Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Marcin Łochowski (spr.)

Sędziowie:SA Ewa Stefańska

SA Marcin Strobel

Protokolant:protokolant Katarzyna Mikiciuk

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

rozpoznał sprawę z powództwa (...) w W.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 24 listopada 2014 r., sygn. akt IV C 1760/07

uchyla zaskarżony wyrok częściowo, to jest w punkcie pierwszym, trzecim i czwartym i w tej części przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 681/15

UZASADNIENIE

(...) wniósł o zasądzenie od (...) kwoty 1.720.613,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 kwietnia 2007 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu. Na rozprawie w dniu 21 listopada 2008 r. powód ograniczył powództwo do kwoty 1.720.023,77 zł – za zgodą pozwanego. Następnie w dniu 27 stycznia 2014 r. powód ponownie ograniczył powództwo do kwoty 1.347.118 zł, cofając pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 372.905 zł.

(...) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.347.118 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 kwietnia 2007 r. do dnia zapłaty, umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 373.494,60 zł oraz obciążył pozwanego kosztami procesu oraz kosztami sądowymi.

Sąd Okręgowy ustalił, że przedmiotem roszczeń jest żądanie zapłaty za udzielone przez powoda w 2004 r. świadczenia zdrowotne ubezpieczonym w (...) w zakresie lecznictwa szpitalnego ponad wartość określoną w umowie z pozwanym z dnia 9 lutego 2004 r. nr (...). Udzielone świadczenia zdrowotne zostały wykonane na podstawie art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2007 Nr 14, poz. 89 ze zm. – dalej, jako: „u.z.o.z.”) i art. 30 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204 ze zm. – dalej, jako: „u.z.l.l.d.”), tj. w przypadkach nagłych zagrożenia zdrowia lub życia. Powód wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty dochodzonej pozwem, ale do dnia wniesienia pozwu faktura VAT nr (...) z dnia 9 marca 2007 r. na kwotę dochodzoną pozwem, z terminem płatności na dzień 8 kwietnia 2007 r., nie została zapłacona.

Powód przedstawił wykazy pacjentów hospitalizowanych w czasie objętym żądaniem pozwu oraz ich historie choroby. Według opinii kardiochirurga Z. M. na (...) zabiegi: (...) było pilnych, tj. odroczenie operacji mogło stanowić realne niebezpieczeństwo utraty życia, (...) było naglących, tj. odroczenie operacji mogło doprowadzić do istotnego pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, (...) zabiegów było planowych, tj. odroczenie operacji o kilka tygodni nie powinno wpłynąć niekorzystnie na stan zdrowia pacjenta. Według opinii chirurga ortopedy traumatologa A. D. na (...) zabiegi: w (...) przypadkach istniała konieczność hospitalizacji, ponieważ zwłoka mogłaby sprowadzić niebezpieczeństwo dla zdrowia pacjenta, w (...) przypadkach nie było możliwości ustalenia konieczności bezzwłocznej hospitalizacji, w (...) przypadkach zwłoka nie spowodowałaby istotnego pogorszenia stanu zdrowia pacjentów. Według opinii onkologa T. S. na (...) zabiegi: w (...) przypadkach brak kart pacjenta, (...) zabiegów uznanych zostało za zasadne, spełniające wymogi (...), (...) zabiegów zostało uznanych za bezzasadne, niespełniające wymogów (...). Według opinii anestezjologa M. R. na (...) zabiegi: (...) zostało uznanych za zasadne, spełniające wymogi (...), a (...) – za bezzasadne, niespełniające wymogów (...). Według opinii neurochirurga M. S. na (...) zabiegów: (...) zostało uznanych za zasadne, spełniające wymogi (...), a (...) – za bezzasadne, niespełniające wymogów (...). Według Sądu I instancji opinia kardiochirurga i chirurga ortopedy traumatologa wypełniały wszelkie wymogi procedury cywilnej, natomiast pozostałe opinie nie zawierają szczegółowego uzasadnienia. Powód w piśmie z dnia 27 grudnia 2013 r. cofnął wszelkie zastrzeżenia, jakie wcześniej zgłaszał odnośnie ww. opinii, a następnie ograniczył roszczenie do przypadków pacjentów, których stan uzasadniał udzielenie świadczeń ponadlimitowych zgodnie z opiniami. Z tych względów Sąd Okręgowy bazował na wszystkich złożonych do akt opiniach, mimo lakoniczności części z nich.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 7 u.z.o.z. zakład opieki zdrowotnej nie może odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia. Natomiast, według art. 30 u.z.l.l.d. lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki.

Według Sądu Okręgowego, w 2004 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 10 sierpnia 2001 r. w sprawie rodzajów dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej, sposobu jej prowadzenia oraz szczegółowych warunków jej udostępniania, wydane na podstawie art. 18 u.z.o.z. (Dz.U. z 2001 r. Nr 88, poz. 966) oraz ogólne warunki umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych. Z regulacji tych wynika, że na powodzie nie spoczywał żaden obowiązek prawny prowadzenia dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia zdrowotnego pacjenta, a dodatkowo to pozwany dysponuje danymi, umożliwiającymi weryfikację świadczeniobiorcy, tj. pacjenta (w tym kodem ubezpieczenia). Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w (...) (Dz.U. z 2003 r. Nr 45, poz. 391 ze zm. – dalej, jako: „u.p.u.z.”), a od 1 października 2004 r. – ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135 ze zm. – dalej, jako: „u.ś.o.z.”), składki na ubezpieczenie zdrowotne były wpłacane bezpośrednio przez płatników do ZUS, bądź do kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, którzy na mocy art. 29 u.p.u.z. (art. 87 u.ś.o.z.) byli zobowiązani niezwłocznie przekazać przedmiotowe składki do centrali pozwanego wraz z danymi o ubezpieczonych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu oraz sposobu przekazywania do centrali (...) przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego danych dotyczących osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym i płatników składek (Dz.U. z 2003 r. Nr 62, poz. 561). Zatem jedynymi gestorami kodów ubezpieczeniowych pacjenta zawsze byli pozwany oraz ZUS i KRUS. Na powodzie zaś ciążył jedynie obowiązek udzielania świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym. Zgodnie z art. 215 u.p.u.z. (odpowiednio art. 240 u.ś.o.z.), dowodem ubezpieczenia zdrowotnego był każdy dokument, który potwierdzał uprawnienie do świadczeń zdrowotnych, w szczególności dokument potwierdzający opłacanie składek na ubezpieczenia zdrowotne, zaś w przypadku emerytów i rencistów odcinek przekazu. Powód wpisywał więc do indywidualnej historii choroby pacjenta informację o przedłożonym dokumencie ubezpieczenia. Powód nie posiada zatem dokumentacji zawierającej kody ubezpieczeniowe pacjentów, gdyż nie miał takiego obowiązku.

Nadto, przepisy art. 7 u.z.o.z. i art. 30 u.z.l.l.d. nakładają na lekarzy bezwzględny obowiązek pomocy, czyli nawet bez względu na ubezpieczenie zdrowotne pacjenta. Zgodnie natomiast z art. 38 ust. 5 u.z.o.z. powód nie może obciążać osoby uprawnionej do świadczeń opłatami za ich udzielenie.

Powód żądał zapłaty za świadczenia zdrowotne udzielone w 2004 r. ubezpieczonym w (...) w zakresie lecznictwa szpitalnego ponad wartość określoną w umowie z pozwanym z dnia 9 lutego 2004 rok nr (...). Powód wykazał, że udzielił świadczeń ponadlimitowych. Udzielone świadczenia zdrowotne zostały wykonane na podstawie art. 7 u.z.o.z. i art. 30 u.z.l.l.d., tj. w przypadkach nagłych zagrożenia zdrowia lub życia.

Sąd Okręgowy wskazał, że powód cofnął pozew w zakresie, w jakim zgodnie z opiniami biegłych, przypadki nadwykonań nie mieściły się w ramach art. 7 u.z.o.z. i art. 30 u.z.l.l.d. W tym zakresie postępowanie zostało umorzone. W pozostałym zakresie powództwo zostało uwzględnione zgodnie z żądaniem powoda.

Roszczenie w zakresie odsetek zostało uwzględnione za okres od dnia 9 kwietnia 2007 r., ponieważ faktura VAT nr (...) z dnia 9 marca 2007 r. na kwotę dochodzoną pozwem, była wystawiona z terminem płatności na dzień 8 kwietnia 2007 r.

O kosztach Sąd I instancji rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego.

W apelacji strona pozwana zaskarżyła wyrok w części, tj. pkt 1., 3. i 4., zarzucając temu orzeczeniu:

- sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, iż treść dowodów z opinii biegłych uzasadniała zasądzenie na rzecz powoda kwoty 1.347.118 zł;

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 7 u.z.o.z. oraz art. 30 u.z.l.l.d. przez przyjęcie, że wynikający z tych przepisów obowiązek udzielenia świadczeń stanowi podstawę do nałożenia na pozwanego obowiązku ich finansowania nawet wtedy, gdy świadczenia te były udzielone bez zawartej i obowiązującej umowy;

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 72 u.p.u.z. oraz art. 132 u.ś.o.z. przez przyjęcie, że świadczenia zdrowotne udzielane w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego mogą być udzielane i finansowane bez zawartej umowy lub w wysokości przekraczającej określoną w umowie ilość świadczeń;

- naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. przez taką konstrukcję uzasadnienia wyroku, która nie zawiera istotnych motywów rozstrzygnięcia, w szczególności odnoszących się do treści opinii biegłych w zakresie spełnienia przesłanek wynikających z art. 7 u.z.o.z. oraz art. 30 u.z.l.l.d.

W konsekwencji, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi okręgowemu, a także zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest zasadna i to w przeważającej mierze niezależnie od zarzutów w niej zawartych.

Powód w niniejszej sprawie dochodził zapłaty za wykonane na rzecz pacjentów świadczenia zdrowotne ponad limity przewidziane w umowie łączącej strony. Za utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego należy uznać pogląd, że „żądanie zapłaty za udzielone świadczenia ponadlimitowe jest prawnie zasadne tylko wtedy, gdy do wykonania tych świadczeń doszło w sytuacjach określonych w art. 7 ustawy o z.o.z. i art. 30 ustawy o zawodzie lekarza, skoro przepisy te są źródłem bezwzględnego obowiązku lekarzy i zakładów opieki zdrowotnej podjęcia interwencji medycznych w opisanych tam sytuacjach. Według tej koncepcji określone w umowach ilościowe limity świadczeń zdrowotnych nie dotyczą przypadków, gdy zachodzi potrzeba natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Ustawowy obowiązek natychmiastowego udzielenia świadczeń nie może więc być limitowany umową” ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 stycznia 2007 r., V CSK 396/07, zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2007 r., II CSK 141/07). „Koszty świadczeń udzielonych ubezpieczonym w warunkach przymusu ustawowego należy zatem, zgodnie z art. 56 k.c., włączyć do skutków, jakie wywołuje umowa zawarta między(...) (dawniej: właściwą kasą chorych) a świadczeniodawcą i obciążyć nimi Fundusz zarządzający środkami publicznymi, z których powinny one być pokryte” ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 stycznia 2014 r., I CSK 161/13).

Tym samym, podmiot, który spełnił świadczenie zdrowotne ponad limit ustalony w umowie z (...) ma roszczenie o zapłatę za wykonane świadczenia w wypadku potrzeby „natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia” (art. 7 u.z.o.z.) lub jeżeli zwłoka w spełnieniu świadczenia „mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia” lub świadczenie zostało spełnione „w innych przypadkach niecierpiących zwłoki” (art. 30 u.z.l.l.d.). Sąd I instancji winien więc zbadać, czy świadczenia, za które powód dochodzi zapłaty zostały wykonane w warunkach wskazanych w art. 7 u.z.o.z. lub art. 30 u.z.l.l.d.

Rzecz jednak w tym, że powód, wbrew treści art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c., nie przytoczył w pozwie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie w sposób na tyle precyzyjny, aby była możliwa ich weryfikacja w toku postępowania. Niezwykle lakoniczny pozew (k.2-3) nie zawiera bowiem jakichkolwiek informacji indywidualizujących świadczenia, za wykonanie których powód dochodzi zapłaty, a w szczególności rodzaju tych świadczeń, daty ich wykonania oraz imion i nazwisk pacjentów. Brak również danych dotyczących liczby tych zabiegów, przyczyn ich wykonania poza umową, a także sposobu wyceny. Pozew nie zawiera zatem kluczowych informacji niezbędnych dla miarodajnej oceny zasadności powództwa. Co więcej, także kolejne pisma powoda – równie lakoniczne jak pozew – nie wnoszą na tej płaszczyźnie nic nowego do sprawy (k. 230-231, 271-273, 666-667, 737-738, 1119-1123, 1132-1133, 1232-1234, 1255-1256, 1293-1295).

Nie jest przy tym rolą sądu poszukiwanie podstawy faktycznej powództwa w pismach dołączonych do pozwu lub innych dokumentach dołączonych do akt. Nie budzi bowiem wątpliwości, że wskazanie podstawy faktycznej powództwa jest obowiązkiem procesowym strony wprost wyrażonym w treści art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.

Dodatkowe wątpliwości w tym zakresie wywołuje treść oświadczenia powoda dotycząca cofnięcia pozwu w części. Otóż powód w ostatnim piśmie procesowym z dnia 27 stycznia 2014 r. (a więc po ponad 6 latach procesu) wskazał liczbę zabiegów poszczególnych kategorii (a więc z zakresu chirurgii i traumatologii, kardiochirurgii, neurochirurgii, intensywnej terapii i onkologii) oraz zbiorczą wysokość kwot, których dochodzi za wykonanie zabiegów danego rodzaju. Nadto, powód wskazał liczbę zabiegów oraz kwotę, co do której cofnął pozew (k.1376-1378). Nie jest jednak jasne, których konkretnie świadczeń zdrowotnych dotyczy cofnięcie pozwu, a co do których żądanie to jest podtrzymywane. Znana jest jedynie liczba zabiegów poszczególnych rodzajów. Nie sposób zatem ustalić, za wykonanie których konkretnie świadczeń zdrowotnych powód ostatecznie dochodzi zapłaty.

Niczego w tym zakresie nie zmienia odwołanie się przez powoda do sporządzonych w sprawie opinii, które ze względu na swą lakoniczność również nie pozwalają na dokonanie ustaleń w ww. zakresie. Brak w nich bowiem chociażby odniesienia się do wyceny poszczególnych świadczeń oraz przyczyn, dla których dane świadczenie zostało uznane za wykonane w warunkach określonych w art. 7 u.z.o.z. lub art. 30 u.z.l.l.d.

Należy zwrócić uwagę, że tak ukształtowana podstawa faktyczna powództwa niezmiernie utrudnia podjęcie racjonalnej obrony przez stronę pozwaną. Pozwany fundusz nie mając wiedzy co do tego, za jakie konkretnie świadczenia zdrowotne powód dochodzi zapłaty nie jest przecież w stanie odnieść się do tego czy świadczenia te zostały spełnione w warunkach określonych w art. 7 u.z.o.z. lub art. 30 u.z.l.l.d.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że to „na świadczeniodawcy ciąży obowiązek udowodnienia, że dochodzone przez niego od (...) wynagrodzenie za świadczenie ponadlimitowe obejmuje wynagrodzenie za świadczenie dokonane w ramach określonych w art. 7 u.z.o.z.” ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2016 r., II CSK 275/15).

Skoro jednak strona powodowa nie sformułowała w ogóle twierdzeń, co do faktów pozwalających na ocenę zasadności dochodzonego roszczenia, to nie sposób było dopuścić dowodów celem ustalenia bliżej niesprecyzowanych faktów. Oczywiste jest przecież, że strona ma obowiązek wskazać, jakie okoliczność chce udowodnić, aby możliwe było dopuszczenie jakiegokolwiek dowodu (art. 236 k.p.c.). Postępowanie dowodowe służy przecież weryfikacji prawdziwości twierdzeń stron o faktach. W konsekwencji, sformułowanie określonych twierdzeń przez strony musi wyprzedzać przeprowadzenie postępowania dowodowego. Tym samym, powód winien w pierwszej kolejności wskazać podstawowe elementy indywidualizujące każde ze świadczeń zdrowotnych, za które dochodzi wynagrodzenia (co najmniej rodzaj świadczenia, datę wykonania oraz dane pacjenta), przyczyn ich wykonania poza umową, a także sposobu wyceny. Po zajęciu stanowiska w tych kwestiach przez pozwanego (zob. art. 212 § 1 k.p.c.) możliwa byłaby ocena, które okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy są sporne i które wobec tego wymagają dowodu (art. 227 k.p.c. w zw. z art. 228 – 230 k.p.c.).

W niniejszej sprawie postępowanie dowodowe miało natomiast na celu raczej odnalezienie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, a nie zweryfikowaniu twierdzeń powoda o tych faktach. Inaczej rzecz ujmując, prowadząc postępowanie dowodowe Sąd Okręgowy poszukiwał faktów mogących usprawiedliwić dochodzone przez powoda roszczenie. Nie sposób zaakceptować taki sposób prowadzenia procesu.

Nadto, dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na opiniach, które wobec braku uzasadnienia w ogóle nie poddają się weryfikacji. Zgodnie z art. 285 § 1 k.p.c. opinia biegłego powinna zawierać uzasadnienie. Tym samym, sporządzone w sprawie opinie biegłych onkologa T. S. (k.1217-1220), anestezjologa M. R. (k.1221-1224) oraz neurochirurga M. S. (k.1225-1227) nie odpowiadają wymaganiom przewidzianym w art. 285 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy nie był uprawniony do oparcia rozstrzygnięcia na tych opiniach mimo wycofania zastrzeżeń do tych dowodów przez powoda. Taka konstrukcja opinii wyklucza przecież dokonanie ich rzetelnej oceny w ramach zakreślonych przez art. 233 § 1 k.p.c. W tym zakresie zarzuty apelacji są zasadne.

W konsekwencji ustalenia faktyczne Sądu I instancji są niezmiernie lakoniczne. Sąd Okręgowy ustalił bowiem jedynie liczbę zabiegów i ich globalną wyceną. Nie wiadomo zatem, które konkretnie ze świadczeń zdrowotnych, będących podstawą faktyczną powództwa zostały uznane przez Sąd I instancji za wykonane w warunkach opisanych w art. 7 u.z.o.z. lub art. 30 u.z.l.l.d. i dlaczego. Nie jest także jasne w oparciu, o jakie kryteria świadczenia te zostały wycenione. Nie wiadomo więc, jaka jest w istocie podstawa faktyczna rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie był przy tym uprawniony do konstruowania takiej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, co do której – ze względu na lakoniczność uzasadnienia pozwu – nie sposób sformułować oceny, czy jest zgodna z twierdzeniami powoda. Nie chodzi przy tym o to, że powód nie udowodnił okoliczności istotnych z punktu widzenia wyrokowania, ale przede wszystkim o to, że nie sformułował twierdzeń, które można by poddać weryfikacji w toku postępowania. W tym zakresie żadne konkrety nie wynikają z pozwu, ani z dalszych pism procesowych powoda.

Należy zatem uznać, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, skoro nie wiadomo, jaki stan faktyczny jest podstawą rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c. sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy. Należy zaznaczyć, że uzupełnienie ustaleń faktycznych w postępowaniu apelacyjnym wymagałoby w zasadzie przeprowadzenia całego postępowania, począwszy od wyegzekwowania do strony powodowej przytoczenia faktów uzasadniających dochodzone roszczenie. W tym stanie rzeczy odnoszenie się do zarzutów apelacji pozwanego jest na tym etapie postępowania przedwczesne.

Dlatego też, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi na podstawie art. 108 § 2 k.p.c. rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji przede wszystkim zobowiąże powoda do wskazania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc danych indywidualizujących każde ze świadczeń zdrowotnych, za które strona powodowa dochodzi wynagrodzenia (co najmniej rodzaj świadczenia, daty wykonania oraz danych pacjenta), przyczyn ich wykonania poza umową, relewantnych z punktu widzenia art. 7 u.z.o.z. lub art. 30 u.z.l.l.d., a także sposobu wyceny wykonanych świadczeń. Następnie, po zajęciu stanowiska przez pozwanego co do tych okoliczności Sąd Okręgowy rozważy konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego, kierując się przede wszystkim wnioskami stron oraz treścią art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.