Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2015 roku w sprawie z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. przeciwko P. F. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w pkt. 1. umorzył postępowanie w zakresie kwoty 605,18 złotych; w pkt. 2. zasądził od P. F. na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 68.009,79 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty; w pkt. 3 oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty za okres od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia 27 sierpnia 2014 roku oraz w pkt. 4. zasądził od P. F. na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 7.048 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie Sądu I instancji zostało oparte na następujących ustaleniach:

W dniu 22 marca 2011 roku pomiędzy (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w G. a P. F. zawarta została umowa kredytu gotówkowego nr (...). Na jej podstawie Bank udzielił pozwanemu na warunkach określonych umową kredytu gotówkowego na finansowanie jego potrzeb konsumpcyjnych, na okres od dnia 22 marca 2011 roku do dnia 28 września 2015 roku, w kwocie 57.894,74 złotych,
z czego do dyspozycji kredytobiorcy została pozostawiona kwota 55.000 złotych. Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy kredytobiorca zobowiązał się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami i odsetkami umownymi w 54 ratach kapitałowo-odsetkowych (ratach kredytu), płatnych 26 dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 26 kwietnia 20111 roku,
na wskazany rachunek bankowy kredytodawcy. Wysokość każdej raty wynosi 1.510,45 złotych, zaś ostatniej 1.510,74 złotych. Bank zalicza spłaty w następującej kolejności: należne opłaty i prowizje, odsetki umowne, kapitał kredytu, odsetki karne. W myśl § 9 umowy niespłaconą w terminie, określoną w umowie ratę kredytu, Bank od dnia następnego traktuje jako zadłużenie przeterminowane. Od kwoty niespłaconego kredytu Bank nalicza i pobiera odsetki karne według zmiennej stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. Kredytobiorca ponosi zaś wszelkie koszty związane
z niewykonaniem przez niego zobowiązań wynikających z umowy. Pozwany zaprzestał spłat rat kredytu gotówkowego nr (...) w stosunku do kredytodawcy. W dniu 25 czerwca 2012 roku (...) Bank (...) SA w G. wystawił przeciwko P. B. Tytuł Egzekucyjny nr (...), stwierdzający, że P. F. posiada wobec Banku wymagalne zadłużenie w wysokości 51.927,27 złotych z tytułu zaciągniętego kredytu nr (...) z dnia 22 marca 2011 roku. na kwotę wymagalnego zadłużenia składają się: 1) niespłacony kredyt w wysokości 50.171,49 złotych, 2) odsetki umowne w kocie 1.399,64 złotych za okres od dnia 22 marca 2011 roku do dnia 19 czerwca 2012 roku, 3) odsetki karne w kwocie 356,14 złotych za okres od dnia 22 marca 2011 roku do dnia 24 czerwca 2012 roku, zaś od dnia 26 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty Bankowi należne są również odsetki karne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym wynoszącym na dzień wystawienia wyciągu 25% liczonymi id kwoty zadłużenia przeterminowanego, tj. w/w kwoty z tytułu niespłaconego kredytu 50.171,49 złotych. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, w sprawie o sygn. akt IX CO 5331/12, nadał klauzulę wykonalności B. Tytułowi Egzekucyjnemu nr (...) z dnia 25 czerwca 2012 roku na rzecz wierzyciela (...) Bank (...) SA w G. przeciwko dłużnikowi P. F. co do punktu 1 (...) z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty wskazanej w punkcie 1. (...) od dnia 25 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, wynoszącymi na dzień wystawienia (...) 25% w stosunku rocznym, z ograniczeniem możliwości prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie powyższego (...) do kwoty 115.789,48 złotych i oddalił wniosek w pozostałej części, jak również orzekł o kosztach postępowania klauzulowego. W oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 25 czerwca 2012 roku, zaopatrzony klauzulą wykonalności postanowieniem z dnia 12 lipca 2012 roku, (...) Bank (...) SA z siedzibą w G. w dniu 26 lipca 2012 roku wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko P. F.. Postępowanie egzekucyjne prowadzone było przez J. K. - Komornika Sądowego przy tut. Sądzie pod sygnaturą III KM 1118/13 i zostało ono umorzone postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2013 roku wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Umową sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 roku Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. nabyła od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. pakiet przysługujących zbywcy wierzytelności w stosunku do jego klientów, z którymi zawarł był umowy kredytowe, wśród których pod poz. 851 znalazła się wierzytelność przysługująca Bankowi w stosunku do pozwanego P. F., na podstawie umowy nr (...) z dnia 23 marca 2011 roku, w wysokości 49.974,77 złotych kapitału, 14.400,98 złotych odsetek i 18.91 złotych kosztów. Pismem z dnia 17 stycznia 2014 roku (...) Bank (...) SA z siedzibą w G. poinformowała P. F. o sprzedaży wierzytelności przysługującej mu z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 22 marca 2011 roku w stosunku do niego oraz podała dane nabywcy, wskazując że wszelkich wpłat na poczet należności wynikających z przedmiotowej umowy ma nabywca dokonywać wyłącznie na rachunek i w sposób wskazany przez nabywcę wierzytelności. Pismem z dnia 21 maja 2014 roku powód przypomniał pozwanemu, że posiada on dług w stosunku do nabywcy wierzytelności, wynikający z umowy kredytu nr (...) z dnia 22 marca 2011 roku zawartej z (...) Bank (...) SA w G., w wysokości 67.705,32 złotych, zachęcając dłużnika do spłaty zadłużenia w jak najszybszym terminie. Odnosząc się do tego pisma, pozwany w piśmie z dnia 2 czerwca 2014 roku wyraził wolę ugodowego i racjonalnego uregulowania zaległości i wskazał, że nie uchyla się od merytorycznej rozmowy czy próby ustalenia wspólnych zasad przedmiotowej ugody. Powód na podstawie swoich ksiąg rachunkowych oświadczył, że w dniu 19 grudnia 2013 roku nabył od (...) Spółki Akcyjnej w G. wierzytelność wobec P. F., a zobowiązanie dłużnika wynika z zawartej w dniu 22 marca 2011 umowy kredytu o nr (...). Wysokość zobowiązania dłużnika na dzień 11 lipca 2014 roku wynosiła 68.611,97 złotych, w tym należność główna 49.974,77 złotych i odsetki w kwocie 18.637,20 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił wyłącznie na podstawie dokumentów. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, że powód udowodnił w sprawie fakt przelewu jak również wysokość swojego roszczenia. Wskazał, iż okolicznością bezsporną jest to, iż bankowy tytuł egzekucyjny z 25 czerwca 2012 roku opisywał w swej treści kwotę należności głównej długu pozwanego a po wystawieniu tytułu egzekucyjnego i opatrzeniu go klauzulą wykonalności przez Sąd, bank wszczął egzekucję długu. Pozwany przez okres kilku lat nie podważył przedmiotowego tytułu wykonawczego, nie ograniczył także jego wykonalności mimo, że tytuł egzekucyjny nie pochodził od sądu i możliwym było podnoszenie wszelkich zarzutów przeciwko jego treści. Pozwany nie podjął obrony przeciwko nadaniu takiemu tytułowi klauzuli wykonalności na rzecz banku, co w świetle zasad doświadczenia życiowego stwarza domniemanie, że nie kwestionował prawdziwości materialnej treści przedmiotowego (...). Ponadto Sąd zwrócił uwagę, że pozwany swoim działaniem oraz postawą, zanim ustanowił zawodowego pełnomocnika, przyznał fakt, iż jest dłużnikiem powoda z tytułu przedmiotowej umowy, co wynika w szczególności z jego pisma z dnia 2 czerwca 2014 roku (k. 50).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że powództwo podlega uwzględnieniu niemalże w całości. Mając na uwadze, iż w piśmie procesowym z dnia 3 lipca 2015 roku (k. 70-72), a następnie w piśmie z dnia 7 sierpnia 2015 roku (k.134-135) powód złożył oświadczenie, iż ogranicza żądanie pozwu o kwotę 605,18 złotych, Sad uznał, że powództwo w tym zakresie zostało cofnięte i tym samym na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 605,18 złotych, o czym orzeczono jak w punkcie 1. sentencji.

Co zaś dotyczy istoty powództwa, Sad w pierwszej kolejności uznał za niezasadny zarzut pozwanego w zakresie braku legitymacji czynnej po stornie powództwa, jako następstwo braku wykazania, iż wśród pakietu wierzytelności nabytych od (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G., powód nabył tę konkretną wierzytelność w stosunku do pozwanego. Sąd uznał, że powód wykazał, że umową sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 roku nabył od banku przedmiotową wierzytelność, co wynika bezspornie z przedłożonych przez powoda dokumentów, a w szczególności z załącznika nr 3 do umowy, zawierającego listę nabytych wierzytelności, wśród których pod pozycją 851 znajduje się wierzytelność Banku w stosunku do pozwanego P. F., wynikająca z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 22 marca 2011 roku. Tym samym w ocenie Sądu powód wykazał, iż łączy go z pozwanym stosunek materialno prawny, z którego wywodzi swoje roszczenie. Za całkowicie bezzasadny Sąd uznał również zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia oraz zarzut braku zapłaty przez powoda ceny nabycia wierzytelności na rzecz cedenta, wskazując, że z tego ostatniego zarzutu pozwany wycofał się na rozprawie w dniu 5 października 2015 roku.

Sąd wskazał, że podstawą prawną stosunku kredytu bankowego, wiążącego pozwanego z udzielającym mu (...) bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w G., są w pierwszym rzędzie przepis art. 69 i następne ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo Bankowe (tj.: Dz. U. z 2012 roku, poz. 1376, ze zm.). Powód - Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. jest funduszem inwestycyjnym zamkniętym. Działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (tj.: Dz. U. z 2014 roku, poz. 157, ze zm.). Jego celem inwestycyjnym jest realizacja należności z Sekurytyzowanych Wierzytelności oraz osiąganie dochodów z pozostałych lokat. Na kredytobiorcy – pozwanym P. F. ciążył obowiązek spłaty kredytu, poprzez zapłatę na rzecz Banku określonych comiesięcznych kwot we wskazanych terminach w okresie 54 miesięcy, tj. od dnia 16 kwietnia 2011 roku do dnia 16 października 2015 roku. Brak spłaty spowodował postawienie całego kredytu w stan wymagalności i obowiązek niezwłocznej spłaty całego kredytu wraz z odsetkami i dodatkowymi kosztami. Przysługująca bankowi wierzytelność z tytułu przedmiotowej umowy została skutecznie nabyta przez powoda, który obecnie dochodzi zasądzenia odpowiednich kwot z tego tytułu. Powództwo podlegało więc uwzględnieniu co do kwoty 68.009,79 złotych.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 k.c. w związku z art. 455 k.c. Sąd wskazał, że powód domagał się odsetek od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 11 lipca 2014 roku. Sąd zwrócił jednak uwagę, iż powód nie wykazał jednak, iż przed wniesieniem pozwu wzywał pozwanego do zapłaty dochodzonej kwoty, a pismo datowane na dzień 21 maja 2014 roku, nie stanowiło w ocenie Sądu wezwania do zapłaty, lecz jedynie przypomnienie o istnieniu długu z zaproszeniem do kontaktu i ustalenia dogodnych warunków spłaty zadłużenia. Pismo to zawierało wskazanie innej kwoty należności, niż ostatecznie dochodzona pozwem, nie podawało również wskazania sposobu jej wyliczenia (k. 51-51o). W tej sytuacji Sąd uznał, że co prawda pozwany miał świadomość istnienia długu, a w konsekwencji – konieczności jego zapłaty (czemu zresztą dał wyraz w swoim piśmie kierowanym do powoda, z dnia 2 czerwca 2014 roku - k.50), jednak nie znał dokładnej wysokości swojego zobowiązania. Taką wiedzę posiadł dopiero w dniu 27 sierpnia 2014 roku, kiedy - jak przyznał w piśmie z dnia 28 sierpnia 2014 roku (k.7o-8) - został poinformowany o wydaniu przeciwko niemu nakazu zapłaty i powziął wiedzę co do jego treści. Od tej daty więc, jako chwili kiedy pozwany poznał ostatecznie sprecyzowane przeciwko niemu żądanie, należy liczyć początkową datę odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty głównej. Stąd w punkcie 2. sentencji wyroku Sąd zasądził od P. F. na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 68.009,79 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty. Sąd oddalił zaś powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty za okres od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia 27 sierpnia 2014 roku, o czym orzeczono, jak w punkcie 3. wyroku. W punkcie 4. sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania w oparciu o art. 100 zdanie 2 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w zakresie pkt. 1, 2 i 4. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego na skutek:

a)  naruszenie art. 245 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż przedłożony przez powoda wydruk 12 stron (strona od 1z12 do12z12) jest dokumentem prywatnym ( 8 strona uzasadnienia 2 wers od dołu ), pomimo tego, iż nie został on przez nikogo podpisany i zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. nie może stanowić dowodu w sprawie oraz pomimo tego, iż powód w toku sprawy przedłożył wzór załącznika nr 3, który był podpisany przez strony umowy przelewu i jego treść jest zupełnie odmienna niż treść 12 stron wydruku zatytułowanego „ załącznik nr 3”,

b)  naruszenie art. 231 k.p.c. poprzez nie wskazanie takich faktów z, których Sąd Rejonowy na zasadzie domniemania faktycznego mógł wywieść , iż powód nabył w drodze przelewu Wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. z siedzibą w G. i to w kwocie dochodzonej powództwem tj. kwot sprecyzowanych przez powoda w piśmie procesowym z dnia 3 lipca 2015 r.;

c)  naruszenia art. 233 §1 k.p.c. i sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym materiałem dowodowym, polegająca na:

⚫

błędnym ustaleniu, iż powód wykazał, iż wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. z siedzibą w G. wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 23 marca 2011 r. opiewa na kwotę 68.006,79 zł bliżej sprecyzowaną w piśmie procesowym powoda z dnia 3 lipca 2015 r., pomimo tego, iż powód nie przeprowadził dowodu w tym zakresie tj. nie wykazał wysokości następujących należności: wysokości pozostałego do spłaty kapitały oraz sposobu obliczenia odsetek ustawowych i karnych [ od jakich kwot i dat naliczane były odsetki na za poszczególne okresy odsetkowe];

⚫

błędnym ustaleniu, iż istniała podstawa prawna do naliczania odsetek karnych po wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego , pomimo tego, iż po wypowiedzeniu umowy nie jest dopuszczalne naliczania odsetek umownych, z uwagi na wygaśnięcie umownej podstawy do naliczania odsetek karnych;

a)  naruszenie art. 203 §1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż strona powodowa skutecznie złożyła oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia, chociaż nie wynika to z treści jej pism procesowych i w tym zakresie sąd powinien oddalić powództwo, a nie umorzyć postępowanie;

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

a)  niewłaściwe zastosowanie art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 511 k.c. i art. 6 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż z materiału dowodowego, a w szczególności
z umowy sprzedaży wierzytelności Z dnia 19 grudnia 2013 r., wydruku 12 stron ( strona od lzl2 do 12zl2 ) wypływa wniosek. Iż powód nabył w drodze przelewu wierzytelność, która przysługuje (...) Bank S.A. z siedzibą
w G. wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 23 marca 2011 r.,

b)  niewłaściwe zastosowanie art. 481 § 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, iż po wypowiedzeniu mowy pożyczki i następczym wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego (...) Bank S.A. z siedzibą w G. uprawniony był w oparciu o postanowienia umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 23 marca 2011 r. do dalszego naliczania odsetek w kwocie wyższej niż odsetki ustawowe, pomimo tego, iż doszło do wypowiedzenia umowy pożyczki i nie istniały podstawy umowne do naliczania odsetek wyższych niż odsetki ustawowe. W konsekwencji, nawet przy przyjęciu, iż umowa cesji w zakresie należności przypadającej (...) Bank S.A. od pozwanego była skuteczna, Sąd Rejonowy zasądzając na rzecz powoda kwotę 12.645,20 zł za okres po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego dopuścił się naruszenia zasady nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet.

W konkluzji wskazanych zarzutów pozwany wniósł o zmianę pkt 1 wyroku poprzez oddalenie powództwa wobec kwoty 605,18 zł; zmianę pkt. 2 wyroku poprzez oddalenie powództwa wobec kwoty 68.009,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2014 r, od dnia zapłaty; zmianę pkt. 4 wyroku poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi odrzucił zażalenie pozwanego na postanowienie zawarte w pkt. 1 wyroku z dnia 19 października 2015 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, opisane
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje je za własne. Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny został przyjęty przez Sąd Odwoławczy za własny bowiem wyprowadzony on został z dowodów, których ocena odpowiada wszelkim wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. i bez czynienia dalszych ustaleń materiał zgromadzony w postępowaniu w pierwszej instancji stał się podstawą orzeczenia Sądu drugiej instancji.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Rejonowy w wyroku z dnia
19 października 2015 roku zawarł dwa rozstrzygnięcia w zakresie żądań pozwu. Po pierwsze umorzył postępowanie w określonej części, a w pozostałej części zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 68.009,79 zł. Jak wynika z akt sprawy postanowieniem z dnia 7 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi odrzucił zażalenie pozwanego na postanowienie zawarte w pkt. 1 wyroku z dnia 19 października 2015 roku. W tym stanie rzeczy w zakresie oceny zarzutów apelacji wyłączeniu podlega zarzut naruszenia art. 203 § 1 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do przypisywanych Sądowi I instancji uchybień procesowych, gdyż z istoty rzeczy wnioski w tym zakresie determinują kierunek dalszych rozważań.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 245 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do podważenia wiarygodności załączonych przez stronę powodową dokumentów. Zarzut w tym zakresie sprowadzał się do wykazania nieuzasadnionego wydania rozstrzygnięcia w oparciu o dowody z dokumentów w postaci wydruków, które nie zostały przez nikogo podpisane, a tym samym nie spełniają wymogu dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c. Z powyższym stanowiskiem strony apelującej nie można się zgodzić. Sąd I instancji słusznie uznał, że wyciąg z ksiąg rachunkowych nie ma waloru dokumentu urzędowego. Jest to dokument prywatny ze wszystkimi tego skutkami procesowymi wskazanymi w normie art. 245 k.p.c. Jednocześnie wszystkie wskazane dokumenty związane z przelewem wierzytelności zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z art. 129 § 2 k.p.c. Poświadczenie zgodność kopii z oryginałem przez radcę prawnego nie budzi zastrzeżeń, a więc mają one charakter dowodu wymaganego przez prawo procesowe i tym samym Sąd I instancji prawidłowo włączył je w poczet materiału dowodowego.

Chybiony był również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a także sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Generalnie zarzuty skarżącego w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującego, oceny stanu faktycznego. W świetle utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Uwzględnić również należy, że apelujący zarzuca sprzeczność poczynionych ustaleń i wyprowadzonych przez Sąd I Instancji wniosków ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Niemniej jednak sprzeczności tej nie wykazuje.

Uchybienia w powyższym zakresie apelujący upatruje w błędnym ustaleniu, iż powód wykazał, że wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. z siedzibą w G. wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 23 marca 2011 r. opiewa na kwotę 68.006,79 zł, pomimo tego, iż powód nie przeprowadził dowodu w tym zakresie tj. nie wykazał wysokości następujących należności: wysokości pozostałego do spłaty kapitały oraz sposobu obliczenia odsetek ustawowych i karnych, a także błędnym ustaleniu, iż istniała podstawa prawna do naliczania odsetek karnych po wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego, pomimo tego, iż po wypowiedzeniu umowy nie jest dopuszczalne naliczania odsetek umownych, z uwagi na wygaśnięcie umownej podstawy do naliczania odsetek karnych.

Pomimo przeciwnych sugestii apelacji podstawą ustaleń Sądu w powyższym zakresie stanowiły dowody z dokumentów w szczególności w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...), który w sposób precyzyjny określał wysokość wymagalnego zadłużenia wobec banku z tytułu zaciągniętego kredytu nr (...) z dnia 22 marca 2011 roku tj. na kwotę 51.927,27 zł, obejmującą kwotę 50.171,49 zł tytułem niespłaconego kredytu, kwotę 1.399,64 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 22 marca 2011 roku do dnia 19 czerwca 2012 roku, odsetki karne w kwocie 356,14 złotych za okres od dnia 22 marca 2011 roku do dnia 24 czerwca 2012 roku, zaś od dnia 26 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty bankowi należne są również odsetki karne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym wynoszącym na dzień wystawienia wyciągu 25% liczonymi od kwoty zadłużenia przeterminowanego, tj. w/w kwoty z tytułu niespłaconego kredytu 50.171,49 złotych. Jak wynika również z akt sprawy postanowieniem z dnia 12 lipca 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, w sprawie o sygn.. akt IX CO 5331/12, nadal klauzulę wykonalności bankowemu Tytułowi 1 Egzekucyjnemu nr (...) z dnia 25 czerwca 2012 roku na rzecz wierzyciela (...) Bank (...) SA w G. przeciwko dłużnikowi P. F. co do punktu 1 (...) z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty wskazanej w punkcie 1. (...) od dnia 25 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, wynoszącymi na dzień wystawienia (...) 25% w stosunku rocznym. Wysokość dochodzonego roszczenia została również wykazana poprzez załączenie do akt sprawy załącznika nr 3 do umowy cesji wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 r., z którego wynika, iż powód jako nabywca wierzytelności nabył od zbywcy pakiet przysługujących mu wierzytelności, w tym przysługującej w stosunku do pozwanego na podstawie umowy nr (...) z dnia 23 marca 2011 roku, z której wynika także wysokość kapitału w kwocie 49.974,77 złotych, 14.400,98 złotych odsetek i 18.91 złotych kosztów. Tym samym zarzuty pozwanego sprowadzające się do wykazania, iż kwoty objęte żądaniem pozwu są niezasadne nie wytrzymały konfrontacji z materiałem dowodowym przedmiotowej sprawy, z którego wynika wniosek przeciwny. Z powyższych dokumentów, w szczególności z umowy o kredyt wynikał również sposób obliczenia odsetek ustawowych i karnych. Zważyć przy tym należy, że pozwany nie podważał przedmiotowego tytułu wykonawczego, który stanowił również podstawę wszczętej egzekucji, nie ograniczał także jego wykonalności, pomimo, iż jak słusznie wskazał Sąd I instancji tytuł egzekucyjny nie pochodził od sądu i możliwym było podnoszenie wszelkich zarzutów przeciwko jego treści. Nie podjął także obrony przeciwko nadaniu takiemu tytułowi klauzuli wykonalności. W tych warunkach uzasadnione było przyjęcie przez Sąd I instancji, iż okoliczności te rodzą domniemanie, że pozwany nie kwestionuje prawdziwości materialnej treści przedmiotowego (...), co potwierdza również postawa pozwanego zaprezentowania w piśmie z dnia 2 czerwca 2014 roku (pismo – k. 50-51), w którym wyraził on wolę ugodowego i racjonalnego załatwienia uregulowania zaległości, wskazując, że nie uchyla się od merytorycznej rozmowy, czy próby ustalenia wspólnych zasad przedmiotowej ugody. W żadnym razie Sąd nie naruszył przy tym dyspozycji art. 231 k.p.c., bowiem ustalenia faktyczne w powyższym zakresie zostały ustalone w oparciu o wskazane przez stronę powodową dowody, w żadnym zaś zakresie Sad I instancji nie czynił ustaleń w drodze domniemań. Przyjęcie przez Sąd I instancji, iż pozwany nie kwestionował wskazanych dokumentów, potwierdzało jedynie wiarygodność przedłożonych dokumentów.

Odnosząc się do zarzutu strony apelującej dotyczącego bezzasadności naliczania odsetek karnych po wypowiedzeniu umowy pożyczki, wskazującego, iż nie jest dopuszczalne naliczania odsetek umownych, z uwagi na wygaśnięcie umownej podstawy do naliczania odsetek karnych podniesione zostały jedynie w związku z zarzutem naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 2 k.c. Dlatego postawiony przez pozwanego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz błędu w ustaleniach faktycznych w tym zakresie należy rozpatrzeć jako dotyczący prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego, to jest art. 481 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. W tym zakresie Sąd Odwoławczy odniesienie się w dalszej części uzasadnienia.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego tj. art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 511 k.c. i art. 6 k.c. oraz art. 481 § 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. wskazać należy, że nie były one zasadne.

Zgodnie z art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Podkreślić należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1)

Wbrew stanowisku apelującego powód wykazał, że służy mu wskazana wierzytelność w określonej wysokości, a w szczególności że doszło do szeregu skutecznych czynności przenoszących wierzytelność z pierwotnego kontrahenta na powoda, a zadłużenie powstało
w związku z umową kredytową nr (...). Powód dołączył do akt sprawy informacje o wierzytelności będącej przedmiotem umowy, które w sposób dostateczny identyfikowałyby oraz indywidualizowały przedmiot przelewu oraz jego stanu, w szczególności datę wymagalności wraz z odsetkami za zwłokę. Dowód w postaci umowy sprzedaży wierzytelności, załącznik nr 3 do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 roku wraz z fragmentem załącznika dotyczącym pozwanego, który zgodnie z umową zawiera spis dłużników Zbywcy oraz wysokość zobowiązań będących przedmiotem umowy cesji, jak również bankowy tytuł egzekucyjny, były miarodajne do uwzględnienia zgłoszonego przez powoda roszczenia. W umowie sprzedaży z dnia 19 grudnia 2013 roku strony oświadczyły, że doszło do przelewu umówionych wierzytelności, w tym przysługującej wobec pozwanego. Strony potwierdziły jego treść, iż dzień przeniesienia nastąpił właśnie
w dniu 19 grudnia 2012 roku i w tym dniu nabywca nabył od zbywcy wierzytelności wymienione w załączniku nr 3. Zgodnie z treścią załącznika nr 3 wśród wierzytelności nabytych przez stronę powodową pod pozycją nr 851 znajdowała się także wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy kredytu nr (...) oraz jej wysokość.

Wszystkie wskazane dokumenty związane z przelewem wierzytelności zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z art. 129 § 2 k.p.c. Poświadczenie zgodność kopii z oryginałem przez radcę prawnego nie budzi zastrzeżeń. Wbrew stanowisku pozwanego powód wykazał również umocowanie osób wskazanych w pełnomocnictwach do działania w jego imieniu oraz imieniu zbywcy wierzytelności. Pełnomocnictwa te zostały sporządzone w formie aktu notarialnego, podpisane własnoręcznie przez osoby upoważnione do działania zarówno na rzecz Banku oraz na rzecz Funduszu. Zostały one załączone do akt wraz odpisami z KRS, z których to dokumentów wynika, iż osoby zawierające umowę cesji upoważnione były do działania zarówno w imieniu zbywcy jak i nabywcy przedmiotowej wierzytelności. Załączone wypisy z Krajowego Rejestru Sądowego nie budziły wątpliwości co do ich aktualności oraz treści wymaganej do stwierdzenia uprawnienia osób wskazanych na pełnomocnictwach w zakresie reprezentacji stron.

Odnośnie stanowiska powoda jakoby treść przedstawionych Sądowi dokumentów nie pozwalała na ustalenie faktu przejścia wierzytelności, wskazując, że powód nie przedłożył prawidłowo wypełnionego i podpisanego załącznika nr 3 do umowy sprzedaży wierzytelności wskazać należy, iż nie jest ono zasadne. Przedmiotowy załącznik został przedłożony zarówno w formie wyciągu z elektronicznego, który został poświadczony przez występującego
w sprawie pełnomocnika, jak i formie wydruku komputerowego, których treść nie budziła wątpliwości w zakresie nabytej drodze umowy przelewu z dnia 19 grudnia 2013 roku wierzytelności wobec pozwanego. Załącznik ten zawierał numer umowy kredytu, nazwę tej umowy, datę jej zawarcia a także kwotę zadłużenia ogółem, wysokość kapitału, odsetek skapitalizowanych, odsetek i kosztów związanych z zawartą umową. Wbrew zatem twierdzeniom apelacji w powyższym załączniku do umowy sprzedaży wierzytelności opisana została wierzytelność jaka przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi względem pozwanego. Stąd też teza apelacji, że dołączony do pozwu wyciąg z wykazu wierzytelności obejmujący roszczenie względem pozwanego nie konkretyzuje wierzytelności objętej umową cesji i nie można go utożsamiać z załącznikiem numer 3 do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 roku, w świetle materiału dowodowego sprawy, nie jest uprawniona. Dodatkowo wskazać należy, że w procesie o zapłatę tytułem wierzytelności nabytej w drodze cesji nie zachodzi wymóg udokumentowania przelewu za pomocą szczególnych środków dowodowych opisanych w art. 788 k.p.c. (dokument urzędowy lub prywatny z podpisem urzędowo poświadczonym), wymaganych dla nadania klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego dotychczasowego wierzyciela. Sam fakt opatrzenia podpisem wyciągu z załącznika do umowy cesji, identyfikującego konkretną wierzytelność, nadaje mu cechę dokumentu, a więc dowodu podlegającego ocenie z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Załączenie przez stronę dokumentów w postaci wyciągów w żadnej mierze nie odbiera im charakteru dokumentów prywatnych z podpisem urzędowo poświadczonym. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależącej od jego treści, rozstrzyga w oparciu o ogólną zasadę oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Wskazać przy tym należy, że odpis pisma procesowego to kolejny jego egzemplarz, który jest zgodny z oryginałem, przy czym nie ma znaczenia, czy jest to kopia maszynowa, kserokopia czy wydruk komputerowy. Materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwalał zatem przyjąć, iż wierzytelność z tytułu wykonawczego została skutecznie przelana na rzecz powoda. Pełnomocnik powoda przedłożył odpis – wyciąg z umowy przelewu wraz z załącznikiem dotyczącym osoby dłużnika – pozwanego, które to dokumenty nie zostały w sprawie skutecznie zakwestionowane.

Nietrafny był także zarzut naruszenia art. 481 § 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.p.c.
Z treści §9 zawartej w dniu 23 marca 2011 roku umowy jednoznacznie wynika,
że niespłaconą w terminie, określoną w umowie ratę kredytu Bank od dnia następnego traktuje jako zadłużenie przeterminowane, zaś od kwoty niespłaconego kredytu Bank nalicza
i pobiera odsetki karne według zmiennej stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP (umowa kredytu – k. 42-44). Jednocześnie z akt sprawy nie wynika, by powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy przez pierwotnego wierzyciela, co skutkowałoby rozwiązaniem umowy po upływie okresu wypowiedzenia i tym samym braku podstaw do naliczania odsetek umownych. Nie zaistniały zatem podstawy do uznania, aby w dacie dokonania przelewu umowa kredytu już nie wiązała jej stron, toteż należało przyjąć, że przedmiotowa umowa nie uległa rozwiązaniu, a zatem jej postanowienia nadal były wiążące.

Mając powyższe rozważania na względzie, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustaloną na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804).