Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

po rozpoznaniu w dniach 8 grudnia 2015 r. i 17 lutego 2016 r.

sprawy A. O.

córki F. i F. z domu Ł. (...) roku w B. z art. 107 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 24 lipca 2015 r. sygnatura akt III W 1306/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinioną A. O. od zarzutu popełnienia przypisanego jej wykroczenia z art. 107 k.w.;

II.  stwierdza, iż koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 826/15

UZASADNIENIE

Komisariat Policji w W. wniósł wniosek o ukaranie przeciwko A. O. obwiniając ją o to, że:

w okresie od 01 marca 2014r. do 11 września 2014r. w W., woj. (...) przy ul. (...), złośliwie niepokoiła J. oraz J. M. w ten sposób, że w celu dokuczenia im specjalnie i bez potrzeby odkręcała wodę z kranów i włączała urządzenia elektryczne w celu zwiększenia opłat mając świadomość, iż nie będzie partycypowała w kosztach użycia mediów oraz poprzez zwroty słowami obraźliwymi, aroganckimi, wulgarnymi wywołuje u pokrzywdzonych stan psychiczny charakteryzujący się napięciem i późniejszymi trudnościami w skupieniu myśli, czym działała na szkodę w/w

tj. o czyn z art. 107 kw

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 roku (sygnatura akt III W 1306/14 ) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu obwinioną A. O. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym, iż przyjął, że obwiniona wywoływała u pokrzywdzonych opisanych tamże stan psychiczny, czym działała na ich szkodę, tj. wykroczenia z art. 107 kw i za czyn ten na podstawie art. 107 kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

Zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów procesu zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa oraz nie wymierzył jej opłaty sądowej.

Ze wskazanym wyrokiem nie pogodził się obrońca obwinionej zaskarżając wspomniany wyrok w całości, zarzucając:

1)  naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez zastosowanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie opierając swoje orzeczenie wyłącznie na zeznaniach pokrzywdzonych i pomijając zeznania wnuczki M. M. w zakresie w jakim potwierdzały wersję obwinionej,

2)  naruszenie przepisu postępowania mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 5§2 kpk poprzez przyjęcie w sposób dowolny wersji zdarzenia niekorzystnej dla obwinionej, pomimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do stwierdzenia co najmniej wątpliwości co do źródła powstania zwiększonej kwoty rachunków za media,

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie iż obwiniona celowo i złośliwie odkręcała wodę i włączała urządzenia elektryczne bez potrzeby skorzystania z nich, mimo iż wyjaśnienia samej obwinionej jak i jej wnuczki przeczą tej okoliczności i wskazują na oszczędny tryb życia obwinionej.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnieni e obwinionej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja jest zasadna.

Sąd I Instancji przypisał obwinionej sprawstwo czynu, którego popełnienia w istocie nie ustalił.

Zgodnie z art.107 kw kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany.

Złośliwe niepokojenie ma miejsce w sytuacji podjęcia działania celem dokuczenia innej osobie. Tymczasem z ustaleń sądu I instancji wynika, iż obwiniona podejmowała rzekome działania w czasie nieobecności pokrzywdzonych, a zatem wnioskowanie dotyczące woli dokuczenia pokrzywdzonym jest nieco karkołomne. Nadto fakt rzekomego nadmiernego i bezcelowego zużycia wody, prądu i gazu sąd I instancji ustalił w istocie w oparciu o twierdzenia pokrzywdzonych i sporządzone przez nich notatki nie podejmując trudu zweryfikowania tych twierdzeń. Tymczasem weryfikacja podjęta w tym zakresie w postępowaniu odwoławczym prowadzi do wniosków zgoła odmiennych.

Analizując zużycie prądu i wody w okresie analogicznym (do okresu zarzutu wniosku o ukaranie) roku poprzedniego czy następnego (k.126-127 i 120-122) nie sposób dostrzec aby zużycie to różniło się w znacznej mierze, co czyni wnioski uzasadnienia zaskarżonego wyroku w tym zakresie nieuprawnionymi. Sąd I instancji wspomina również o nadmiernym zużyciu gazu (k.88) gdy tymczasem z informacji pozyskanej od PGNiG (k.123) wynika, iż zajmujący nieruchomość przy ulicy (...) w W. nie zużywają gazu od 27 kwietnia 2012 roku mimo zawartej z J. M. umowy. Twierdzenia pokrzywdzonych nie znajdują zatem oparcia w rzetelnych i miarodajnych informacjach od dostawców mediów.

Aroganckie i wulgarne odnoszenie się obwinionej do pokrzywdzonych postrzegane być może w kategoriach ustawowych znamion przestępstwa z art. 216§1 kk, jednak jeśli przybiera nawet formę nasiloną nie sposób mówić o wyczerpaniu znamion wykroczenia z art.107 kw. Sytuacja konfliktowa w domu zamieszkiwanym przez obwinioną i pokrzywdzonych ma miejsce od wielu lat i demonstrowanie niezadowolenia w sposób wulgarny przez jedną ze stron konfliktu ma niewątpliwie miejsce. Obwiniona czyni to zdecydowanie częściej, co jednak prowadzić może do odpowiedzialności w trybie prywatnoskargowym a nie za wykroczenie, które obwinionej zarzucono skoro złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 kw to nasilone uporczywością wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej. Nie można zatem przyjąć, iż wyrażanie swoich sądów w sposób wulgarny jest działaniem z założenia złośliwym podjętym w celu dokuczenia innej osobie. Nie zachodzi więc sytuacja opisana art.10§1 kw nakazująca procedowanie w sprawie o wykroczenie niezależnie od ewentualnej odpowiedzialności za przestępstwo.

Wobec powyższego na podstawnie art.437§1 kpk w zw. z art.109§2 kpw orzeczono jak w wyroku, bowiem w części przypisanego obwinionej czynu nie popełniono w części zaś nie zawiera ustawowych znamion wykroczenia (art.5§1 pkt 1 i 2 kpw).

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia przepis art. 118§2 kpw.