Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 roku w Lublinie

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o należności z tytułu składek

na skutek odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 05 listopada 2012 roku znak: (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VII U 6/13

UZASADNIENIE

T. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 5 listopada 2012 roku, którą stwierdzono na podstawie art. 68 ust. 1 pkt1 lit.c i art. 24 ust.2 oraz art. 32 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, że jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 1.313,45 zł za okres 07.2002 roku do 06.2003 roku oraz odsetek do 5 listopada 2012 roku w wysokości 1.643,- zł.

W uzasadnieniu odwołania wskazał, że w związku z prowadzoną działalnością nie powstały zaległości w uiszczaniu składek. Nadto wnioskodawca wskazywał, że całość należności ZUS została uregulowana poprzez przeksięgowanie należności odszkodowawczej z tytułu wywłaszczenia nieruchomości, na której funkcjonowało przedsiębiorstwo (k.2). Następnie na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 roku wskazał, że „zaległość jest, ale ze względu na upływ czasu nie jestem w stanie stwierdzić w jakiej wysokości” ( k.83).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację stanowiącą podstawę zaskarżonej decyzji (k. 4-5).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Decyzją z dnia 5 listopada 2012 roku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił, że na koncie T. K. istnieje zadłużenie z tytułu składek na Fundusz (...) za okres 07.2002 roku do 06.2003 roku w kwocie 1.313,45 zł (decyzja akta ZUS).

Wnioskodawca został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych i do ubezpieczenia zdrowotnego od 1 stycznia 1999 roku do 30 czerwca 2003 roku jako osoba współpracująca w Przedsiębiorstwie (...) i (...) J. K.. Równocześnie od dnia 2 lutego 2000 roku wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako (...) Spółki (...) (...). (...) (akta ZUS).

Składki zdrowotne za okres od 1 marca 2000 roku do 30 czerwca 2003 roku nie zostały opłacone przy czym składki za okres 1 marca 2000 roku do 30 czerwca 2002 roku ZUS uznał za przedawnione. Przedmiotem sporu jest należność z tytułu składek zdrowotnych za okres od 07.2002 roku do 06.2003 roku, która nie uległa przedawnieniu albowiem bieg terminu przedawnienia uległ zawieszeniu w okresie od dnia 6 lutego 2012 roku do 7 marca 2012 roku w związku z wszczęciem postępowania w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym (akta ZUS).

Ubezpieczony obowiązku uiszczenia składek za sporny okres nie podważał (k. 83) kwestionował tylko ich wysokość nie wskazując w żaden sposób jaka jego zdaniem jest faktyczna zaległość.

Celem ustalenia prawidłowości ustalenia zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne Sąd postanowieniem z dnia 29 lutego 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłego księgowego, którego zobowiązał do wypowiedzenia się co do prawidłowości naliczenia spornych zaległości ( postanowienie k.84).

Biegły po przeanalizowaniu akt ubezpieczeniowych wnioskodawcy wskazał, że ZUS prawidłowo ustalił wysokość spornych zaległości (opinia k.37-92).

Wnioskodawca nie wniósł żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody. Sąd opinię biegłego uznał za kompletną, i wskazującą szczegółowo wyliczenie należnych kwot z tytułu spornych składek.

Wnioskodawca, zobowiązany do złożenia ewentualnych zastrzeżeń, nie wniósł żadnych uwag do opinii biegłego, zatem uznać należy, iż zgadza się z tymi ustaleniami. Z powyższych uwag wynika, że ustalone przez ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za sporny okres, określają prawidłowy stan zadłużenia płatnika.

Mając na względzie powyższe ustalenia należy wskazać, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

W spornym okresie obowiązywał art. 8 ustawy z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym ( Dz. U. nr 28, poz. 153 ze zm.) zgodnie, z którym obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają m.in. osoby objęte ubezpieczeniem społecznym, które są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami z nimi współpracującymi. Z kolei art. 22 ust.1 wymienionej ustawy stanowi, że jeżeli spełnione są przesłanki do objęcia ubezpieczeniem społecznym, o którym mowa w art. 8 z więcej niż z jednego tytułu, składki na ubezpieczenie zdrowotne opłacane jest z każdego z tych tytułów odrębnie. Podobnie regulował sporną kwestię następnie obowiązujący art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 roku o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia ( Dz. U. nr 45, poz. 391 ze zm.).

Skoro wnioskodawca prawomocną decyzją ZUS uznany został za osobę podlegając ubezpieczeniom społecznym jako (...) Spółki (...) (...) (...) oraz jako osoba współpracująca w Przedsiębiorstwie (...) i (...) J. K. na wnioskodawcy ciążył obowiązek samodzielnego rozliczenia i opłacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne za dany miesiąc w terminie do 10 dnia następnego miesiąca.

Z dokumentacji ZUS wynika, że w spornym okresie ubezpieczony nie uiszczał składek na ubezpieczenie zdrowotne. W postępowaniu o należności z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne obowiązuje zasada, że to ubezpieczony ma wykazać okoliczności, z których wywodzi skutki prawne (art. 232 k.p.c.), a w tym przypadku opłacenie składek na ubezpieczenie zdrowotne, okoliczności tej jednak wnioskodawca nie udowodnił w toku postępowania.

Wręcz przeciwnie wnioskodawca był niemal całkowicie bierny podczas prowadzonego postępowania, na 6 wyznaczonych rozpraw stawił się tylko na dwóch. Nie przedstawiał dowodów, a to ubezpieczony ma wykazać okoliczności, z których wywodzi skutki prawne. Sąd z urzędu prowadził postepowanie dowodowe, z którego jednoznacznie wynika, że sporne należności zostały wyliczone prawidłowo, co powoduje, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej cytowanych przepisów i art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.