonym terminem płatności, zaproponował on kilku osobom – rolnikom ze wsi W., zakup paliwa po atrakcyjnej cenie. W tym celu, skontaktował się m.inn. z G. W. oraz M. K., którym zaproponował zakup paliwa po atrakcyjnej cenie, informując jednocześnie, że na stacji (...) ma bardzo dużą zniżkę i może pobierać dużo paliwa. Za każdym razem, oskarżony udawał się z wymienionymi na stację paliw, gdzie rolnicy tankowali do zbiorników olej napędowy, a B. N. udawał się na stację w celu pobrania dokumentu (...). Następnie uzgodnioną wcześniej z oskarżonym kwotę, rolnicy przekazywali B. N..

Spółka (...) powstała na mocy umowy nr (...) z dnia 18.08.2011r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. Istniała do końca czerwca 2013r., kiedy to zakończyła swoją działalność. Przedmiotem jej działalności miały być usługi finansowe oraz sprzedaż prądu, jednakże spółka nie przynosiła zysków, bowiem B. N. nie wywiązywał się ze swoich obowiązków. Przez dwa lata swojego istnienia, spółka osiągnęła łączny dochód w kwocie około 3-4 tys. zł.

B. N. ma 31 lat. Legitymuje się średnim wykształceniem. Z zawodu: technik elektronik. Jest kawalerem. Jest bezrobotny, utrzymuje się z prac dorywczych. Nie posiada majątku. Nie leczył się psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie był karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- zeznania świadka A. D. (k. 28-29, 212-213, 320v), K. D. (k. 24-25, 76-77, 208-209, 320v-321), Z. S. (k. 15-16, 321-321v), K. W. (k. 26-27, 214-215, 321v), G. W. (k. 34-35, 330v), M. K. (k. 37-38, 330v-331), R. N. (k. 42-43, 331), E. S., na których odczytanie strony wyraziły zgodę (k. 124) oraz M. F. (k. 8, akta II Ko 116/15),

- oraz dokumenty w postaci: zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa (k. -2), kserokopii faktur VAT (k. 4, 5, 125) kserokopii nakazu zapłaty I Nc 237/13 (k. 6), pism komornika sądowego (k. 7, 8), notatek urzędowych (k. 9, 67), kserokopii korespondencji oskarżonego z (...) Sp. z o.o. (k. 10, 11-12, 13, 14), kserokopii dokumentów uzyskanych ze stacji paliw (k. 31), danych z wpisu w rejestrze REGON (k. 47-48), kserokopii potwierdzeń przelewów (k. 82-101), kserokopii umowy spółki cywilnej (k. 102-104, 191-193), kserokopii decyzji o nadaniu numeru NIP (k. 105), kserokopii potwierdzenia zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT UE (k. 106, 107), kserokopii zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON (k. 108, 190), kserokopii deklaracji (k. 110-113, 121, 194-198), kserokopii odpisu z KRS (k. 114-120), kserokopii dokumentów WZ oraz faktur (k. 126-179), informacji o karalności (k. 221, 373), informacji od Prezydenta Miasta K. (k. 222), kserokopii akt komorniczych (k. 239-264, 367, 369), kserokopii dowodów wpłaty (k. 307-318), kserokopii postanowień w sprawie I Nc 237/13SR w Kole (k. 368).

Oskarżony B. N. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Znamienne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, okazały się zeznania kierownika stacji paliw (...) w W. – K. D. . Zeznania te przy wielości przesłuchań były stałe i logiczne, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym i dlatego w całości były wiarygodne. W szczególności na wiarę zasługiwały te zeznania, w których świadek opisał okoliczności, w jakich doszło do wyrażenia zgody oskarżonemu na tankowanie paliwa z odroczonym terminem płatności, bowiem korelowały one z zeznaniami A. D., Z. S. oraz K. W., a nadto znalazły swe potwierdzenie w dokumentacji uzyskanej ze stacji paliw, zawierającej dane spółki (...), a w szczególności: kserokopii umowy spółki cywilnej, zaświadczenia o numerze REGON, kserokopii dowodu osobistego oskarżonego oraz decyzji o nadaniu numeru NIP. Podobnie należało ocenić zeznania K. D. na okoliczność procedury obowiązującej na stacji paliw dotyczącej zakupu paliwa z odroczonym terminem płatności, a więc wystawiania oskarżonemu dokumentów (...), podpisywania ich przez pracownika stacji oraz przez oskarżonego, a także wystawiania na koniec miesiąca faktury VAT uwzględniającej wszystkie dotychczasowe zakupy. Zeznania te korespondowały bowiem w całości z zeznaniami A. D. i K. W., a nadto pośrednio zostały potwierdzone przez kserokopie dokumentów (...) oraz faktur VAT. Sąd nie znalazł również podstaw, aby odmówić wiary zeznaniom świadka, w których opisał okoliczności w jakich doszło do zwiększenia oskarżonemu limitu na zakup paliwa, a także odnośnie jego rozmowy z oskarżonym odnośnie zaległościach w fakturach. Potwierdzili to pracownicy stacji – A. D. oraz K. W., a nadto zeznania te znalazły potwierdzenie w dokumentach (...) oraz fakturach dołączonych do akt. Sąd w pełni dał wiarę również zeznaniom K. D., w których wskazał, że w rozmowie z G. W. i M. K. dowiedział się, że zakupili oni od B. N. paliwo. Potwierdzili to bowiem w swoich zeznaniach G. W. i M. K.. Trudno natomiast było ocenić zeznania K. D., w których twierdził, że w rozmowie z R. N., miał dowiedzieć się od niego, że ten również zakupił paliwo od oskarżonego. Wymieniony bowiem w swoich zeznaniach zaprzeczył tym okolicznościom, a brak było innego dowodu potwierdzającego zakup przez niego paliwa.

W pełni wiarygodne były ponadto zeznania pracowników stacji – A. D. i K. W., na okoliczność wyrażenia zgody przez K. D. na zakup przez B. N. paliwa z odroczonym terminem płatności, procedury w jakiej się to odbywało, podwyższenia oskarżonemu limitu na zakup paliwa, a także sprawdzania wiarygodności oskarżonego przed zatankowaniem przez niego paliwa. Zeznania wymienionych świadków wzajemnie się uzupełniały i korelowały ze sobą, a nadto były rzeczowe i logiczne oraz znalazły potwierdzenie w zeznaniach K. D., Z. S., M. K. oraz w kserokopiach dokumentów (...) oraz faktur VAT.

Podobnie należało ocenić zeznania świadka Z. S. – Prezesa zarządu spółki (...), która jest właścicielem stacji paliw w W., na okoliczność istnienia po stronie oskarżonego zobowiązania względem spółki, uzyskania przez niego limitu na zakup paliwa z odroczonym terminem płatności, a także sprzedawania przez oskarżonego paliwa osobom trzecim. Zeznania świadka korespondowały z zeznaniami K. D., A. D. i K. W., a nadto znalazły potwierdzenie w dokumentach (...) oraz fakturach VAT, a także dokumentacji uzyskanej ze stacji paliw dotyczącej przyznania oskarżonemu limitu. Jedynie w zakresie, w jakim świadek wskazał, że kierownik stacji konsultował z nim limit dla oskarżonego oraz jego podwyższenie, trudno było ocenić te zeznania, bowiem K. D. podał, że sam podjął taką decyzję, bowiem miał pełnomocnictwo od przełożonego, a nadto wydawał już wcześniej takie decyzje, bez konsultacji z szefem. Można jedynie przypuszczać, że K. D. prawdopodobnie sam podjął taką decyzję, zwłaszcza, że stacja udzielała limitów wielu firmom, a Z. S. z uwagi na wielość podobnych spraw (bowiem spółka posiada kilka stacji paliw), mógł po prostu ogólnikowo podać, że decyzja ta została z nim skonsultowana.

Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiary zeznaniom świadków M. K. i G. W., na okoliczność zakupu od oskarżonego oleju napędowego. Zeznania ich były bowiem spójne i rzeczowe, a nadto korespondowały z zeznaniami K. D., a przy tym nie były kwestionowane.

Wiarygodnymi były także zeznania R. N. , w których zaprzeczył, aby dokonywał zakupu od oskarżonego, paliwa. Wprawdzie świadek K. D. zeznał, że usłyszał to od wymienionego, jednakże R. N. w swoich zeznaniach kategorycznie temu zaprzeczył.

Nie były kwestionowane w żaden sposób zeznania E. S. . Świadek jedynie przedłożyła kserokopie wszystkich dokumentów (...) i faktur wystawionych dla B. N., których kserokopie zostały dołączone do niniejszej sprawy.

Nie były również kwestionowane zeznania M. F., na okoliczność powstania oraz istnienia spółki (...), przedmiotu jej działalności, osiąganych przez spółkę dochodów, a także okoliczności jej likwidacji.

Za w pełni przydatne Sąd uznał zgromadzone w sprawie dokumenty. Autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł żadnych podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Zebrany w tej sprawie, omówiony wyżej materiał dowodowy nie pozostawił wątpliwości co do tego, że w okresie od 02 stycznia 2013 roku do 10 marca 2013 roku w miejscowości W. 155, działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mienie o łącznej wartości 54.551,46 zł (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że po zawarciu z kierownikiem stacji paliw (...) słownej umowy umożliwiającej dokonywanie zakupów z odroczonym 10-dniowym terminem płatności wprowadził go w błąd co do zamiaru i możliwości dokonywania płatności za zakupione paliwa płynne ( (...), olej napędowy, benzynę), działając na szkodę (...) Sp. z o.o. ul. (...), (...)-(...) K., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Wprawdzie oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, jednakże wymowa dowodów zgromadzonych w sprawie, prowadzi do wniosków przeciwnych.

Z przestępstwem z art. 286 § 1 kk mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd.

Stronę podmiotową działania oskarżonego charakteryzuje umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego kierunkowego przy czym sprawca działa tutaj w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Występek z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. Przy czym „niekorzystnemu rozporządzeniu mieniem” nadaje się szeroki kontekst znaczeniowy; obejmuje ono wszelkie czynności prowadzące do zmniejszenia stanu majątkowego pokrzywdzonego. W niniejszej sprawie, nie ulegało wątpliwości, że pokrzywdzona spółka na skutek działania oskarżonego, doznała zmniejszenia swojego stanu majątkowego, bowiem wydała oskarżonemu towar, za który następnie nie otrzymała zapłaty, ponosząc z tego tytułu stratę.

Oskarżony B. N. wypełnił również bez wątpienia stronę podmiotową przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Czyn z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem umyślnym, należącym do kategorii przestępstw kierunkowych. Oceniając ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny należy wskazać, iż oskarżony działał z całą pewnością z zamiarem kierunkowym. Działał on ze świadomością i chęcią doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzoną spółkę, w stosunku do której podjął działania wprowadzające w błąd. Obejmował więc zamiarem bezpośrednim zarówno cel swego działania, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Oczywiście ustaleń dotyczących zamiaru należy dokonywać na podstawie całokształtu udowodnionych okoliczności popełnienia czynu, w szczególności na podstawie zachowania się samego sprawcy. Zdaniem Sądu, oskarżony już w chwili zwrócenia się do kierownika stacji o zwiększenie mu limitu na zakupywane paliwo, działał z zamiarem niedokonania zapłaty za towar. O zamiarze takim świadczy bowiem fakt, że firma, której prezesem był B. N., nie przynosiła praktycznie żadnego dochodu. Jak zeznała M. F. – spółka (...) przez dwa lata swojego istnienia osiągnęła dochód w kwocie zaledwie 3-4 tys. zł, kiedy to została zlikwidowana z powodu braku zysków. B. N. zatem doskonale wiedział, że spółka, na którą powoływał się podczas uzyskiwania zezwolenia na robienie zakupów z odroczonym terminem płatności, nie osiąga dochodów na tyle dużych, aby można było wywiązać się z zaciągniętych przez niego zobowiązań. Jak wyżej wskazano za tym, iż oskarżony działał z zamiarem kierunkowym przemawia fakt, iż miał on pełną świadomość, iż nie ma możliwości realizowania zobowiązań względem firmy dokonującej sprzedaży paliwa. Oskarżony swoim działaniem, wprowadził w błąd kierownika stacji paliw – K. D., albowiem zobowiązał się do zapłaty za dostarczony towar, nie mając zamiaru takiego zrealizować, bowiem nie miał takich możliwości finansowych. Znamiennym jest tu okoliczność, iż gdyby K. D. miał wiedzę na temat złej kondycji finansowej spółki, w której oskarżony był prezesem, zapewne nie wyraziłby zgody na sprzedaż paliwa z odroczonym terminem płatności i nie zawarłby z oskarżonym tego rodzaju transakcji. Jego zachowanie było bowiem intencjonalnie nakierowane na uzyskanie towaru bez zapłaty za niego, z czym wiąże się w okolicznościach niniejszej sprawy jednoczesne osiągnięcie korzyści majątkowej w postaci konkretnych kwot pieniędzy. B. N. zdawał sobie zarazem sprawę z faktu, iż nie będzie w stanie zapłacić za dostarczony towar. Znamiennym jest w tym przypadku okoliczność, iż oskarżony w styczniu nabył paliwo za kwotę 42.177.90 zł, z kolei w lutym na kwotę 23.623,50 zł. Ponadto paliwo w lutym B. N. nabył przed 10 dniem miesiąca, a więc przed ostatecznym terminem uiszczenia płatności za nabyty towar z poprzedniego miesiąca. Zdaniem Sądu, oskarżony miał pełną świadomość, iż nie zdoła do 10 lutego uregulować płatności za towar pozyskany w styczniu. Zdaniem Sądu, oskarżony świadomie wprowadził pokrzywdzony podmiot w błąd. W ocenie Sądu, działanie oskarżonego nakierowane było na osiągnięcie korzyści majątkowej, bowiem z materiału dowodowego wynika, iż dokonywał on sprzedaży oleju napędowego rolnikom prowadzącym gospodarstwa. Działał on zatem z zamiarem odsprzedaży paliwa innym osobom po zaniżonych cenach, co niewątpliwie wskazywało na fakt, że nie osiągnie z tego tytułu na tyle dużych zysków, aby zapłacić spółce za pobrany towar.

Oceny tej nie może zmienić fakt, iż oskarżony jeszcze w styczniu i lutym dokonywał wpłat za nieuregulowane faktury. Zdaniem Sądu, takie działanie oskarżonego nakierowane było na wzbudzenie swojej wiarygodności u pracowników stacji, aby mieć dalszą możliwość tankowania paliwa.

Zdaniem Sądu spełnione zostały jednocześnie przesłanki uzasadniające zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako czynu ciągłego (art. 12 kk).

Oceniając natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd doszedł do przekonania, iż jest on wyższy niż znikomy (art. 1 § 2 kk). Zachowanie oskarżonego godziło bowiem w niezakłócony obrót gospodarczy oraz mienie, a więc wartości podlegające ochronie konstytucyjnej. Postępowanie oskarżonego było przy tym nakierowane na uzyskanie towaru nie uiszczając za niego należności, a następnie sprzedanie go, a więc osiągnięcie konkretnej korzyści majątkowej, tj. przysporzenia bez istnienia podstawy prawnej. Dodatkowo wartość szkody przesądza o tym, iż społeczną szkodliwość należy ocenić jako wysoką.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk.

Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Wskazują na to okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, a wśród nich działanie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, popełnienie przestępstwa w ramach czynu ciągłego, godzenie zarówno w mienie, jak i obrót gospodarczy oraz wyrządzenie znacznej szkody majątkowej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt I wyroku wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Zdaniem Sądu, kara ta spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, a zwłaszcza zapobiegnie popełnieniu przez oskarżonego ponownie przestępstwa, a nadto zapobiegnie społecznemu poczuciu bezkarności oskarżonego za przypisane mu przestępstwo oraz braku reakcji organów wymiaru sprawiedliwości na popełniony czyn zabroniony. Kara ta w ocenie Sądu będzie również okolicznością mobilizującą oskarżonego do podjęcia pracy zarobkowej, która umożliwi mu uiszczenie grzywny. Biorąc zaś pod uwagę warunki osobiste oraz możliwości zarobkowe oskarżonego, Sąd ustalił wysokość jednej stawki na poziomie 50 zł.

W ocenie Sądu nie było potrzeby stosowania kary pozbawienia wolności, gdyż kara taka byłaby nieadekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

W punkcie II wyroku, Sąd był zobligowany na podstawie art. 627 kpk, zasądzić od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 696 zł, tytułem poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

Konsekwencją rozstrzygnięcia merytorycznego było zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty w kwocie 500 zł, na podstawie przepisów wskazanych w punkcie III wyroku.

SSR Anna Kaźmierska