Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim, Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Wojciech Baszczyński Protokolant: st. sekr. sąd. K. P.

przy udziale/-/

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016r.

sprawy

przeciwko Ł. D.

synowi A. i L. z d. K.

ur. (...) w L.

PESEL (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 17 maja 2015 roku ok. godz. 12.50 w m. F. gm. O. woj. (...) na drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) jadąc z prędkością 72 km/h w miejscu administracyjnego ograniczenia prędkości do 50 km/h

- tj. za wykroczenie z art. 92a kw

1.  obwinionego Ł. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to na zasadzie tego przepisu skazuje go na karę grzywny w kwocie 100,00 /stu/ złotych.

1.  na zasadzie art. 118 § 1 kpw oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa tytułem równowartości zryczałtowanych kosztów postępowania kwotę 100,00 /stu/ złotych oraz tytułem opłaty 30,00 /trzydzieści/ złotych.

/-/W. B.

Sygn. akt II W 1110/15

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2015 roku około godziny 12.50 obwiniony Ł. D. jechał samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przez miejscowość F. w gminie O. w obszarze administracyjnego ograniczenia prędkości do 50 km/h z prędkością 72 km/h.

dowód: zeznania świadka E. B. - k. 24,26; zeznania świadka R. P.- k. 24,26, notatka urzędowa- k. 3.

Funkcjonariusze ruchu drogowego E. B. i R. P. dokonywali pomiarów prędkości pojazdów przejeżdżających przez tę miejscowość. Pomiar dokonywany był ręcznym miernikiem laserowym U. nr (...) posiadającym ważne świadectwo legalizacji. Po dokonaniu pomiaru prędkości obwinionego z odległości 349,7m funkcjonariusze Policji zatrzymali go do kontroli i okazali wyniki pomiaru na wyświetlaczu. Policjanci nałożyli na obwinionego mandat karny w wysokości 100 złotych oraz 4 punkty karne. Obwiniony odmówił przyjęcia mandatu.

dowód: zeznania świadka E. B.-k.24,26 ; zeznania świadka R. P.- k.24,26 , wyjaśnienia obwinionego-k.8 , świadectwo legalizacji ponownej-k.4 .

Obwiniony Ł. D. ma 28 lat, prowadzi własną działalność gospodarczą i jest kawalerem. Posiada on na utrzymaniu dwuletniego syna. Nie posiada majątku znacznej wartości. Nie był wcześniej karany za przestępstwa, był natomiast karany za wykroczenia drogowe, w tym polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości.

dowód: dane osobopoznawcze - k. 8, dane o karalności za popełnione wykroczenia-k.10

Przesłuchiwany w toku czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, iż miernik prędkości typu U., którym został dokonany jego pomiar nie identyfikuje pojazdów, więc pomiar nim dokonany nie może stanowić podstawy do ukarania.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w których zaprzeczył aby przekroczył dopuszczalną prędkość o 22 km/h w obszarze administracyjnego ograniczenia prędkości do 50 km/h w miejscowości F..

Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków E. B. i R. P., tj. funkcjonariuszy policji, którzy dokonali pomiaru prędkości obwinionego. Brak jest podstaw aby kwestionować prawidłowość przeprowadzonego przez nich pomiaru. Funkcjonariusze policji dysponowali laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu U. z ważnym do 31 stycznia 2016 roku świadectwem legalizacji ponownej dołączonym do akt sprawy. Tego rodzaju urządzenia laserowe umożliwiają namierzenie konkretnego pojazdu, nawet wówczas gdy porusza się on w kolumnie z innymi pojazdami. Obaj funkcjonariusze opisali sposób dokonania pomiaru prędkości przy użyciu tego urządzenia. Zdaniem Sądu, nie ma racjonalnych powodów, dla których policjanci mieliby dokonywać pomiaru jednego pojazdu przekraczającego dozwoloną prędkość a zatrzymywać inny pojazd. Takie zachowanie byłoby pozbawione logiki, skoro faktycznie można zatrzymać pojazd, który faktycznie przekroczył dozwoloną prędkość. Co więcej po to właśnie urządzenie do pomiaru prędkości mierzy również czas pomiędzy dokonaniem pomiaru prędkości a jego okazaniem kierowcy aby wyeliminować tego rodzaju praktyki i zarzuty pod adresem policjantów. Brak jest również powodów by podejrzewać policjantów o celowe działanie na szkodę obwinionego. Obwiniony nie wspomniał aby z policjantami przeprowadzającymi kontrolę miał do czynienia wcześniej. Sąd nie uznał wyjaśnień obwinionego za wiarygodne również z tego powodu, że obwiniony nie przedstawił żadnych konkretnych zastrzeżeń co do sposobu w jaki dokonano pomiaru prędkości. Nie kwestionował czasu jaki upłynął pomiędzy pomiarem prędkości a okazaniem mu wyświetlacza urządzenia U., co mogłoby uzasadniać jego wątpliwości odnośnie tego czy mierzona była prędkość jego pojazdu. Nie miał również zastrzeżeń co do odległości z jakiej dokonano pomiaru. W tej sytuacji wyjaśnienia obwinionego sprowadzają się więc do negowania faktu popełnienia wykroczenia ze wskazaniem jedynie na fakt, iż miernik prędkości powinien wskazywać pojazd, którego przekroczona prędkość dotyczy.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków E. B. i R. P.. Należy wskazać, iż wymienieni powyżej świadkowie z racji pełnionej funkcji oraz będąc osobami obcymi dla obwinionego nie mieli w ocenie Sądu żadnego interesu aby pomawiać obwinionego o zachowanie sprzeczne z prawem. Zeznania wskazanych świadków są konsekwentne i zbieżne ze sobą, a pomijając sam fakt przekroczenia dozwolonej prędkości przez obwinionego, również z wyjaśnieniami obwinionego. Świadkowie ci, będąc policjantami ruchu drogowego przeszli szkolenie z zakresu obsługi urządzeń do pomiaru prędkości stosownie do § 2 zarządzenia nr 609 Komendanta Głównego Policji z dnia 25 czerwca 2007 roku, tak więc byli uprawnieni w zakresie kontroli ruchu drogowego.

W konsekwencji wina obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości i została mu udowodniona. Obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 92a kw w ten sposób, że w dniu 17 maja 2015 roku około godziny 12.50 w miejscowości F. kierując samochodem osobowym marki R. (...) przekroczył prędkość w miejscu administracyjnego ograniczenia prędkości do 50 km/h o 22 km/h.

Kierując się zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 33 § 1-4 kw uznając obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd wymierzył mu na podstawie art. 92a kw karę grzywny w wysokości 100 złotych (pkt 1 wyroku). W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę stopień zawinienia obwinionego, jak również jego warunki osobiste i sytuację majątkową kara grzywny w wysokości 100 złotych jest karą w pełni adekwatną do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, jak również spełni swój cel w zakresie prewencji indywidualnej. Kara 100 złotych odpowiada również w ocenie Sądu możliwościom zarobkowym obwinionego. Obwiniony, prowadząc własną działalność gospodarczą, osiąga stały dochód.

Mając na uwadze sytuację majątkową i osobistą obwinionego, Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach karnych o wykroczenia.

(-) SSR Wojciech Baszczyński