Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anetta Krawczyk

Protokolant: Sandra Mazur

po rozpoznaniu dnia 13.09.2016 r.

sprawy karnej T. F.

s. A. i I. z d. S.

ur. (...) w L.

Oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 25 października 2015 roku, we W., powiecie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, używając wobec A. S. (1) przemocy w postaci bicia rękoma po głowie i ciele oraz uderzając go parasolką w głowę i okolice szyi, zabrał mu w celu przywłaszczenia portfel wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 20 złotych, dokumenty w postaci prawa jazdy i dowodu osobistego oraz należącą do niego kartę bankomatową wydaną przez (...) Bank S.A., czy działał na szkodę A. S. (1),

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

II.  w dniu 25 października 2015 roku we W., poprzez rzucanie kamieniami i kopanie nogami w pojazd O. (...) nr rej. (...) umyślnie spowodował jego uszkodzenie na łączną kwotę 520 zł, czym działał na szkodę H. F.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

1.  Oskarżonego T. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 280 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego T. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone w pkt 1 i 2 wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności, zalicza okres dwóch dni zatrzymania w okresie od 25 do 27 października 2015 r.

5.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości przez zapłatę kwoty 520 zł na rzecz H. F. oraz kwoty 20 zł na rzecz A. S. (1),

6.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 258/16

UZASADNIENIE

Oskarżony T. F. jest 21 – letnim mieszkańcem D.. Posiada wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Pokrzywdzony A. S. (2) winien był oskarżonemu 10 zł oraz telefon o wartości około 80 zł, który wcześniej zgubił. Oskarżony żądał zwrotu od A. S. (2) kwoty 200 zł, na którą składała się kwota 10 zł wraz z żądanymi przez niego odsetkami. W dniu 25 października 2015 r. A. S. (2) na prośbę znajomego o imieniu G. umówił się z nim na zajeździe we W.. Pojechał tam pożyczonym od dziadka H. F. samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Po pewnym czasie samochodem marki A. (...), prowadzonym przez M. B., podjechał oskarżony T. F. wraz ze znajomymi. Kierujący zablokował wyjazd A. S. (2). Mężczyzna, z którym A. S. (2) umówił się, odjechał. Nieustalony mężczyzna wysiadł z samochodu wraz z oskarżonym T. F., podszedł do A. S. (2) i uderzył go pięścią w głowę, a następnie zaczął kopać w tułów, bić w głowę i okolice szyi znalezioną w samochodzie parasolką. Mężczyzna złapał A. S. (2) za szyję i szukał u niego telefonu. Nie znalazł go, ponieważ pokrzywdzony wcześniej schował telefon pod pokrowiec fotela. Oskarżony T. F. otworzył drzwi od strony pasażera i uderzył A. S. (2) pięścią w głowę i podszedł do mężczyzny, z którym bił pokrzywdzonego. Obaj napastnicy krzyczeli, żądając od A. S. (2) wydania telefonu. Następnie oskarżony T. F. ponownie zaczął bić A. S. (2) rękoma po głowie i całym ciele. Drugi z mężczyzn zabrał z fotela portfel wraz z zawartością, tj. 20 zł, prawem jazdy, dowodem osobistym i kartą bankomatową (...) Banku S.A. Oskarżony, bijąc pokrzywdzonego, powiedział do niego, że to za to, że wskazał go Policji jako sprawcę kradzieży jego tablic rejestracyjnych. W wyniku zadawanych ciosów A. S. (1) doznał otarcia naskórka oraz urazu palca.

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. F. – k. 39-39v, k. 44-45, zeznania świadków: A. S. (1) – k. 4-6, k. 23-24, k. 125v-126, M. B. – k. 58, protokół oględzin miejsca rozboju i dokumentacja fotograficzna – k. 9-14, protokół oględzin zewnętrznych ciała – k.15-16, karta porady ambulatoryjnej – k.26)

Oskarżony T. F., rzucając kamieniami i kopiąc nogami w pojazd marki O. (...), umyślnie spowodował jego uszkodzenie. Wartość szkody wyniosła 520 zł.

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. F. – k. 39v, k. 44, k. 101-102, zeznania świadków: A. S. (1) – k. 5, H. F. – k. 91v, protokół oględzin miejsca rozboju i dokumentacja fotograficzna – k. 9-14)

Kilka dni po zdarzeniu nieznajoma kobieta przekazała A. S. (1) portfel wraz z dokumentami, z wyjątkiem pieniędzy w kwocie 20 zł, informując, że znalazła go w pobliżu swojej posesji.

(dowód: zeznania świadka A. S. (1) – k. 62v, k. 126)

Oskarżony T. F. nie był dotychczas karany.

(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k.78)

Oskarżony T. F., zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznał się do bicia pokrzywdzonego, w celu „wymierzenia sprawiedliwości” za nieoddane pieniądze i telefon komórkowy, jak i wskazanie go jako sprawcy kradzieży tablic rejestracyjnych. Wyjaśnił, że kopał pokrzywdzonego w głowę i tułów, bił też pięściami, łokciem i parasolką. Przyznał, że kopiąc i rzucając kamieniem uszkodził samochód należący do H. F.. Zaprzeczył, aby podczas zdarzenia zabrał portfel wraz z zawartością.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego T. F., przyznającego się do zadawania ciosów pokrzywdzonemu oraz dokonania zniszczenia pojazdu na szkodę H. F.. Są one bowiem logiczne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka – pokrzywdzonego A. S. (1). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego nieprzyznającego się do zabrania wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną portfela wraz z zawartością. Zdaniem Sądu w tej części wyjaśnienia oskarżonego stanowią przyjętą przez niego linię obrony, mającą na celu uniknięcie skazania za rozbój. Są one bowiem sprzeczne z materiałem dowodowym w postaci konsekwentnych zeznań świadka A. S. (1), że napastnicy, bijąc go, żądali wydania telefonu, a gdy nie znaleźli, jeden z nich zabrał portfel. Podkreślenia przy tym wymaga, że oskarżony wyjaśnił, że pokrzywdzony winien mu był 200 zł oraz telefon komórkowy. Zdaniem Sądu napastnicy, widząc pokrzywdzonego, postanowili odzyskać od niego w jakiejkolwiek formie dług. Obaj, bijąc go, żądali bowiem wydania aparatu telefonicznego. Kiedy nie znaleźli go, drugi z mężczyzn zabrał portfel wraz z zawartością. Obaj atakowali, zamierzając dokonać kradzieży na

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. S. (1). Znajdują one bowiem potwierdzenie częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego T. F.. Dodać przy tym należy, że brak jest logicznych podstaw, aby uznać, że ww. świadek wskazywał nieustalonego mężczyznę jako współsprawcę, podkreślając, że był bardziej agresywny od oskarżonego, gdyby istotnie taka osoba nie brała udziału w zdarzeniu. Zeznania świadka M. B. nie wniosły istotnych okoliczności do sprawy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka H. F.. Znajdują one potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach świadka A. S. (1). Sąd dał wiarę dowodom w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego, karty porady ambulatoryjnej oraz protokołów oględzin miejsca rozboju i dokumentacji fotograficznej, oględzin ciała pokrzywdzonego, przeszukania, oględzin telefonu i okazania wraz z materiałem poglądowym, albowiem ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony. Zgodnie z art. 280 § 1 k.k. kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Tej samej karze podlega sprawca kradzieży m.in. karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (art. 278 § 5 k.k.). W myśl art. 275 § 1 k.k., kto kradnie dokument stwierdzający tożsamość podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Współsprawstwo w rozboju polega nie tylko na osobistym, fizycznym zabieraniu rzeczy. Czasem sprawcy dzielą się rolami. Wspólne bicie pokrzywdzonego, agresywne żądanie wydania wartościowego telefonu, w sytuacji, gdy sprawcy mają pełną świadomość planowanego przestępstwa, a następnie zabór portfela wraz z zawartością, stanowi współsprawstwo w ww. rozboju. Sąd uznał zatem, że oskarżony T. F. w dniu 25 października 2015 roku, we W., powiecie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, używając wobec A. S. (1) przemocy w postaci bicia rękoma po głowie i ciele oraz uderzając go parasolką w głowę i okolice szyi, zabrał mu w celu przywłaszczenia portfel wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 20 złotych, dokumenty w postaci prawa jazdy i dowodu osobistego oraz należącą do niego kartę bankomatową wydaną przez (...) Bank S.A., czym działał na szkodę A. S. (1). Powyższe wyczerpało znamiona czynu z art. 280 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Nadto oskarżony w dniu 25 października 2015 roku we W., poprzez rzucanie kamieniami i kopanie nogami w pojazd O. (...) nr rej. (...) umyślnie spowodował jego uszkodzenie na łączną kwotę 520 zł, czym działał na szkodę H. F., wyczerpując znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k.

Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości pierwszego z zarzucanych oskarżonemu T. F. czynów na szkodę A. S. (1) jest bardzo duży. Oskarżony, naruszając dobro, jakim jest mienie, poprzez bicie pokrzywdzonego z inną osobą po głowie i całym ciele, działał w sposób wyjątkowo agresywny. Oczywiste jest przy tym, że w przypadku uderzeń w głowę groziło pokrzywdzonemu doznanie większych obrażeń, które w konsekwencji mogłyby doprowadzić do zdecydowanie poważniejszych powikłań zdrowotnych. Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 288 § 1 k.k. jest duży. Oskarżony naruszył w sposób agresywny, bez powodu, dobro, jakim jest mienie. Jako okoliczność łagodzącą w stosunku do oskarżonego Sąd uznał jego dotychczasową niekaralność. Deklarację złożoną podczas rozprawy, że pokrzywdzeni przyjęli przeprosiny oraz, że chciałby zadośćuczynić pokrzywdzonym, w kontekście zachowania podczas rozprawy, ewidentnego rozbawienia, Sąd uznał za gołosłowną, mającą na celu złagodzenie ewentualnej kary za popełnione występki. Dodać również należy, że od chwili popełnienia zarzucanych czynów do dnia orzekania minął niemalże rok i oskarżony nie naprawił w najmniejszym stopniu wyrządzonych pokrzywdzonym szkód. Za pierwszy z zarzuconych oskarżonemu czynów Sąd wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Za drugi z zarzuconych oskarżonemu czynów Sąd wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż zarówno wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, spełniając cele prewencji ogólnej oraz wpływając zapobiegawczo w stosunku do oskarżonego T. F.. Z uwagi na dyspozycję art. 69 § 1 k.k., pozwalającego na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, brak było podstaw do warunkowego zawieszenia kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w niniejszej sprawie. Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu dwa dni zatrzymania w okresie od dnia 25 do 27 października 2015 r. Z uwagi na fakt, że szkody nie zostały dotychczas naprawione, Sąd orzekł ponadto o obowiązku zapłaty przez oskarżonego T. F. kwoty 520 zł na rzecz H. F. oraz kwoty 20 zł na rzecz A. S. (1).

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego T. F. Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.