Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi
– Ś. w Ł. XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zobowiązał w punkcie 1 sentencji wyroku (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. do sprostowania świadectwa pracy powódki I. M. z dnia 10 lipca 2015 roku w ten sposób, że w punkcie 4 podpunkt 1 wskaże, że powódka wykorzystała 19,5 dni urlopu, natomiast w punkcie 2 sentencji oddalił powództwo w pozostałej części. Sąd Rejonowy nakazał wypłacić z funduszu Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego M. H. kwotę 627,30 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu (pkt 3 sentencji wyroku) oraz zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz I. M. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 4 sentencji wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Powódka I. M. była zatrudniona w (...) Serwis spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na podstawie umowy o pracę od dnia 10 października 2014 roku, w wymiarze 1/2 etatu na stanowisku pracownika serwisowego.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2015 roku, doręczonym powódce (za pośrednictwem dorosłego domownika męża J. M.) w dniu 11 maja 2015 roku, pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, jako przyczynę wskazując nieusprawiedliwioną nieobecność od dnia 9 kwietnia 2015 roku.

Wręczenie wypowiedzenia poprzedzały następujące okoliczności.

Bezpośrednią przełożoną powódki była B. B.. Powódka uprzedzała przełożoną, że wykorzysta urlop wypoczynkowy w celu wyjazdu do córki. Z dnia na dzień zdecydowała, że wykorzysta urlop i wypisała po uzgodnieniu z przełożoną stosowny wniosek urlopowy. Okres urlopu wypoczynkowego upływał z dniem 18 marca 2015 roku. Po 18 marca 2015 roku powódka nie stawiła się w pracy. B. B. dzwoniła na dostępny numer stacjonarny powódki, ale nikt się nie zgłaszał. Innego kontaktu powódka nie zostawiła. W okolicach Ś. Wielkanocnych powódka skontaktowała się telefonicznie z przełożoną, informując, że otrzymała za niskie pobory. Oświadczyła, że przebywa za granicą.
B. B. poinformowała powódkę, że urlop bezpłatny nie został jej udzielony. Powódka złożyła wnioski o udzielenie urlopu wypoczynkowego od 12 lutego 2015 roku do 10 marca 2015 roku (19 dni) oraz od 11 marca 2015 roku do 18 marca 2015 roku. Nieobecność powódki w pracy w dniach od 19 marca do 8 kwietnia 2015 roku została zaliczona na poczet dalszego urlopu wypoczynkowego. Dokonano korekty listy płac za marzec.

W dniu 12 lutego 2015 roku powódka złożyła pisemny wniosek o udzielenie urlopu bezpłatnego od 17 kwietnia 2015 roku do 30 kwietnia 2015 roku z powodu spraw zdrowotnych i rodzinnych. Wniosek ten nie został przekazany do kadr. B. B. na polecenie swojego przełożonego pozostawiła ten wniosek w swoich dokumentach.

Wniosek o urlop bezpłatny powódka przyniosła w dniu 12 lutego 2015 roku. Zostawiła go na biurku w pokoju asystentki kierownika.

W dniu 9 kwietnia 2015 roku oraz 8 maja 2015 roku powódka złożyła dwa odwołania od odmowy przyznania urlopu bezpłatnego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie i zważył, co następuje:

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 264 § 2 k.p. żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę. Stosownie do treści art. 265 § 1 i 2 k.p., jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Pismo o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę zostało doręczone w dniu 11 maja 2015 roku, a pozew złożono w dniu 11 czerwca 2015 r. Zdaniem Sądu Rejonowego doszło zatem do uchybienia 14 – dniowego terminu, o którym mowa w cytowanym przepisie. Strona powodowa nie wnosiła o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę i nie wskazała żadnych przyczyn jego uchybienia. Okoliczność ta skutkuje oddaleniem powództwa o przywrócenie do pracy. Sąd Rejonowy podniósł, że z treści pism można wnioskować, że powódka przebywała poza granicami kraju, co mogłoby ewentualnie uzasadniać uchybienie terminowi do złożenia pozwu, jednakże nie jest znana dokładana data powrotu powódki do kraju. Nie wiadomo także, kiedy mąż powódki przekazał jej przesyłkę ze spornym rozwiązaniem umowy o pracę.

Sąd Rejonowy uznał, że nawet gdyby przyjąć, że powódka uchybiła terminowi złożenia odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia bez swej winy, powództwo podlegałoby oddaleniu.

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt. 2 oraz § 2 k. p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Stosownie do treści art. 30 par. 3 i 4 k. p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.
W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Sąd Rejonowy podniósł, że jak wynika z dokonanych ustaleń powódce udzielono urlopu wypoczynkowego do dnia 18 marca 2015 roku. Wprawdzie powódka złożyła również wniosek o udzielenie urlopu bezpłatnego, jednakże takowy nie został powódce udzielony. Powódka nie kontaktowała się z pracodawcą w celu ustalenia, czy przychylił się do jej wniosku o urlop bezpłatny.

Zgodnie z powołanym przez Sąd Rejonowy art. 60 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (…).
W okolicznościach tej sprawy nie można, zdaniem Sądu Rejonowego przyjąć, że brak odpowiedzi na wniosek powódki o urlop wypoczynkowy stanowił zgodę na jego udzielenie.

W ocenie Sądu I instancji, co najmniej w dniu 9 kwietnia 2015 roku, czyli w dacie złożenia odwołania od decyzji pracodawcy o nieprzyznaniu urlopu bezpłatnego, powódka była świadoma, że pracodawca nie udzielił jej urlopu bezpłatnego. Najpóźniej w tej dacie powinna zatem stawić się do pracy.

Zgodnie z art. 97 § 1, 2 i 2 ¹ k. p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą. W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu
i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. Pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić
z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Zdaniem Sądu Rejonowego, skoro pracodawca zaliczył nieobecność powódki
w dniach 19 marca – 8 kwietnia 2015 roku na poczet dalszego urlopu wypoczynkowego, należało orzec o sprostowaniu świadectwa pracy w tym zakresie. W dokumencie złożonym przy odpowiedzi na pozew (elektronicznym raporcie urlopowym) pozwany wskazał, że powódka wykorzystała 19,5 dni urlopu wypoczynkowego (k. 51). W pozostałej części wniosek o sprostowanie świadectwa pracy należało, w ocenie Sądu Rejonowego, oddalić. Stosunek pracy nie został z powódką rozwiązany za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Powódce nie udzielono urlopu bezpłatnego.

O kosztach należnych od pozwanego Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98
k. p. c. w związku z § 2 pkt. 2, § 11 pkt. 1 ust. 2 i pkt 2, rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), wskazując, że stawka minimalna roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy wynosi 60 zł.

O kosztach należnych od Skarbu Państwa od oddalonej części powództwa Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k. p. c. w związku z § 2 pkt. 2, § 6 pkt 3, § 11 pkt. 1 ust. 2 i pkt 2, § 15 i 16 Rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od powyższego orzeczenia w zakresie pkt 2 sentencji wyroku wniosła strona powodowa. Zaskarżonemu wyrokowi strona zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie przez Sąd, że pracodawca nie wyraził zgody na urlop powódki, podczas gdy
z oświadczenia powódki oraz zeznań świadka B. B. wynika, że powódka już
w 2014 roku pytała świadka o urlop bezpłatny, a ponadto świadek zasłania się niepamięcią
w zakresie odpowiedzi na pytanie, czy udzielił urlopu bezpłatnego czy nie.

Pełnomocnik powódki wniosła zatem o zmianę zaskarżonego wyroku w części,
tj. w zakresie punktu II sentencji, poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj.:

- na podstawie art. 56 § 1 k.p. uznanie rozwiązania umowy o pracę za niezgodne
z prawem i zobowiązanie pozwanej do przywrócenia powódki do pracy na stanowisku pracownika serwisowego w (...) Szpitalu (...) w L., na warunkach umowy z dnia 01.01.2014 roku;

- na podstawie art. 57 § 1 k.p. zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy za okres 3 miesięcy w kwocie 2625 zł;

- na podstawie art. 58 k.p. zasądzenie odszkodowania za okres 3 miesięcy w kwocie 2625 zł – na wypadek nieuwzględnienia ww. żądań lub uznania, że są one niecelowe lub niemożliwe;

- nakazanie pozwanej sprostowania świadectwa pracy (korekty) powódki z dnia 10 lipca 2015 roku, w ten sposób, że zamiast stwierdzenia:

- w pkt 3 rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) – wpisanie: rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.),

- w pkt 4 ppkt 2 – urlop bezpłatny nie korzystał – wpisanie: korzystał w dniach od 09.04.2015 r. do dnia 11.05.2015 r.

Ponadto pełnomocnik powódki wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych oraz o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej za obydwie instancje według norm przepisanych na rzecz pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu, oświadczając, że nie zostały opłacone w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie w całości oraz
o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym jak
i w obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji
i przyjmuje je za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy bowiem, że jak słusznie zważył Sąd Rejonowy pozew w niniejszej sprawie złożony został z uchybieniem 14 – dniowego terminu, o którym mowa w art. 264 § 2 k.p. Strona powodowa nie kwestionuje ustaleń sądu I instancji, że pismo o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę zostało doręczone w dniu 11 maja 2015 roku, a pozew złożono w dniu 11 czerwca 2015 roku. Okoliczność ta stanowi zaś samoistną podstawę oddalenie powództwa.

Zgodnie z art. 265 § 1 i 2 k.p. jeżeli pracownik nie dokonał – bez swojej winy
– w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Tymczasem reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powódka nie wniosła o przywrócenie terminu zarówno przed Sądem I instancji jak i w niniejszym postępowaniu. Mimo to Sąd Rejonowy podjął próbę rozważenia, czy w sprawie wystąpiły jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby ewentualnie uzasadniać uchybienie terminu do złożenia pozwu. Nie znalazł ich jednak, a jak już wspomniano powyżej, nie podnosiła ich również strona powodowa.

Słusznie jednak zważył Sąd Rejonowy, że nawet gdyby przyjąć, że powódka uchybiła terminowi złożenia odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, bez swojej winy, to powództwo i tak podlegałoby oddaleniu.

Przechodząc w tym miejscu do podniesionego przez stronę powodową zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa procesowego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, że brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa procesowego.

Objęte zarzutami apelacji przepisy - art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. – stanowią, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Z kolei w myśl art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa.

Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie
w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie
i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarygodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie.

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć zatem miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak
w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego ( por. wyrok SN z dnia 6 listopada 2003 roku, II CK 177/02, niepubl.).

Analizując treść apelacji należy stwierdzić, iż skarżąca nie zdołała skutecznie wykazać przyczyn, które dyskwalifikowałyby możliwość uznania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny materiału dowodowego za prawidłową. Procesowe zarzuty strony sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów przezeń dokonaną i jako takie, nie mogą zostać uwzględnione. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę, z pominięciem okoliczności dla niego niewygodnych lub nie odpowiadających jego wersji zdarzeń. Tymczasem - prawidłowo zrealizowanym - zadaniem Sądu Rejonowego było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności i pozwalała na prawidłowe zastosowanie prawa materialnego.

Pełnomocnik powódki podnosi, że Sąd I instancji nieprawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy przyjmując, że pozwany pracodawca nie wyraził zgody na urlop bezpłatny powódki. Sąd Okręgowy nie podziela jednak tych zarzutów. Jak słusznie wskazał
w odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej, samo złożenie wniosku o urlop bezpłatny
i prowadzenie rozmów w tym przedmiocie z pracodawcą, nie może świadczyć automatycznie o jego udzieleniu. Nie można w tym przypadku mówić o zgodzie wyrażonej w sposób dorozumiany. Taka interpretacja byłaby nieuprawniona. Również brak odpowiedzi na wniosek powódki o urlop, nie może oznaczać zgody na jego udzielenie. Jak stanowi bowiem powołany również przez Sąd Rejonowy art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Zgromadzony materiał dowodowy pozwala na niewątpliwą ocenę, że I. M. nie uzyskała zgody na urlop bezpłatny zarówno w 2014 roku jak i w dniu 12 lutego 2015 roku, kiedy złożyła pisemny wniosek w tym przedmiocie. Przedstawiona przez pełnomocnika powódki ocena dowodów przeczy zasadom logiki. Ponadto nawet, jeśli B. B. nie pamięta, czy rozmawiała w 2014 roku z powódką o urlopie bezpłatnym, czego pozwana nie kwestionuje, to dalsze wydarzenia potwierdzają, że I. M. nie otrzymała zgody pracodawcy na urlop bezpłatny oraz, że miała tego świadomości. Niewątpliwym jest bowiem, że powódka złożyła w dniu 12 lutego 2015 roku pisemny wniosek o udzielenie urlopu bezpłatnego i zgody takiej nie otrzymała.

Podkreślić należy w tym miejscu, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, była nieusprawiedliwiona nieobecność powódki od dnia 9 kwietnia 2015 roku. Powódka uzyskała zgodę na urlop wypoczynkowy, który upływał
z dniem 18 marca 2015 roku. Nieobecność w pracy powódki w dniach od 19 marca do
8 kwietnia 2015 roku została zaliczona przez pracodawcę na poczet dalszego urlopu wypoczynkowego. Niewątpliwie zatem, skoro powódka w dniu 9 kwietnia 2015 roku złożyła odwołanie od decyzji pracodawcy o nieprzyznaniu jej prawa do urlopu bezpłatnego, to jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, co najmniej w tym dniu wiedziała, że urlopu takiego nie otrzymała i najpóźniej w tej dacie powinna stawić się w pracy.

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Zgodnie zaś z art. 100 § 1 i 2 pkt 1 i 2 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Pracownik jest obowiązany w szczególności m. in. przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy oraz przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku.

W ocenie Sądu Okręgowego twierdzenia apelacji, wskazujące na naruszenie przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego nie zasługiwały na uwzględnienie. W kontekście powyższych rozważań - Sąd Okręgowy przyjął, że prezentowana w apelacji argumentacja
w całości jest chybiona i jako taka nie może zostać uznana za zasadną. Sąd Rejonowy w sposób właściwy przeprowadził postępowanie, dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i na tej podstawie, zgodnie z obowiązującymi normami prawa materialnego, trafnie wywiódł, że roszczenia strony powodowej o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie (albo o odszkodowanie) są niezasadne.

W świetle dokonanych ustaleń, żaden z podniesionych w apelacji strony powodowej wniosków o zmianę zaskarżonego wyroku nie zasługiwał na rozstrzygnięcie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną.

W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji, omyłkowo, każdorazowo w miejscu nazwy strony pozwanej wpisał: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”, zamiast: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”. Omyłka ta ma charakter oczywistej niedokładności w rozumieniu art. 350 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy na podstawie art. 350 § 3 k.p.c. sprostował z urzędu wyrok Sądu Rejonowego, orzekając jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu za II instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie na podstawie § 2, § 4 oraz § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 15 ust 1 pkt 1 i 2 w zw. z § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( t.j. Dz. U. z 2015 roku,
poz. 1805), uwzględniając zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego Rozporządzenia stawkę należnego podatku od towarów i usług w wysokości 23%. Sąd przyznał i nakazał wypłacić
z funduszu Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego M. H. kwotę 774,90 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za II instancję.

Przewodniczący: Sędziowie:

M. U.