Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 21 czerwca 2016r., sygn. akt II K 48/16, uznał oskarżonego P. L. za winnego tego, że w dniu 24 października 2015r. w Ż. na Alei (...), kierując motocyklem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 90 km/h w miejscu gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, nienależycie obserwował przedpole jazdy i nie ustąpił pierwszeństwa poruszającej się przejazdem dla rowerzystów od strony Osiedla (...) w kierunku Osiedla (...), czyli z lewej na prawą stronę jezdni, kierującej rowerem S. P., doprowadzając do jej potrącenia, w następstwie czego doznała ona wieloodłamowego złamania trzonu obojczyka prawego z przemieszczeniem, rany małżowiny usznej po stronie prawej, wieloodłamowego złamania 1/3 dalszej trzonów obu kości podudzia prawego z przemieszczeniem, licznych sińców i otarć skóry na głowie, stłuczenie w okolicy oczodołowej po stronie prawej, otarcia prawego oczodołu, stłuczenie mózgu, złamania podstawy czaszki, złamania żebra VI w linii pachowej przedniej, które to obrażenia skutkowały rozsianym odoskrzelowym zapaleniem płuc, zakrzepicą żył głębokich na podudziu lewym oraz zatorem skrzeplinowym tętnic płucnych, z punktem wyjścia w naczyniach głębokich podudzia lewego, a w konsekwencji zgonem pokrzywdzonej w dniu 8 listopada 2015r., tj. o czyn z art. 177 §2 kk i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 §1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego P. L. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, zaś na podstawie art. 43 §3 kk zobowiązał do zwrotu prawa jazdy do właściwego Starostwa Powiatowego.

Na podstawie art. 43b kk Sąd orzekł wobec oskarżonego P. L. środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie go na stronie internetowej Komendy Miejskiej Policji w Ż. www.zory.slaska.policja.gov.pl w zakładce „informacje” przez okres 6 miesięcy.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego P. L. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 3407,34 złotych, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych opłatę w wysokości 300 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który na podstawie art. 425 §1 i 2 kpk w zw. z art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił:

1.  Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 §2 kpk poprzez nie rozstrzygnięcie na korzyść niedających się usunąć wątpliwości co do okoliczności zdarzenia, a zwłaszcza zachowania pokrzywdzonej, która nie obserwowała w należyty sposób przedpola jazdy i przejeżdżając przez przejazd rowerowy rozdzielony wysepką wjechała pod motocykl. Którym poruszał się oskarżony.

2.  Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, nacechowanej negatywnym nastawieniem sądu meriti do oskarżonego.

3.  Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, a to poprzez przyjęcie, iż pokrzywdzona S. P. jechała rowerem przez prawidłowo oznakowany przejazd dla rowerów na ulicy (...), od strony Osiedla (...) w kierunku Osiedla (...), podczas gdy z opinii biegłego wynika, że przejazd ten był nienależycie oznakowany.

4.  Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, a to poprzez przyjęcie iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do jednoznacznego ustalenia okoliczności zdarzenia, a tym samym do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za sprawstwo czynu zabronionego, szczególnie mając na względzie znaczny stopień przyczynienia się pokrzywdzonej.

5.  Na podstawie art. 438 pkt 3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, że oskarżony będzie w stanie ponieść koszty postępowania ze względu na fakt, że posiada dwóch obrońców z wyboru, podczas gdy udzielenie upoważnienia do obrony zarówno adw. A. L. jak i adw. K. B. wynika wyłącznie ze stałej współpracy i prowadzenia wspólnie Kancelarii Adwokackiej przez w/w obrońców.

6.  Na podstawie art. 438 pkt 4 rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, poprzez zastosowanie kary bezwzględnego pozbawienia wolności na okres 2 lat i 6 miesięcy, podczas gdy cele kary zostałyby spełnione również w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Mając powyższe na względzie, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne pozbawiona jest słuszności. Powyższy zarzut byłby słuszny tylko wtedy gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd merytoryczny w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia faktyczne. Z faktu, że sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów, do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, to wypada tylko zauważyć, iż wobec powoływania się w nich przez oskarżonego na niepamięć wsteczną obejmującą całość zdarzenia nie sposób wywodzić z nich jakichkolwiek wniosków czy tez. Odnośnie pozostałego materiału dowodowego to jest on w miarę jednorodny, tworząc wspólnie przekonującą i logiczną całość. Zwrócić należy uwagę, iż ustalenia oraz konkluzje niekwestionowanej opinii biegłego są w pełni zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti. Z opinii jednoznacznie wynika, iż jedyną przyczyną zaistniałego wypadku było niezachowanie przez oskarżonego bezpiecznej prędkości, gdyż ta z którą poruszał się w chwili wypadku określona została jako całkowicie niedostosowana, a wręcz brawurowa. Równocześnie biegły wykluczył aby w jakimkolwiek stopniu do zdarzenia przyczyniło się zachowanie pokrzywdzonej. Podniesione przez skarżącego w punktach 1 i 3 zarzuty wynikają bądź to z nieporozumienia bądź też świadomej nadinterpretacji. Z faktu, iż biegły w swojej opinii stwierdził hipotetycznie, iż gdyby tego dnia pokrzywdzona nie korzystała z przejazdu dla rowerzystów, to do wypadku by nie doszło, wcale nie wynika iż korzystając z tego przejazdu stała się winną zaistnienia tego zdarzenia. Tak zdaje się wywodzi paralogicznie w swojej apelacji skarżący.

Również ujęty w punkcie 3 zarzut wynika z nieporozumienia. Fakt, iż na jednym ze szkiców z miejsca zdarzenia nie został umieszczony znak informujący o przejeździe dla rowerzystów, wcale nie oznacza, iż tam go nie było, a tym samym, iż przejazd ten był niewłaściwie oznaczony. Skarżący najwyraźniej pomija fakt, iż tak obserwacja na miejscu, jak i informacja Urzędu Miasta jednoznacznie wskazują, iż taki znak w chwili zdarzenia był na miejscu i informował o przejeździe dla rowerzystów.

Nie do końca wiadomym dla Sądu odwoławczego jest co autor apelacji miał na myśli formułując zawarty w 2 punkcie apelacji zarzut. Nie do końca bowiem wiadomo na czym miałoby polegać „negatywne” nastawienie sądu – wszak sam fakt uznania oskarżonego za winnego i wymierzenia mu kary nie może być potwierdzeniem owego negatywnego nastawienia.

Można zgodzić się z tezą obrony, iż podniesienie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentu, że oskarżony posiada dwóch obrońców z wyboru jako mającego przemawiać za dobrą sytuacją majątkową oskarżonego jest niestosowne. Tym niemniej, nawet pomijając ten argument, należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż aktualna sytuacja majątkowa, a zwłaszcza możliwości zarobkowe oskarżonego pozwalają mu na poniesienie kosztów postępowania.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Orzeczona wobec oskarżonego kara dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności jakkolwiek surowa, z całą pewnością nie może być uznana za rażącą niewspółmiernie surową. Nagromadzenie okoliczności obciążających takich jak wręcz brawurowa jazda motocyklem znacznie przekraczająca dopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkość administracyjnie dozwoloną pozwalała na przyjęcie umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego, nieodwracalny skutek w postaci śmierci pokrzywdzonej – zdecydowanie przemawiają za zastosowaniem surowej represji karnej. W przedmiotowej sprawie praktycznie brak jest okoliczności łagodzących, które mogłyby świadczyć o innym ukształtowaniu kary. Nie można bowiem poważnie traktować enuncjacji skarżącego o ewentualnym przyczynieniu się pokrzywdzonej do zdarzenia. Taką okoliczność zdecydowanie w swojej opinii wykluczył biegły. Pokrzywdzona poruszała się na przejeździe dla rowerzystów na którym miała bezwzględne pierwszeństwo.

Również rozmiar środka karnego uwzględnia potrzebę wyeliminowania oskarżonego z grona uczestników ruchu drogowego na czas nabycia odpowiedniej umiejętności, a przede wszystkich odpowiednich cech psychomotorycznych do prowadzenia pojazdów.

Z tych powodów także w tej części brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

SSO Jacek Myśłiwiec (spr.)

SSO Aleksandra Odoj – Jarek SSO Katarzyna Gozdawa – Grajewska