Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca SSR Aleksandra Szumińska

Protokolant Magdalena Szablińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lęborku M. B.

po rozpoznaniu dnia 07 stycznia 2016 r. sprawy karnej

T. W. (1) (W.), ur. (...) w M.,

s. Z. i J. z domu H.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 lipca 2015 roku na drodze publicznej w Ł. na ulicy (...) w pobliżu stacji paliw (...) prowadził samochód osobowy marki VW Amarok o nr rej. (...), czym nie zastosował się do decyzji Starosty (...) nr (...) z dnia 15.01.2014 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B,

tj. o przestępstwo z art. 180a k.k.

1)  uznaje oskarżonego T. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 180a k.k. i za to z mocy art. 180 a k.k. wymierza wobec oskarżonego grzywnę w rozmiarze 100 (stu) stawek dziennych przy przyjęciu, że jedna stawka jest równoważna 20 zł (dwadzieścia złotych);

2)  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w L. 300,00zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. W. (1) posiadał prawo jazdy kat. B o nr (...) wydane w dniu 12 lipca 2004r. na druku (...) przez Starostę (...). W dniu 28 sierpnia 2006r. mężczyzna zwrócił się do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w L. o wydanie wtórnika prawa jazdy z powodu jego utraty. W oparciu o wniosek T. W. (1) w dniu 29 sierpnia 2006r. został mu wydany dokument prawa jazdy kat. B o nr (...) na druku (...) i wcześniejsze prawo jazdy wydane na druku (...) zostało unieważnione.

W dniu 14 czerwca 2012 r. do Starostwa Powiatowego w L. - Wydziału Komunikacji wpłynął wniosek z Komendy Wojewódzkiej Policji w G. nr (...) z dnia 11.06.2012r. o sprawdzenie kwalifikacji T. W. (1) do kierowania pojazdami w zakresie kat. B prawa jazdy na podstawie obowiązującego wówczas art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2005 r., Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Podstawą skierowania powyższego wniosku było stwierdzenie, że T. W. (1) w okresie od 14 czerwca 2011r. do 23 czerwca 2011r. prowadząc samochód osobowy, dopuścił się wielokrotnego naruszenia przepisów i zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, za które przyznano mu łącznie 30 punktów karnych.

W związku z tym Starosta (...) w dniu 19 czerwca 2012r. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie skierowania T. W. (1) na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie posiadanych uprawnień, o czym zawiadomił zainteresowanego pismem nr (...), jednocześnie wzywając kierowcę do stawienia się w Starostwie Powiatowym w L. w terminie siedmiu dni celem zapoznania się z aktami sprawy, złożenia ewentualnych wyjaśnień oraz odebrania skierowania na egzamin w zakresie posiadanych uprawnień.

W odpowiedzi na powyższe zawiadomienie T. W. (1) pismem z dnia 10 lipca 2012 r. powiadomił Starostę (...), iż podjął czynności mające na celu wzruszenie wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w L.z dnia 21 marca 2012r. i wniósł o wstrzymanie czynności do czasu wyjaśnienia sprawy.

W obliczu powyższego postanowieniem z dnia 17 lipca 2012r. Starosta (...) zawiesił postępowanie toczące się wobec T. W. (1) do czasu rozpatrzenia przez Sąd Okręgowy w S.wniosku o wznowienie postępowania.

W międzyczasie decyzją nr (...) Komendant Powiatowy Policji w L. z dnia 10 lipca 2012r. skierował T. W. (1) na badania psychologiczne, natomiast w dniu 11 lipca 2012r. na podstawie art.136 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym przesłał Staroście (...) zatrzymane tego samego dnia prawo jazdy nr (...) wydane na nazwisko T. W. (1), w związku z skierowanym wcześniej do tego organu wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy.

Starosta (...) pismem z dnia 23 lipca 2012r. zawiadomił T. W. (1), iż wszczęto wobec niego postępowanie administracyjne w sprawie zatrzymania mu prawa jazdy w związku z wielokrotnym naruszeniem przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.

W wyniku przeprowadzonego postępowania administracyjnego w tym przedmiocie, z powodu przekroczenia przez T. W. (1) limitu punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego Starosta (...) wydał w dniu 16 sierpnia 2012r. decyzję w sprawie (...) o zatrzymaniu wobec mężczyzny prawa jazdy kat. B o nr (...) wydanego na druku H- (...) w dniu 29 sierpnia 2006r., do czasu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu kontrolnego sprawdzającego kwalifikacje do kierowania pojazdami. Decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na ochronę zdrowia i życia innych uczestników ruchu drogowego.

Z kolei w dniu 9 października 2013 r., na skutek uzyskanej informacji o uprawomocnieniu się dnia 07 kwietnia 2012r. wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w L.z dnia 21 marca 2012r. w sprawie IIW 48/12, Starosta (...) wydał postanowienie, w którym podjął zawieszone postępowanie w sprawie skierowania T. W. (1) na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie posiadanych uprawnień.

Po podjęciu postępowania administracyjnego dokonano rozpatrzenia wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji w G., w wyniku czego Starosta (...) w dniu 28 października 2013 r. wydał decyzję o skierowaniu T. W. (1) na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w zakresie prawa jazdy kat. B, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności. Jednocześnie tego samego dnia wydano skierowanie na egzamin teoretyczny i praktyczny, przy czym w jego treści pouczono zobowiązanego, że nie poddanie się sprawdzeniu kwalifikacji w wyznaczonym terminie do dnia 28 grudnia 2013r. spowoduje wydanie decyzji o cofnięciu uprawniania do kierowania pojazdami.

Mimo osobistego odebrania zarówno decyzji, jak i skierowania, T. W. (1) nie poddał się w wyznaczonym terminie egzaminowi sprawdzającemu.

W związku z tym decyzją z dnia 15 stycznia 2014 r. w sprawie (...)Starosta (...) cofnął T. W. (2) uprawienia do kierowania pojazdem wg. kat. B do czasu wykazania się posiadaniem wymaganych kwalifikacji. Decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Po wydaniu powyższej decyzji, którą strona odebrała osobiście w dniu 28 stycznia 2014r., T. W. (1) przebywając na terytorium Wielkiej Brytanii zwrócił się z wnioskiem do stosownych organów brytyjskich o wymianę krajowego prawa jazdy na prawo jazdy równoważne. Angielskie prawo jazdy zostało wydane dnia 5 marca 2014r., przy czym podstawą jego wydania było przedłożone przez T. W. (1) unieważnione prawo jazdy o nr (...) wydane na druku (...) dnia 12 lipca 2004r., którego utratę zgłosił polskim organom w 2006r. T. W. (1) ubiegając się o wymianę polskiego prawa jazdy nie zgłosił, że uprawnienia do kierowania pojazdami zostały mu cofnięte. Nadto powyższe prawo jazdy zostało wymienione z naruszeniem wymogów Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie), która w art. 11 pkt 1 dopuszcza wymianę ważnego krajowego prawa jazdy, w sytuacji, w której posiadacz ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. T. W. (1) w czasie ubiegania się o wymianę dokumentu prawa jazdy na angielski odpowiednik posiadał miejsce zamieszkania w Polsce, tj. w Ł., ul. (...).

Po uzyskaniu pisemnej informacji od Starosty (...), że doszło do wymiany nieważnego polskiego prawa jazdy, właściwy organ w Wielkiej Brytanii unieważnił brytyjski dokument prawa jazdy i cofnął T. W. (2) uprawnienia do prowadzenia pojazdów na terytorium Wielkiej Brytanii.

W dniu 11 sierpnia 2014r. działający z upoważnienia Starosty (...) Naczelnik Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w L. złożył ustne zawiadomienie o przestępstwie mającym polegać na podaniu w dniu 28 sierpnia 2006r. fałszywego oświadczenia o utracie prawa jazdy, po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności karnej z art. 233§ 1 k.k. Postanowieniem z dnia 12 września 2014r. w sprawie 1 Ds. 674/14 Asesor Prokuratury Rejonowej w L.odmówił wszczęcia śledztwa o czyn z art. 233 § 1 i § 6 k.k., wobec stwierdzenia, że nastąpiło przedawnienie karalności czynu.

W dniu 4 lipca 2015r. podczas odprawy funkcjonariusze Policji M. C. i G. K. zapoznali się z treścią pisma ze Starostwa Powiatowego w L., z którego wynikało, że samochodem marki VW Amarok może poruszać się osoba, której cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami. Po rozpoczęciu służby w patrolu zmotoryzowanym na terenie miasta Ł. policjanci postanowili pojechać na stację paliw (...) w Ł. celem umycia szyb w oznakowanym pojeździe służbowym. Dojeżdżając do stacji zauważyli stojący tam samochód marki VW Amarok. Po wjechaniu na teren stacji, funkcjonariusze zaparkowali samochód w taki sposób, że był on częściowo zasłonięty dystrybutorem paliwa.

W tym czasie przebywający na stacji (...) w Ł. T. W. (1) wsiadł jako kierujący do stojącego przed budynkiem samochodu osobowego marki VW Amarok o nr rej. (...), po czym ruszył w kierunku wyjazdu ze stacji. Po chwili kierujący włączył się do ruchu, wjeżdżając na ul. (...). Funkcjonariusze Policji podejrzewając, że kierujący może mieć cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami, ruszyli za samochodem celem przeprowadzenia kontroli.

Kierujący widząc jadący za nim radiowóz policyjny, po przejechaniu kilkunastu metrów, skręcił z ul. (...) w drugi wjazd na tę samą stację paliw, z której przed chwilą wyjechał. W taki sam sposób postąpili funkcjonariusze Policji, którzy po wjeździe na teren stacji, zaparkowali radiowóz bezpośrednio za pojazdem kierowanym przez T. W. (1). Mężczyznę, który wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku wejścia budynku, zatrzymał policjant G. K., który poinformował kierowcę o przyczynie kontroli oraz poprosił go o okazanie dokumentów, w tym prawa jazdy. T. W. (1) nie reagował na wydane mu polecenie, aby wsiadł do pojazdu i przygotował wymagane dokumenty i dopiero po kilkukrotnym zwróceniu uwagi, T. W. (1) okazał jedynie dowód rejestracyjny pojazdu oraz ubezpieczenie OC, twierdząc, że prawa jazdy nie ma przy sobie.

Po zweryfikowaniu powyższej informacji w systemie KSIP okazało się, że T. W. (1) posiada cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami. Mężczyźnie zabroniono dalszej jazdy, a samochód miała prowadzić towarzysząca T. W. (2) kobieta, posiadająca uprawniania do kierowania pojazdami.

Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2015r. Sąd Okręgowy w S. w sprawie VIKo 116/15 oddalił wniosek w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w L.z dnia 21 marca 2012r. w sprawie IIW48/12.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka G. K. (k.101v.,103-103v.) zeznań świadka M. C. (k.100v.,104-104v.), decyzji Starosty (...) nr (...) z dnia 15.01.2014r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami (k.6), zawiadomienia Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B(k. 7), wyroku Sądu Rejonowego w L.z dnia 11 sierpnia 2014 roku w sprawie II W 95/14 wraz z uzasadnieniem (k. 84-85), wyroku Sądu Okręgowego w S.w sprawie VI Ka-525/14 utrzymującego wyrok I instancji w sprawie II W-95/14 w mocy wraz z uzasadnieniem (k. 86-88), wyroku Sądu Rejonowego w L.z dnia 30 września 2014 roku w sprawie II W-554/14 wraz z uzasadnieniem (k. 89-93), zwrotnego potwierdzenia odbioru zarządzenia Sądu o uznaniu apelacji za bezskuteczną osobiście podpisanego przez T. W. (1) z akt sprawy II W-554/14 Sądu Rejonowego w L. (k. 94),decyzji nr (...) Komendanta Powiatowego Policji z dnia 10.07.2012 roku o skierowaniu T. W. (1) na badania psychologiczne wraz ze skierowaniem na badanie psychologiczne oraz zwrotnym potwierdzeniem odbioru przesyłki(k. 42, 43, 44), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru przesyłki (k.45,46), orzeczenia psychologicznego (k. 47), wniosku o sprawdzenie kwalifikacji z uwagi na przekroczenie 30 punktów karnych (k. 50), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie skierowania T. W. (1) na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami w zakresie kat. B. wraz z zpo (k. 51, 52), pisma z dnia 10 lipca 2012 roku, wniosku o wznowienie postępowania karnego II W 48/12 z dnia 13 lipca 2012 roku, postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (k.53-56), informacji o przesłaniu do Starosty Powiatowego zatrzymanego dokumentu prawa jazdy z dnia 11.07.2012 roku (k.57), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie zatrzymania prawa jazdy kat. B w związku z wielokrotnym naruszeniem przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego wraz z zpo (k.58-59), decyzji z dnia 16 sierpnia 2012 roku o zatrzymaniu prawa jazdy kat. B wydanego na druku H- (...) do czasu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu kontrolnego sprawdzającego kwalifikacje do kierowania pojazdami wraz z zpo (k.60, 61), postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami wraz z zpo (k.62,63), decyzji i skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami z rygorem natychmiastowej wykonalności oraz skierowanie na egzamin z dnia 28-10-2013 r. wraz z zpo (k 64-68), pisma Starosty Powiatowego z dnia 7 sierpnia 2014 roku (k.23) protokołu ustnego zawiadomienia o przestępstwie z akt sprawy 1 Ds.674/14 Prokuratury Rejonowej w L.(k.95-97), postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa z dnia 12 września 2014r. (k.98) oraz pozostałego materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony T. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu jazdy samochodem, czym nie zastosował się do decyzji Starosty (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. Oskarżony wyjaśnił, że nie miał świadomości o cofnięciu mu uprawnień przez polski organ, tym bardziej, że posiadał uprawnienia wydane przez władze brytyjskie. Nadto zaprzeczył, aby podjął wysłaną do niego decyzję Starosty (...) o nr (...) z dnia 15 stycznia 2014r. o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami. Wskazał, że w jego przekonaniu posiadane przez niego prawo jazdy upoważniało go do poruszania się po drogach publicznych. W dalszej części swoich wyjaśnień zaznaczył, że nie popełnił wykroczeń na terenie miejscowości R., za które w późniejszym czasie cofnięto mu uprawnienia do kierowania pojazdami. Zgodnie bowiem z treścią pisma Burmistrza Miasta Ł. przyznane mu punkty karne za wjazd, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na teren tej miejscowości zostały mu cofnięte. Wskazał, że jego zdaniem cała sprawa jest wyrazem złośliwości władz Słowińskiego Parku Narodowego wobec jego osoby, z uwagi na trwający konflikt między Burmistrzem Miasta Ł. a władzami (...)Parku Narodowego, które wprowadziły zakaz wjazdu na teren parku narodowego, uniemożliwiając tym samym prowadzenie działalności związanej z przewozem turystów. Zaznaczył jednocześnie, że wbrew przekonaniu władz (...) Parku Narodowego, posiadał zezwolenie otrzymane w 2011 roku od Burmistrza Miasta Ł. na korzystanie z części pasa drogowego w m. R., którego zarządcą były władze miasta, a nie (...).

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, w których kwestionuje swoje sprawstwo dotyczące jazdy samochodem, mimo cofnięcia mu uprawnień do kierowania pojazdami są niejasne oraz nielogiczne oraz sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym i jako takie nie zasługują na wiarę. Stanowią one jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającą do uchronienia go od ponoszenia odpowiedzialności karnej. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym dokumentacja związana z prowadzonym wobec oskarżonego postępowaniem administracyjnym w sprawie (...), które zakończyło się wydaniem decyzji z dnia 15 stycznia 2014r. wskazuje w sposób pewny i niebudzący żadnych wątpliwości, że w dniu zdarzenia, tj. 4 lipca 2015r., oskarżony posiadał cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B.

Zupełnie nie przekonały Sądu twierdzenia oskarżonego, aby nie miał świadomości w zakresie cofnięcia mu uprawnień przez polski organ. Całkowicie, jednoznacznie i niepodważalnie obala wersję oskarżonego w tym zakresie zgromadzona w sprawie dokumentacja dotycząca prowadzonego wobec oskarżonego postępowania administracyjnego w sprawie (...). Jej analiza dowodzi w sposób niezbity, że oskarżony nie tylko doskonale zdawał sobie sprawę z samego faktu wszczęcia w stosunku do niego postępowania w sprawie skierowania go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, ale również przyczyn zaistniałej sytuacji, która związana była z wielokrotnym naruszeniem przez niego przepisów ruchu drogowego. Ponadto jako strona tego postępowania oskarżony był powiadamiany o każdej decyzji organu, pouczany o przysługujących mu prawach oraz podstawie prawnej ciążących na nim obowiązków. Nadto trzeba zauważyć, że interesował się toczącym postępowaniem, o czym świadczy fakt ustosunkowania się do wszczęcia wobec niego postępowania. Oskarżony nie zgadzając się bowiem z oceną jego zachowania jako kierowcy w dniach 14 czerwca 2011r. i 23 czerwca 2011r. dokonaną przez Sąd Rejonowy w L.i wyrokiem zaocznym jaki wobec niego zapadł w dniu 21 marca 2012r. w sprawie IIW 48/12, skierował do Starosty (...) pismo zawiadamiające o podjęciu przez niego kroków zmierzających do wzruszenia tego orzeczenia (k.53). Zatem oskarżony znał powód prowadzonego przeciwko niemu postępowania administracyjne, przy czym nie akceptując podstaw jego wszczęcia, jako strona aktywnie w nim uczestniczył, przedstawiając swoje stanowisko.

W obliczu powyższego Sąd nie miał wątpliwości, że przedstawiona przez oskarżonego wersja o braku świadomości co do cofnięcia mu uprawnień nie polegała na prawdzie i stanowiła jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Była to jednak próba nieudolna, albowiem z akt sprawy niezbicie wynikało, że oskarżony wiedział o wyniku toczącego się wobec niego postępowania. Dowodzi temu znajdujące się w aktach sprawy zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji z dnia 15 stycznia 2014r., potwierdzające fakt osobistego odbioru korespondencji przez oskarżonego (k.8). Również w wyjaśnieniach złożonych do sprawy IIW 554/14 oskarżony potwierdził okoliczności związane z toczącym się postępowaniem administracyjnym, którego wynikiem było zatrzymanie mu prawa jazdy. W konsekwencji mając na uwadze wzajemne powiązanie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że lansowana przez oskarżonego wersja nie polega na prawdzie i kierując w dniu 4 lipca 2015r. samochód w pełni zdawał sobie sprawę z faktu cofnięcia mu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi.

Znamienne jest również późniejsze postępowanie oskarżonego, który będąc pouczony o możliwości przywrócenia uprawnień po ustaniu przyczyn, które spowodowały ich cofnięcie i uiszczeniu opłaty ewidencyjnej nie podjął działań celem odzyskania uprawnień, poprzez poddanie się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Wręcz przeciwnie po wydaniu wobec niego decyzji o cofnięciu uprawnień, z uwagi na brak dokumentu prawa jazdy kat. B o nr (...) na druku (...), które w dniu 11 lipca 2012r. zatrzymała mu Policja, oskarżony podjął niezgodne z prawem próby uzyskania angielskiego prawa jazdy. W tym celu przedłożył właściwym organom w Wielkiej Brytanii prawo jazdy wydane na druku (...), które zostało w 2006r. unieważnione przez polski organ, z uwagi na zgłoszoną wówczas przez oskarżonego okoliczność utraty tego dokumentu i wydanie w to miejsce wtórnika. Powyższe obrazuje postawę oskarżonego, który mając świadomość w zakresie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na terenie Polski, podjął oszukańcze działania celem uzyskania angielskiego prawa jazdy. W świetle powyższego argumentacja oskarżonego, w której podnosił, że był przeświadczony, że dokument wydany przez właściwy zagraniczny organ uprawniał go do kierowania pojazdami na terytorium Polski jest zupełnie nie do przyjęcia z uwagi na jej niewiarygodność. Materiał dowody wskazuje, że oskarżony dysponował angielskim odpowiednikiem prawa jazdy tylko dlatego, że wykorzystał fakt posiadania unieważnionego dokumentu prawa jazdy, którym posłużył się ubiegając się o jego wymianę przed organami Wielkiej Brytanii. Nadto uczynił to wbrew art. 11 pkt 1 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie), zgodnie z którym posiadacz ważnego krajowego prawa jazdy wydanego przez jedno państwo członkowskie, może złożyć wniosek z prośbą o wymianę jego prawa jazdy na prawo jazdy równoważne, jeżeli ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. W niniejszej sprawie oskarżony T. W. (1) miał miejsce zamieszkania w Polsce, tj. Ł., ul. (...), przy czym z informacji z Urzędu Miejskiego w Ł. (k.69) nie wynikało, aby dokonał on wymeldowania z powodu wyjazdu za granicę.

Przedstawiona przez oskarżonego wersja odnośnie braku wiedzy o cofnięciu uprawnień nie znajduje także uzasadnienia w kontekście prowadzonych wobec niego postępowań w sprawach o sygn. akt IIW 95/14 oraz IIW 554/14. Nie można pominąć, że wyrokiem Sądu Rejonowego w L.z dnia 30 września 2014r. w sprawie IIW 554/14 oskarżony T. W. (1) został ukarany za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. polegające na kierowaniu w dniu 18 lutego 2014r. pojazdem, nie posiadając uprawnień do kierowania.

Okoliczności związane z kontrolą przeprowadzoną w dniu 4 lipca 2015r., w tym fakt kierowania przez oskarżonego T. W. (1) samochodem po drodze publicznej przedstawili funkcjonariusze Policji M. C. oraz G. K..

Świadek M. C. (k.100v.,104-104v.) zeznał, że pełniąc z G. K. służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie miasta Ł. spostrzegli stojący na stacji paliw (...) pojazd marki V. (...), przy czym zgodnie z informacjami uzyskanymi podczas odprawy przypuszczali, że może prowadzić samochód osoba, której cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami. Stwierdził, że po chwili do obserwowanego pojazdu wsiadł mężczyzna, który ruszył w kierunku wyjazdu ze stacji paliw, po czym włączył się do ruchu wjeżdżając na ul. (...). Wówczas – jak podał świadek – kierowca widząc jadących za nim funkcjonariuszy, ponownie wjechał na stację (...) korzystając z drugiego wjazdu, jednak wcześniej kilkanaście metrów poruszał się po drodze publicznej. Z zeznań świadka wynika, że tak samo jak kierujący VW Amarok wjechali ponownie na stację, zatrzymując radiowóz bezpośrednio za tym pojazdem przy budynku stacji. Podał, że kierujący szybko wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku wejścia budynku, jednak przed wejściem został zatrzymany przez policjanta G. K., który poprosił kierowcę o okazanie dowodu rejestracyjnego oraz ubezpieczenia pojazdu. Z zeznań świadka wynika, że mężczyzna zapytany o posiadanie prawa jazdy oświadczył, że nie posiada go przy sobie, a podczas rozmowy okazało się, że kierowcą był oskarżony T. W. (1), który w czasie interwencji zachowywał się arogancko i opryskliwie, a nadto przerywał mówiącemu policjantowi G. K.. Świadek stwierdził, że po sprawdzeniu w systemie (...) okazało się, że oskarżony posiada cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami.

W sposób tożsamy zeznawał świadek G. K. (k.101v.,103-103v.), który stwierdził, że oskarżony kierował samochodem marki VW Amarok, gdyż włączył się do ruchu, wjeżdżając na ul. (...). Z zeznań świadka wynika nadto, że kierujący pojazdem T. W. (1) dopiero po kilkukrotnym zwróceniu mu uwagi okazał dowód rejestracyjny pojazdu oraz ubezpieczenie OC oraz nie posiadał prawa jazdy, twierdząc że nie ma dokumentu przy sobie. Poddał, że wbrew temu co twierdził oskarżony, po sprawdzeniu w systemie (...) okazało się, że T. W. (1) posiada cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami.

W ocenie Sądu zeznania funkcjonariuszy Policji są szczegółowe, logiczne i rzeczowe, przy czym zawierają detale związane z podjętą interwencją, w tym opis zachowania oskarżonego oraz przedsięwziętych czynności służbowych. Ze zgodnych zeznań policjantów wynika, że na podstawie informacji uzyskanych z systemu KSIP ustalili oni, że oskarżony posiadł cofnięte uprawniania do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii B. Ponadto świadkowie ci w sposób kategoryczny, wzajemnie zbieżny, pewny i konsekwentny wskazywali na T. W. (1) jako na osobę, która kierowała samochodem marki VW Amarok po drodze publicznej. Zauważyć również należy, że funkcjonariusze Policji nie mieli żadnego interesu w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego swoimi zeznaniami, a ich relacja co do osoby sprawcy była nad wyraz kategoryczna i stanowcza. Wprawdzie w postępowaniu jurysdykcyjnym świadkowie nie wypowiadali się już tak szczegółowo, jednak upływ czasu od dnia zdarzenia do dnia ich przesłuchania, tj. 6 miesięcy oraz charakter ich pracy, który wiąże się z wieloma kontrolami, nie pozwolił na szczegółowe odtworzenie okoliczności związanych z interwencją, jednakże nie można pominąć, że zacieranie śladów pamięciowych jest naturalną konsekwencją upływu czasu, co jednak nie może mieć wpływu na wiarygodność zeznań świadków.

Ustalenia Sądu znajdują potwierdzenie w dokumentacji dotyczącej prowadzonego wobec oskarżonego postępowania administracyjnego w sprawie (...) w postaci: decyzji Starosty (...) nr (...) z dnia 15.01.2014r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wraz z zpo (k. 6,8), zawiadomienia Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B (k.7), decyzji nr (...) Komendanta Powiatowego Policji z dnia 10.07.2012 roku o skierowaniu T. W. (1) na badania psychologiczne wraz ze skierowaniem na badanie psychologiczne oraz zwrotnym potwierdzeniem odbioru przesyłki (k.42,43,44), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru przesyłki (k.45,46), orzeczenia psychologicznego (k.47), decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień z dnia 05.10.2012r. wraz z zpo (k.48-49), wniosku o sprawdzenie kwalifikacji z uwagi na przekroczenie 30 punktów karnych (k. 50), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami w zakresie kat. B. wraz z zpo (k. 51,52), postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (k.53-56), informacji o przesłaniu do Starosty Powiatowego zatrzymanego dokumentu prawa jazdy z dnia 11.07.2012 roku (k.57), zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie zatrzymania prawa jazdy kat. B w związku z wielokrotnym naruszeniem przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego wraz z zpo (k.58-59), decyzji z dnia 16 sierpnia 2012 roku o zatrzymaniu prawa jazdy kat. B wydanego na druku H- (...) do czasu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu kontrolnego sprawdzającego kwalifikacje do kierowania pojazdami wraz z zpo (k.60,61), postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami wraz z zpo (k.62,63), decyzji i skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami z rygorem natychmiastowej wykonalności oraz skierowanie na egzamin z dnia 28-10-2013 r. wraz z zpo (k. 64-68) oraz informacji z rejestru mieszkańców Urzędu Miasta Ł. (k.69).

Analiza powyższych dokumentów przyczyniła się do ustalenia powodów wszczęcia wobec oskarżonego postępowania administracyjnego, jego przebiegu oraz faktu cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B jak i świadomości braku tych uprawnień. W ocenie Sądu powyższe dokumenty nie nasuwaną żadnych zastrzeżeń i wątpliwości pod względem ich rzetelności.

Podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiła również informacja z Sądu Okręgowego w S.w sprawie VI Ko 116/15 (k.25), z której wynikało, że postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2015r. Sąd oddalił wniosek w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem zaocznym Sadu Rejonowego w L. z dnia 21 marca 2012r. w sprawie IIW48/12.

Wiedzę w zakresie prowadzonego postępowania w sprawie złożenia przez oskarżonego fałszywego oświadczenia o utracie dokumentu we wniosku o wydanie wtórnika dokumentu prawa jazdy oraz posłużenia się przez T. W. (1) dokumentem zgłoszonym jako utracony przy wymianie polskiego dokumentu na angielski odpowiednik z powodu zmiany miejsca zamieszkania, Sąd powziął w oparciu o pismo Starosty Powiatowego z dnia 7 sierpnia 2014r. (k.23), protokół ustnego zawiadomienia o przestępstwie z akt sprawy 1 Ds.674/14 Prokuratury Rejonowej w L. (k.95-97) oraz postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa z dnia 12 września 2014r. (k.98).

Przechodząc do rozważań prawnych wskazać należy, że odpowiedzialności karnej z art. 180a k.k. podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Innymi słowy, sprawcą tego przestępstwa jest osoba, która pomimo cofniętych uprawnień przez właściwy organ administracji publicznej (starostę, dowódcę jednostki wojskowej, marszałka województwa) nadal porusza się pojazdami mechanicznymi. Pierwszoplanowym przedmiotem ochrony jest w tym przypadku bezpieczeństwo w komunikacji, dalszym zaś - szeroko rozumiany porządek publiczny i działalność organów państwa. Przestępstwo z art. 180a k.k. może zostać popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. Oznacza to, że sprawca będąc świadomym cofnięcia mu uprawnień, postanawia prowadzić pojazd.

Cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami następuje na drodze postępowania administracyjnego, w wyniku którego starosta wydaje decyzję w tym przedmiocie po zaistnieniu warunków wskazanych w przepisach. Stosownie do treści art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie:

⚫

przekroczenia, w okresie 1 roku od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy, liczby 20 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego; decyzja o cofnięciu uprawnienia wydawana jest na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji;

⚫

stwierdzenia, na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć, że kierujący pojazdem silnikowym w okresie 2 lat od dnia wydania mu po raz pierwszy prawa jazdy popełnił:

a) przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji,

b) trzy wykroczenia określone w art. 86 § 1 lub 2, art. 87 § 1, art. 92a w przypadku przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 30 km/h lub art. 98 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń

– przy czym decyzja o cofnięciu uprawnienia jest wydawana na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji;

⚫

niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji zgodnie z treścią powyższego przepisu podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1.

W niniejszej sprawie przyczyną wydania wobec oskarżonego decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B była okoliczność niepoddania się przez T. W. (1) sprawdzeniu kwalifikacji w wyznaczonym terminie. W tym miejscu wskazać należy, że decyzja starosty, o jakiej mowa w art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a p.r.d., ma charakter związany, a zatem zastosowanie takiej sankcji nie zależy od uznania tego organu, lecz jest jego obowiązkiem. ( vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 24 listopada 2014 r., III SA/Kr 1083/14). Zatem w razie wystąpienia okoliczności wskazanej w art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a P.r.d., tj. niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy P.r.d. cofnięcie prawa jazdy jest obligatoryjne.

Odnosząc się w tym miejscu do kwestii proceduralnych wskazać należy, że choć zarządzeniem z dnia 28 października 2015r. uznano obecność oskarżonego na rozprawie za obowiązkową, to jednak w dniu 07 stycznia 2016r. na mocy art. 374 § 1 k.p.k. a contrario przewodnicząca składu sądzącego zarządziła uchylenie powyższego zarządzenia. Zgodnie z treścią art. 374 § 1 k.p.k., obowiązującego do dnia 1 lipca 2015 r., obecność oskarżonego na rozprawie głównej była obowiązkowa, jeżeli ustawa nie stanowiła inaczej. Z dniem 1 lipca 2015 r., wobec nowej treści art. 374 § 1 k.p.k. (znowelizowanego przez art. 1 pkt 120 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247), obecność oskarżonego na rozprawie głównej przestała być obowiązkowa (poza wyjątkiem wskazanym w art. 374 § 1a k.p.k.). Stosownie do treści art. 374 § 1 k.p.k. oskarżony ma bowiem prawo brać udział w rozprawie. Ustawodawca uznał zatem, że w związku z przyjęciem modelu kontradyktoryjnego sporu stron na rozprawie, z pozostawieniem im inicjatywy dowodowej i jednoczesnym zminimalizowaniu inicjatywy dowodowej sądu, zasadne jest odwrócenie obowiązującej dotychczas reguły w ten sposób, że obecność oskarżonego na rozprawie ma być co do zasady jedynie jego prawem. Zasadnicze znaczenie ma bowiem to, czy oskarżony ma rzeczywistą wolę podjęcia akcji obrończej, zgłaszania wniosków dowodowych oraz składania wyjaśnień, czy też nie, a tej jego aktywności w żaden sposób nie zastąpi przymuszanie go do obecności na rozprawie, która nic nie da, jeżeli oskarżony świadomie przybierze postawę bierną. Niepodjęcie przez niego ciężaru procesowego w postaci prowadzenia obrony może doprowadzić do niekorzystnego dlań wyniku postępowania. (P.Rogoziński [w:] P. Rogoziński, S. Steinborn, Kodeks postępowania karnego, Komentarz do art. 374 Kodeksu postępowania karnego, Lex/el 2016 nr 494054). Od zasady fakultatywnej obecności oskarżonego na rozprawie ustawa przewiduje wyjątek, tzn. jeżeli przewodniczący lub sąd uznają jego obecność za obowiązkową. W niniejszej sprawie uznając, że oskarżony nieprzyznający się do winy, będzie chciał korzystać z przysługujących mu gwarancji procesowych, zarządzono uznanie jego obecności na rozprawie za obowiązkową. Mimo to oskarżony T. W. (1) nie stawił się na rozprawę, co należało poczytywać jako wynik jego świadomej decyzji woli co do tego, że nie chciał wziąć udziału w rozprawie i podjąć akcji obrończej. W piśmiennictwie przyjmuje się, że wprawdzie w przypadku, gdy obecność oskarżonego na rozprawie została uznana za obowiązkową przez przewodniczącego lub sąd, niestawiennictwo oskarżonego powoduje konieczność zastosowania środków przymusu, jednakże zawsze organ, który wydał decyzje o obowiązkowym stawiennictwie, może dokonać jej reasumpcji. ( Dariusz Świecki, Kodeks Postępowania karnego, Komentarz, Tom I, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2015, s. 1250) i tak uczyniono w przedmiotowej sprawie.

Mając powyższe dowody na względzie i dokonaną przez Sąd ich ocenę należy stwierdzić, że T. W. (1) w dniu 4 lipca 2015 roku na drodze publicznej w Ł. na ulicy (...) w pobliżu stacji paliw (...) prowadził samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do decyzji Starosty (...) nr 5430.158.2012 z dnia 15.01.2014 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. Tym samym popełnił on czyn zabroniony, wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 180a k.k.

Przystępując do wymiaru kary wobec oskarżonego Sąd potraktował jako okoliczności obciążające uprzednią dwukrotną karalność oskarżonego. Przeciwko oskarżonemu przemawia również jego lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, skoro oskarżony mając świadomość cofnięcia mu uprawnień do kierowania pojazdami i będąc już wcześniej ukarany za jazdę pojazdem, mimo nieposiadania uprawnień, zdecydował się na jazdę po drodze publicznej, powodując istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Trzeba bowiem wskazać, że charakter decyzji cofającej uprawnienia do prowadzenia pojazdów jest prewencyjny, zabezpieczający. Wskazują na to jednoznacznie przyczyny uzasadniające decyzję o cofnięciu, które w istocie obejmują sytuacje, gdy jest wielce prawdopodobne, że kierowca ze względu na stan zdrowia lub kwalifikacje - nie jest w stanie kierować pojazdem w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu ruchu drogowego i nie narażający kogokolwiek na szkodę ( vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 19 marca 2013 r., II SA/Bd 60/13, LEX nr 1351555). Należy także podkreślić wagę i znaczenie decyzji o cofnięciu uprawnień, której został przecież nadany rygor natychmiastowej wykonalności. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy zaistniała bowiem przesłanka "niezbędności" natychmiastowego wykonania decyzji dla ochrony wartości wskazanych art. 108 k.p.a. tj. zdrowia i lub życia ludzkiego - zarówno oskarżonego jak również innych uczestników ruchu drogowego. Tym samym oskarżony swoim zawinionym zachowaniem okazał brak poszanowania dla decyzji administracyjnych.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd wymierzył oskarżonemu T. W. (1) na podstawie art. 180 a k.k. karę 100 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 20zł.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, który działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim , a także stopnia społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego. Tak ukształtowana sankcja karna za przypisane oskarżonemu przestępstwo spełni wobec niego cele wychowawcze i zapobiegawcze, przyczyniając się w przyszłości do przestrzegania przez oskarżonego porządku prawnego. Nadto kara ta spełni także wymogi w zakresie prewencji ogólnej, wpływając na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa o utwierdzając w przekonaniu, że popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się z właściwą reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z dnia 1983r., poz. 223 z późn. zm).