Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jacek Grela (spr.)
Sędziowie:	SA Roman Kowalkowski SA Maria Sokołowska
Protokolant:	sekretarz sądowy Joanna Makarewicz

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa P. L.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 21 stycznia 2013 r., sygn. akt I C 784/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1 (pierwszym) w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 88.000 (osiemdziesiąt osiem tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 roku do dnia zapłaty, oddalając jednocześnie powództwo w pozostałym zakresie,

b)  w punkcie 3 (trzecim) w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 7 stycznia 2013r. do dnia zapłaty,

c)  w punkcie 4 (czwartym) w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

d)  w punkcie 5 (piątym) w ten sposób, że nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) kwotę 5.936,75 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści sześć złotych siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) kwotę 3.466,33 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt sześć złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem reszty nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt V ACa 365/13

UZASADNIENIE

Powód P. L. wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 88.735 PLN wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 21 września 2010 do dnia zapłaty, a ponadto o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 2 czerwca 2010 roku oraz zasądzenie kosztów postępowania wedle norm przepisanych. Ostatecznie na rozprawie w dniu 7 stycznia 2013r. powód rozszerzył powództwo domagając się dalszej kwoty w wysokości 50.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Swoje roszczenia wywodził z wypadku komunikacyjnego, któremu uległ w dniu 2 czerwca 2010 r. Sprawca wypadku, R. Ł. została uznana winną spowodowania wypadku; ubezpieczona była w zakresie OC komunikacyjnego u pozwanego.

Pozwany (...) SA z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa.

Zdaniem pozwanego, niekwestionującego swojej odpowiedzialności co do zasady, sumy wypłacone powodowi w trakcie postępowania likwidacyjnego, w pełni go zaspokajają.

Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2013 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt I C 784/11, Sąd Okręgowy w (...):

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 88.735,00 zł (osiemdziesiąt osiem tysięcy siedemset trzydzieści pięć 00/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21.09.2010 r.,

2. ustalił odpowiedzialność pozwanego wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 2 czerwca 2010 r.,

3. oddalił powództwo w pozostałej części,

4. zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot części kosztów postępowania w kwocie 1.786,80 zł (jeden tysiąc siedemset osiemdziesiąt sześć 80/100) złotych,

5. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w (...) kwotę 4.094,00 zł (cztery tysiące dziewięćdziesiąt cztery 00/100) złote tytułem części opłaty od pozwu i kosztów biegłego.

Podjęte rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy uzasadnił w następujący sposób:

Nie budzi wątpliwości, że powód w dniu 2 czerwca 2010 roku uległ, jako kierowca pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) bardzo poważnemu wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca wypadku, R. Ł. została uznana winną spowodowania wypadku, ubezpieczona była w zakresie OC komunikacyjnego u pozwanego.

Na skutek w/w zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci:

- (...)

- (...)

- (...)

- (...)

- (...)

Powód został poddany leczeniu w kilku placówkach medycznych, w których wykonano licznych zabiegów. W (...) w Ś. w dniach 02.06.-08.06.2010r. wykonano repozycję krytą i stabilizację złamania metodą Zespołu (...). Następnie wypisano powoda z oddziału na własne życzenie.

Natomiast w Regionalnym Szpitalu (...) w G. w dniach 08.06.-09.08.2010 r. wykonano poszerzenie zakresu (...)Następnie przeprowadzono 30 sesji (...) w Klinice (...) w G.. W wyniku przeprowadzonego (...). W kolejnej placówce medycznej tj. w Szpitalu (...) w G. - Gabinet (...) dr. hab. med. J. J. w dniu 06.10.2010r. wykonano zabieg przeszczepu(...) Ponownie powód trafił do (...) Szpitala (...) w G. gdzie przebywał w okresie od 18-29.11.2010r. gdzie wykonano usunięcie płyty Zespoli, (...)

Mimo właściwego leczenia pierwotnego, powikłanie to doprowadziło do trwałego uszkodzenia (...)

Sąd a quo podkreślił, że wobec spornego stanowiska stron, wskazanego w pismach procesowych, w kwestii wystąpienia u powoda uszczerbku na zdrowiu konieczne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu(...)

Sąd meriti na podstawie cytowanych opinii oraz obszernej dokumentacji lekarskiej powoda uznał, że u powoda (...)

Biegli dokonali wyczerpującej analizy dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy. Sąd meriti uznał, iż opinie należy uznać za zasługujące na uwzględnienie w całości. Przedmiotowe opinie zostały sporządzone w sposób bardzo staranny - biegli dokonali wyczerpującej analizy dokumentacji i na jej podstawie sformułował wnioski, precyzyjnie odpowiadając na pytania zawarte w postanowieniu Sądu. Mając na uwadze wiedzę i doświadczenie zawodowe biegłych, Sąd pierwszej instancji podzielił ich wnioski w całości.

Powyższy stan fatyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o przedstawione przez strony dokumenty, a także na podstawie powyżej cytowanych opinii biegłych, a także w oparciu o zeznania świadka i powoda. Sąd a quo uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zebrane w sprawie, albowiem zostały sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów. Były przejrzyste i jasne. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd a quo przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka T. L. matki powoda, albowiem były one logiczne, konsekwentne i nie budziły wątpliwości Sądu. Opisane przez świadka dolegliwości bólowe powoda, niepełnosprawność i doznane uszkodzenia ciała w pełni pokrywają się z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy, a także z treścią opinii sądowo-lekarskich. Wskazany świadek w sposób wyczerpujący przedstawił okoliczności dotyczące długości leczenia powoda, jego stanu zdrowia po wyjściu ze szpitala oraz intensywności i złożoności rehabilitacji.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podstawą odpowiedzialności pozwanego za szkodę, którą poniósł powód w związku z wypadkiem, jakiemu uległ w dniu 2 czerwca 2010 r. jest zawarta między pozwanym a sprawcą wypadku umowa w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej OC za szkody wywołane ruchem pojazdu mechanicznego, którego posiadaczem był sprawca kolizji (art. 805 § l k.c., art. 822 k.c. w zw. z art 436 § l k.c. i art. 415 k.c.).

Zgodnie z art. 445 § l kc sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Krzywda, której naprawienia może domagać się podmiot na podstawie wskazanego przepisu stanowi niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała, rozstrojem zdrowia, pozbawieniem wolności lub skłonieniem za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu (art. 445 § 2 kc). Uszczerbki te mogą polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w wyglądzie, nieprzydatności społecznej lub nawet wykluczenia. W judykaturze i doktrynie przyjmuje się wyłącznie kompensacyjny charakter zadośćuczynienia. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie przykrych doznań i poprawienie stanu psychicznego poszkodowanego poprzez poprawę jego sytuacji majątkowej, co umożliwi mu zaspokojenie swoich potrzeb i pragnień (A. Olejniczak [w:] A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX 2010). Ponadto wskazać należy, że świadczenie w postaci zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę ma charakter jednorazowy.

Stosownie do art. 445 § l kc, zadośćuczynienie, stanowiące formę rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanej szkody niemajątkowej, ma być „odpowiednie" do doznanej krzywdy, którą określa się przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oraz skutków uszczerbku zdrowia na przyszłość. Zespół tych okoliczności stanowi podstawę faktyczną określenia zadośćuczynienia, zarówno przy precyzowaniu żądania przez poszkodowanego, jak i przy wyrokowaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.10.2008, IV CSK 243/08, LEX 590267).

W rezultacie, Sąd Okręgowy uznał, że istotą w niniejszej sprawie, było ustalenie następstw dla powoda wynikających z wypadku mającego miejsce w dniu 2 czerwca 2010r. oraz określenie, jaka kwota zadośćuczynienia będzie „odpowiednia" w znaczeniu art. 445 § l kc.

Wysokość zadośćuczynienia zależy zasadniczo od wielkości doznanej krzywdy. Przy ocenie wielkości zadośćuczynienia należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie doznanych cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego. Należy brać pod uwagę zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Okolicznościami wpływającymi na rozmiar należnego zadośćuczynienia jest także stopień poczucia bezradności życiowej i nieprzydatności, wiek poszkodowanego, prognozy na przyszłość, w tym również, co do możliwości korzystania z aktywności fizycznej, utrzymywania kontaktów towarzyskich, możliwości wyjazdów i wycieczek. Ponadto należy wziąć pod uwagę sytuację życiową poszkodowanego przed i po wystąpieniu wypadku. Szczególnie wysokie zadośćuczynienie powinno być przyznawane wówczas, kiedy skutki uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia mają trwały charakter i są tego rodzaju, że wyłączają poszkodowanego z normalnego życia.

Mając na uwadze powyższe skutki wypadku, ograniczoną sprawność powoda, doznane cierpienia, a także dotychczas wypłacone powodowi przez pozwanego kwoty tytułem odszkodowania, Sąd Okręgowy uznał, iż dalsza kwota 68000 zł zadośćuczynienia będzie kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § l kc za doznaną krzywdę w niniejszej sprawie. Tak więc określając, w jakiej wysokości winno być wypłacone powodowi zadośćuczynienie Sąd a quo wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, mające wpływ na rozmiar krzywdy. Sąd wziął pod uwagę rozmiar cierpień, związanych z doznanymi obrażeniami, jak i leczeniem tych dolegliwości.

Nie budzi wątpliwości – dodał - że pozwany wypłacił poszkodowanemu zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę początkowo w kwocie 25.000 zł. Ponadto przyznał i wypłacił na jego rzecz odszkodowanie w kwocie 3.828,63 zł. tytułem udokumentowanych kosztów leczenia, sumę 180 zł. tytułem zwrotu kosztu zniszczonej w wyniku wypadku odzieży i obuwia, i kwotę 86,40 zł, stanowiącą zwrot kosztów transportu sanitarnego (k. 427). Poza tym, uwzględniając część roszczeń zgłoszonych przez pełnomocnika poszkodowanego, pozwany przyznał i wypłacił na rzecz P. L. również sumę 1.980,56 zł. tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych (k. 398). Natomiast w wyniku odwołania pełnomocnika poszkodowanego od wcześniejszych decyzji pozwanego Towarzystwa, przyznano na rzecz powoda dalszą kwotę 7.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę oraz dalsza kwotę 2.526,07 zł. tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych i 86,43 zł. oraz zwrotu kosztów zakupu lekarstw (k. 304 - 305). Dodatkowo pozwany ubezpieczyciel przyznał i wypłacił na rzecz powoda kwotę 2.520 zł. tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich nad poszkodowanym przez okres 6 miesięcy przez 2 godziny dziennie wg stawki 7 zł. za godzinę (k.318) oraz dalszą kwotę 258,84 zł. tytułem udokumentowanych fakturami kosztu zakupu leków (k.318).

Dokonując wszechstronnej oceny wyżej przedstawionych okoliczności sprawy i fakt, że powód otrzymał już tytułem zadośćuczynienia kwotę 32.000,00 zł Sąd meriti uznał, że należy się jemu z tego tytułu dalsza kwota w wysokości 68.000,00zł. uznając żądanie w pozostałej części za nieuzasadnione.

Zdaniem Sądu a quo, należy pamiętać, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a jego wysokość winna przedstawiać realną, odczuwalną wartość ekonomiczną. Z drugiej strony Sąd musi baczyć, aby wysokość zadośćuczynienia nie była nadmierna, tak w stosunku do doznanej krzywdy, jak i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a tym samym, aby była utrzymana w rozsądnych granicach. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 445 § l kc, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 68000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 roku (punkt l wyroku). Ponadto w świetle zgromadzonych dowodów, a w szczególności opinii biegłych uznał roszczenie powoda w zakresie pokrycia wydatków zabiegu (...)w kwocie 20.000,00 zł za całkowicie uzasadnione. Również żądanie zwrotu kwoty 735,00 zł poniesionych wydatków z tytułu pobytu w sanatorium w J. należało uznać za zasadne, bowiem pozwany nie wykazał, aby poniesione przez powoda koszty zostały zwrócone (punkt l wyroku). Zdaniem Sądu meriti, twierdzenia, iż powyższe roszczenie zostało uznane i wypłacone, w świetle zgromadzonych dokumentów należało uznać za gołosłowne, (art. 444 § 2 kc).

Ponadto Sąd a quo, jako zasługujące na uwzględnienie, uznał również roszczenie powoda o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Powyższe znajduje swoje uzasadnienie przede wszystkim w trudnych do przewidzenia dynamice choroby oraz prawdopodobieństwie wystąpienia powikłań. Tak, więc na podstawie art. 189 kpc ustalił odpowiedzialność pozwanego za szkody przyszłe związane ze zdarzeniem ubezpieczeniowym (punkt 2 wyroku).

Na mocy art. 445 § l kc a contrario Sąd a quo oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 3 wyroku).

Zgodnie z art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, wobec powyższego na podstawie art. 100 kpc w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (DZ.U. 2002, Nr 163, poz. 1349), Sąd pierwszej instancji orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w (...) zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości. Zatem na mocy art. 113 ust. l ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005, Nr 167, poz. 1398) przy zastosowaniu art. 100 kpc, Sąd a quo nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w (...) kwotę 4.094,00 zł tytułem części opłaty od pozwu i kosztów opinii biegłych (punkt 5 wyroku).

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyły apelacją obie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części, tj. w punktach: 3 (trzecim) i 4 (czwartym) i zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 445 § i kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na zaniżeniu kwoty zadośćuczynienia,

2) naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 232 kpc poprzez niewłaściwą ocenę dowodów;

wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 50 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

2/ zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 4 poprzez zasądzenie od pozwanego pełnych kosztów zastępstwa procesowego,

3/ zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwany zaskarżył wyrok w części, tj. w pkt l (pierwszym), ponad kwotę 88.000 zł (osiemdziesiąt osiem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 r. do dnia zapłaty, tzn. w zakresie kwoty 735 zł. z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 września 2010r. do dnia zapłaty oraz w całości w pkt 4 (czwartym) oraz 5 (piątym) i zarzucając:

l/ naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 822 § l k.c. w zw. z art. 435 i art. 436 k.c. oraz art. 444 § l k.c., przez przyjęcie, że powodowi P. L. przysługuje roszczenie wobec pozwanego o zwrot kwoty 735 zł. stanowiącej koszt dopłaty do pobytu powoda w sanatorium (...) w J. k/S. w okresie od 15 marca do 5 kwietnia 2011 r., w warunkach gdy kwota 735 zł. została zwrócona na rzecz powoda decyzją z dnia 26.07.2011 r. w ramach przyznanej i wypłaconej na jego rzecz kwoty 3.828,63 zł, tytułem kosztów leczenia, tj. przed dniem wytoczeniem powództwa;

2/ sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału poprzez ustalenie, że żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 735 zł. tytułem poniesionej przez niego dopłaty do kosztu pobytu w sanatorium (...) w J. k/S., należy uznać za zasadne, w warunkach gdy kwota 735 zł. została przyznana i zapłacona powodowi przed wytoczeniem powództwa na co wskazywał pozwany w odpowiedzi na pozew, z powołaniem się na dokumenty zawarte w aktach szkody, tj. fakturę VAT Nr (...) z dnia 15.03.2011 r., złożoną do akt szkody w załączeniu do pisma pełnomocnika powoda z dnia 20.06.2011 r., pismo pozwanego do pełnomocnika powoda z dnia 26 lipca 2011 r. wraz z poleceniem wypłaty odszkodowania oraz na poprzedzającą sporządzenie tego pisma analizę szkody, w której została zawarta specyfikacja przyznanej kwoty 3.828,63 zł. w ramach której uznano w całości za zasadny zwrot na rzecz poszkodowanego kwoty 735 zł. wynikającej z faktury VAT Nr (...) z dnia 15.03.2011 r., a w konsekwencji błędne ustalenie Sądu, że twierdzenie pozwanego, iż przed dniem wytoczenia powództwa zapłacił powodowi kwotę 735 zł. tytułem zwrotu kosztu poniesionego przez powoda w związku z jego pobytem w sanatorium (...) w J. k/S., w świetle zgromadzonych dokumentów było „gołosłowne";

wniósł o:

l) zmianę zaskarżonego wyroku w trybie art. 386 § l k.p.c. w pkt. l i obniżenie zasądzonej kwoty do kwoty 88.000 zł. (osiemdziesiąt osiem tysięcy złotych)) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 r. do dnia zapłaty i oddalenie powództwa ponad tę kwotę,

2) zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 4 i 5 zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów (art. 100 k.p.c.),

3) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, według norm przepisanych; ewentualnie o:

4) uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt. l oraz w pkt 3 i 4 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, przy uwzględnieniu kosztów procesu za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Obie apelacje zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny, podziela i przyjmuje za swoje, wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia, ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną ocenę prawną, o ile poniżej, nie uznał odmiennie.

1. Apelacja pozwanego okazała się uzasadniona w zakresie kwoty odszkodowania w wysokości 735 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Zgodzić się należy z apelującym, że odpowiednie dokumenty świadczą o tym, że powyższa kwota została wypłacona powodowi, jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania.

Analiza szkody z dnia 17 maja 2010 r. wskazuje na to, że kwota 735 zł została objęta rzeczonym dokumentem (k. 270 akt). Kwota ta stanowiła składnik odszkodowania w sumie 3828,63 zł. Następnie, kwota 3828,63 zł została wypłacona powodowi (k. 271 akt). W rezultacie zaś należało uznać, że dokonano również wypłacenia kwoty 735 zł.

Wprawdzie w odwołaniu z dnia 19 sierpnia 2011 r. zawarty został wniosek o ponowne rozpatrzenie roszczenia opiewającego na kwotę 735 zł, ale w uzasadnieniu tego pisma nie rozwinięto tej myśli. Nadto, w toku niniejszego procesu, powód nie przedstawił przekonywujących argumentów, z których wynikałoby, że nie otrzymał dochodzonej kwoty, w kontekście wersji przedstawionej przez stronę pozwaną.

Tymczasem, w ocenie Sądu ad quem, informacja o wypłacie świadczenia z dnia 28 lipca 2011 r. (k. 271 akt) w powiązaniu z treścią analizy z dnia 17 maja 2010 r. (k. 269-270 akt), daje podstawę do przyjęcia, że powód otrzymał powyższą kwotę.

2. Apelacja powoda również okazała się uzasadniona.

Przypomnieć trzeba, że na rozprawie w dniu 7 stycznia 2013 r., powód rozszerzył powództwo, domagając się dalszej kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 7 stycznia 2013 r. (k. 696v akt).

Sąd a quo oddalił żądanie w rozszerzonej części. Rozstrzygnięcie w tym zakresie stało się przedmiotem apelacji powoda.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd meriti wnikliwie rozważył wszelkie aspekty związane ze skutkami wypadku, któremu uległ powód. W rezultacie dokonanej analizy, zdaniem Sądu pierwszej instancji, łączna kwota 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia, jest adekwatna do okoliczności rozpoznawanej sprawy.

Tymczasem, Sąd odwoławczy uznał, że przypadek powoda daje podstawę do domagania się przez niego zadośćuczynienia w wyższej kwocie, oczywiście w granicach dochodzonych roszczeń.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, łączna kwota 150 000 zł nie jest wygórowana.

Wniosek taki wypływa z tych wszystkich parametrów, mających wpływ na ustalenie sumy zadośćuczynienia, które w istocie były przedmiotem analizy Sądu pierwszej instancji, ale niektóre z nich nie zostały dostatecznie uwypuklone i zaakcentowane.

Sąd meriti zwrócił uwagę na bardzo poważne konsekwencje zdrowotne przedmiotowego wypadku. Oczywiście, Sąd ad quem w pełni podziela to zapatrywanie. Jednakże, należy podkreślić, że na podstawie wypowiedzi biegłych stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu wynosi aż 50%. Podnieść trzeba, że powód jest młodym człowiekiem. Aktualnie ma 27 lat. Jedno zdarzenie, w zasadzie zaważyło na jego całym życiu i to na wielu płaszczyznach. Powód jest rolnikiem, prowadzi gospodarstwo rolne. Nie trzeba poszukiwać dodatkowych argumentów, aby jednoznacznie stwierdzić, że praca na roli wymaga znacznej sprawności fizycznej. Tymczasem, rzeczony wypadek komunikacyjny sprawił, że powód w zasadzie nie może obejść się bez pomocy osób trzecich.

Istotne znaczenie ma również inny aspekt omawianego zdarzenia. Otóż, jak już wspomniano, powód aktualnie ma 27 lat. Na chwilę wypadku miał lat 24. Jako młody człowiek prowadził życie towarzyskie. Spotykał się z kolegami, chodził na dyskoteki, wreszcie, od czterech lat spotykał się z dziewczyną. Zamierzał się z nią zaręczyć, a następnie pobrać. Wypadek spowodował, że apelujący w ogóle zaprzestał życia towarzyskiego i przede wszystkim, opuściła go dziewczyna, z którą wiązał swoją przyszłość.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się, że doznanie trwałego uszczerbku na zdrowiu przez osobę młodą, posiadającą określone plany życiowe, powinno być szczególnie uwzględniane przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia.

Oczywiście nie uszło uwadze Sądu Apelacyjnego, że powód aktualnie spotyka się z inną kobietą, z którą zamierza zawrzeć związek małżeński. Jednakże, ten pozytywny aspekt może być rozpatrywany jedynie jako okoliczność, która złagodziła krzywdę doznaną wcześniej przez powoda. W żadnej mierze zaś, nie może on eliminować rozmiarów krzywdy - w okresie od wypadku do chwili nawiązania kontaktów z inną dziewczyną – przejawiającą się osamotnieniem, porzuceniem, bezradnością życiową.

Niewątpliwie, uszczerbek na zdrowiu stanowi wielką krzywdę, ale prawdziwe dramaty wynikają bardzo często – szczególnie u młodych ludzi – ze skutków stanu zdrowia. Dlatego też, ten aspekt krzywdy ludzkiej, powinien zasługiwać na ochronę prawną, często niemniejszą, niż dolegliwości natury zdrowotnej.

W konsekwencji, uwypuklając pewne aspekty krzywdy, której doznał powód (trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 50%, niemożność samodzielnego prowadzenia gospodarstwa rolnego, zachwiane życie towarzyskie i rodzinne), Sąd ad quem doszedł do wniosku, że w pełni uzasadnione było żądanie powoda zasądzenia dalszej kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

3. Konsekwencją zmiany zaskarżonego wyroku, była konieczność ponownego rozliczenia kosztów procesu.

W sumie, powód wygrał postępowanie pierwszoinstancyjne w 99,5%, a pozwany w 0,5%. Zatem, dla potrzeb rozliczenia tych kosztów, zasadnym okazało się założenie, że w istocie, powód wygrał sprawę w całości.

Gdy chodzi o postępowanie odwoławcze, to powód wygrał je w 98,5%, a pozwany w 1,5%. Wobec tego, i w tym wypadku, powoda należało uznać za wygrywającego sprawę w całości.

Koszty powoda poniesione przed Sądem pierwszej instancji obejmowały wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika wraz z oplatą od pełnomocnictwa (3617 zł).

Powód zwolniony był od kosztów sądowych, dlatego też nieuiszczone koszty sądowe należało ściągnąć od pozwanego. Obejmowały one opłatę od pozwu – 4436,75 zł i opłatę od rozszerzonego powództwa – 2500 zł, tj. kwotę 6936,75 zł, pomniejszoną o sumę 1000 zł, uiszczoną przez pozwanego tytułem zaliczki na opinie biegłych. Zatem, zasądzona została kwota 5936,75 zł.

Koszty powoda poniesione w postępowaniu odwoławczym obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł.

Powód korzystał ze zwolnienia od kosztów sądowych, stąd nie została uiszczona opłata od apelacji – 2500 zł. Po wydaniu wyroku, Sąd a quo przyznał odpowiednie kwoty czterem biegłym, na łączną sumę 966,33 zł (k. 724-727 akt). Zatem, nieuiszczone w postępowaniu odwoławczym koszty sądowe wyniosły 3466,33 zł. Suma ta została ściągnięta od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., orzekł, jak w sentencji.

O kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 108 § 1, 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Z kolei, o kosztach postępowania apelacyjnego, orzeczono na podstawie art. 108 § 1, 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 2 cytowanego powyżej rozporządzenia.

O ściągnięciu nieuiszczonych kosztów sądowych od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa rozstrzygnięto na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt. 10 i ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jednolity tekst Dz. U. Nr 90 z 2010 poz. 594 ze zm.).