Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący : SSO Jerzy Pałka /spr/

sędziowie : SSO Magdalena Dąbrowska

SSO Michał Pieńkowski

protokolant: Dorota Dziczek

w obecności prokuratora: Doroty Łada

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca i 13 października 2016 r.

sprawy : J. J.

oskarżonego z art. 279 §1 kk w zw. z art. 64§ 2 kk

z powodu apelacji obrońców oskarżonego oraz osobistej apelacji oskarżonego.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 29 lutego 2016 r. sygn. akt II K 1020/15

Orzeka:

1/ Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

2/ Koszty postępowania odwoławczego przejmuje na rzecz Skarbu Państwa zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia.

3/ Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. Ś. kwotę 1216,84 zł / z vat / za obronę z urzędu w II instancji.

Sygn. akt II Ka 255/16

UZASADNIENIE

J. J. został oskarżony o to, że :

II. w dniu 15 września 2015 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami dokonał kradzieży z włamaniem do mieszkania w ten sposób, że po uprzednim otwarciu przy użyciu wytrychu zabezpieczonych drzwi mieszkania dostał się do wnętrza pomieszczeń i zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 9 600 złotych, pieniądze w kwocie 140 funtów brytyjskich, zegarek marki L. o wartości 300 złotych, złoty łańcuszek z zawieszką w kształcie serca o wartości 1500 złotych, złoty łańcuszek z krzyżykiem o wartości 800 złotych, złoty łańcuszek z kamieniami koloru białego o wartości 800 złotych, złoty łańcuszek o wartości 600 złotych, złotą obrączkę z grawerem o wartości 1800 złotych, złoty pierścionek o wartości 800 złotych, złotą bransoletkę o wartości 600 złotych, złotą zawieszkę w kształcie rombu o wartości 300 złotych, dwie pary złotych kolczyków o łącznej wartości 500 złotych, metalowy łańcuszek o wartości 50 złotych o łącznej wartości strat w kwocie 18 450 na szkodę M. Z. przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art.64§l kk przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

II. w dniu 15 września 2015 roku w O., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do mieszkania na szkodę M. K. (1), w ten sposób, że podjął próbę otwarcia zamka drzwi zewnętrznych mieszkania przy użyciu wytrychu lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzonego przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art.64 § l kk przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 29 lutego 2016 roku w sprawie II K 1020/15:

- oskarżonego J. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt. i II z tym, że przyjął że czynów tych dopuścił się w ramach ciągu przestępstw w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności i czyny te zakwalifikował z art. 279 § 1 kk w zw. z art.64 §2 kk i z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art.64 §2 kk w zw. z art.91 § 1 kk i na tej podstawie skazuje go ,zaś z mocy art. 279§1 kk w zw. z art.64 §2 kk i z art. 14 §1 kk w zw. z art.279 § 1 kk w zw. z art.64 §2 kk i w zw. z art.91 §1 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę przez oskarżonego J. J. na rzecz pokrzywdzonej M. Z. kwoty 1500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych);

- na podstawie art.63 § l kk na poczet orzeczonej oskarżonemu J. J. kary pozbawienia wolności zaliczył okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 15 września 2015 roku do 29 lutego 2016 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 44 §2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci: korbki, wkładki zamka, wkładki zamka marki Gerda, dwóch metalowych kluczy z napisem GMB, metalowego klucza z napisem JMA, wkładki zamka (poz. 14,17,18,19,20 wykazu dowodów rzeczowych k.252-254 ), na podstawie art. 230 § 2 kpk dowody rzeczowe w postaci sygnetu w kolorze żółtym i telefonu komórkowego marki A. (poz. 10 i 13 wykazu dowodów rzeczowych k.252-254) uznał za zbędne i zwrócił oskarżonemu J. J.;

- zasądził ze Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego w Ostrołęce kwotę 119,92 zł (sto dziewiętnaście złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) wraz z podatkiem 23% VAT na rzecz adwokata K. Ś. tytułem wynagrodzenia za udzieloną obronę z urzędu w części nieopłaconej;

- zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania i przejął je na rachunek Skarbu Państwa;

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obrońcy oskarżonego i oskarżony.

W pierwszej apelacji obrońca z urzędu – adw. K. Ś. , na podstawie art. 425 § 1-3 k.p.k. art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k.. zaskarżył na korzyść oskarżonego wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce, II Wydziału Karnego z dnia 29 lutego 2016 roku, sygn. akt II K 1020/15 w części, tj. w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam orzeczenie rażąco surowej i niewspółmiernej kary w rozmiarze 5 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy nie jest ona adekwatna ani do rozmiarów szkody wyrządzonej czynem oskarżonego, ani do okoliczności jego popełnienia ani do postawy samego oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., art. 437 § 1-2 k.p.k. obrońca wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego J. J. znacząco łagodniejszej kary pozbawienia wolności.

zasądzenie ze Skarbu Państwa na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem II instancji. Obrońca oświadczył, że koszty te nie zostały zapłacone w całości ani w części.

Apelację od wyroku złożył oskarżony J. J.

Oskarżony w apelacji zarzucił :

- obrazę przepisów prawa procesowego art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej lecz nie swobodnej a przez to niezgodnej z zasadami logiki i procesu karnego ocenie istoty sprawy poprzez uznanie że dowody przywołane w uzasadnieniu w rzeczywistości przemawiają w sposób nie budzący wątpliwości za jego sprawstwem do włamań objętych skazaniem podczas gdy żaden z dowodów tak analizowanych wspólnie jak i odrębnie nie przemawiają za przyjęciem że oskarżony dopuścił się czynu objętego skażaniem w punkcie II wyroku i by był bezpośrednim sprawcą czynu objętego skazaniem w punkcie I wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 29-02-2016 r., albowiem jak podkreślił to Sąd w uzasadnieniu brak jest bezpośrednich naocznych świadków sprawstwa oskarżonego a świadek M. K. (1) nigdy go nie rozpoznał jakoby to ja oskarżony był sprawcą dokonanych przestępstw.

Wyniki badań daktyloskopijnych jak też wyniki badań DNA całkowicie wykluczają moją obecność w mieszkaniu pokrzywdzonej M. Z. a opinia mechanoskopijna ,która do sprawy nie wnosi nic odkrywczego czyniąc ją nie przydatną do orzekania nie może stanowić dowodu i wystarczających argumentów dla uznania oskarżonego za winnego i skazania za czyny opisane w wyroku w punkcie I i II na tak drastyczną kare do stopnia jego zawinienia i winien skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzutu opisanego w punkcie II wyroku i wymierzenie adekwatnej kary do stopnia jego zawinienia w punkcie I wyroku

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie go na podstawie artykułu 5 § 2 k.p.k. od zarzutu w punkcie II i wymierzenie mu adekwatnej kary do stopnia jego zawinienia w punkcie I wyroku.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego adw. T. D.

W oparciu o treść art. 427§ 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt.1.2.3 i 4 k.p.k. powyższemu rozstrzygnięciu obrońca zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego tj.: art. 64 § 2 k.k. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie w sytuacji gdy oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu w okresie 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary pozbawienia wolności albowiem oskarżony w tym czasie korzystał z instytucji przerwy w karze to też nie można mówić aby w tym okresie faktycznie odbył karę pozbawienia wolności w rozumieniu art. 64 § 2 k.k.

- obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów polegające na dowolnej i jednostronnej w miejsce swobodnej oceny dowodów na skutek zaniechania ich wszechstronnej i wnikliwej analizy, a także brak zachowania zasady obiektywizmu poprzez:

- bezpodstawną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził, że kradzieży z włamaniem do mieszkania M. Z. dokonał jego wspólnik, zaś jego rola ograniczała się do tzw. „stania na czatach”, a nadto nie wiedział on nic o zamiarze i próbie włamania podjętego do mieszkania M. K. (1), w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na zaprzeczenie tym twierdzeniom, a co za tym idzie na obalenie chroniącego go domniemania niewinności

- nieprawidłową i dowolną ocenę dowodu z zeznań świadka M. K. (1) skutkującą uznaniem, że to oskarżony usiłował dokonać włamania do mieszkania w/w świadka w sytuacji, gdy świadek pomimo tego, że widział osobę włamywacza przez wizjer to jednak nie rozpoznał w niej oskarżonego J. J.

- brak właściwej oceny dowodu z przeprowadzonych w sprawie opinii z dziedziny genetyki, daktyloskopii i mechanoskopii w zakresie, w jakim opinie te nie pozwalają na zaprzeczenie wyjaśnieniom oskarżonego.

a w konsekwencji powyższych uchybień:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, że to oskarżony dokonał włamania do mieszkania M. Z. jak również usiłował się włamać się do mieszkania M. K. (1), podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie pozwala na zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim stwierdza, że jedynie „pomagał” przy dokonaniu pierwszego z włamań natomiast nie brał udziału w usiłowaniu włamania do mieszkania M. K. (1), o którym nie wiedział i na które się nie godził.

Z ostrożności procesowej

- rażąca niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego J. J. kary w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, której to wymierzenie nastąpiło z naruszeniem zasad i kryteriów sądowego wymiaru kary poprzez orzeczenie kary niewspółmiernie wysokiej do stopnia winy i społecznej szkodliwości, co wynikało z nadmiernego i nieprawidłowego wyeksponowania przez Sąd orzekający okoliczności obciążających, przy jednoczesnym pominięciu i zdeprecjonowaniu okoliczności o charakterze łagodzącym, a co doprowadziło do orzeczenia kary rażąco surowej, sprzecznej z dyrektywami kary wyrażonymi w art. 53 k.k.

Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 1 i 2 k.p.k. zarzucając powyższe, obrońca wnosł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64§2 k.k. jak również artykułu 91 k.k. i uniewinnienie oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z pkt II a/o. a w konsekwencji znaczne złagodzenie kary, zaś w przypadku nie podzielenia zarzutów z pkt. I-III, z ostrożności procesowej wnoszę o zmianę skarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary, ewentualnie o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonego oraz osobista oskarżonego były niezasadne i nie zostały przez sąd odwoławczy uwzględnione.

Wbrew twierdzeniom skarżących ( obrońcy i oskarżonego) sąd I instancji odniósł się do wszystkich dowodów w sprawie na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, iż rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, dający pełną podstawę do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy zebrał dowody niezbędne do dokonania tychże ustaleń i dowody te należycie ocenił, wskazując, które z nich są wiarygodne i dlaczego oraz dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Zarówno ocena zebranych w niniejszej sprawie dowodów, dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne oraz ich uzasadnienie, jak też przyjęta kwalifikacja prawna czynów, nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego.

Obrońca oskarżonego podnosząc zarzuty i uzasadniając je wchodzi jedynie w polemikę z przedmiotowym uzasadnieniem sądu I instancji.

Obrońca oskarżonego / adw. T. D. / zarzuca sądowi iż, ten dopuścił się uchybienia w zastosowaniu wobec oskarżonego przepisów dotyczącej recydywy wielokrotnej. Obrońca podnosi, że oskarżony ma problemy zdrowotne i w związku z tym korzysta od wielu lat z instytucji przerwy w karze. Warunek odbycia kary łącznie co najmniej roku pozbawienia wolności nie zakłada, aby odbywanie kary za kolejne przestępstwa było nie mniejsze niż 6 miesięcy. Aby spełnić przesłanki z art. 64 k.k., należy odbyć co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności. Jeżeli odbywana kara pozbawienia wolności będzie dłuższa, to nie ma przeszkód, aby drugi czasowy odcinek wykonywanej kary był krótszy niż 6 miesięcy. Ustawa stanowi łącznie o jednym roku pozbawienia wolności i nie ma znaczenia, jaki będzie drugi odcinek wykonywanej kary przez sprawcę recydywistę. Nie stanowi przeszkody zastosowania art. 64 § 1 k.k. warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, której wykonanie zarządzono, jak też warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty tej kary, jeżeli sprawca faktycznie odbył ją w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy. Nie ma tu również znaczenia, że odbywana kara pozbawienia wolności była dzielona przerwami. Analizując materiał dowodowy, wszystkie skazania oskarżonego , orzeczone kary i ich odbycie w zakładach karnych jednoznacznym jest , iż czynów przedmiotowych oskarżony dopuścił się w warunkach art. 64 §2 kk

Odnośnie zarzutu obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i również jest on chybiony. Kwestionując przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, a także dokonane w oparciu o nią ustalenia faktyczne obrońca nie wykazał skutecznie, aby dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy wykroczył poza granice wskazane przepisem art. 7 k.p.k., tj. aby ocena ta nie obejmowała wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz aby nie uwzględniała ona zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przybierając charakter oceny dowolnej. Kwestionując sprawstwo oskarżonego obrońca zarzucił Sądowi Rejonowemu oparcie rozstrzygnięcia na zeznaniach świadków oskarżenia jednocześnie nie podając żadnych nowych okoliczności, które mogły wpłynąć na zmianę oceny zebranego materiału dowodowego. Obrońca w apelacji twierdzi, że rola oskarżonego J. J. sprowadzała się jedynie do „stania na czatach”. Teza ta stoi w sprzeczności nie tylko z ustaleniami w sprawie ale także stoi w sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który przyznał się do dokonania kradzieży z włamaniem do mieszkania M. Z.. Oskarżony wyjaśnił, że kradzieży z włamaniem dokonał jego kolega M. K. (2), z którym przebywał w Zakładzie Karnym. Sąd Rejonowy wyjaśnił w sposób precyzyjny dlaczego odmówił waloru wiarygodności zeznaniom oskarżonego w tym zakresie, a Sąd Odwoławczy argumentację tę podzielił. Należy zauważyć, że obrońca w apelacji zupełnie pomija zeznania świadków – policjantów wezwanych na miejsce zdarzenia przez świadka M. K. (1). Oskarżony w momencie ujęcia przez policjanta był zmęczony, zdyszany. Świadkowie ci zeznali, że w momencie ujęcia oskarżonego, miał on przy sobie pieniądze i biżuterię należące do M. Z. oraz pręt tzw. „łamak”, który stosuje się przy włamaniach do mieszkań. Obrońca w ogólnie nie odniósł się to tych ustaleń, które zdaniem Sądu są istotne.

Obrońca podnosi w apelacji, iż w sprawie brak jest naocznych świadków kradzieży. Zdaniem obrony nie można uznać, że zeznania M. K. (1) potwierdzają sprawstwo oskarżonego, w zakresie usiłowania włamania do mieszkania należącym do tegoż świadka. Świadek M. K. (1) zeznał, że w dniu 15 września 2015 roku przebywał w swoim mieszkaniu mieszczącym się w bloku przy ul. (...). Świadek usłyszał, że ktoś dzwonił do domofonu, ale zignorował to. Następnie usłyszał głośnie puknie do drzwi, na to również nie zareagował. Świadek zeznał, że wyjrzał przez wizjer i zauważył mężczyznę w wieku ok 40 – 50 lat. Po chwili świadek zadzwonił na Policję a w tym czasie mężczyzna, który próbował włamać się do mieszkania uciekł. Sąd Rejonowy wyjaśnił w swoim uzasadnieniu dlaczego obdarzył zeznania tegoż świadka walorem wiarygodności.

W związku z powyższym powołana przez skarżącego w treści zarzutu i uzasadnieniu apelacji argumentacja, ma całkowicie dowolny i arbitralny charakter i w istocie stanowi polemikę z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji oraz opartymi o nie bezbłędnie dokonanymi ustaleniami faktycznym. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy zgromadzony kompletnie materiał dowodowy poddał rzetelnej ocenie, wyprowadzając z niego trafne wnioski końcowe. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu Rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku był prawidłowy pod względem logicznym i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy nie doszukał się najmniejszych podstaw do odmiennej od dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny dowodów, ani też do zakwestionowania trafności jego ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy dochodząc do ostatecznych wniosków nie przekroczył bowiem ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełnił innych uchybień prawa procesowego, które mogłyby rzutować na treść wydanego przez niego merytorycznego rozstrzygnięcia. Prawidłową była również ocena prawna czynu przypisanego oskarżonemu przez Sąd pierwszej instancji. Także uzasadnienie wyroku czyni zadość ustawowym wymogom określonym w art. 424 kpk. Sąd Rejonowy wskazał w nim na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę oraz z jakich przyczyn odmówił wiary dowodom przeciwnym.

Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara nie jest surowa czy rażąco surowa. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona kara została ukształtowana w sposób wyważony, a przy jej wymiarze Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie dyrektywy, o jakich mowa w art. 53 k.k. Sąd I instancji przeanalizował i prawidłowo wyeksponował wszystkie istotne okoliczności wpływające na wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego J. J. determinujące ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonemu, w tym zwłaszcza rodzaj i charakter naruszonych przezeń dóbr oraz działanie umyślne, z zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia łatwego i szybkiego zarobku. W tym zakresie zarówno apelacja tak jednego jak i drugiego obrońcy nie została przez sąd uwzględniona.

Odnośnie apelacji oskarżonego to jest ona nie zasadna. Sąd wskazuje na te same okoliczności - w tym zakresie – jak to wykazał odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego / adw. T. D./.Oskarżony w apelacji podnosi zarzut obrazy art. 7 k.p.k. Oskarżony twierdzi, że żaden z zebranych w sprawie dowodów nie przemawia wprost za jego sprawstwem. Oskarżony podniósł, że badania daktyloskopijnie nie potwierdziły jego obecności w mieszkaniu M. Z.. Zdaniem Sądu Odwoławczego wywody wniesionego środka odwoławczego sprowadzają się wyłącznie do polemiki ze stanowczymi i logicznymi ustaleniami Sądu Rejonowego wskazującymi w sposób pewny na to, że oskarżony dokonał zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw. Zarzuty wyartykułowane w apelacji przez oskarżonego sprowadzają się do prostej negacji oceny dowodów i ustaleń Sądu I instancji oraz prezentowania własnych, subiektywnych poglądów odnośnie zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i poczynionych ustaleń faktycznych, przy czym skarżący. Jest to zastanawiającego dla Sądu, z uwagi na fakt, że oskarżony w toku postępowania sądowego konsekwentnie odmawiał składania wyjaśnień. Oskarżony nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd na podstawie zebranego materiału dowodowego. W apelacji oskarżony dokonuje oceny dowodów zebranych przez Sąd, twierdząc przy tym, że to nie on dokonał włamania tylko M. K. (2). Jednocześnie Sąd przypomina, że w toku całego postępowania sądowego nie udało się (na podstawie wyjaśnień oskarżonego) ustalić miejsce pobytu tej osoby. Oskarżony twierdził, że to M. K. (2) zdobył klucz do mieszkania M. Z., tymczasem świadek ten z całą stanowczością zaprzeczyła jakoby to jej córka miała przekazać klucz do mieszkania M. K. (2). Oskarżony w apelacji eksponuje okoliczności przemawiające na jego korzyść, a pomija te które przemawiają na jego niekorzyść.

Podkreślić należy przy tym, że zarzut niewłaściwej oceny dowodów może się ostać jedynie wtedy, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a uchybienie to mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut takiego uchybienia nie jest natomiast uzasadniony, gdy sprowadza się, jak w niniejszym przypadku, do samego zakwestionowania stanowiska Sądu i polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez Sąd istotnej obrazy przepisów postępowania.

Reasumując należy uznać, że dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranych w sprawie dowodów jest całkowicie prawidłowa i znajduje pełną ochronę w treści przepisu art. 7 k.p.k. Ocena ta jest wszechstronna, staranna oraz w pełni merytoryczna. Zawiera jasno sprecyzowane argumenty, które doprowadziły Sąd meriti do określonych wniosków co do wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów. Sąd I instancji w ramach tejże oceny nie pominął żadnego istotnego ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeprowadził kompleksową, wyczerpującą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz świadków jak i dowodów o charakterze nieosobowym. Żaden z dowodów nie został w owej ocenie pominięty.

Z tych względów z mocy art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

O kosztach procesu, w tym opłatach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami, uznając za zasadne zwolnienie oskarżonego z obowiązku ich uiszczenia.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. Ś. kwotę 516,60 zł (z podatkiem VAT) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu świadczonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym zgodnie z § 14 ust.1 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z późniejszymi zmianami.