Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt XVIII C 3930/13 z powództwa K. C. przeciwko B. B., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w punkcie 1. oddalił powództwo oraz w punkcie 2. zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła powódka, skarżąc je w całości i zarzucając Sądowi Rejonowemu:

1)  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 98 k.c. poprzez jego błędne niezastosowanie i przyjęcie, że P. T. nie ma umocowania do działania w imieniu i na rzecz powódki, w sytuacji gdy, jako osoba pozostająca z nią w stałym związku i prowadząca wspólne gospodarstwo domowe, posiadał pełnomocnictwo materiale do dokonywania czynności związanych ze zwykłym zarządem majątkiem powódki;

2)  naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  art. 365 § 1 k.p.c. poprzez wydanie wyroku w oparciu o ustalenia faktyczne sprzeczne z prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie XVIII Nc 1366/13, co powoduje, że w obrocie prawym funkcjonują dwa odmienne orzeczenia tego samego Sądu oparte na tej samej podstawie faktycznej i prawnej, z których jedno roszczenie uznaje za zasadne, a drugie za bezzasadne,

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego, wniosków z niego niewynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, tj. dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części w postaci dowodu z zeznań świadka P. T., który wskazał, że dokonał zmian w umowie z dnia 26 września 2012 roku, na wykonanie mebli, poprzez dopisanie zapisu o karze umownej w obecności i za zgodną pozwanego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że strona powodowa nie udowodniła swojego roszczenia,

c)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania pozwanego i uznanie go za niebudzący wątpliwości w zakresie wiarygodności w świetle bezpośredniej obserwacji „tak co do ogólnego zachowania w trakcie przesłuchania, jak również treści przekazanych w jego toku, w tym krytycznej oceny własnego działania w realizacji zamówienia”, w sytuacji gdy ocenia tego dowodu przez pryzmat interesu w rozstrzygnięciu Sądu oraz braku zaskarżenia wcześniejszego nakazu zapłaty budzi poważne wątpliwości co do jego wiarygodności,

d)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w szczególności okoliczności braku zaskarżenia wcześniejszego nakazu zapłaty i wyjaśnienie tego w sprzeciwie jako będącego efektem prawdopodobnego nieodebrania przesyłki w sytuacji, gdy pozwany będący podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a więc zobligowanym do należytej dbałości o własne interesy, a dodatkowo korzystający z pomocy profesjonalnego pełnomocnika winien korzystać z procedury właściwej w przypadku nieprawidłowego doręczenie orzeczenia.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powódka wniosła o rozpoznanie apelacji na rozprawie oraz o zmianę wyroku i zasądzenie od pozwanego kwoty dochodzonej pozwem oraz kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację, pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu II instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawa do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej i zgodnej z kryteriami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd Rejonowy, wydając wyrok, wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je, wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach.

Podkreślić należy, że zastrzeżenie kary umownej wymaga akceptacji przez obie strony umowy. Karę umowną ustanawia się bowiem w drodze dwustronnej czynności prawnej, a nie w drodze jednostronnego oświadczenia wierzyciela.

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała, że istniało uzgodnienie między stronami co do kary umownej. Z materiału dowodowego wynikało jedynie, że na etapie zawierania umowy nie było żadnego uzgodnienia co do kary umownej. Natomiast jak słuszne stwierdził Sąd I instancji, nie sposób było uznać, że dopisek w zakresie kary umownej w ramach aneksu został rzeczywiście uzgodniony przez strony. Ponadto wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd I instancji nie pominął części zeznań świadka P. T. ani nie wyprowadził z nich wniosków sprzecznych z jego zeznaniami. W okolicznościach sprawy, trudno było uznać, że milczenie pozwanego można było uznać za wyrażenie zgody na wprowadzenie do umowy kary umownej.

Jednocześnie zauważyć należy, że przesądzenie o zasadności powództwa w sprawie o sygn. akt XVIII Nc 1366/13 nie ma wpływu na niniejszą sprawą, ponieważ po pierwsze w w/w sprawie został wydany prawomocny nakaz zapłaty, ponadto pozwany krytycznie odniósł się do własnego działania przy realizacji zamówienia, dlatego tegoż zapłacił skarżącej karę umowną zasądzoną nakazem zapłaty.

Jedynie na marginesie należy wskazać, że w istocie pozwany zapłacił już raz karę umowną, wobec tego brak było podstaw do dochodzenia ponownie od pozwanego kary umownej, biorąc pod uwagę, że prace zostały zakończone w grudniu 2014 roku.

Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony zarzut z art. 98 k.c., gdyż jak mowa była wcześniej, z zeznań świadka P. T. nie wynikało, aby strony uzgodniły postanowienie o karze umownej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Na podstawie art. 350 § 1 k.p.c. Sąd II instancji sprostował oczywistą omyłkę pisarską w punkcie 2. zaskarżonego wyroku.

Wobec faktu, że apelacja wniesiona przez powódkę została w całości oddalona, a strona pozwana złożyła wniosek o zasądzenie zwrotu poniesionych kosztów, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyło się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 600 zł, którego wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 j.t.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800).