Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy, w składzie:

Przewodniczący: SSO Karol Radaszkiewicz (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska

przy udziale Oskarżyciela Publicznego – sierż. sztab. Agnieszki Szlachtowicz z KWP w Olsztynie

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013 roku

sprawy S. P. ,

obwinionego o wykroczenie z art.97kw., art.96§1pkt.57kw. w zw. z art.39ust.1, art.66 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 6 sierpnia 2013 roku w sprawie IX W 1622/13

Uchyla zaskarżony wyrok, przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VII Ka 987/13

UZASADNIENIE

S. P. obwiniony został o to, że:

w dniu 28 maja 2013r. około godz. 06:39, w O. na ulicy (...) kierując samochodem marki F. (...) nr rej (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy, a ponadto kierował pojazdem którego przyrządy i urządzenia nie nadawały się do spełnienia swojego przeznaczenia

- tj. o wykroczenie z art.97kw, art.96§1pkt.5kw w zw. z art.39ust.1, art.66 Ustawy Prawo o Ruchu drogowym

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 6 sierpnia 2013r. w sprawie IX W 1622/13:

I. obwinionego S. P. uznano za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art.97kw, art.96§1pkt.5kw w związku z art.39ust.1, art.66 Ustawy Prawo o Ruchu drogowym i za to z mocy art.96§1pkt.5kw w zw. z art.9§2kw skazano go na karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) złotych;

II. na podstawie art.118§1kpw i art.3ust.1 w zw. z art.21pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążono obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Apelacja obwinionego S. P., zaskarżyła wyrok w całości. Skarżący podniósł, iż Sąd w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów obwinionego odnośnie sposobu w jaki próbowano go zatrzymać, łamiąc przepisy. Podkreślił, iż na nagraniu jest widoczne, że miał zapięte pasy, a zatem nagranie powinno to potwierdzić, co Sąd pominął, zamiast tego zwracając uwagę na pęknięte lusterko, w którym doskonale mimo tego widać zapięte jego pasy.

Zarzuciła Sądowi nieobiektywność przy ocenie dowodów jak też niesłuszne odwoływanie się do wyroku skazującego obwinionego sprzed piętnastu lat,. Wskazała, iż policjant zeznający w Sądzie, zeznawał nieprawdę, gdyż w trakcie wyprzedzania nie patrzył się na niego a był zajęty rozmową. Po drugie, nie jechał za obwinionym, gdyż z uwagi, że jechał w sposób niedostosowany do warunków ruchu i innych uczestników, obwiniony wyprzedził go bezpośrednio przed skrzyżowaniem ul.(...) od razu skręcając, co widocznie zdenerwowało go, gdyż włączył syrenę i chciał go zatrzymać, a to, że obwiniony ujechał jeszcze pół kilometra, wynikało z braku możliwości bezpiecznego zatrzymania.

Skarżący wskazał na potrzebę ponownego przeanalizowania dowodowego nagrania celem ustalenia, czy widoczne jest na nim zapięcie pasów, w przypadku czego należałoby sprawdzić autentyczność tego nagrania. Uważa, iż dowodowe nagranie pozwoli zweryfikować nieprawdziwe jego zdaniem zeznania policjantów odnośnie nie zapięcia pasów. Podkreślił, iż zapięcie pasów na wysokości ramienia jest zgodne z przepisami, a ewentualny brak widoczności tego na nagraniu z tyłu, nie może go obciążać, gdyż to obwinionemu należy udowodnić winę, a nie obwiniony powinien udowadniać swą niewinność. Zaznaczyła, iż Sąd nie powinien w sposób wybiórczy przyjmować argumentów, które są wygodne i skazywać na podstawie doświadczenia.

Nadto skarżący podniósł, iż na jego korzyść przemawia jego wieloletnia bezkolizyjna jazda, potwierdzająca, iż jeździ bezpiecznie i zgodnie z przepisami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację uznać należy zasadną o tyle o ile podnosząc wątpliwości odnośnie poprawności dokonanej przez Sąd oceny ujawnionych w sprawie dowodów a finalnie wywiedzionych ustaleń faktycznych, wskazała na potrzebę uchylenia wyroku celem skierowania sprawy do ponownego rozpoznania sprawy.

Postrzegając i oceniając argumentację skarżącego kwestionującą oceny i zapatrywania Sądu, w kontekście prezentowanej uzasadnieniem wyroku oceny oraz wnioskowania, które doprowadzić miały do uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych czynów, odnotować należy wyraźne uchybienie we wskazanym wnioskowaniu Sądu niewątpliwie naruszające standardy art.7kpk. oraz w konsekwencji rodzące wątpliwości odnośnie poprawności przyjętych wyrokiem ustaleń faktycznych, które jako obarczone ryzykiem błędu i tym samym wątpliwe, postrzegać należy jako dowolne oraz nie mogące się ostać bez uprzedniego wyjaśnienia wszelkich ujawniających się wątpliwości oraz błędów we wnioskowaniu skutkującym przyjęciem finalnych ustaleń faktycznych.

Odnotować należy, iż lektura uzasadnienia wyroku wskazuje, iż w ocenie Sądu istotną przyczyną z której Sąd ocenił dowodowe zeznania obciążających obwinionego funkcjonariuszy policji, świadków Ł. T. (k.16) oraz A. B. (k.14v.) jako wiarygodne i przydatne dla oparcia o nie przyjmowanych ustaleń faktycznych, stanowiło uznanie, iż wzajemnie się uzupełniające relacje wymienionych zyskały nadto wsparcie i tym samym uwiarygodnienie w materialnym i z istotny bardziej obiektywnym dowodzie w postaci nagrania dokonanego wideorejestratorem mającego potwierdzać stwierdzone uchybienia, przez co rozumieć należy m.in. okoliczność braku zapiętych pasów bezpieczeństwa przez obwinionego.

Niestety odtworzenie dowodowego nagrania (k.8) w toku postępowania odwoławczego, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego takowego wniosku w żaden sposób nie tylko nie uprawnia, ale wręcz wywołuje istotne wątpliwości odnośnie wniosków, jakie Sąd wywiódł z dowodowego nagrania. W istocie, w zapisie tegoż nagrania, nie sposób dostrzec jakichkolwiek widocznych oznak mogących chociażby częściowo potwierdzić wersję o braku zapiętych pasów przez obwinionego w trakcie jazdy, w świetle czego wątpliwą i wręcz dowolną jawi się nie tylko ocena tegoż dowodu dokonana przez Sąd, ale nade wszystko skutkować to musi również uzasadnionymi wątpliwościami odnośnie trafności oceny dalszych dowodów które wg Sądu uznać należało wiarygodnymi m.in. ze względu na ich wsparcie dowodowym nagraniem, co wprost dotyczy właśnie dowodowych zeznań wymienionych świadków.

W świetle powyższego, nie do przyjęcia jawi się stanowisko Sądu Rejonowego rzetelności i wiarygodności obciążających obwinionego relacji wymienionych świadków upatrujące m.in. w ich wsparciu wymową dowodowego nagrania mającego rzekomo potwierdzać wskazywane przez nich okoliczności, w sytuacji, gdy owe nagranie nie dostarcza do tego jakichkolwiek podstaw.

Jeśli zatem Sąd Rejonowy dostrzegł w dowodowym nagraniu istotne szczegóły mogące faktycznie potwierdzać wersję wymienionych świadków, to winien był to wyraźnie przedstawić m.in. przez precyzyjne wskazanie i interpretację konkretnych ujęć – klatek, możliwych do precyzyjnego określenia w funkcji czasu, w efekcie umożliwiając prześledzenie i tym samym zweryfikowanie poprawność odpowiedniej oceny tego dowodu jak też jego ewentualną przydatność do zweryfikowania wzajemnie konkurencyjnych wersji zdarzenia, z jednej strony prezentowanej relacjami wskazywanych świadków, a z drugiej lansowanej wyjaśnieniami obwinionego, co dopiero umożliwiłoby ewentualną ocenę poprawność przyjmowanych ocen poszczególnych dowodów, a finalnie również bazujących na tychże dowodach ustaleń faktycznych.

Brak powyższego, wobec lakoniczności wskazywanej przez Sąd oceny dowodów, wyklucza możliwość sprawdzenia poprawności tychże, skutkiem czego, nie jest możliwe rozstrzygnięcie trafności wywiedzionych przez Sąd konkluzji.

Ogląd dowodowego nagrania nie pozwolił bowiem rozstrzygnąć, ani czy rację ma obwiniony kiedy twierdzi, iż nagranie potwierdza, iż miał on zapięty pas, ani czy wręcz przeciwnie, rację mieli świadkowie utrzymując, iż obwiniony ówcześnie nie miał zapiętego pasa bezpieczeństwa.

W efekcie, nie dysponując możliwością zweryfikowania poprawności zapatrywania Sądu we wskazywanym wyżej zakresie, niewątpliwie mogącego w zasadniczy sposób rzutować na końcową konkluzję i tym samym kształt przyjmowanych ustaleń faktycznych, niezbędną okazało się skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania w ramach którego oczekiwać należy możliwie wnikliwej analizy poszczególnych dowodów i równie precyzyjnego i wszechstronnego przedstawienia wywodzonych z tychże konkluzji, a nade wszystko możliwie wyczerpującego przedstawienia dokonywanych ocen oraz przeprowadzanego wnioskowania, jako warunku niezbędnego dla dokonania ewentualnej kontroli instancyjnej przyjmowanych ocen i rozstrzygnięć, co dotyczyć winno m.in. oceny dowodu ze wskazywanego nagrania wideorejestratora, co mając na uwadze, Sąd Okręgowy podzielając apelację jedynie we wskazanym zakresie, nie przesądzając kształtu ostatecznych ustaleń faktycznych, zaskarżony wyrok uchylił, przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania (art.437§2kpk. w zw. z art.438pkt.2 i 3kpk.).