Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 22 września 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Sławomir Urbaniak

Protokolant:Katarzyna Kudzia

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...)sp. z o.o. sp. komandytowo –akcyjnej z siedzibą we W.

o zapłatę

I uchyla wyrok zaoczny wydany w dniu 22 września 2015 r. i umarza postępowanie w części obejmującej żądanie zasądzenia kwoty 4.220 zł tytułem odszkodowania za zawinione naruszenie majątkowych praw autorskich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 sierpnia 2014 r., dalej idące powództwo oddalając;

II zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.199 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 318/16

UZASADNIENIE

Powód R. K. wniósł w pozwie o zasądzenie od strony pozwanej Spółki (...) sp. z o.o. kwoty 12.660 zł tytułem odszkodowania za zawinione naruszenie majątkowych praw autorskich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08.2014r. do dnia zapłaty. Domagał się nadto zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kwoty 4.220 zł tytułem zadośćuczynienia za zawinione naruszenie autorskich praw osobistych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08.2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w ramach współpracy z pozwaną spółką, wyraził zgodę na zamieszczenie na stronie internetowej tej spółki filmików reklamowych w celu prezentacji ich potencjalnym klientom. Były to m.in. następujące realizacje: (...), (...)- reklama sieci restauracji, (...)- reklama Festiwal, (...) - film instruktażowy. Powodowi do tych utworów miały przysługiwać prawa majątkowe i osobiste. W toku współpracy pomiędzy powodem a reprezentantem pozwanej spółki dochodziło do konfliktów i ostatecznie doszło do zerwania współpracy. Wówczas powód w korespondencji z 9.10.2013r. zażądał usunięcia wskazanych wyżej realizacji filmowych ze strony internetowej spółki. Korespondencja powyższa została przez pozwaną zignorowana, czego wyrazem było dalsze publiczne udostępnianie utworów autorstwa R. K.. Powód dodatkowo zaznaczał, że część zamieszczonych na w/w stronie realizacji nie została również oznaczona nazwiskiem powoda, wobec czego doszło do naruszenia praw autorskich osobistych twórcy, co uzasadniać miało żądanie zapłaty dochodzonego zadośćuczynienia. Kwota odszkodowania obliczona została na podstawie wynagrodzenia przysługującego twórcy, wynikającego z przedłożonej umowy o dzieło z dnia 30.09.2008r., odnoszącej się do filmu (...) - reklama sieci restauracji. Za kwotę wynagrodzenia przyjęto wartość realizacji tej produkcji określonej w § 2 umowy, a więc kwotę 4.220,00 zł zwiększoną do trzykrotności ze względu na zawinione naruszenie praw autorskich majątkowych na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3b ustawy prawie autorskim i prawach pokrewnych. Kwotę zadośćuczynienia obliczono jako kwotę jednokrotnego wynagrodzenia przysługującego za wykonanie filmu (...) - reklama sieci restauracji, określonego umową o dzieło z września 2008 r., na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Fakt zawinionego naruszenia, uzasadniającego żądanie odpowiednio odszkodowania w wysokości oraz zadośćuczynienia, wynika z tego, że pozwana nie usunęła utworów bądź odnośników do nich po cofnięciu zgody w tym zakresie przez powoda ani po wystosowaniu wezwania do usunięcia naruszeń.

Wyrokiem zaocznym wydanym 22.09.2015r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Strona pozwana w sprzeciwie od wyroku zaocznego (k. 115) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Potwierdziła okoliczność nawiązania współpracy z powodem w 2013 roku, która miała polegać na realizacji wspólnych projektów filmowych. Dodała jednak, że powód sam umieścił linki do własnych filmów (nie filmy) na podstronie pozwanej w celu spopularyzowania własnej działalności. Nie jest prawdą zatem, że to pozwana zamieszczała na stronie internetowej (...) zrealizowane przez powoda projekty filmowe - pozwana jedynie udostępniła własną stronę powodowi. Co więcej - filmy nie znajdowały się na serwerze pozwanej (nie była w ich posiadaniu), lecz były udostępniane przez powoda w postaci linków do filmów umieszczonych na serwerze (...) Linki były umieszczone na stronie głównej (...) i pobierały zawartość z serwisu, który jest serwisem powszechnym i dostępnym dla nieokreślonej liczby odwiedzających. Dalej pozwana wskazywała, że po otrzymaniu wiadomości mailowej z 9.10.2013 r. podjęła stosowne działania zmierzające do zawieszenia publikacji stron z filmami. W dniu następnym, tj. 10.10.2015 r. pozwana zablokowała przekierowywanie z głównej strony (...) do podstron na których zamieszczone były linki do filmów zrealizowanych przez powoda. W związku z tym linki te nie były dostępne bezpośrednio ze strony internetowej pozwanej. Powód został poinformowany o powyższych działaniach przez pozwanego pismem z dnia 4.09.2014 r., które stanowiło odpowiedź na wezwanie do zapłaty i zaniechania naruszeń autorskich praw osobistych i majątkowych z dnia 18.08.2014 r. Wobec powyższego czynności pozwanej były w pełni zgodne z prawem, swoimi działaniami pozwana doprowadziła do stanu wymaganego przez powoda i nie można przypisywać jej winy.

Powód w kolejnym piśmie procesowym, stanowiącym odpowiedź na sprzeciw (k. 115-119), cofnął powództwo w części tj. ponad kwotę 8.440zł tytułem odszkodowania za zawinione naruszenie majątkowych praw autorskich wraz z odsetkami od 20.08.2014r. oraz kwotę 4.220zł tytułem odszkodowania.

W pozostałym zakresie podtrzymał swoje twierdzenia dotyczące naruszenia praw autorskich powoda, uzasadniających żądanie odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Podkreślił jeszcze raz, że pozwana nie usunęła utworów bądź odnośników do nich po cofnięciu zgody w tym zakresie przez powoda, ani po wystosowaniu wezwania do usunięcia naruszeń. Utwory powoda pozostały na serwerze, choć ze strony głównej usunięty został odnośnik. Podstrona na której nadal się znajdowały wykorzystywana mogła być do przedstawiania realizacji swym kontrahentom w celach reklamowych, co stanowiło naruszenie art. 50 pkt 3 w zw. z art. 67 ust. 4 ustawy z dnia 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pozwany udowodnił jedynie dokonanie bliżej nieokreślonych modyfikacji strony internetowej dnia 15.10.2013 r.

Odnosząc się natomiast do modyfikacji żądania poprzez częściowe cofnięcie powództwa wyjaśniała, iż przekształcenie dokonane zostało ze względu na derogację art. 79 ust. 1 pkt 3b papp w części dotyczącej możliwości żądania trzykrotności wynagrodzenia za zawinione naruszenie praw autorskich majątkowych, co wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanego dnia 23.06.2015 r. w sprawie o sygn. akt SK 32/14.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. sp. k.-a. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług związanych z mediami interaktywnymi, w skład których wchodzą strony www. oraz marketing internetowy. W ramach tych usług spółka tworzy strony internetowe, sklepy on-line, pozycjonuje w Internecie wykonane strony oraz tworzy aplikacje bazodanowe.

W 2013 roku pozwana spółka rozpoczęła współpracę z powodem, w ramach której wspólnie mieli wykonywać dla klientów realizacje filmowe. Powód prowadził wówczas własną działalność gospodarczą (...) w zakresie tworzenia realizacji filmowych, wykonywanych w szczególności w celach reklamowych. Spółka (...) sp. z o.o. wcześniej nie zajmowała się produkcją filmów reklamowych. Strony nie zawarły między sobą pisemnej umowy. Zgodnie z założeniami ich wspólnej działalności powód zobowiązał się pozyskiwać zlecenia poprzez wykonywanie utworów filmowych, zaś pozwana odpowiadać miała za aspekty produkcyjne. Ze wskazania powoda, na stronie internetowej pozwanej spółki (...), zaprezentowane zostały dla potencjalnych klientów, wykonane przez powoda realizacje filmowe: (...), (...) - reklama sieci restauracji, (...) - reklama Festiwal, K. - film instruktażowy. Te realizacje filmowe nie znajdowały się na serwerze pozwanej, lecz były udostępniane przez powoda w postaci linków do filmów umieszczonych na serwerze (...) Linki były umieszczone na stronie głównej (...) i pobierały zawartość z serwisu (...), który jest serwisem powszechnym i dostępnym dla nieokreślonej liczby odbiorców. Sposób prezentacji tych utworów został uzgodniony z powodem, zaś od strony technicznej umieszczeniem tych linków zajmował się pracownik pozwanej spółki.

dowód: zeznania świadka M. O., e-protokół z 19.04.2016r. 18:53- 25:09; zeznania świadka A. G., e-protokół z 19.04.2016r., zeznania H. J., e-protokół z 19.04.2016r. 10:28- 18:53, wydruk z historii serwisu (...) oraz historii zmian na stronie i dostępu do CMS, przesłuchanie za stronę pozwaną pozwanego B. A., e-protokół z 2.06.2016r. 16:41- 35:04, przesłuchanie powoda e-protokół z 02.06.2016r. 03:19 -16:37.

Realizacje filmowe Studia (...): (...), (...) - reklama sieci restauracji, (...) - reklama Festiwal, K. - film instruktażowy wykonane zostały przez powoda rzecz osób trzecich na podstawie umowy o dzieło. Po otrzymaniu wynagrodzenia powód każdorazowo przenosił na zamawiającego majątkowe prawa autorskie do tych utworów. Co do realizacji projekcji filmowej (...) - reklama sieci restauracji, powód zawarł umowę o dzieło dnia 30.09.2008 r. Zgodnie z par. 7 tej umowy powód przeniósł na zamawiającego ( spółkę (...)) autorskie prawa majątkowe do tego dzieła wraz z wyłącznym prawem do zezwalania na wykonywanie praw zależnych do dzieła stanowiącego część przedmiotu umowy, w tym do filmu, na polach eksploatacji obejmujących m.in. rozpowszechnianie w sieci informatycznej, w tym w Internecie (par. 7 pkt 5) i rozpowszechnianie w ten sposób, aby pojedyncze osoby miały dostęp do utworu w wybranym przez siebie miejscu i czasie (par. 7 pkt 5). W par. 4 pkt 4 umowy strony nadto postanowiły, że wykonawca (powód) otrzymuje prawo umieszczenia końcowego efektu czyli dzieła w swoim portfolio do celów promocji marki Studia (...), a dokładnie na stronie internetowej grupy i na płytach promocyjnych GF Zbliżenie. Kwotę wynagrodzenia za wykonanie tej realizacji filmowej określono na sumę 4.220 zł (§ 2 umowy).

Dowód: umowa o dzieło z dnia 30.09.2008 r. k. 15-23, przesłuchanie powoda e-protokół z 2.06.2016r. 03:19 -16:37.

Po rozpoczęciu współpracy strony przystąpiły do realizacji nowego projektu filmowego dla grupy muzycznej. W toku jej realizacji pomiędzy powodem o przedstawicielem pozwanej spółki (...) narastały nieporozumienia i doszło do kłótni. Ostatecznie, po zakończeniu tej projekcji, strony zaprzestały dalszej współpracy.

Powód dnia 9.09.2013 r. w korespondencji elektronicznej, podniósł żądanie usunięcia ze strony internetowej spółki linków do projekcji filmowych powoda. Ponownie z takim żądaniem wystąpił w mailu z 14.10.2013r.

W reakcji na to żądanie pozwana w dniu 15.10.2015 r. usunęła linki z głównej strony (...) i przeniosła je do podstrony (...). W związku z takim przekierowaniem linki te nie były dostępne bezpośrednio ze strony internetowej pozwanej, a nadto nie były one pozycjonowane. Jedyna możliwość wyświetlenia tych linków polegała na wpisaniu w pasek wyszukiwania dokładnego adresu poszukiwanej strony, który był na tyle skomplikowany, że mogły to jedynie uczynić osoby będące w posiadaniu tego adresu.

Dowód: korespondencja elektroniczna prowadzona pomiędzy powodem a pozwaną w dniach 9-14.09.2013 r. k. 24, wydruk ze strony (...) z dnia 11.07.2014r. k. 25-33, zeznania świadka A. G., e-protokół z 19.04.2016r., przesłuchanie za stronę pozwaną pozwanego B. A., e-protokół z 2.06.2016r. 16:41- 35:04, przesłuchanie powoda e-protokół z 02.06.2016r. 03:19 -16:37.

Kolejne wezwanie do usunięcia projekcji filmowych powoda ze strony internatowej pozwanej spółki zostało wysłane przez powoda, którego reprezentował tym razem pełnomocnik procesowy, dnia 18.08.2014r. Powód wezwał wówczas do zaniechania naruszeń autorskich praw osobistych i majątkowych przysługujących powodowi do filmów zamieszczonych na stronie internetowej pozwanej poprzez usunięcie tych filmów i linków do nich ze swoje strony internetowej, zamieszczenia odpowiedniego oświadczenia i zapłaty kwoty 145.290 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia.

Pozwana w odpowiedzi na to wezwanie ograniczyła dostęp do linków wyświetlających projekcje filmowe powoda poprzez wprowadzenie wymogu nazwy użytkownika i hasła. Powód został poinformowany o powyższych działaniach przez pozwanego pismem z dnia 4.09.2014 r., które stanowiło odpowiedź na wezwanie do zapłaty i zaniechania naruszeń autorskich praw osobistych i majątkowych z dnia 18.08.2014 r. Ostatecznie linki te zostały usunięte.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 18.08.2014 r., pismo pozwanej z dnia 4.09.2014r. zeznania świadka A. G., e-protokół z 19.04.2016r. 03:01-10:28

Sąd zważył, co następuje:

Powód w niniejszym procesie powoływał się na naruszenie przysługujących mu autorskich praw osobistych i majątkowych. Wywodził, że strona pozwana nie usunęła utworów bądź odnośników do nich ze swojej strony internetowej po cofnięciu zgody w tym zakresie przez powoda, tym samym naruszyła jego prawo do wyłącznego korzystania z utworu i do wynagrodzenia za korzystanie z niego. W tym zakresie, na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, domagał się zapłaty odszkodowania za naruszenie autorskich praw majątkowych, wskazanych w przepisie art. 17 ustawy. Wskazywał nadto na naruszenie jego praw autorskich osobistych, o jakich mowa w art 16 w/w ustawy, do którego doszło w ten sposób, że część umieszczonych na tej stronie internetowej utworów powoda nie została opatrzona jego nazwiskiem. W tym zakresie wystąpił z roszczeniem przewidzianym w przepisie art. 78 ust. 1 ustawy domagając się zadośćuczynienia.

Wyjaśnić na wstępie należy, że na treść prawa autorskiego składają się: autorskie prawa osobiste, tj. nieograniczona w czasie i niepodlegająca zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do autorstwa utworu, oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępnienia go anonimowo, nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania, decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności oraz do nadzoru nad sposobem korzystania z utworu (art. 16 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych); oraz autorskie prawa majątkowe, tj. wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Co do zasady wskazane powyżej autorskie prawa majątkowe jak i niemajątkowe przysługują twórcy, przy czym prawami majątkowymi twórca może rozporządzać, natomiast prawa osobiste są niezbywalne. W każdym przypadku naruszenia praw osobistych lub majątkowych uprawniony może żądać ochrony prawnej przewidzianej w ustawie.

W kontekście tak określonych żądań powoda w pierwszej kolejności należało zatem ustalić, czy powodowi przysługują prawa autorskie, na które się powołuje, a mianowicie prawa osobiste twórcy dzieła (dziełem są opisane w pozwie realizacje filmowe) i prawa majątkowe do eksploatacji tych dzieł filmowych.

Co do pierwszej grupy praw (praw autorskich osobistych) zwrócić należy uwagę, że produkcje filmowe, które są przedmiotem tego postępowania w większości upublicznione zostały jako produkcje Studia (...), niektóre oznaczone zostały nazwiskiem powoda, część natomiast pozostała – z woli powoda – anonimowa. O przysługujących powodowi prawach twórcy do tych utworów i formie oznaczenia ich autorstwa mówił sam powód w swoich zeznaniach i tym twierdzeniom pozwana nie zaprzeczyła. A zatem można już z tego wywodzić, że prawa autorskie osobiste powodowi do tych dzieł przysługują. Przypomnieć do tego jeszcze należy, że ustawa o prawach autorskich i prawach pokrewnych wprowadza domniemanie, że twórcą jest ten, czyje nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób. Jeśli więc to domniemanie autorstwa powoda jako producenta tych utworów nie zostało obalone nie sposób zaprzeczyć, że powodowi prawa osobiste do objętych postępowaniem dzieł przysługują. Dodać jeszcze można, że przepisy prawa autorskiego zawierają szczególne regulacje w odniesieniu do utworów audiowizualnych, np. filmów. Przewidują, że w przypadku stworzenia takiego dzieła mamy do czynienia ze współautorstwem osób, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżysera, operatora obrazu, twórcy adaptacji utworu literackiego, twórcy stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórcy scenariusza. Szczególne uprawnienia przyznane zostały jednak producentowi takiego utworu. O ile strony umowy nie umówią się inaczej, domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa.

Przepisy art.78 (w tym przepis art. 78 ust. 1) określają z kolei przesłanki udzielenia ochrony autorskich praw osobistych oraz dopuszczalny katalog roszczeń, przysługujących twórcy, którego autorskie prawa osobiste zostały naruszone lub zagrożone naruszeniem. Do naruszenia autorskich praw niemajątkowych może dojść w sytuacji wykorzystania cudzego dzieła lub jego fragmentu jako własnego (plagiat); wskazania jako autora innej osoby niż rzeczywisty twórca; brak wskazania autora (chyba, że wolą twórcy było pozostanie anonimowym); oznaczenie autora dzieła niezgodnie z jego wolą, dokonanie zmian formy lub treści utworu, bez uzyskania uprzedniej zgody autora, wykorzystanie dzieła w sposób niezgodny z wolą autora, wydanie, publiczne udostępnienie, wprowadzenie do obrotu utworu wbrew woli autora. Zgodnie z powyższym jest bardzo istotne, przy ocenie czy doszło do naruszenia autorskich praw osobistych, ustalenie czy poszczególni autorzy chcą zostać oznaczeni i w jaki sposób. Bez wątpienia, do naruszenia tej kategorii praw dochodzi wówczas, gdy bez konsultacji uprawnionego dokonano obróbki graficznej projektu, ponieważ w ten sposób ingeruje się w elementy twórcze utworu, przy czym co wymaga podkreślenia :„Nie każda zmiana dowolnego elementu treści lub formy utworu narusza prawo do jego integralności (art. 16 pkt 3 pr. aut.), lecz tylko taka jego zmiana, która «zrywa» lub «osłabia» więź twórcy z utworem, usuwa lub narusza więź między utworem a cechami indywidualizującymi jego twórcę” wyrok SA w Krakowie z dnia 29.10.1997 r., I ACa 477/97.

Wynika z tego zatem, że wszystkie zarzuty powoda sformułowane w oparciu naruszenie autorskich praw osobistych mogłyby się okazać zasadne jeśli zostałoby wykazane, że doszło do naruszenia osobistego stosunku twórcy do dzieła – więzi twórcy z utworem. Tego zdaniem Sądu powód w żaden sposób nie wykazał. W utworze audiowizualnym osoba mająca prawa autorskie niemajątkowe oznacza je w samym utworze. W filmach natury reklamowej nie ma takiego zwyczaju, jednak w niniejszym przypadku to powód sam decydował jak oznaczyć autorstwo swojego dzieła. Przypomnieć bowiem należny, że na stronie internetowej pozwanej spółki umieszczony był tylko link do innej strony ((...)) na której te filmiki były umieszczone przez samego powoda i w sposób przez niego zaakceptowany. A zatem pozwany w żaden sposób nie ingerował w oznaczenie autorstwa dzieła, nie podjął żadnych działań, które osłabiłyby więź powoda z jego dziełem. Jak zeznali świadkowie, którzy technicznie zamieścili linki do dzieła powoda, wszystko to odbywało się przy udziale samego powoda i to on decydował w jakiej formie zostaną zaprezentowane jego utwory dla publiczności, to on kreował jak te filmy reklamowe mają być prezentowane. Skoro pozwany w żaden sposób nie ingerował w oznaczenie autorstwa tych filmików, nie można mu przypisać naruszenia praw powoda w tym zakresie. W przypadku wskazanych produkcji określenie autorstwa było własnym i świadomym działaniem powoda, który widocznie przy części utworów, co do których teraz wnosi pretensje, chciał pozostać anonimowy. Dlatego nie sposób tu uznać, że doszło do naruszenia autorskich praw osobistych powoda, w związku z czym roszczenie zapłaty zadośćuczynienia nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przepisu art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który stanowił podstawę prawną roszczenia powoda w zakresie majątkowych praw autorskich i żądania odszkodowania. Przypomnieć należy, że prawa autorskie majątkowe, w przeciwieństwie do autorskich praw osobistych, mogą być przedmiotem obrotu (por. art. 16 pr.aut.). Twórca może przenieść je w drodze umowy na inną osobę, która zostaje w ten sposób uprawniona do wykorzystania tych praw na określonych polach eksploatacji. Jest to swoiste wyróżnienie poszczególnych uprawnień wynikających z autorskich praw majątkowych i świadczy o podzielności tych praw. Szczególne znaczenie w tym zakresie zyskuje art. 41 ust. 2 pr.aut., w myśl którego nabywca uzyskuje uprawnienie do korzystania z utworu na polach eksploatacji wyraźnie wskazanych w umowie. Istotne jest również, że w wyniku przeniesienia autorskich praw majątkowych twórca co do zasady traci prawo do korzystania z utworu w granicach zawartej umowy.

Na gruncie tej sprawy przede wszystkim zwrócić należy uwagę, o czym wspomina sam powód i co wynika z przedłożonej umowy o dzieło z 30.09.2008r. (par. 7 tej umowy), że powód przeniósł na zamawiającego (w przypadku realizacji filmu (...) - reklama sieci restauracji - była to spółka (...)) wszystkie autorskie prawa majątkowe do wykonanego przez niego dzieła wraz z wyłącznym prawem do zezwalania na wykonywanie praw zależnych do dzieła stanowiącego część przedmiotu umowy, w tym do filmu, na polach eksploatacji obejmujących m.in. rozpowszechnianie w internecie (par. 7 pkt 5) i rozpowszechnianie w ten sposób, aby pojedyncze osoby miały dostęp do utworu w wybranym przez siebie miejscu i czasie (par. 7 pkt 5). Dalej jeszcze powód wskazał, że przy każdej realizacji filmowej objętej tym postępowaniem, dokonywał tożsamych czynności prawnych w stosunku do każdego zamawiającego dzieło. Wynika więc z tego, że zbył on przysługujące mu majątkowe prawa autorskie do objętych postępowaniem utworów. Powód powołuje się na fakt, że na mocy wskazanej powyżej umowy o dzieło z 30.09.2008r. (i prawdopodobnie pozostałych) otrzymał licencję na wykorzystywanie dzieła w celach promocyjnych i z tego wywodzi swoją legitymację czynną do występowania z roszczeniami w tej sprawie. Należy jednak zauważyć, że z treści umowy wynika, iż powód uzyskał jedynie prawo do umieszczenia końcowego efektu dzieła w swoim portfolio do celów promocji marki Studia (...), a dokładnie na stronie internetowej grupy i na płytach promocyjnych GF Zbliżenie (par. 4 pkt 4 umowy). Nawet jeśli uznać, że powód tym upoważnieniem otrzymał „licencję” do wykorzystywanie dzieła na stronach internetowych grupy Studia (...). to z tak określonego uprawnienia nie może on wywodzić praw do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia jego praw majątkowych do utworu, które w całości przeniósł na inny podmiot. W chwili obecnej prawa te przysługują wyłącznie osobie, na którą zostały w umowie o dzieło przeniesione. W odróżnieniu od przeniesienia prawa, udzielenie licencji oznacza jedynie zezwolenie innemu podmiotowi na korzystanie z utworu. Już więc z tego powodu – braku legitymacji czynnej - żądanie powoda wywiedzione z art. 17 w zw. z art. 79 prawa autorskiego nie zasługuje na uwzględnienie.

Niezależnie jednak od tego brak jest również pozostałych przesłanek warunkujących uwzględnienie takiego roszczenia. Taką podstawową przesłanką stwierdzenia naruszenia autorskich praw majątkowych i tym samym odpowiedzialności odszkodowawczej, przewidzianej w przepisach art. 79 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest wykazanie bezprawności działania pozwanej. Wykluczenie bezprawności działania strony pozwanej może nastąpić przez ustalenie, że pozwana wykorzystała utwory powoda w sposób dozwolony. Przypomnieć należy, że powód naruszenia swoich praw majątkowych do wyłącznego korzystania z utworu i do wynagrodzenia za korzystanie z niego upatrywał w tym, że strona pozwana nie usunęła ze swojej strony internetowej odnośników (linków) do chronionych prawnie utworów powoda, po cofnięciu zgody w tym zakresie przez powoda. W tym kontekście odwołać się należy do najnowszego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 13.02,2014 r. w sprawie C 466/12 (sprawa S.) gdzie Trybunał ten wskazał, że linki umieszczone na stronie internetowej, odsyłające do utworów chronionych, lecz ogólnie dostępnych na innej stronie internetowej, nie stanowią udostępnienia publicznego. Oznacza to, że ich umieszczenie nie wymaga zgody właściciela praw autorskich. Trybunał uznał, że zarządzający stroną internetową, zamieszczając linki do artykułów dziennikarzy, nie udostępnia ich nowej publiczności. Tym samym uznał, że w takim działaniu nie sposób dopatrzyć się bezprawności.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z tożsamą sytuacją. W ocenie Sądu, jeśliby nawet przyjąć, że przez jakiś krótki okres na stronie pozwanej spółki, na której umieszczone byli linki do filmów powoda, możliwym było wyświetlenie tych produkcji bez zgody powoda jako twórcy (czy to ze strony głównej, czy podstrony, czy nawet ze strony internetowej uzyskanej za pomocą hasła), to i tak nie można uznać, że doszło do naruszenia autorskich praw powoda. Filmiki reklamowe powoda były udostępnione wszystkim użytkownikom internetu, potencjalnie zainteresowanym stroną internetową pozwanej spółki, za pomocą linku. Ten link z kolei kierował użytkowników tej strony do innej witryny internetowej, a mianowicie (...) Co istotne przy tym, dostęp do filmików powoda zamieszczonych na stronie (...) nie był w żaden sposób ograniczony. Oznacza to, że filmy reklamowe powoda wyświetlane ze strony internetowej pozwanej spółki kierowane były do tej samej części publiczności, na jaką zgodził się sam powód, gdy zezwalał na publikację filmów na ogólnie dostępnej stronie internetowej (...) Zwrócić tez należy uwagę, że w obu przypadkach filmy wyświetlane były w celach marketingowych. W efekcie stwierdzić tu należy, że nie było konieczne uzyskiwanie zgody powoda na udostępnianie jego utworów za pośrednictwem spornych linków, albowiem w obu przypadkach mamy do czynienia z tym samym kręgiem potencjalnych odbiorców. Jednocześnie należy odróżnić tę sytuację od sytuacji, w której link prowadzący do strony zawierającej chroniony utwór pozwalałby na ominięcie pewnych ograniczeń w dostępie do tej strony. Na przykład utwór nie byłby dłużej publicznie dostępny na stronie internetowej, natomiast link zawarty na innej stronie prowadziłby do strony internetowej zawierającej ten utwór. Inny przykład to sytuacja, w której utwór dotychczas ogólnie dostępny obecnie jest udostępniany ograniczonej grupie odbiorców, natomiast link prowadzi do strony internetowej, na której jest on udostępniony bez takich ograniczeń. W takich sytuacjach, strona na której znajdują się takie linki, kierowana jest do nowej publiczności. Na takie zamieszczanie linków należałoby uzyskać zezwolenie autora. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodzi. Stąd należy stwierdzić, że działanie pozwanej spółki w żaden sposób nie było bezprawne, a to wyłącza, już poza wszystkimi innymi argumentami, możliwość dochodzenia roszczeń na podstawie art 79 prawa autorskiego.

Mając wszystkie wskazane powyżej argumenty na względzie Sąd ostatecznie doszedł do przekonania, że roszczenie powoda oparte o naruszenie jego praw autorskich, czy to osobistych czy majątkowych, na uwzględnienie nie zasługiwało i postępowanie w części w której ograniczono żądanie pozwu umorzył (art. 355 k.p.c.), natomiast w pozostałym zakresie powództwo oddalił uchylając wyrok zaoczny wydany w dniu 22.09.2015 r. (art. 347 k.p.c.).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art 98 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu - Dz. U. z 3 października 2002 r.) wraz z opłatą od pełnomocnictwa(2.400zł + 360zł +17zł) i opłatą od sprzeciwu od wyroku zaocznego w wysokości 422 zł (art. 348 k.p.c.).