Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Bodalska-Krydowska

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniu 8 marca i 15 czerwca 2016 na rozprawie

sprawy

W. K.

syna W. i B. z domu K., urodzonego w dniu (...) w miejscowości R.

oskarżonego o to, że w dniu 27 listopada 2012 r. w K. pow. (...), woj. (...), będąc uprzednio prawidłowo pouczonym o odpowiedzialności karnej za fałszywe oskarżenie innej osoby o popełnienie czynu zabronionego, przed funkcjonariuszem (...) Leśnej Nadleśnictwa M. złożył zawiadomienie o wykroczeniu dotyczącym zaśmiecania i wjazdu samochodem w lesie państwowym leśnictwa S., gmina K., fałszywie oskarżając o ten czyn R. K., tj. o czyn z art. 234 k.k.

I.  na podstawie art. 1 § 2 k.k., art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. postępowanie o czyn z art. 234 k.k. wobec W. K. umarza;

II.  przyznaje r.pr. N. O. od Skarbu Państwa kwotę 420 (czterystu dwudziestu) złotych, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz oskarżonego, którą poleca wypłacić po powiększeniu o podatek od towarów i usług;

III.  zwalnia oskarżonego W. K. od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 502/13

UZASADNIENIE

W. K. został oskarżony o to, że w dniu 27 listopada 2012 r. w K., będąc uprzednio prawidłowo pouczonym o odpowiedzialności karnej za fałszywe oskarżenie innej osoby o popełnienie czynu zabronionego, przed funkcjonariuszem (...) Leśnej Nadleśnictwa M. złożył zawiadomienie o wykroczeniu dotyczącym zaśmiecania i wjazdu samochodem w lesie państwowym leśnictwa S., gmina K., fałszywie oskarżając o ten czyn R. K., tj. o czyn z art. 234 k.k.

Na podstawie całego ujawnionego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

R. K. wspólnie z synem konkubiny – E. C. uporządkował teren posesji w K. przy ul. (...). E. C. jest córką oskarżonego W. K., a posesja przy ul. (...) była we wcześniejszym okresie zamieszkiwana przez oskarżonego. W. K. w dniu 25 listopada 2012 roku przyjechał do miejscowości K., a następnie udał się na posesję znajdującą się przy ul. 1-go maja 40. Na miejscu W. K. stwierdził, iż na posesji został rozebrany garaż, zaś rzeczy powywożone. W. K. pojechał do miejsca znajdującego się w lesie, gdzie okoliczni mieszkańcy składowali śmieci. W. K. znalazł dołek po wybranym piasku, który był zasypany śmieciami, które rozpoznał jako pochodzące z jego posesji. W pobliżu W. K. zobaczył stojący samochód Nadleśnictwa M.. W. K. podszedł do leśniczego, którego poinformował, że znalazł śmiecie pochodzące z posesji należącej do jego córki, które wyrzucił R. K.. W innym miejscu w lesie W. K. ujawnił leżący eternit, który również rozpoznał jako pochodzący z posesji jego córki. W dniu 27 listopada 2012 roku do miejsca zamieszkania W. K. przyjechali funkcjonariusze (...) Leśnej w M., którzy wspólnie z W. K. udali się na oględziny miejsca w którym znajdowały się wyrzucone śmieci, a następnie przyjęli od W. K. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W zawiadomieniu tym oskarżony wskazał, po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 k.k. i z art. 234 k.k., że śmieci te zostały wywiezione przez R. K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 57-58, k. 123-124), zeznań świadków: R. K. (k. 8-10, k. 45-46), M. C. (k. 49-50), A. G. (k. 52-53), Z. P. (k. 66) oraz dowodów z dokumentów w postaci: kopii dokumentacji (...) Leśnej w M. (k. 17-25), kopii dokumentacji ze sprawy o wykroczenie (...) 45/12 (k. 27-44), dokumentacji fotograficznej ( k.64a, 65a-65c).

Oskarżony W. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał w nich, że jesienią 2012 roku R. K. rozebrał jego garaż stojący w K. przy ul. (...). Kiedy był w K. zobaczył, że garaż został rozebrany, a rzeczy z niego wywiezione, wywieziony został również eternit, który znajdował się w garażu. Oskarżony rowerem pojechał do lasu, gdzie było składowisko śmieci. W składowisku rozpoznał śmiecie, które znajdowały się na placu jego córki oraz w garażu. Oskarżony w leżących śmiechach rozpoznał pocięte dętki i opony od swojego roweru, fragmenty namiotu ogrodowego, plastikowego kosza, resztek gontu papowego, łodyg słonecznika. Kiedy zobaczył stojący samochód Nadleśnictwa M. poinformował leśniczego o znalezionych śmieciach wskazując miejsce ich pochodzenia. W innym miejscu, na terenie należącym do Gminy K., odnalazł eternit również pochodzący z jego posesji. Kilka dni później skontaktował się z oskarżonym Komendant (...) Leśnej w M., któremu oskarżony wskazał miejsca, w których składowane były śmieci pochodzące z jego posesji oraz złożył zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia przez R. K., wskazując tę osobę jako sprawcę. Ze względu na to, że eternit składowany był na terenie należącym do Gminy K., w tym zakresie oskarżony zawiadomienie złożył do Wójta Gminy K.. Wspólnie z pracownikiem Urzędu Gminy K. oskarżony udał się na miejsce, gdzie składowany był eternit. Urzędnik – Z. P. sfotografował miejsce składowania eternitu.

Oceniając treść wyjaśnień oskarżonego Sąd uznał je za częściowo wiarygodne, przyznając im walor wiarygodności w zakresie, w którym oskarżony podał, że R. K. rozebrał garaż na posesji w K. przy ul. 1 maja 40, jak również, iż oskarżony znalazł śmieci w lesie. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są jasne, spójne i logiczne. W części, w której oskarżony twierdził, że śmiecie zostały wyrzucone przez R. K. oraz, iż oskarżony rozpoznał rzeczy znajdujące się w lesie jako jego, Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, bowiem nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest także dowodów wskazujących, aby pozostałe śmieci, w tym eternit odnaleziony przez oskarżonego, został wyrzucony przez R. K..

Oskarżony W. K. nie był karany (informacja o karalności k. 98).

Ze względu na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego w Sąd dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy po ambulatoryjnym zbadaniu oskarżonego wydali opinię (k. 102-107), w której wskazali, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Poczytalność oskarżonego w chwili czynu i w trakcie postępowania nie budzi wątpliwości. Sąd oceniając stan zdrowia psychicznego oskarżonego oparł się na tej opinii, uznając, iż jest ona jasna, spójna, pełna, nie ma w niej wewnętrznych sprzeczności.

Sąd zważył co następuje.

Na podstawie ujawnionego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż oskarżony W. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu określonego w art. 234 k.k., polegającego na zawiadomieniu o popełnieniu wykroczenia przez R. K.. W ocenie Sądu jednak społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego był znikoma.

Materiał zgromadzony w przedmiotowej sprawie, w tym wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka R. K. oraz M. C. wskazują, iż pomiędzy oskarżonym a R. K. istnieje konflikt, w wyniku którego pomiędzy oskarżonym a R. K. prowadzone były liczne postępowania karne. Z zeznań świadka R. K. wynika, iż rzeczywiście rozebrał on garaż znajdujący się na podwórku w K. przy ul. (...), jednak gruz jak również zużyte opony zostały wywiezione przez pracowników (...)u. Zeznania świadków A. G. oraz Z. P. wskazywały, iż obaj świadkowie przyjmując od oskarżonego zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia wykroczenia uznali, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że wskazane przez oskarżonego odpady zostały rzeczywiście wywiezione do lasu przez R. K., ponieważ nie posiadały cech indywidualnych, pozwalających na ich identyfikację.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka R. K., bowiem są one jasne, spójne, logiczne, adekwatne do udziału w sprawie. Świadek wskazał, na istniejący pomiędzy nim, a W. K. konflikt jak również, zeznał, że śmieci powstałe po rozebraniu garażu zostały zabrane przez pracowników (...)u.

Walor wiarygodności Sąd przyznał zeznaniom świadka M. C., który w swojej relacji wskazywał, iż widział jak oskarżony z terenu jego warsztatu obserwował posesje i dom swojej córki. Zeznania świadka są jasne, spójne, adekwatne do udziału w sprawie.

W ocenie Sądu zeznania świadka A. G. także należało uznać za wiarygodne, adekwatne do udziału w sprawie. Świadek jest funkcjonariuszem (...) Leśnej, który przyjął od oskarżonego zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia wykroczenia. Świadek podał, iż będąc na miejscu jak również po rozmowie z oskarżonym nie miał podstaw do stwierdzenia, że śmieci rzeczywiście zostały wywiezione przez R. K., ponieważ nie było żadnych przedmiotów posiadających cechy identyfikacyjne.

Zeznania świadka Z. P. także zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności, bowiem są jasne, logiczne, adekwatne do udziału w sprawie. Świadek będący pracownikiem Urzędu Gminy K. podał, że w miejscu w którym według oskarżonego miały zostać wyrzucone śmiecie przez R. K. rzeczywiście leżały śmieci, jednak były to głównie liście, rzeczy te jednak nie posiadały cech indywidualnych, wskazujących na to, że zostały wywiezione przez R. K..

Jako w pełni wiarygodne Sąd uznał dowody z dokumentów zgromadzone i ujawnione w toku postępowania.

Zgromadzony i ujawniony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić, iż W. K. fałszywie złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia wykroczenia przed R. K.. Wyjaśnienia oskarżonego w części uznanej przez Sąd za wiarygodną, jak również zeznania świadków wskazują jednoznacznie, iż R. K. uprzątnął teren podwórka. W. K. zaś znalazł na terenie lasu wyrzucone śmieci, odnośnie których złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, jednak ujawnione przez oskarżonego śmieci nie posiadały żadnych cech wskazujących na to, przez kogo zostały wyrzucone, nie posiadały cech identyfikacyjnych na podstawie których można by stwierdzić bez żadnych wątpliwości, że należały do niego.

W takiej sytuacji stwierdzić należy, iż wskazane przez oskarżonego śmieci mogły zostać wyrzucone przez osoby mające dostęp do miejsca ich porzucenia, jednak brak jest możliwości jednoznacznego ustalenia, iż dokonał tego R. K.. Tym bardziej, iż jak wynika z materiału dowodowego R. K. śmieci pochodzące z rozbiórki garażu oddał do (...)u, który po skruszeniu ich wykorzystał je do utwardzenia drogi. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, iż W. K. wskazując jednoznacznie R. K. jako sprawcę wykroczenia wypełnił znamiona czynu określonego w art. 234 k.k., gdyż swoje zawiadomienie o popełnionym wykroczeniu oparł na przekonaniu nie znajdującym oparcia w rzeczywistości, że to R. K. wywiózł śmieci do lasu, jak również na przekonaniu, że odnalazł śmieci należące do niego, jednocześnie zawiadomił wskazując jednoznacznie, że to R. K. dopuścił się tego czynu, a nie że podejrzewa, że sprawcą tego czynu mógł być R. K..

Mając na względzie powyższe rozważania Sąd uznał, że wina oskarżonego i okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. Sąd wziął jednak pod uwagę, iż społeczna szkodliwość czynu w stopniu większym niż znikomy stanowi materialny element przestępstwa. Kodeks karny przyjął koncepcję przedmiotową-podmiotową pomiaru stopnia społecznej szkodliwości czynu. Celowe wydaje się zaliczenie na gruncie art. 115 § 2 kk do elementów przedmiotowych społecznej szkodliwości czynu: czasu, miejsca i sytuacji zachowania się sprawcy oraz szczególnego stanu sprawcy.

„Jest oczywiste, że ustalenie braku społecznej szkodliwości (podobnie jak ustalenie jej w stopniu znikomym) dotyczy zawsze czynu, który wyczerpuje ustawowe znamiona dyspozycji normy sankcjonowanej. Ustalenie takie możliwe jest jedynie w rezultacie stwierdzenia takich cech konkretnego czynu, które ujawniają tak dalece odbiegające od założonego przez ustawodawcę wzorca czynu zabronionego, że nie pozwalają przyjąć, iż czyn ten jest społecznie szkodliwy, a więc karygodny. Wymaga w tym miejscu podkreślenia fakt, iż przedmiotem oceny stosującego prawo może być jedynie konkretny czyn, a więc przykładowo konkretna kradzież - a nie typ zachowania, a więc kradzież w ogóle. (postanow. SN 2003.12.17 KK 222/03 LEX nr 83772).

Sąd na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył wobec oskarżonego W. K. postępowanie w sprawie uznając, iż nie można czynu oskarżonego zakwalifikować jako czynu mającego społeczną szkodliwość większą niż znikomy. Pomimo tego, że zarzucany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona czynu zabronionego, zdaniem Sądu jego społeczne niebezpieczeństwo nie przekracza stopnia znikomego, w związku z czym nie stanowi przestępstwa.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę:

-

rodzaj i charakter naruszonego dobra – czyn z art. 234 k.k. chroni prawidłowe działanie wymiaru sprawiedliwości, w przedmiotowej sprawie W. K. co prawda wprowadził w błąd funkcjonariuszy Staży Leśnej, błędnie wskazując sprawcę, jednak funkcjonariusze spostrzegli, iż ujawnione przez oskarżonego śmieci nie posiadają cech pozwalających na ich identyfikację i nie kierowali do Sądu wniosku o ukaranie; Sąd miał również na względzie, że oskarżony zawiadomił o popełnieniu wykroczenia, a nie przestępstwa;

-

motywację sprawcy - oskarżony co prawda jest w konflikcie z R. K., jednak należy uznać, iż w poczuciu obowiązku obywatelskiego poinformował o zaistniałym wykroczeniu, wskazując rzeczywiste miejsce wyrzucenia śmieci w lesie.

Sąd uznał, iż społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego była znikoma. Sąd wziął pod uwagę istniejący pomiędzy stronami konflikt, przekonanie oskarżonego co do słuszności jego twierdzeń. Sąd wziął pod uwagę, że funkcjonariusze (...) Leśnej, nie prowadzili postępowania przeciwko R. K., bowiem od samego początku stwierdzali brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu. Sąd wziął pod uwagę również, tę okoliczność, iż w miejscu wskazanym przez oskarżonego były składowane śmieci, jedynie nie można było określić ich pochodzenia.

W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 414 § 1 k.k., art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. art. 1 § 2 k.k. umorzył postępowanie.

Jednocześnie Sąd przyznał na rzecz r.pr. N. O. kwotę 420 złotych powiększoną o wartość podatku od towarów i usług z tytułu nieopłaconej przez oskarżonego W. K. pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wartość wskazanej kwoty została obliczona zgodnie z § 14 pkt. 1 i 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wobec umorzenia postępowanie Sąd zgodnie z przepisem art. 632 pkt. 2 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji.