Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2016 r. w Gliwicach

sprawy S. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

z dnia 29 lutego 2016 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu S. G. prawo do emerytury od 1 lutego 2016r.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

  Sygn. akt. VIII U 713/16

Decyzją z dnia 29 lutego 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu S. G. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat. Powołując się na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wskazał, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach a jedynie 14 lat, 10 miesięcy i 23 dni takiej pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do spornego świadczenia. Podniósł, iż w okresie od 1 lipca 1992r. do 31 października 2000r. pracował cały czas w Przedsiębiorstwie (...) przekształconym w (...) w R. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz kierowca autobusu. Zakład pracy błędnie wystawił mu świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych za okres od 1 lipca 1992r. do 31 grudnia 2000r. a charakter pracy w tym okresie ubezpieczony może potwierdzić zeznaniami świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. ZUS wskazał, iż ubezpieczony nie przedłożył świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w okresie od 1 lipca 1992r. do 31 października 2000r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach ustalił:

Ubezpieczony S. G. urodził się (...) Wiek 60 lat osiągnął (...)

W dniu 18 lutego 2016r. ubezpieczony złożył w ZUS kolejny wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 lutego 2016r. (...) Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat, z uwagi na brak wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji ZUS.

ZUS zaliczył ubezpieczonemu na dzień 1 stycznia 1999r. 28 lat, 2 miesiące i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu 14 lat, 10 miesięcy i 23 dni takiej pracy z okresu od 9 sierpnia 1977r. do 30 czerwca 1992r. w Przedsiębiorstwie (...) w R..

Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od 1 lipca 1992r. do 31 grudnia 1998r. w (...) Sp. z o.o. w R..

Sąd ustalił, iż w okresie od 1 lipca 1992r. do 31 sierpnia 2000r. ubezpieczony był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. na stanowisku kierowcy. Przedsiębiorstwo to powstało w wyniku przekształcenia Przedsiębiorstwa (...) w R.. Przedsiębiorstwo świadczyło usługi przewozowe na terenie całej Polski.

W okresie spornym ubezpieczony był kierowcą autobusu. Odwołujący woził pracowników do pracy i z pracy, jak również na wycieczki. Odwołujący zawoził pracowników, głównie z C., ale też z innych terenów do konkretnej remontowanej Huty, np. Huty (...), Huty (...), Huty (...). Pracę rozpoczynał o 3.00 rano, gdyż pracownicy musieli być o 5:30 w hucie. Ubezpieczony zawoził pracowników do huty, po czym odwoził pracowników, którzy skończyli zmianę nocną. Następnie przywoził tych, którzy zaczynali pracę na drugą zmianę. Pracownicy huty pracowali na 3 zmiany: od 6:00 do 14:00, od 14:00 do 22:00 i od 22:00 do 6:00. Kurs w jedną stronę zajmował ubezpieczonemu 2,5 godziny. Nadto wykonywał obsługę codzienną, tj. nalanie oleju, paliwa.

Ubezpieczony jeździł J., Ikarusami, S.. Były to autobusy od 30-50 miejsc. Pracował codziennie ponad 8 godzin, miał 360-400 godzin miesięcznie. Woził wycieczki za granicę: do Hiszpanii, Turcji, Niemiec, W., na Węgry. Za granicę jeździł ze zmiennikiem. Taką pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym okresie sporadycznie jeździł samochodami ciężarowymi.

W spornym okresie zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. jak i wcześniej w Przedsiębiorstwie (...) w R. pracowali świadkowie M. S. i J. K.. Świadek M. S. – pracowała w latach 1966 – 1996 jako samodzielny ekonomista w sekcji rozliczeń. Świadek J. K. pracował w latach 1989 – 1999 jako kierownik przygotowania produkcji, szef eksploatacji żurawi, zastępca prezesa d/s eksploatacji, członek zarządu.

Za okres sporny pracodawca nie wystawił ubezpieczonemu świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne było, że ubezpieczony posiada 28 lat, 2 miesiące i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz ukończył 60 lat życia z dniem 10 listopada 2015r.

Ubezpieczony złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego, zeznań świadków: J. K. (nagranie z rozprawy z dnia 19 lipca 2016r., min. 18.22 i n. k.21) i M. S. (nagranie z rozprawy z dnia 19 lipca 2016r., min. 04.22 i n. k.21) oraz przesłuchania ubezpieczonego (nagranie z rozprawy z dnia 19 lipca 2016r., min. 37.03 i n. k.21). Sąd uznał materiał dowodowy za kompletny i wiarygodny. Co do charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, którzy pracowali razem z ubezpieczonym w spornym okresie zatrudnienia. Zeznania te pokrywają się z wyjaśnieniami ubezpieczonego i znajdują potwierdzenie w jego aktach osobowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2016r., poz. 887) w powiązaniu z § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.) ubezpieczonym mężczyznom urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przy pracach wymienionych w wykazie A, przysługuje prawo do emerytury w razie łącznego spełnienia następujących warunków:

1. osiągnięcia wieku emerytalnego 60 lat

2. posiadania wymaganego okresu zatrudnienia wynoszącego 25 lat, w tym

co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei zgodnie z treścią art. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013r. tj. w dacie złożenia wniosku oraz wydania zaskarżonej decyzji – emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Na podstawie tego przepisu, prawo do emerytury w obniżonym wieku, przysługuje ubezpieczonemu, który w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999r. spełnił warunki w zakresie posiadania ogólnego stażu pracy oraz pracy wykonywanej w warunkach szczególnych a nie osiągnął wymaganego wieku.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła posiadania przez ubezpieczonego (na dzień 1 stycznia 1999r.) wymaganego 15 – letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Do pracy w szczególnych warunkach organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu 14 lat, 10 miesięcy i 23 dni.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony legitymuje się wymaganym 15 – letnim okresem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem do takiej pracy należało zaliczyć mu sporny okres zatrudnienia od 1 lipca 1992r. do 31 grudnia 1998r. w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R..

W okresie spornym ubezpieczony był kierowcą autobusu. Jeździł J., Ikarusami, S.. Były to autobusy od 30-50 miejsc. Odwołujący woził pracowników do pracy i z pracy, jak również na wycieczki. Odwołujący zawoził pracowników do remontowanych hut. Pracownicy huty pracowali na 3 zmiany: od 6:00 do 14:00, od 14:00 do 22:00 i od 22:00 do 6:00. Ubezpieczony pracę rozpoczynał o 3.00 rano. Zawoził pracowników do huty, po czym odwoził tych, którzy skończyli zmianę nocną. Następnie przywoził pracowników drugiej zmiany. Kurs w jedną stronę zajmował ubezpieczonemu 2,5 godziny. Nadto wykonywał obsługę codzienną, tj. nalanie oleju, paliwa, która stanowi integralną część pracy kierowcy.

Taką pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, również w czasie kiedy woził pracowników na wycieczki za granicę – pracował codziennie ponad 8 godzin. Jedynie sporadycznie jeździł samochodami ciężarowymi.

Wykonywane przez ubezpieczonego prace zaliczają się pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prace kierowców autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, są bowiem wymienione pod poz. 2, działu VIII, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), zawierającego wykaz prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków potwierdzającym charakter pracy odwołującego w okresach spornych, uznając te dowody za spójne logiczne i wzajemnie się uzupełniające. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z 21 września 1984r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2006r., I UK 179/06, LEX nr 342283).

Reasumując, należało uznać, że ubezpieczony legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganym 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Nie było sporne, iż odwołujący posiada ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, ukończył wymagany wiek 60 lat oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od dnia 1 lutego 2016r. tj. od miesiąca złożenia wniosku.

(-) SSO Patrycja Bogacińska – Piątek