Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant st.sekr.sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego – major SG Tomasz Chilmanowicz

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2013 r

sprawy A. K. (1)

obwinionego o wykroczenie z art. 90 kw i in.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach II Wydziału Karnego

z dnia 24 czerwca 2013 sygn. akt II W 1476/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie przed sądem drugiej instancji w kwocie 50 (pięćdziesiąt) zł. oraz opłatę w kwocie 80 (osiemdziesiąt) zł.

UZASADNIENIE

A. K. (1) obwiniony został o to, że:

I. w dniu 30.12.2012 r. w rejonie drogowego przejścia granicznego w B., powiat (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym B.o nr rej. (...)wjechał w kolumnę pojazdów oczekujących na wjazd na teren przejścia granicznego wymuszając w ten sposób pierwszeństwo,

- tj. o wykroczenie z art. 90 kw.

II. W tym samym czasie, miejscu i okolicznościach nie udzielał uprawnionemu do legitymowania funkcjonariuszowi Straży Granicznej dokumentów tożsamości,

- tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

III. W tym samym czasie, miejscu i okolicznościach nie zastosował się do poleceń funkcjonariusza Straży Granicznej uprawnionego do kierowania ruchem w ten sposób, że nie ustawił się na jego polecenie w kolejce pojazdów oczekujących na wjazd na teren przejścia granicznego,

- tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach wyrokiem zaocznym z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie II W 1476/13 orzekł :

I.obwinionego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 90 kw, art. 65 § 2 kw i art. 92 § 1 kw i za to skazał go, a na podstawie art. 90 kw zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 800 (ośmiuset) złotych grzywny.

II. Na zasadzie art.119 kpsw zwolnił obwinionego od kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego , zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości.

Wyrokowi temu skarżący na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw zarzucił :

1.Obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na obrazie art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 424 kpk oraz art. 424 § 1 pkt.1 i 2 kpk w zw. z art. 8 kpsw i art. 82 kpsw poprzez niedostateczne i niewystarczające wykazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie odnośnie skazania obwinionego A. K. (1) na zeznaniach funkcjonariuszy Straży Granicznej : M. H., A. D. i R. T., a więc osób zainteresowanych takim rozstrzygnięciem, pomimo, iż zeznania te pozostają w rażącej sprzeczności z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności z dowodem z monitoringu przejścia granicznego, co w konsekwencji przy prawidłowej analizie dowodów winno skutkować uniewinnieniem obwinionego od wszystkich stawianych mu wnioskiem o ukaranie zarzutów,

2.Mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, tj.: art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez sprzeczne z zasadą obiektywizmu uwzględnienie w sprawie tylko okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionego, w tym bezkrytyczne danie wiary zeznaniom świadków funkcjonariuszy Straży Granicznej, a tym samym pominięcie tych okoliczności przeciwnych, które w sposób jednoznaczny dowodzą niewinności obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do wydania niesprawiedliwego i wadliwego wyroku,

3. Obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na obrazie art. 71 § 4 kpsw w zw. z art. 377 kpk w zw. z art. 81 kpsw, polegającą na wadliwym uznaniu, że obwiniony został prawidłowo wezwany na rozprawę w dniu 24.06.2013 r., zaś w sytuacji jego nieobecności niezasadnym było prowadzenie postępowania wobec braku złożonych przez niego jakichkolwiek wyjaśnień oraz uznania, że obecność obwinionego na rozprawie w Sądzie winna być konieczna,

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu, iż obwiniony A. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję wszystkich zarzucanych mu wykroczeń pomimo braku w tym zakresie dostatecznych i koniecznych dowodów jego winy.

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od wszystkich stawianych mu wnioskiem o ukaranie zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest niezasadna. Zawarte w niej zarzuty są nietrafne.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy obwinionego i kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów, jak również w aspekcie wymierzonej mu kary.

Dokonana przez ten Sąd analiza materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom skarżącego - wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu I-szej instancji i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego podniesionych w punkcie 1 i 2 apelacji stwierdzić trzeba, iż są one nietrafne. Przede wszystkim dlatego, iż Sąd I instancji w sposób jasny i dostateczny wskazał w uzasadnieniu wyroku przesłanki swojego rozstrzygnięcia odnosząc się do zgromadzonych w sprawie dowodów, które stały się podstawą decyzji. Nadto Sąd Rejonowy dokonał oceny tychże dowodów zgodnie z regułami wyrażonymi w odpowiednich przepisach Kodeksu postępowania karnego oraz Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, a w szczególności zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. W świetle powyższego nie sposób zgodzić się z tezą skarżącego jakoby Sąd Rejonowy uwzględnił w sprawie tylko okoliczności przemawiające na niekorzyść obwinionego, w tym bezkrytycznie dał wiarę zeznaniom świadków w osobach funkcjonariuszy Straży Granicznej, a tym samym pominął te okoliczności przeciwne, które w sposób jednoznaczny dowodzą niewinności obwinionego.

Stwierdzić trzeba, iż funkcjonariusze Straży Granicznej M. H., A. D. i R. T. z racji pełnienia swojej funkcji nie mieli interesu w tym, aby zeznawać fałszywie. Ponadto wymienieni funkcjonariusze będąc osobami obcymi dla obwinionego nie mieli też powodu, aby zeznawać na korzyść bądź na niekorzyść obwinionego. Stąd też ocena zeznań tych świadków została dokonana przez Sąd meriti w sposób prawidłowy. Sąd Rejonowy słusznie dał wiarę tym zeznaniom uznając je za wiarygodne i wzajemnie ze sobą spójne (k.5,6-7,21,33-34,34). Wymienieni funkcjonariusze w sposób szczery i rzeczowy opisali przebieg zdarzeń w dniu 30 grudnia 2012 r. z udziałem obwinionego na posterunku granicznym w B.. Zauważyć należy, iż obrońca obwinionego formułując treść zarzutu w punkcie 2 apelacji nie wskazał jakie dokładnie okoliczności przeciwne, (które w sposób jednoznaczny miałyby dowodzić niewinności obwinionego) pominął Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach i wnioskach. Powyższe czyni tenże zarzut nieczytelnym i nieprecyzyjnym.

Nie sposób również zgodzić się z tezą skarżącego jakoby obwiniony A. K. (1) został błędnie uznany za prawidłowo wezwanego na rozprawę w dniu 24.06.2013 r., zaś w sytuacji jego nieobecności niezasadnym było prowadzenie postępowania wobec braku złożonych przez niego jakichkolwiek wyjaśnień oraz uznania, że obecność obwinionego na rozprawie w Sądzie winna być konieczna. Odnosząc się do tego zarzutu stwierdzić trzeba, iż Sąd Rejonowy, kierując się regułami doręczeń pism procesowych, słusznie uznał obwinionego za prawidłowo wezwanego. W ocenie Sądu Okręgowego jest to kwestia bezsporna, gdyż w aktach sprawy znajduje się zwrotne potwierdzenie odbioru wraz z kopertą zawierającą wezwanie na termin rozprawy. (k.32) Z adnotacji doręczającego wynika, iż przesyłka była dwukrotnie awizowana i nie podjęta w terminie, co w konsekwencji spowodowało uznanie jej za doręczoną w dniu 7 czerwca 2013 r. i w konsekwencji wydanie przez Sąd Rejonowy wobec A. K. (1) wyroku zaocznego.

Odnosząc się zaś do twierdzenia skarżącego o niezasadności prowadzenia postępowania wobec braku złożonych przez obwinionego jakichkolwiek wyjaśnień zaznaczyć należy, iż A. K. (1)w piśmie skierowanym do Placówki Straży Granicznej w B., oświadczył, iż nie zgadza się z żadnymi zarzutami dotyczącymi popełnionych przez niego wykroczeń (k.19). W powyższym kontekście nie sposób przy tym nie podnieść i tego, iż złożenie wyjaśnień w sprawie jest prawem – nie zaś obowiązkiem- obwinionego, z którego ten może skorzystać lub nie. Jeśli obwiniony, będąc prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy i mając możliwość złożenia wyjaśnień w sprawie, z prawa tego rezygnuje, to w ten sposób sam pozbawia się możliwości przedstawienia swoich racji. Dopatrywanie się w takiej sytuacji uchybień po stronie Sądu jest ewidentnym nieporozumieniem. Co się zaś tyczy braku zarządzenia o zmianie sędziego wyznaczonego do rozpoznania niniejszej sprawy zauważyć należy, iż jakkolwiek takiego zarządzenia rzeczywiście w aktach sprawy nie ma, to jednakże chybienie to nie miało jakikolwiek wpływu na treść zapadłego wyroku. Związku pomiędzy brakiem owego zarządzenia a treścią wyroku zdaje się nie dostrzegać również sam autor apelacji gdyż na tego rodzaju związek w żadnej mierze nie wskazuje.

Omawiając zarzut podniesiony w punkcie 4 apelacji przede wszystkim podnieść trzeba, iż zgodnie z poglądem utrwalonym w doktrynie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (por. SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58 oraz aprobatę W. Daszkiewicza, Przegląd orzecznictwa , PiP 1976, z. 4, s. 127 i M. Cieślaka, Z. Dody, Przegląd orzecznictwa , Palestra 1976, z. 2, s. 64). Przedmiotowy zarzut jest zatem zarzutem chybionym, gdyż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti, a przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, jednoznacznie prowadzą do wniosku, iż obwiniony A. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję wszystkich zarzucanych mu wykroczeń. Wniosku tego w żadnym stopniu nie zmienia lansowana przez skarżącego teza, jakoby obwiniony włączając się do ruchu nie naruszył żadnych obowiązujących w takiej sytuacji zasad ponieważ uczestnik ruchu, przed którego on wjechał, dobrowolnie ustąpił mu pierwszeństwa. Teza ta nie zasługuje na podzielenie po pierwsze dlatego, że twierdzenie o „dobrowolności” ustąpienia pierwszeństwa w przypadku, gdy obwiniony wjechał w kolumnę poruszających się aut jest w oczywistym stopniu nieprzekonująca, a po wtóre zdaje się pomijać to, że pojazdy oczekujące na odprawę ustawiały się zgodnie z kolejnością przybycia na drodze dojazdowej i zgodnie z wytyczonymi pasami ruchu. Obwiniony, omijając kolejkę aut osobowych, zasadę tę w wyraźny sposób naruszył. Jeśli przy tym weźmie się pod uwagę fakt, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w trakcie wzmożonego ruchu podróżnych i to na przejściu granicznym, w którym pomimo niewielkiej infrastruktury w samym 2012r. zanotowano wzrost ilości opraw do ponad 1 mln, to nie ulega wątpliwości, iż czyn obwinionego nie był jedynie drobnym i błahym incydentem.

W świetle powyższego, zawarty w apelacji postulat o uniewinnienie obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Nie podzielając zatem zarzutów ani wniosków zawartych w apelacji, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 & 1 kpk w zw. z art. 109 & 2 kpow).

Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej wyłącznie na korzyść A. K., zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie przed sądem drugiej instancji oraz opłatę ( art. 636 & 1 kpk w zw. z art. 119 kpow i & 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10.10.2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania – Dz. U nr 18, poz.1269, poz.1269).