Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Kałwak

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Konieczko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2016 roku

sprawy z powództwa G. G. (1)

przeciwko S. G.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

I.  nakazuje pozwanemu S. G. opuszczenie i opróżnienie z rzeczy - lokalu mieszkalnego położonego w S. nr 13, na nieruchomości będącej własnością G. G. (1), dla której urządzona jest księga wieczysta o numerze (...),

II.  ustalić, iż pozwanemu S. G. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego ,

III.  zasądzić od pozwanego S. G. na rzecz powódki G. G. (1) kwotę 337 zł ( trzysta trzydzieści siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powódka G. G. (1) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata złożyła w tut. Sądzie pozew o nakazanie pozwanemu S. G. aby opróżnił i pozostawił w stanie wolnym od osób i rzeczy prawa jego reprezentujące nieruchomość stanowiącą własność powódki, objętą księga wieczysta (...) oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódek kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powódka między innymi podnosiła, że jest jedyną właścicielką nieruchomości objętej księgą wieczystą (...) położonej w miejscowości S. gm. Z.. G. G. (1) otrzymała prawo własności ww. nieruchomości od ojca R. G. na podstawie umowy darowizny z dnia 5 maja 2009r. zawartej przed notariuszem L. M. (Rep A nr (...)). Na podstawie tejże umowy darczyńca R. G. uzyskał prawo nieodpłatnej i dożywotniej służebności mieszkania. W domu powódki w pokoju przysługującym R. G. zamieszkuje jej brat S. G. zameldowany kilka lat wcześniej przez ojca. R. G. jest osobą całkowicie ubezwłasnowolnioną i obecnie przebywa w (...) w B.. S. G. swoim rażącym nagannym zachowaniem, uniemożliwia powódce zamieszkiwanie w nieruchomości. Pozwany jest alkoholikiem, a życie z nim pod jednym dachem jest dla powódki i jej syna wyjątkowo uciążliwe. S. G. wszczyna awantury, ubliża powódce, wyzywa ją, stosuje groźby oraz przemoc fizyczną i słowną. Przed Sądem Rejonowym w Oleśnie obecnie toczy się się sprawa karna przeciwko S. G. o popełnienie przestępstwa z art. 207 kk sygn. akt II K 176/15.

Ponadto prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kluczborku VI Zamiejscowy Wydział karny w O. z dnia 17 grudnia 2013r. sygn. akt VI K 431/13 S. G. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 207 § 1 kk w zw. Z art. 157 § 2 kk. Opis czynu w tej sprawie brzmiał: „w okresie od 2010 roku do 5 maja 2012 roku w S., woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad przyrodnią siostrą G. G. (1) w ten sposób, że wielokrotnie, bez powodu wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami wulgarnymi, groził pozbawieniem życia, groził pobiciem, szarpał, a w dniu 5 maja 2012 roku użył w stosunku do niej siły fizycznej uderzając pięścią w czoło, a następnie uderzając sztachetą w lewe ramię, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i nieokreślonego stopnia wstrząśnięcia mózgu (…). ”

G. G. (1) czuje się zagrożona, gdyż wspólne zamieszkiwanie z pozwanym oznacza codzienny stres, znoszenie upokorzeń licznych przykrości. Pozwany w stanach upojenia alkoholowego nie panuje nad sobą i nie potrafi się kontrolować. Mimo prawomocnego skazania i trwającego okresu próby, nadal zachowuje się agresywnie wobec siostry i zastrasza ją. Dodatkowo pozwany nie partycypuje w kosztach utrzymania nieruchomości nie płaci za zużyta energię elektryczną, opał czy wodę – pozew karta 2 – 5.

W piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2015r. pełnomocnik powódki doprecyzował żądanie iż powódka wnosi o eksmisję pozwanego – pismo karta 22.

Pozwany S. G. po otrzymaniu zawiadomienia o terminie rozprawy i odpisu pozwu złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu – wniosek karta 30. Mocą postanowienia sądu z dnia 8 września 2015 r. ustanowiony został dla pozwanego celem reprezentowania go w przedmiotowej sprawie adwokat z urzędu – postanowienie karta 36.

W dniu 28 września 2015r. profesjonalny pełnomocnik z urzędu pozwanego złożył odpowiedź na pozew z pozwem wzajemnym wnosząc o oddalenie powództwa głównego w całości oraz o zasądzenie od powódki – pozwanej wzajemnej kwoty 30.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zaprzeczył twierdzeniom pozwu i podnosił, iż do nieporozumień z powódką dochodziło w wyniku jej prowokacji bądź prowokacji jej konkubentów. Powódka – pozwana wzajemna w 2012 roku i 2015 roku próbowała wymeldować pozwanego – powoda wzajemnego z pobytu stałego w Miejscowości S. nr 134. Jej wnioski zostały załatwione odmownie przez Wójta Gminy i utrzymane w mocy przez Wojewodę (...). Pozwany – powód wzajemny w okresie, kiedy pracował poza granicami kraju przekazywał powódce różne kwoty pieniężne na przeprowadzenie remonty domu. Powódka – pozwana wzajemna zapewniała go że będzie mógł za to zamieszkiwać w domu. Pozwany w okresie od 2010r. do 2012r. przekazał powódce łącznie co najmniej kwotę 30.000zł- odpowiedź na pozew karta 43- 45.

Mocą zarządzenia z dnia 5 stycznia 2016 roku sąd wyodrębnił roszczenie S. G. przeciwko G. G. (1) o zapłatę kwoty 30.000 zł sformułowanego w odpowiedzi na pozew jako pozew wzajemny do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia – zarządzenie karta 69.

Gmina Z. została powiadomiona o toczącym się postępowaniu i o możliwości wstąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego – zawiadomienie karta 28.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny.

Powódka G. G. (1) jest przyrodnią siostrą S. G.. Strony mają wspólnego ojca R. G.-| powódka jest jego dzieckiem z drugiego małżeństwa, a S. G. z pierwszego małżeństwa.

Dnia 5 maja 2009 roku ojciec powódki R. G. przed notariuszem L. M. w O. darował swojej córce G. G. (1) do jej majątku osobistego nieruchomość położoną w S. składającą się z działek o nr (...) o łącznej powierzchni 2.870 ha, która to obdarowana przyjęła.

Przedmiotowa nieruchomość jest domem rodzinnym stron.

G. G. (1) w związku z otrzymaną darowizną na polecenie darującego ustanowiła nieodpłatnie i dożywotnio na nabytej nieruchomości na rzecz R. G. służebność mieszkania polegającą na prawie korzystania z jednego pokoju położonego na parterze od wschodniej strony budynku mieszkalnego, współkorzystania z kuchni, łazienki i budynków gospodarczych, prawo swobodnego poruszania się po całej nieruchomości.

Dla tejże nieruchomości przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Oleśnie prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). W księdze tej ujawnione są prawa właścicielce powódki.

Powódka w przedmiotowej nieruchomości mieszka od urodzenia obecnie razem ze swoim synem, w wieku 10 lat. Jest rozwiedziona. Na przedmiotowej nieruchomości mieszka pozwany S. G., kawaler, który obecnie przebywa w zakładzie karnym.

dowód: - akt notarialny Rep A (...) karta 7 – 9,

- wydruk księgi wieczystej (...) karta 10- 15,

R. G. mocą prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w O. Wydziału I Cywilnego z dnia 9 kwietnia 2015r. w sprawie I Ns 118/14 został ubezwłasnowolniony całkowicie z powodu zespołu otępiennego. Przebywa obecnie w (...) w B.. Nie ma z nim kontaktu

dowód: -postanowienie SO w O.z dnia 9.04.2015r. sygn. akt I Ns

118/14 karta 12,

-zaświadczenie (...) karta 16,

-zeznania powódki karta 89.

Wójt Gminy w Z. w dniu 21 sierpnia 2012r. w sprawie z wniosku G. G. (1) o wymeldowanie S. G. nr sprawy SO. (...).3.2012 wydał decyzję o odmówieniu wymeldowania S. G. z pobytu stałego z miejscowości S. nr 13. W uzasadnieniu swojej decyzji między innymi podnosząc, iż prowadząc sprawę o wymeldowanie organ gminy nie ma potrzeby badania uprawnień do przebywania w danym lokalu osoby wymeldowywanej, a jedynie musi ustalić czy osoba ta faktycznie opuściła miejsce pobytu bez wymeldowania się. Meldunek służy przede wszystkim ewidencji ludności. Jest to czynność teczniczno – organizacyjna jak orzekł Trybunał Konstytucyjny (wyrok z 27 maja 2002 sygn. akt K 20/01). Z wniosku G. G. (1) wynika i S. G. zamieszkuje w miejscowości S. nr 13.

W 2015 roku G. G. (1) ponownie złożyła wniosek o wymeldowanie S. G., wydana była decyzja odmowna od której to G. G. (1) złożyła odwołanie. Została ona utrzymana w mocy mocą decyzji Wojewody (...) z 9 lipca 2015 roku SO.IV.621.1.16.2015 TR

dowód: - decyzja Wójta Gminy Z. z 21.08.2012r.

(...).3. (...) karta 46,

- decyzja Wojewody (...) z 9.07.2015r.

SO.IV.621.1.16.2015 karta 47-48.

Pozwany R. G. wobec powódki G. G. (1) zachowuje się agresywnie, wyzywa ją , grozi pozbawieniem życia i znęca się. Parę razy pobił powódkę. Nadużywa picia alkoholu . We wrześniu 2014 roku wyrzucał meble z mieszkania. Nie dba o czystość, o higienę osobistą. Strony miały umowę ustną, że pozwany będzie dawał powódce pieniądze na remonty i będzie miał prawo mieszkania.

Mocą prawomocnego wyroku z dnia 17 grudnia 2013 roku Sądu Rejonowego w K. VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w O. w sprawie sygn. akt VI K 342/13 pozwany S. G. został uznany za winnego tego, że w okresie od końca roku 2010 do dnia 5 maja 2012 roku w S., woj. (...), znęcał się psychicznie nad przyrodnią siostrą G. G. (1) w ten sposób, że wielokrotnie, bez powodu wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami wulgarnymi, groził pozbawieniem życia, groził pobiciem, a w dniu 5 maja 2012 roku użył w stosunku do niej siły fizycznej uderzając pięścią w czoło, a następnie uderzając sztachetą w lewe ramię, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i nieokreślonego stopnia wstrząśnięcia mózgu, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, który to czyn wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk i za to z mocy art. 207 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i został skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Przedmiotowa kara po połączeniu jej z karą za inny czyn, wobec poszkodowanego A. W. (2), została warunkowo zawieszona na okres próby w wysokości 2 lat.

Mocą nieprawomocnego wyroku z dnia 30 czerwca 2015 roku Sądu Rejonowego w Oleśnie II Wydziału Karnego w sprawie II K 176/15 pozwany S. G. został uznany za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 24 września 2014 roku w S. woj. (...), groził G. G. (1) pozbawieniem życia trzymając w ręku nóż kuchenny a groźba ta wzbudziła u niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, który to czyn stanowi występek z art. 190 § 1 kk i za to z mocy art. 190 § 1 kk i skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę warunkowo zawieszono na okres próby w wysokości 3 lat. Od przedmiotowego wyroku apelację złożył obrońca S. G..

dowód: -zeznania powódki karta 89i 89 verte,

- wyrok z 17.12.2013r. VI K 342/13 karta 88 i w aktach sprawy w załączeniu,

- fakt znany sądowi z urzędu .

Sąd zważył.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie jest, że pozwany mieszka razem z powódką na nieruchomości, która to jest jej wyłączną własnością.

W ocenie sądu obecnie tytuł prawny do zamieszkiwania przez pozwanego wynika z racji dyspozycji art. 301 kc tj. z prawa służebności przysługującego ojcu stron.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j Dz. U. z 2016 roku, poz. 1610) zw. dalej jako ustawa o ochronie praw lokatorów, współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie.

Celem i funkcją niniejszego przepisu jest zapewnienie współuprawnionemu prawa do korzystania z lokalu w warunkach, gdy drugi z uprawnionych, wbrew zasadom współżycia społecznego, uniemożliwia mu takie zamieszkiwanie, a stopień natężenia złej woli w jego zachowaniu ma postać rażącą w znaczeniu obiektywnym.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do konkluzji, iż pozwany swoim rażąco nagannym zachowaniem uniemożliwia dalsze, wspólne zamieszkiwanie z powódką oraz jej synem.

Ocena zachowania pozwanego, opisanego przez powódkę w toku postępowania, nie pozostawia wątpliwości, co do tego, iż zachowanie to jawi się jako rażąco naganne. Pozwany znęcał się psychicznie nad powódką. Za to znęcanie w okresie od końca 2012 roku do maja 2012 roku został skazany prawomocnym wyrokiem sądu. W uzasadnieniu tegoż wyroku czytamy:

„Od końca roku 2010 S. G. zaczął niepokoić G. G. (1), wielokrotnie groził jej więzieniem oraz pozbawieniem życia, posądzał o kradzież jego pieniędzy, żądał, by go utrzymywała. Popychał ją lub przechodząc potrącał barkiem. S. G. bardzo często wszczynał awantury i kłótnie bez powodu. Zachowywał się agresywnie. Groził G. G. (1), że ją zabije, „zapierdoli”, „upierdoli”, zakopie w ogródku tak, że jej nikt nie znajdzie, że jej nie popuści, że ma nie podskakiwać, bo ją i tak uciszy. Wyzywał ją słowami: „kurwa”, „szmata”, „dziwka”. G. G. (1) czuła się zagrożona, bała się brata oraz spełnienia jego gróźb. S. G. podczas tych sytuacji najczęściej znajdował się pod wpływem alkoholu. G. G. (1) natomiast schodziła bratu z drogi, gdyż się go obawiała, a także nie odpowiadała na jego zaczepki, by nie prowokować go do większej agresji. Gdy zachowywał się wulgarnie, dzwoniła do swojej matki B. G., by ta przyjechała i zabrała do siebie wnuczka. Sama także kilkanaście razy nocowała u mamy po awanturach. G. G. (1) wzywała również kilka razy policję.”

„W dniu 5 maja 2012 roku, w godzinach popołudniowych, S. G. zaczął zachowywać się agresywnie i wulgarnie. Czuć było od niego silną woń alkoholu. Rozebrał się do połowy i powiedział, że jeżeli G. G. (1) i A. W. (2) nie zapewnią mu wody i mydła, to ich „zapierdoli”. G. G. (1) nie zareagowała na te groźby. S. G. krzyczał: „pozabijam was wszystkich; rozpierdolę do mieszkanie”. A. W. (2) wyzywał słowami: „jesteś kawał chuja”, a G. G. (1): „ty szmato”. Po pewnym czasie S. G. wybiegł na zewnątrz za A. W. (2) i zaczął go gonić. S. G. kilkakrotnie wracał z podwórka do domu, gdzie zaczepiał G. G. (1) i wybiegał ponownie, by gonić A. W. (2) na dworze. Za drugim lub trzecim razem wszedł do domu i grożąc, że pozabija G. i A., uderzył kobietę pięścią w czoło. Następnie w progu złapał ją za koszulkę i próbował wyciągnąć na podwórko, mówiąc, że ich miejsce jest pod mostem. G. G. (1) trzymała się klamki, a S. G. szarpał ją i groził, że ją zabije. A. W. (2) widząc, co się dzieje, zaczął krzyczeć z podwórka do S. G., by zostawił kobietę. Wtedy S. G. wpadł w szał, zaczął biegać za A., krzycząc, że ich pozabija i będzie w końcu spokój. Zatrzymał się na chwilę przy płocie od sąsiada, wyrwał sztachetkę i krzyczał za A., że go „zapierdoli”. Następnie wrócił z drewnianą kantówką do domu. Wybił nią szybkę w drzwiach wejściowych, wszedł do środka, a następnie podszedł do G. G. (1) i uderzył ją sztachetką w lewe ramię, krzycząc, że ich pozabija. W domu był obecny również R. G., jednak nie bronił on córki, a wręcz przeciwnie – popierał zachowanie S..(…) S. G. wyszedł z domu, trzymając sztachetkę w ręku i ponownie zaczął gonić A. W. (2). W międzyczasie G. G. (1) zadzwoniła po policję i pogotowie. Po przyjeździe funkcjonariuszy skierowała ich w miejsce, gdzie S. G. gonił A. W. (2). Policjanci obezwładnili S. G. i został on zatrzymany do wytrzeźwienia. Dla rodziny G. została założona w tym dniu tzw. „niebieska karta”. Po zdarzeniu z dnia 5 maja 2012 roku A. W. (2) zaczął obawiać się o życie swoje i G. G. (1).”

- fragmenty z ustaleń poczynionych w sprawie karnej VI K 342/13 w uzasadnieniu akta sprawy w załączeniu które niniejszy sąd przyjmuje jako własne.

Zatem nie ulega wątpliwości, iż w okresie wspólnego zamieszkiwania pozwany groził powódce pozbawieniem życia, pobił ją, używa wobec powódki siły fizycznej. Niewątpliwie taka postawa pozwanego uniemożliwia wspólne z nim zamieszkiwanie. Pomimo skazania pozwany nie zmienia swojego zachowania. Prokuratura Rejonowa w O. wniosła do sądu przeciwko R. G. drugi akt oskarżenia dotyczący znęcania się w okresie od sierpnia 2014 roku do 25 września 2014 roku, nad powódką G. G. (1). Sprawa była prowadzona pod sygn. akt II K 176/15. Zapadł nieprawomocny wyrok uznający winę pozwanego i wymierzający mu karę pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby.

Wskazać należy, iż odmowy wymeldowania pozwanego orzeczone przez organ administracyjny nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Zakres rozpoznania, przesłanki zameldowania i wymeldowania, które to bada organ administracyjny są całkowicie odmienne niż przesłanki, które to sąd musi brać pod rozwagę w niniejszym postępowaniu. Rozpoznanie niniejszej sprawy wyznacza dyspozycja art. 13 ust 2 cytowanej powyżej ustawy o ochronie praw lokatorów. Również okoliczność ponoszenia ewentualnych nakładów przez pozwanego na przedmiotową nieruchomość, ustalenia pomiędzy stronami co do prawa zamieszkiwania w nieruchomości, nie powodują bezzasadności niniejszego roszczenia. Tak jak wskazała powódka w swoich zeznaniach mieli ustalenia, jednakże zachowanie pozwanego je zniweczyło, uniemożliwiając dalsze wspólne zamieszkiwanie.

Reasumując, ocena zachowania strony pozwanej prowadzi do konkluzji, iż w sposób rażąco naganny uniemożliwia ona dalsze wspólne zamieszkiwanie z powódką oraz pozostałymi osobami mieszkającymi na jej nieruchomości płożonej w S.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zgodnie jednak z ust. 5 tego przepisu sąd może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, w szczególności, jeżeli nakazanie opróżnienia następuje z przyczyn wskazanych w art. 13 tejże ustawy, to jest z powodu rażąco nagannego postępowania współlokatora uniemożliwiającego dalsze wspólne zamieszkiwanie.

Analiza rozpatrywanej sprawy prowadzi do wniosku, że w jej realiach zaistniały okoliczności umożliwiające Sądowi orzeczenie o braku uprawnienia pozwanej do lokalu socjalnego. Pozwany doprowadził do sytuacji uniemożliwiającej dalsze wspólne zamieszkiwanie z powódką własnym, nagannym zachowaniem. Istotą, obowiązku orzeczenia przez Sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu mieszkalnego, o uprawnieniu osób eksmitowanych do lokalu socjalnego, jest co prawda zapewnienie takim osobom zastępczego lokalu mieszkalnego, jednakże nie oznacza to, że lokal socjalny należy się każdemu, w tym również osobom, które własnym, nagannym zachowaniem doprowadzają do sytuacji, w której dochodzi do konieczności nakazania im opuszczenia zajmowanego lokalu mieszkalnego. Przyznanie S. G. uprawnienia do lokalu socjalnego doprowadziłoby bowiem do swoistego premiowania negatywnych zachowań pozwanego, które skutkowały koniecznością orzeczenia eksmisji, nie to zaś jest istotą wskazanego powyżej przepisu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd nie przyznał pozwanemu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, w myśl cytowanych przepisów.

Pozwany jako strona przegrywająca sprawę obowiązany jest zwrócić powódce wobec zgłoszonego żądania koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 § 1 i 3 kpc). Zasądzona od pozwanego kwota 337 zł stanowi sumę: opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 złotych – k. 7), opłaty sądowej od pozwu (200 zł – k. 4) i wynagrodzenia pełnomocnika (120 złotych). Kwotę wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił według stawki minimalnej przewidzianej w § 10 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z racji braku wniosku po stronie pozwanej co do przyznania kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu i brak stwierdzenia, iż nie zostały one opłacone zaniechano rozstrzygnięcia w tej mierze.