Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie, VII Wydział Karny Odwoławczy, w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Lutostańska,

Protokolant: st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski,

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Michała Rolikowskiego,

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013r.,

sprawy C. S. ,

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego,

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach,

z dnia 26 lipca 2013r., sygn. akt II W 1743/13,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę do ponownego rozpoznania przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bartoszycach.

UZASADNIENIE

C. S. został obwiniony o to, że:

w dniu 14 marca 2013r. w miejscowości B. kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) wyprzedził inny pojazd nie stosując się d znaku P-4 „linia podwójna ciągła”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach, wyrokiem z dnia 26 lipca 2013r., sygn. akt II W 1743/13:

I.  obwinionego C. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 92 § 1 k.w. skazał go na karę 100 złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony, zaskarżając orzeczenie w całości. Apelujący wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez wydanie wyroku wbrew zasadzie in dubio pro reo i rozstrzygnięcie wątpliwości w zgromadzonym materiale dowodowym na niekorzyść obwinionego, w szczególności okoliczności związanych z ustaleniem odcinka drogi, na którym obwiniony wykonywał manewr wyprzedzania;

2.  obrazę art. 7 k.p.k. poprzez znaczne przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz wkroczenie w sferę dowolności tychże ocen i w konsekwencji ustalenie winy obwinionego, co do stawianego mu zarzutu, w szczególności ustalenie stanu faktycznego wyłącznie w oparciu o zeznania M. S., podczas gdy zeznania te, składane na różnych etapach postępowania, różnią się znacznie od siebie, a także w oparciu o sporządzoną notatkę urzędową, która nieprawidłowo została zakwalifikowana jako dowód w sprawie;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na jego treść, poprzez wskazanie, iż obwiniony wyprzedził inny pojazd nie stosując się do znaku P-4 „linia podwójna ciągła”.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Oceniając jednak wagę i istotę uchybień Sądu pierwszej instancji- sprowadzających się de facto do nienależytego wyjaśnienia sprawy-, stwierdzić należy, że postulat skarżącego o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu należy uznać za przedwczesny.

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że jego podstawę faktyczną ukształtowano w oparciu o zeznania M. S. oraz notatkę urzędową sporządzoną przez wskazanego funkcjonariusza Policji. Analiza akt niniejszej sprawy wbrew temu jednak, co przyjął Sąd Rejonowy, nie daje podstaw do formułowania jednoznacznego i kategorycznego wniosku o sprawstwie obwinionego, z uwagi na niewyczerpanie rysujących się na jej tle możliwości dowodowych. Stwierdzić bowiem należy, że sam fakt, że notatka urzędowa- która nota bene wbrew twierdzeniom skarżącego może stanowić dowód w sprawie o wykroczenie- potwierdza zeznania wskazanego świadka, nie budzi wątpliwości skoro jest autorstwa tego funkcjonariusza Policji.

Zauważyć należy, że z depozycji M. S. wynika, że jakkolwiek wymieniony konsekwentnie potwierdzał fakt podjęcia przez C. S. manewru wyprzedzania w miejscu obowiązywania znaku P-4 „linia podwójna ciągła”, to jednocześnie wskazywał, że nie widział dokładnie, gdzie obwiniony rozpoczął wykonywanie wskazanego manewru. W tym zakresie świadek odwołał się do swojego doświadczenia zawodowego, wskazując, że dostrzegł obwinionego poruszającego się lewym psem na wysokości bramy wjazdowej do tartaku, co jest o tyle istotne, że za bramą rozciąga się „jeszcze kawałek linii ciągłej” (k.15v). Sąd meriti w żaden sposób nie zweryfikował przywołanych twierdzeń świadka, poprzez pozyskanie stosownej dokumentacji drogowej, obrazującej rozmieszczenie w miejscu popełnienia zarzucanego obwinionego czynu znaków poziomych. Ustalenie to jest istotne zważając na fakt, że obwiniony kategorycznie zaprzeczał okolicznościom mającym świadczyć o jego sprawie, wyjaśniając, że „omijał inny pojazd w miejscu gdzie była linia przerywana” (k.15). Sąd pierwszej instancji powinien również ustalić, czy z uwagi na miejsce, gdzie znajdował się pojazd policyjny w chwili zdarzenia, jego odległość od samochodu obwinionego, ukształtowanie terenu, świadek miał pełną możliwość zaobserwowania miejsca, w którym M. S. wykonywał manewr wyprzedzania.

Dodatkowo zauważyć należy, że z notatki urzędowej wynika, że w dniu 14 marca 2013r. M. S. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym wspólnie z st. sierż. P. P. (k.1). Sąd Rejonowy powinien zatem rozważyć możliwość przesłuchania tego funkcjonariusza, który może posiadać istotne informacje mające znaczenie dla odpowiedzialności obwinionego.

Konieczność wyjaśnienia wskazanych kwestii i przeprowadzenia w tym kierunku dowodów legła u podstaw uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Bartoszycach do ponownego rozpoznania. Przeprowadzenie zasygnalizowanych powyżej dowodów w sposób wydatny może przyczynić się do poszerzenia dostępnego Sądowi pierwszej instancji materiału, a w konsekwencji pozwoli na ostateczną weryfikację prezentowanych przez obwinionego i świadka wersji zdarzenia.

Z tych względów orzeczono jak na wstępie (art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.)