Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 05 lipca 2016 r.

  Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w Wydziale II Karnym

  w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Andrzej Haliński

Protokolant: staż. Maria Stawicka

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Elblągu – nie stawił się zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 września, 05 listopada, 21 grudnia 2015 r., 11 maja, 29 czerwca 2016 r.

w sprawie:

T. M. (1), syna B. i M. z domu B., urodzonemu w dniu (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 7 stycznia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 600 zł firmę (...) S.A. z/s w G. poprzez zawarcie przez Internet umowy pożyczki gotówkowej o nr (...) z dnia 05.01.2013 roku, posługując się danymi osobowymi D. M., czym działał na szkodę (...) S.A. z/s w G. oraz D. M.

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

I.  oskarżonego T. M. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia uznaje za winnego popełnienia tego, iż w dniu 07 stycznia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 600 zł (...) S.A. w G. w ten sposób, że po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników wyżej wymienionej spółki co do swoich danych osobowych oraz co do zamiaru spłaty pożyczki, posługując się danymi osobowymi D. M. zawarł za pośrednictwem Internetu umowę pożyczki gotówkowej o nr (...), czym działał na szkodę (...) S.A. w G. oraz D. M., przy czym czyn ten uznaje za wypadek mniejszej wagi i kwalifikuje jako występek z art. 286 § 1 i 3 kk i za to przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 286 § 3 kk w zw. z art. 34 § 1 i 2 kk i art. 35 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dniu 07 stycznia 2013 roku wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 230 § 2 kpk nakazuje zwrócić Poczcie Polskiej S.A. w W. dowód rzeczowy w postaci oryginału przekazu pocztowego, opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1 (karta 65 akt sprawy);

III.  na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego T. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250,00 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 283/15

UZASADNIENIE

Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. M. (1) i D. M. byli znajomymi, którzy poznali się w S., gdzie T. M. (1) wraz z bratem wynajmowali przez pewien czas mieszkanie, zaś D. M. jeździł tam na wakacje. W ten sposób T. M. wszedł w posiadanie danych osobowych D. M..

W dniu 05 stycznia 2013 r. T. M. za pośrednictwem Internetu z komputera o numerze IP (...) przesłał do udzielającej pożyczek firmy (...) S.A. w G. wniosek o udzielenie pożyczki w kwocie 600 zł. Wprowadzając pożyczkodawcę w błąd co do swoich danych osobowych jako pożyczkobiorcę wskazał D. M., podając jego numer PESEL oraz serię i numer dowodu osobistego, jednak jednocześnie wskazując adres w G. przy ul. (...), to jest adres, pod którym zamieszkiwała jego matka, a on był wcześniej zameldowany. Jako sposób wypłaty wskazał wypłatę na poczcie. W dniu 07 stycznia 2013 r., po pozytywnym zweryfikowaniu wniosku, (...) S.A. w G. przyznała pożyczkobiorcy pożyczkę w kwocie 600 zł, wypłacając ją za pomocą przekazu pocztowego w tym samym dniu. Wskazana wyżej umowa pożyczki została przesłana listem zwykłym na adres podany przez pożyczkobiorcę, jednak nie została nigdy odesłana pożyczkodawcy wraz z podpisem pożyczkobiorcy. Kwota przekazu została w dniu 09 stycznia 2013 r. odebrana w Urzędzie Pocztowym (...) przy ul. (...) przez matkę T. M. (2) M.. Ta ostatnia następnie przekazała jej większość, tj. kwotę 500 zł, w drodze wpłaty gotówkowej na konto T. M. (1). Pożyczka miała zostać spłacona do dnia 06 lutego 2013 r., co jednak nigdy nie nastąpiło.

We wskazany wyżej sposób T. M. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 600 zł (...) S.A. w G. w ten sposób, że po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników wyżej wymienionej spółki co do swoich danych osobowych oraz co do zamiaru spłaty pożyczki, posługując się danymi osobowymi D. M. zawarł za pośrednictwem Internetu umowę pożyczki gotówkowej o nr (...), czym działał na szkodę (...) S.A. w G. oraz D. M..

(...) S.A. wierzytelność przysługującą jej z tytułu wskazanej wyżej umowy pożyczki, w ich mniemaniu względem D. M., sprzedała na rzecz (...) Sp. z o.o. we W., zaś ta ostatnia wystąpiła w dniu 11 września 2013 r. z powództwem z tego tytułu przeciwko D. M.. Gdy ten ostatni otrzymał odpis pozwu wniesionego w tym przedmiocie, złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

/Dowód: zeznania świadka A. K. k. 15v., 218-219; zeznania świadka D. M. k. 2-2v., 272-273; formularz pożyczki k. 17; wydruki z panelu administratora k. 21-29; raporty numerów IP k. 200-201; informacja z (...) S.A. k. 61; potwierdzenie nadania k. 18; informacja z Poczta Polska S.A. k. 60; oryginał przekazu pocztowego – potwierdzenia wypłaty k. 66; potwierdzenie wpłaty gotówkowej k. 96; kopia pozwu k. 19-20/

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Elblągu oskarżył T. M. (1) o to, że w dniu 7 stycznia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 600 zł firmę (...) S.A. z/s w G. poprzez zawarcie przez Internet umowy pożyczki gotówkowej o nr (...) z dnia 05.01.2013 roku, posługując się danymi osobowymi D. M., czym działał na szkodę (...) S.A. z/s w G. oraz D. M., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

/Akt oskarżenia k. 135-136/

Oskarżony T. M. (1) jest bezdzietnym kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, jej zawód wyuczony to kucharz, w toku postępowania prowadził własną działalność gospodarczą w przedmiocie windykacji należności z dochodem około 1.000 zł miesięcznie, nie posiada majątku. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, nie deklaruje uzależnień. T. M. (1) był uprzednio pięciokrotnie karany za popełnienie przestępstw kwalifikowanych m. in. z art. 286 § 1 kk i z art. 270 § 1 kk, w tym za jeden czyn popełniony w zbliżony sposób do przestępstwa przypisanego mu w niniejszej sprawie z użyciem danych osobowych D. M.. Wyroki skazujące zapadały w latach 2013 i 2014 r., oskarżonemu wymierzano nimi w jednym wypadku karę ograniczenia wolności, w pozostałych kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i kary grzywny.

/Dowód: dane o oskarżonym k. 118; dane o karalności k. 279-281; odpisy wyroków k. 80, 81-82, 198, 234/

Oskarżony T. M. (1) przesłuchany w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. (1) k. 117/

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, po analizie zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego, należało w sposób jednoznaczny uznać, że oskarżony T. M. (1) dopuścił się popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, przy czym konieczne było zmodyfikowanie i doprecyzowanie opisu przedmiotowego czynu w taki sposób, aby w pełni odpowiadał on okolicznościom faktycznym ustalonym w niniejszej sprawie oraz zawierał w sobie wszystkie znamiona przestępstwa, którego popełnienie przypisano oskarżonemu.

Sąd doszedł do powyższego wniosku po analizie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przy czym dokonując ustaleń faktycznych opierał się na zeznaniach świadków A. K. i D. M. oraz na dowodach dokumentarnych. Należy podkreślić, że dowody w postaci dokumentów zostały sporządzone we właściwej formie przez uprawnione do tego osoby i nie budzą żadnych wątpliwości Sądu, nie były również kwestionowane przez strony. W konsekwencji należało uznać je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Z kolei zeznania wymienionych świadków są jasne, logiczne, konsekwentne i korespondują wzajemnie ze sobą oraz z innymi dowodami i w efekcie należało je uznać za wiarygodne. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż świadek M. M. (4), matka oskarżonego, skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań, w związku z czym Sąd nie brał pod uwagę jej zeznań złożonych wcześniej jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego.

W tym miejscu należy natomiast zaznaczyć, iż oskarżony T. M. (1), korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień, nie złożył w niniejszej sprawie wyjaśnień, ograniczając się do stwierdzenia, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. To ostatnie, z uwagi na jego sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym, należy uznać za stwierdzenie niewiarygodne, stanowiące przejaw przyjętej przez oskarżonego linii obrony, mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za zarzucany mu czyn. Oczywistym jest przy tym, że oskarżony miał interes w podawaniu wskazanego wyżej twierdzenia w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, a interesem tym była wspomniana chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Świadek A. K., przedstawicielka firmy (...) S.A. w G., w trakcie pierwszego przesłuchania szczegółowo opisała okoliczności związane z wypłaceniem kwoty 600 zł tytułem pożyczki dla pożyczkobiorcy podającego się za D. M.. Jej szczegółowe zeznania w tym zakresie korespondują z dowodami dokumentarnymi. Ponadto świadek stwierdziła, że nie doszło w jakimkolwiek zakresie do spłaty przedmiotowej pożyczki. Na rozprawie świadek opisała ponadto zasady udzielania pożyczek przez reprezentowaną przez nią spółkę, odnosząc się przy tym prawdopodobnie do innej pożyczki, udzielonej już na prawdziwe dane oskarżonego. Wskazała natomiast, co po raz kolejny znajduje potwierdzenie w dowodach dokumentarnych, że w świetle prowadzonego przez (...) S.A. w G. raportu numerów IP, wprowadzonego z uwagi na zaistniałe wyłudzenia, te same numery IP były powiązane z szeregiem różnych użytkowników, w tym oskarżonym, D. M., bratem oskarżonego A. M. (1) i jego matką M. M. (4), ale także z innymi osobami, co może wskazywać, że oskarżony bądź inni członkowie jego rodziny podszywali się także pod inne osoby celem uzyskania na ich dane pożyczek od wspomnianej spółki (na taki wypracowany sposób działania oskarżonego T. M. (1) wskazują odpisy wydanych wobec niego prawomocnych wyroków skazujących – k. 80, 198, przy czym tym ten drugi również dotyczył posłużenia się danymi D. M.).

Jak już zasygnalizowano, z zeznaniami omówionego wyżej świadka koresponduje treść dowodów dokumentarnych. Z dowodu w postaci formularza pożyczki (k. 17) wynika, że w rozpatrywanym przypadku pożyczkobiorca złożył wniosek o udzielenie pożyczki drogą elektroniczną za pośrednictwem Internetu, podając dane D. M. (imię, nazwisko, seria i numer dowodu osobistego, numer PESEL) i adres, który do niego nie należał i w świetle innych dowodów był adresem matki oskarżonego, a wcześniej jego samego. Okoliczności dotyczące takiego sposobu wystąpienia o pożyczkę wynikają również z informacji z (...) S.A. (k. 61), z którego to dokumentu wynika ponadto okoliczność potwierdzona przez świadka A. K., iż pomimo przesłania listownie pożyczkobiorcy umowy do podpisania nie została ona nigdy zwrócona z podpisem pożyczkobiorcy do pożyczkodawcy. W potwierdzeniu nadania (k. 18) znajduje potwierdzenie, iż w dniu 07 stycznia 2013 r. (...) S.A. w G. przekazała na adres podany przez pożyczkobiorcę kwotę 600 zł, zgodnie ze wskazaniem we wniosku, iż wypłata ma nastąpić na poczcie. Z kolei z informacji z Poczty Polskiej S.A. (k. 60) wynika, że kwota ta w dniu 09 stycznia 2013 r. została w Urzędzie Pocztowym (...) przy ul. (...) wypłacona M. M. (4), a więc matce oskarżonego, co znajduje potwierdzenie w oryginale przekazu pocztowego – potwierdzeniu wypłaty (k. 66). Wreszcie z potwierdzenia wpłaty gotówkowej (k. 96) wynika, że M. M. (4) jeszcze tego samego dnia większość tej kwoty, tj. 500 zł, przelała na konto oskarżonego T. M. (1).

Ponadto z przedłożonych przez pokrzywdzonego dowodów w postaci wydruków z panelu administratora (k. 21-29) i raportów numerów IP (k. 200-201) wynika, że wniosek o udzielenie pożyczki w rozpatrywanym przypadku został wysłany z komputera o numerze IP, który w systemie pokrzywdzonego był przypisany także do oskarżonego T. M. (1) przy okazji składania innych wniosków o pożyczkę, a także, że numery IP dotyczące oskarżonego były tożsame z numerami dotyczącymi szeregu innych osób, co znajduje potwierdzenie w omówionych już zeznaniach świadka A. K.. Wreszcie z dowodu w postaci kopii pozwu (k. 19-20) wynika, ze (...) S.A. sprzedała swoją wierzytelność z tytułu udzielonej pożyczki innemu podmiotowi, zaś ten celem realizacji roszczenia wystąpił na drogę sądową przeciwko D. M., albowiem to jego dane widniały jako dane pożyczkobiorcy, co zresztą stało się przyczyną złożenia zawiadomienia o przestępstwie w niniejszej sprawie.

Te ostatnie okoliczności znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka D. M.. Opisał on okoliczności, w jakich dowiedział się o zaistniałej sytuacji, podkreślając, że nigdy nie brał takiej pożyczki, i wskazując, że od razu domyślił się, że uczynił to jego znajomy T. M.. W uzasadnieniu tego ostatniego twierdzenia świadek wskazał, że oskarżony już wcześniej dopuścił się podobnego czynu (znajduje to potwierdzenie w treści wyroku z k. 198), że nigdy nie zamieszkiwał pod wskazanym przez pożyczkobiorcę adresem, będącym adresem oskarżonego, jak również, że nigdy nie upoważniał T. M. (1) do brania w jego imieniu pożyczek i posługiwania się jego danymi. Na rozprawie świadek potwierdził również, że takich sytuacji było więcej oraz że kojarzy niektóre podawane przez pożyczkobiorcę dane jako dane T. M. (1), gdyż jest on jego znajomym, zaś adres podany w tym przypadku jest adresem matki oskarżonego, pod którym ten ostatni też był zameldowany. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w omówionych już wcześniej dowodach.

Warto natomiast zwrócić uwagę, że w ostatniej części zeznań, odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonego i będące ich konsekwencją pytania Sądu, świadek D. M. wskazał, że na Policji był pytany także o A. M. (2), a więc brata oskarżonego, i ma podejrzenia, że on też mógł w ten sposób brać pożyczki. Jednakże w ocenie Sądu w tym konkretnym, rozpatrywanym w niniejszej sprawie przypadku należy to wykluczyć. Wynika to z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. A. M. (2) wprawdzie we wspomnianych już dokumentach uzyskanych od pokrzywdzonego widnieje jako jedna z osób, które zaciągały pożyczki (lub też na ich dane były zaciągane pożyczki) korzystając z komputerów o tych samych numerach IP co pożyczki zaciągnięte na dane D. M. i T. M. (1), jednak należy podkreślić, że w rozpatrywanym przypadku żadna inna okoliczność nie wskazuje na sprawstwo A. M. (2). Natomiast w odniesieniu do T. M. (1) wskazać należy, że po pierwsze większa część kwoty pożyczki odebranej przez matkę oskarżonego została jeszcze tego samego dnia przelana na jego konto, co wskazuje, że pożyczka ta była przeznaczona dla niego i jego matka musiała o tym wiedzieć, a po drugie, co pośrednio także wskazuje na sprawstwo oskarżonego, już wcześniej T. M. (1) dopuścił się popełnienia bardzo podobnego czynu, posługując się danymi D. M., co wskazuje na wypracowany i powtarzający się sposób jego działania.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, iż oskarżony T. M. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia dopuścił się popełnienia tego, iż w dniu 07 stycznia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 600 zł (...) S.A. w G. w ten sposób, że po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników wyżej wymienionej spółki co do swoich danych osobowych oraz co do zamiaru spłaty pożyczki, posługując się danymi osobowymi D. M. zawarł za pośrednictwem Internetu umowę pożyczki gotówkowej o nr (...), czym działał na szkodę (...) S.A. w G. oraz D. M..

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżonemu należy przypisać winę w zakresie popełnienia opisanego wyżej czynu. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego. W konsekwencji należy uznać, że oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Charakter przedmiotowego czynu, który stanowi jedno z najpowszechniej popełnianych przestępstw przeciwko mieniu, wskazuje na to, iż oskarżony bez wątpienia zdawał sobie także sprawę z jego karalności. Zdaniem Sądu oskarżony T. M. (1) dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu w sposób umyślny, w formie zamiaru bezpośredniego kierunkowego, gdyż z pełną świadomością wprowadził w błąd pracowników wskazanej wyżej firmy co do swoich danych osobowych, a w konsekwencji także co do zamiaru spłaty pożyczki (to pierwsze de facto miało na celu uniknięcie spłaty pożyczki) i tym samym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wskazany wyżej podmiot, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu należy uznać, iż oskarżony T. M. (1) niewątpliwie wypełnił znamiona przestępstwa oszustwa opisanego w art. 286 § 1 kk. Oskarżony posługując się we wniosku o udzielenie pożyczki danymi innej osoby, mając w tym względzie na celu umożliwienie sobie niespłacenia pożyczki, co nastąpiło, i skierowania ewentualnych środków windykacyjnych wobec D. M., niewątpliwie wprowadził w błąd pracowników firmy będącej pożyczkodawcą co do swoich danych osobowych oraz co do zamiaru spłaty pożyczki, doprowadzając w ten sposób firmę (...) S.A. w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 600 zł poprzez zawarcie na podstawie tego wniosku umowy pożyczki. Niewątpliwie również oskarżony działał w ten sposób w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, polegającej właśnie na uzyskaniu kwoty pożyczki bez konieczności jej spłacenia.

Sąd uznał ponadto, że przede wszystkim z uwagi na niewielką wartość mienia, do niekorzystnego rozporządzenia którym został doprowadzony pokrzywdzony, a tym samym na nieznaczną wysokość szkody wyrządzonej przestępstwem, czyn przypisany oskarżonemu należało uznać za wypadek mniejszej wagi, określony w art. 286 § 3 kk. Tym samym czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować jako występek z art. 286 § 1 i 3 kk.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia wskazanego wyżej czynu Sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 286 § 3 kk w zw. z art. 34 § 1 i 2 kk i art. 35 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dniu 07 stycznia 2013 roku wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

W kwestiach dotyczących wymiaru kary przede wszystkim wskazać należy, iż wobec wejścia z dniem 01 lipca 2015 r. w życie przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) i w związku z tym znacznych zmian stanu prawnego konieczne było rozważenie zastosowania w niniejszej sprawie art. 4 § 1 kk, zgodnie z którym jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Zdaniem Sądu należy uznać, że o ile same przepisy art. 286 § 1 i 3 kk nie uległy zmianie, o tyle zmiany innych przepisów mających wpływ na treść rozstrzygnięcia co do kary w niniejszej sprawie i porównanie brzmień tych przepisów w dacie popełnienia czynu przez oskarżonego oraz w dacie orzekania prowadzą do wniosku, iż stan prawny w chwili orzekania w niniejszej sprawie jest dla oskarżonego mniej korzystny od stanu prawnego obowiązującego w czasie popełnienia przez niego opisanego wyżej przestępstwa. W związku z tym Sąd zastosował przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, tj. w dniu 07 stycznia 2013 r. Względniejsze dla oskarżonego pozostają obowiązujące w dacie popełnienia czynu regulacje dotyczące zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (możliwe było wymierzenie oskarżonemu takiej kary i Sąd to rozważał), bowiem od dnia 01 lipca 2015 r. możliwe jest zgodnie z treścią art. 69 § 1 kk zawieszenie wykonania jedynie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nie przekraczającym roku, podczas gdy wcześniej obowiązujące przepisy dopuszczały zawieszenie kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, a ponadto w obecnie obowiązującym stanie prawnym w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności Sąd obligatoryjnie musi orzec (o ile nie orzeka środka karnego) jeden z obowiązków określonych w art. 72 § 1 kk, podczas gdy do dnia 01 lipca 2015 r. było to fakultatywne. Przede wszystkim jednak, mając na uwadze zapadłe w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie, dla oskarżonego korzystniejsze były również obowiązujące w dacie czynu uregulowania związane z karą ograniczenia wolności, którą wymierzył Sąd. Wynika to z okoliczności, iż w świetle obecnie obowiązujących przepisów karę taką orzeka się na okres od miesiąca do 2 lat, podczas gdy w świetle przepisów obowiązujących przed dniem 01 lipca 2015 r. karę taką orzekało się na okres od miesiąca do 12 miesięcy, ponadto możliwe było wówczas warunkowe zawieszenie jej wykonania, podczas gdy aktualnie jest to niedopuszczalne.

Jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie sądowego wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego Sąd uwzględnił przede wszystkim okoliczność, iż oskarżony T. M. (1) był uprzednio kilkukrotnie karany, i to w większości przypadków za podobne przestępstwa przeciwko mieniu, kwalifikowane z art. 286 § 1 kk i in., aczkolwiek należy zauważyć, że wyroki skazujące zapadały już po popełnieniu czynu przypisanego oskarżonemu w niniejszej sprawie. Wskazać należy również, iż oskarżony nie podjął w istocie żadnych działań mających na celu naprawienie szkody wyrządzonej przypisanym mu czynem.

Okolicznością łagodzącą jest z kolei stosunkowo niewysoka wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa, a w konsekwencji niewielka wysokość spowodowanej nim szkody, co z kolei na wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu wskazaną wyżej karę. Podkreślić należy, iż za przestępstwo kwalifikowane z art. 286 § 1 i 3 kk w świetle treści przepisów obowiązujących w dacie popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu Sąd mógł wymierzyć karę pozbawienia wolności do lat 2, karę ograniczenia wolności (jak już wyżej wskazano w wymiarze od miesiąca do 12 miesięcy) albo karę grzywny. W tej sytuacji wymierzona oskarżonemu kara, w istocie nieznacznie jedynie przekraczająca minimalny, ustawowy wymiar kary ograniczenia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwa, nie będąca przy tym najsurowszą z kar alternatywnie grożących za to przestępstwo, nie może być uznana za nadmiernie surową i niewspółmierną do charakteru popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia jego winy, zwłaszcza mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności obciążające.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności (aczkolwiek z uwagi na treść art. 69 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu było to możliwe), a to z uwagi na uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego, i to w większości za przestępstwa podobne, co przemawia za uznaniem, iż kara wymierzona z zastosowaniem wskazanego środka probacyjnego nie osiągnęłaby stojących przed nią celów, zwłaszcza wychowawczych względem osoby oskarżonego.

Ponadto Sąd stosownie do treści art. 230 § 2 kpk Sąd nakazał zwrócić Poczcie Polskiej S.A. w W. dowód rzeczowy w postaci oryginału przekazu pocztowego, opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1 (karta 65 akt sprawy), albowiem wobec zakończenia postępowania stał się on zbędny i należało go zwrócić podmiotowi uprawnionemu.

Sąd orzekł również o kosztach procesu i wobec wydania wyroku skazującego na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk zasądził od oskarżonego T. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250,00 zł tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 120,00 zł tytułem opłaty (wysokość opłaty wynika z treści art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych). Na pozostałą część kosztów składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania przed Sądem.